แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 222

บทที่ 222 ถ้าพี่ลงมือไม่ได้ ผมทำเอง

บุริศร์ไม่รู้จะทำอย่างไรดี

เมื่อหันกลับมา พบกิจจายืนกอดอกอยู่ตรงนั้น มองเขาอย่างเยือกเย็น

“ไอ้เด็กแสบ แกมาทำอะไรตรงนี้？”

บุริศร์รู้สึกว่าความน่าเกรงขามของตนเองหลายในปีที่ผ่านมาหายไปหมดสิ้น

กิจจาส่งเสียงออกทางจมูกอย่างเย็นชาและกล่าวว่า：“หลังจากนี้ถ้าจะจูบกับหม่ามี้ กลับไปที่ห้องได้ไหม？หรือแด๊ดดี้ไม่รู้ว่าพวกเรายังไม่มีใครบรรลุนิติภาวะ？ทำร้ายเด็กอย่างพวกเราแบบนี้จะดีหรือ？”

โดนกิจจาถามแบบนี้ บุริศร์ถึงกับพูดไม่ออก

“ไอ้เด็กแสบ แกอยากโดนตีใช่ไหม？”

เขาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ยกมือขึ้นอย่างรวดเร็ว มองกิจจาอย่างดุร้าย

กิจจาตกใจรีบวิ่งหนีทันที เขาวิ่งไปพร้อมกับพูดไปว่า：“แด๊ดดี้ใช้ความป่าเถื่อนกับพวกเรา แต่พวกเราจะไม่ยอมก้มหัวให้！ต่อจากนี้ถ้าแด๊ดดี้กล้าจูบกับหม่ามี้ต่อหน้าพวกเรา ผมจะถ่ายไปลงอินเตอร์เน็ต เหอะ！ถึงตอนนั้นดูสิว่าใครจะเป็นคนที่ขายหน้า！”

พูดจบเขาก็วิ่งหนีไปไม่กล้าอยู่ต่อ

บุริศร์รู้สึกว่าชีวิตของตนเองมืดมนไร้แสงสว่าง

เด็กแสบคนนี้จะถ่ายภาพเขาจูบกับนรมน？

เขาช่างกล้าหาญจริงๆ

ทันใดนั้นบุริศร์ก็นึกถึงกานต์

ไอ้เด็กแสบคนนั้นไม่เพียงแค่ถ่ายวีดีโอเขา แต่ถึงขนาดกล้าฉี่ใส่หน้า

อยู่ดีๆเขาก็คิดถึงกานต์สุดๆ

ลูกชายของเขา！

บุริศร์หยิบมือถือขึ้นมา กดหมายเลขที่อยู่ในความทรงจำลงไป

มีอยู่ช่วงหนึ่ง หมายเลขนี้ไม่มีผู้ใช้งาน ตอนนี้กลับมีเสียงดังขึ้น หัวใจของบุริศร์เต้นรัวทันที

โทรศัพท์ดังอยู่นานมากแต่ไม่มีคนรับสาย

หัวใจที่เฝ้าคอยของบุริศร์ค่อยๆตกอยู่ในความคิด

บางทีหมายเลขนี้อาจมีคนนำไปใช้แล้ว อาจเป็นคนอื่นที่ไม่รู้จักเขาเลย

ความรู้สึกสูญเสียที่ไม่เคยมีมาก่อนทำให้บุริศร์รู้สึกเป็นทุกข์อย่างยิ่ง

เขานั่งอยู่บนม้านั่งริมทางเดิน ในสมองมีแต่ภาพของตรินท์เลือดอาบไปทั้งตัว

ร่างกายตกอยู่ในสภาพแบบนั้นจะยังมีชีวิตได้อย่างไร？

บางทีเรื่องที่ตรินท์ยังมีชีวิตอยู่อาจเป็นแค่คำโกหกที่คุณนายโตเล็กปั้นเรื่องขึ้น เป็นเพียงคำโกหกที่ทำให้เขากับนรมนสบายใจ

บุริศร์ยิ้มอย่างขมขื่น

ทันใดนั้น มือถือของเขาก็ดังขึ้น

บุริศร์มองดูหมายเลขที่คุ้นเคย เขารู้สึกดีใจแทบบ้า

จนเขาไม่รู้ว่าตนเองจะต้องปัดหน้าจอรับสายอย่างไร หายใจถี่เป็นพิเศษ

ปลายสายไม่รีบร้อนพูด มือถือเชื่อมต่อกันแล้ว ความเงียบงันกลับไหลเวียนอยู่ระหว่างทั้งสองฝ่าย

บุริศร์กำลังคิดที่จะเอ่ยปากพูดขึ้น กลับรู้สึกเหมือนมีอะไรขวางกั้นลำคออยู่ เขาอ้าปาก กลับไม่มีเสียงออกมา

ในที่สุดปลายสายก็ถอนหายใจ จากนั้นเสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น

“พี่”

คำนี้หายไปนานกว่าห้าปี ดวงตาของบุริศร์มีน้ำเอ่อล้นออกมา

“ตรินท์？”

“พี่ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน”

เสียงของตรินท์ยังคมชัดเช่นเคย แต่กลับทำให้บุริศร์แสบจมูก

“นายมันไอ้เด็กแสบ เล่นแบบนี้มันไม่มากไปหน่อยหรือ？”

บุริศร์ไม่อยากโมโห แต่แค่อ้าปากก็นึกไม่ถึงว่าจะควบคุมไม่อยู่

“พี่ พี่อย่าตื่นเต้นแบบนี้สิ ไม่ช้าก็เร็วพวกเราต้องได้เจอกัน แม่น่าจะบอกพี่แล้ว”

“แม่ไม่บอกอะไรพี่เลย นายคงคิดจะไม่บอกพี่ไปตลอดชีวิตใช่ไหม？”

บุริศร์รู้สึกว่าตนเองเป็นพี่น้องกับตรินท์อย่างไร้ค่า

นึกไม่ถึงว่าจะหลบซ่อนเขาได้นานขนาดนี้！

ตรินท์ไอกระแอมหนึ่งครั้งและตอบว่า：“เปล่านะ ผมแค่รอโอกาสที่เหมาะสมแล้วจะบอกพี่ ดูพี่สิ อายุป่านนี้แล้ว ยังขี้โมโหอยู่อีก”

“ไปไกลๆเลย！”

ในขณะนี้เสียงของบุริศร์แหบแห้ง

ตรินท์กล่าวด้วยรอยยิ้ม：“พี่ พี่โทรหาฉันเพราะอยากรู้เรื่องของกานต์ใช่ไหม？”

“นายยังมีหน้ามาพูดอีก？แอบพากานต์ไป ไม่บอกพี่สักคำ ส่งข้อความกลับมาก็ยังดี นายรู้บ้างไหม พี่สะใภ้ของนายใกล้จะเป็นบ้าแล้ว！”

แค่นึกถึงตอนที่กานต์หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย นรมนเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส บุริศร์โมโหจะตายอยู่แล้ว

ตรินท์ถูจมูกด้วยความไม่สบายใจและกล่าวว่า：“ตอนที่ผมมาช่วยกานต์ เขาตกอยู่ในสภาพแย่มากๆ ร่างกายมีบาดแผลไปทั่ว เสียเลือดเยอะมาก และอยู่ในอาการหมดสติ ผมทำได้เพียงช่วยชีวิตคนก่อน ส่วนอย่างอื่น เพราะสถานการณ์ปัจจุบันตึงเครียดเกินไป เกรงว่าจะแหวกหญ้าให้งูตื่น ดังนั้นผมจึงทำได้เพียงแค่รอ ตอนนี้พวกพี่ก็ไม่รู้หรือ？”

“กานต์เป็นอย่างไรบ้าง？”

ได้ยินว่าลูกชายบาดเจ็บจนกลายเป็นเช่นนั้น บุริศร์รู้สึกกังวล

“ตอนนี้ดีขึ้นเยอะแล้ว เพียงแต่ยังต้องพักฟื้น ผู้หญิงคนนั้นก็อำมหิต ทำกระดูกซี่โครงของกานต์หักสองซี่ ตอนนี้ยังลงจากเตียงไม่ได้ จำเป็นต้องพักอยู่นิ่งๆ ดังนั้นถ้าพี่สะใภ้ต้องการเจอกานต์ ยังคงต้องรอก่อน ผมเกรงว่าถ้าเธอมาเห็นสภาพของกานต์ตอนนี้คงจะร้องไห้”

คำพูดของตรินท์ก็ถือว่าจริง

“กานต์กระดูกซี่โครงหักสองซี่？”

“อืม！”