แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 108

บทที่ 108 ในที่สุดเธอก็ได้กลับมาบ้านแล้ว

นั่นเป็นกำไลหยกสีเขียวมรกตชิ้นหนึ่ง เป็นตอนวันเกิดอายุครบยี่สิบของนรมน แม่นรมนเดินทางไปที่ยูนนานเพื่อเลือกให้เธอด้วยตัวเอง ตอนที่เธอแต่งงานกลับบุริศร์ สิ่งเดียวที่นำไปเป็นของแต่งงานก็คือกำไลนี้

ในวันนี้ผ่านมาหลายปี แม่นรมน ได้เห็นกำไลหยกชิ้นนี้อีกครั้งจะไม่ให้ตื่นเต้นได้ไงกันล่ะ? นั่นเป็นสิ่งที่นรมนไม่เคยให้ห่างจากตัว!

“เธอมีของของนรมนได้ยังไง? ลูกสาวของฉันอยู่ที่ไหน?”

แม่นรมน จับไปที่ไหล่ของนรมนแน่นๆ น้ำตาจากดวงตาตอนนี้ไหลไม่หยุดแล้ว ร่างกายของเธอค่อยๆสั่น

ภายในใจของนรมนกำลังต่อสู้กันอย่างหนัก เธออยากจริงๆที่จะบอกคนตรงหน้าเธอ ว่าเธอเป็นลูกสาวของเธอ!

แต่ดวงตาที่ดูรอคอยของบุริศร์และสายตาที่ดูสงสัยของพ่อนรมน นั้นทำให้เธอมีสติกลับมา

พวกเขาไม่ใช่วัยรุ่นแล้ว ผ่านความเจ็บปวดที่สูญเสียลูกสาวมาแล้ว แน่นอนว่าไม่สามารถทนรับการเกิดแก่เจ็บตายได้อีกครั้ง

นรมนทนความเจ็บปวดภายในใจได้ พูดเสียงเบา “เธอกำลังรักษาบาดแผลอยู่ในที่ที่ปลอดภัย คุณน้า ฉันมาที่นี้เพื่อมาบอกพวกคุณ เธอต้องกลับมาหาพวกคุณแน่นอน แต่ก่อนที่เธอจะมาหาพวกคุณ ขอให้คุณอย่าไปเชื่อคนอื่นและก็อย่าไปที่อื่นๆ รอเธอกลับมา”

“เธอเป็นอะไรหรือ? นรมนของพวกเราเป็นอะไร?”

น้ำตาของแม่นรมน กลั้นไม่ไหวและไหลลงมา น้ำตานั้นตกลงมาที่หลังมือของนรมนร้อนอย่างมาก

นรมนสำลักในลำคอ พูดเสียงเบา “ไฟไหม้ครั้งนั้นทำให้เธอเสียหน้าของเธอไปหมด เธอกำลังบำรุงและรักษาบาดแผลอยู่ คุณน้า บางทีตอนที่เธอกลับมาหน้าตาอาจไม่ใช่เหมือนกับก่อนหน้านี้ที่พวกคุณรู้จัก พวกคุณจะรับได้ไหม?”

“นั่นคือลูกสาวของฉันนะ! ฉันอุ้มท้องลูกสาวมาสิบเดือนและคลอดออกมา! ทำไมฉันจะรับไม่ได้กัน? ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้พวกเราจะเข้าใจผิดและรู้สึกอึดอัดต่อกัน แต่บนโลกนี้จะมีเรื่องอะไรที่สำคัญกว่าการลาจากไปชั่วนิรันดร? ฉันกับพ่อของเธออายุปูนนี้แล้ว ชีวิตนี้พวกเราจะอยู่ได้อีกกี่ปี? พวกเราแค่หวังว่าระหว่างที่มีชีวิตอยู่จะได้พบเธอ มองดูเธอ แค่นั้นพวกเราก็พอใจแล้ว”

แม่นรมน น้ำตาไหลจนไม่มีเสียง

ในใจของนรมนรู้สึกยากที่จะรับจนจะเป็นจะตาย

“ฉันมีรูปของเธออยู่บ้าง พวกคุณอยากดูไหม?”

ที่จริงนรมนไม่ได้คิดจะให้พ่อแม่เห็นหน้าที่น่ากลัวของตัวเอง แต่ถ้าตอนนี้ไม่สามารถโน้มน้าวพวกท่านได้ พวกท่านคงจะไปจากเมืองชลธีแน่ ถูกคนหลอกใช้ อาจเป็นไปได้มากว่าจะเกิดเรื่องที่ไม่ได้คาดคิดขึ้น

เธอไม่สามารถมองดูพ่อแม่เกิดเรื่องได้!

เพียงแม่นรมน ได้ยิน ก็รีบดึงสติกลับมา

“ดูๆๆ ไม่ว่านรมนในแบบไหน พวกเราก็ต้องการดู!”

ถึงแม้พ่อนรมน จะไม่ได้พูดอะไร แต่ดูท่าทางก็รีบร้อนเช่นกัน

ความรักของพ่อเหมือนภูเขา!

แต่ก่อนนรมนรู้สึกมาตลอดว่าพ่อนรมนนั่นเข้มงวด จนรู้สึกว่าท่านเป็นคนไร้ความปราณี แต่ว่าหลังจากผ่านความตายมาถึงได้เข้าใจ ที่แท้ความรักของพ่อนั้นคงอยู่มาตลอด เพียงแต่วิธีการแสดงออกของท่านนั่นค่อนข้างหลบซ่อน ค่อนข้างเก็บไว้ลึกเท่านั้นเอง

นรมนพาแม่นรมนและพ่อนรมนกลับมาที่ตระกูลธนาศักดิ์ธน

บุริศร์มองเห็นพวกเขาแบบนั้น ก็ก้าวเดินตามเข้าไปก็ได้ยินพฤกษ์เดินมาอย่างเร็ว พูดเสียงเบา “ประธานบุริศร์ คนของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาได้รับข่าวมาและตอนนี้กำลังมาที่นี้”

“พวกเขามาเพราะนรมนมา?”

“เหมือนจะใช่ครับ!”

สายตาของบุริศร์เย็นชาขึ้นอย่างมาก

“พ่อแม่ ที่บริษัทมีเรื่องด่วนผมต้องไปจัดการ ให้แคทเธอรีอยู่คุยเป็นเพื่อนพวกท่านนะ เดี๋ยวผมค่อยกลับมารับเธอ”

คำพูดของบุริศร์ทำให้นรมนชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เดิมทีเธอก็ไม่อยากให้บุริศร์รู้เรื่องของตัวเองเมื่อห้าปีที่ผ่านมา

แม่นรมน ก็ชะงักไปเล็กน้อย

“ลูกไม่อยากรู้เรื่องของนรมนหรือไง? เรื่องในบริษัทรีบร้อนขนาดนั้น?”

คำพูดนี้แฝงไปด้วยการกล่างโทษเล็กน้อย

พ่อนรมน ยังพอมีเหตุผลอยู่บ้าง

“เอาเถอะ เขาเป็นผู้นำของบริษัทอีกอย่างข่าวของนรมนเขาก็ไม่ใช่ไม่รู้ กลับไปแคทเธอรีก็คงบอกเขาเอง บุริศร์มีเรื่องก็รีบไปทำลูกวางใจพวกเราอยู่ที่นี้ไม่ไปไหนทั้งนั้น”

“ขอบคุณพ่อครับ”

บุริศร์มองไปยังนรมนอย่างขอโทษ นรมนก็หันหลังให้

พฤกษ์อยากที่จะอธิบายบางอย่าง กลับถูกบุริศร์ห้ามไว้

“ไปเถอะ”

บุริศร์ไม่กล้าช้ากว่านี้

ยากนักที่นรมนจะได้อยู่ด้วยกันกับแม่นรมนพวกเขา นี่ยังไม่ได้พูดอะไรมาก หากว่าโดนคนของตระกูลทวีทรัพย์ธาดามารบกวนเขาไม่มีทางยอม

บุริศร์หันหลังเดินออกไปดูรีบร้อนอยู่บ้าง

นรมนไม่รู้ว่าแท้ที่จริงบริษัทฮัวยูกรุ๊ปจำกัดเกิดเรื่องอะไรขึ้นถึงทำให้เขารีบร้อนแบบนี้ แต่ในใจก็รู้สึกผิดหวังไม่น้อย

เมื่อรับรู้ได้ถึงความรู้สึกของตัวเองในตอนนี้ นรมนก็ค่อยๆขมวดคิ้วและเก็บซ่อนความผิดหวังนี้ไว้ จากนั้นก็ยิ้มและพาแม่นรมนและพ่อนรมน เข้าไปในบ้าน

ในบ้านยังเหมือนเมื่อก่อนไม่มีผิด รวมไปถึงรูปพวกเขาสามคนที่ดูมีความสุขบนกำแพงก็ไม่ได้เปลี่ยนที่

ดวงตาของนรมนเริ่มชื่นขึ้นมาอีกครั้ง

เธออดไม่ได้ที่จะมองสถานที่ที่เธอเติบโตมา สายตาเต็มไปด้วยความอาลัยอาวรณ์

แม่นรมนให้คนรับใช้ไปยกน้ำชามาให้

นรมนพูดขอบคุณและนั่งลงที่โซฟา

“คุณน้า นี้เป็นจดหมายที่นรมนเขียนให้พวกคุณ”