แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 649

บทที่ 649 ให้หึงจนตายไปเลย

“กิจจา?”

นรมนตามหาทุกที่ด้วยความกังวลใจ

คมทิพย์เห็นนรมนลงมาด้วยความกระวนกระวายใจ ก็ถามขึ้นอย่างอดไม่ได้ “เกิดอะไรขึ้น?”

“กิจจาหายตัวไปแล้ว”

นรมนรีบทำมืออย่างรวดเร็ว

คมทิพย์ขวางเธอไว้แล้วพูดขึ้น “กิจจาน่าจะอยู่ในห้องนะ ฉันอยู่ห้องรับแขกตลอด ไม่เห็นเขาลงมา ไม่แน่เขาอาจจะซ่อนที่ไหนสักแห่ง ฉันจะไปหากับคุณ”

นรมนมองตาคมทิพย์ แล้วพยักหน้า

ทั้งสองกลับมาที่ห้องอีกครั้ง ก็ไม่เห็นเงากิจจาทุกที่

ทันใดนั้น คมทิพย์ก็ได้ยินเสียงในตู้เสื้อผ้า เธอดึงนรมน แล้วชี้ไปที่ตู้เสื้อผ้า

นรมนรีบเดินไป เปิดตู้เสื้อผ้าออกทันที เห็นกิจจากำลังมองหาอะไรบางอย่างในตู้เสื้อผ้า

“กิจจา หนูกำลังหาอะไร?”

คมทิพย์รีบเอ่ยปาก

แต่กิจจาไม่สนใจเธอ

นรมนมองท่าทางกิจจา ปวดใจแทบตาย เธออยากดึงกิจจาออกมา แต่กิจจาให้ตายอย่างไรก็ไม่ออก ยังคงหาอยู่

ไม่มีทางเลือก นรมนทำได้แค่ปล่อยให้กิจจาหาต่อไป

คมทิพย์เห็นภาพนี้ ก็ถอนหายใจพูดขึ้น “กิจจาทำแบบนี้ต่อไปมันไม่ใช่วิธีการ นรมน คุณต้องส่งเขาไปรักษาที่ศูนย์พักฟื้น”

ตอนแรกนรมนไม่มีความสามารถด้านการเงิน เงินเดือนนักแปลทุกเดือนก็เพียงพอสำหรับเธอและกิจจา ตอนนี้บุริศร์ให้ห้างGolden Harvestเธอแล้ว เธอคิดว่าสิ่งที่คมทิพย์แนะนำถูกต้อง

กิจจายังเล็ก เธอห้ามยืดเยื้ออาการป่วยของกิจจา

นรมนมองกิจจา ทำมือพูดขึ้น “สองสามวันนี้ฉันจะจับตาดูสักหน่อย”

เห็นนรมนตกลงแล้ว คมทิพย์ก็ประหลาดใจมาก อย่างไรแล้วนรมนก็เป็นห่วงกิจจามาก ไม่อยากให้เขาอยู่ห่างจากเธอมันเป็นเรื่องปกติ

เธอเปิดโทรศัพท์ ชี้ไปที่สถานพักฟื้นแห่งหนึ่งแล้วพูดขึ้น “ที่นี่ไม่เลว ฉันเคยค้นหามาแล้ว และเคยไปดูกับปัญญ์มาแล้วด้วย สภาพแวดล้อม การบริการและสิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆ ดีมาก”

นรมนเห็นคมทิพย์ดูสถานที่ไว้เรียบร้อยแล้ว แต่ไม่ได้บอกตนมาตลอด ก็อดนึกถึงศักดิ์ศรีของตัวเองไม่ได้

ถ้าไม่ใช่เพราะศักดิ์ศรีของตัวเอง บางทีคมทิพย์อาจจะให้เงินเธอตั้งแต่แรก ให้เธอพากิจจาไปหาหมอ

ถึงแม้คุณหมอบอกว่ากิจจาต้องการให้ญาติอยู่ด้วย แต่คุณหมอก็บอกเช่นกันว่า พวกเขาไม่ใช่มืออาชีพ

นรมนมองคมทิพย์ ทำท่าทางพูดขึ้น “ขอบคุณนะ คมทิพย์ ช่วยถามสถานพักฟื้นให้ฉันหน่อยว่าสามารถเปิดสองห้องแยกกันได้ไหม ฉันกับกานต์จะเข้าไปอยู่เป็นเพื่อนกิจจา ไม่ยังไง กิจจาก็ห้ามโดนกักบริเวณ เขาเป็นแบบนี้แล้ว ฉันไม่อยากให้เขาแย่อีก”

“โอเค ฉันจะช่วยคุณถาม”

คมทิพย์หยิบโทรศัพท์แล้วเดินออกไป

ในที่สุดกิจจาก็พบสิ่งที่ตัวเองต้องการแล้ว ก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

นรมนถึงได้เห็นว่า มันคือแท็ปเล็ตเกมที่กานต์เคยออกแบบให้กิจจา

ตอนนั้นเมื่อออกมาจากตระกูลโตเล็ก เธอบังเอิญเอาออกมาด้วย ไม่คิดว่ากิจจาจะหาสิ่งนี้อยู่

นรมนย่อตัวลง มองตากิจจา ทำท่าทางถามขึ้น “หนูอยากเอามันไปหากานต์ใช่ไหม?”

กิจจาพยักหน้า

ทันใดนั้นนรมนก็รู้สึกแย่แทบตาย

ตอนแรกกิจจาเคยร่าเริงแค่ไหนกันนะ

เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กิจจา ล้างหน้าให้ จัดระเบียบเรียบร้อยแล้ว ถึงได้พากิจจาไปโรงพยาบาล

บอดี้การ์ดตระกูลโตเล็กยังคงอยู่ แต่บุริศร์ไม่อยู่แล้ว

นรมนโล่งใจ

โชคดีที่เขาไม่อยู่ ไม่อย่างนั้นตัวเองไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับเขาอย่างไร

ทั้งคู่เข้าห้องผู้ป่วยไป กานต์กำลังอ่านหนังสืออยู่ เมื่อเห็นพวกเขามา ก็ยิ้มดีใจ

“หม่ามี้ พี่”

เสียงกานต์เรียก “พี่” ทำให้กิจจาตกตะลึงเล็กน้อย ทันใดนั้นตาก็แดงขึ้นมา

เขาอ้าปาก ไม่ได้พูดอะไรออกมา

“พี่ เป็นอะไร? พี่ไม่ควรเรียกฉันว่าเฮียเหรอ? หรือเห็นฉันเป็นแบบนี้แล้วพี่ไม่มีความสุข?”

กานต์มองกิจจาอย่างคาดหวัง

นรมนรู้สึกแย่เล็กน้อย ใช้กระดาษและปากกาบอกกานต์ว่ากิจจาป่วย เป็นโรคออทิสติก เธอไม่มีทางบอกกานต์ให้รู้เรื่องว่าอะไรเรียกว่าออทิสติก แค่บอกว่าตอนนี้กิจจาไม่ชอบพูดแล้ว หวังว่ากานต์จะพูดกับเขาเยอะๆ

กานต์ตกตะลึงไปทั้งร่าง

ทำไมเขาออกมาได้ไม่นาน ทุกคนก็เปลี่ยนไปหมดเลยล่ะ?

คุณย่าก็เปลี่ยนไป แด๊ดดี้หม่ามี้ก็ไม่อยู่ด้วยกันแล้ว หม่ามี้เป็นใบ้ ตอนนี้แม้แต่กิจจาก็กลายเป็นไม่ชอบพูดแล้ว

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

ในหัวสมองกานต์มีคำถามนับไม่ถ้วน แต่ไม่กล้าถามนรมน เขากลัวหม่ามี้เสียใจ

เขาดึงมือกิจจานั่งหน้าเตียงตัวเอง มองแท็ปเล็ตในมือกิจจา อดไม่ได้ที่จะนึกถึงบางอย่าง

“เกมที่ฉันออกแบบให้พี่ พี่ผ่านหมดหรือยัง?”

ได้ยินกานต์ถามตนแบบนี้ กิจจาก็รีบพยักหน้า มุมปากยิ้มเขินๆ

เห็นปฏิสัมพันธ์ของพวกเขาแล้วนรมนก็ตื่นเต้น

ไม่คิดว่ากิจจาจะสื่อสารกับกานต์!

นี่หมายความว่าเขาอยากสื่อสารกับโลกภายนอกใช่ไหม? แต่ต้องดูว่าเป็นใคร ใช่ไหม?