แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 112

บทที่112 ความรู้สึกตื่นตระหนักที่ไม่เคยมีมาก่อน

ตอนนี้ธรณีจะไปก็ไม่ใช่ จะอยู่ก็ไม่เชิง ความรู้สึกชาบนใบหน้ายิ่งเข้าไปใหญ่ แต่ตอนนี้เขาทำได้เพียงฆ่านรมรด้วยสายตาเท่านั้น นอกนั้นเขาไม่กล้าทำอะไรเลยจริงๆ

นรมนกลับไม่ได้สนใจเขา พูดกับพฤกษ์ที่อยู่ข้างๆว่า “กรุ๊ปเลือดของบุริศร์หายาก ฉันได้ติดต่อกับโรงพยาบาลอื่นๆในระหว่างทางมาแล้ว คาดว่าใกล้จะถึงแล้ว นายเตรียมตัวไปรับหน่อย”

พฤกษ์ชะงักไปแปป ก็ได้สติขึ้นมา แอบชื่นชมความสามารถในการจัดการของนรมนในใจ

เขาตกใจจนสติหลุด ลืมไปเลยว่ากรุ๊ปเลือดของบุริศร์หายาก ยังดีที่ตอนนี้นรมนได้เตรียมไว้

ดูแบบนี้แล้ว นรมนก็ใช่ว่าจะไม่แคร์บุริศร์ไปหมดทุกอย่างใช่ไหม?

เมื่อนึกถึงท่าทีนรมนที่โกรธแล้วด่าธรณีในเมื่อกี้ พฤกษ์รู้สึกเสียดาย ถ้ารู้แต่แรกน่าจะเอามือถือถ่ายเก็บไว้ ถึงตอนนั้นบุริศร์จะต้องดีใจมากแน่ๆ

นรมนเห็นว่าพฤกษ์ยังอยู่ที่เดิม ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ทำไมยังไม่ไป?”

“ผมกลัวว่าผมไปแล้วพวกเขาจะทำร้ายคุณ”

นี่ก็เป็นปัญหาหนึ่งที่พฤกษ์พิจารณา

ก่อนที่บุริศร์จะสลบได้มอบนรมนแก่เขา เขาไม่สามารถให้นรมนถูกรังแกโดยธรณีในที่นี่

นรมนกลับพูดเรียบเฉยว่า “เขาไม่กล้าทำอะไรฉันชั่วคราวหรอก ในตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการไปหาแหล่งเลือด”

เพิ่งพูดขึ้น ประตูของห้องฉุกเฉินก็เปิดออก คุณหมอรีบเดินออกมาจากข้างใน

“กรุ๊ปเลือดประธานบุริศร์เป็นเลือดกรุ๊ปRh positiveที่หายาก เลือดในคลังของเราอาจไม่เพียงพอ ตอนนี้ผมต้องการรับเลือดจากโรงพยาบาลอื่น แต่ไม่รู้ว่าได้ทันเวลาหรือเปล่า”

“ระหว่างทางที่ฉันมาฉันได้โทรบอกกับโรงพยาบาลหัวเฉียวและโรงพยาบาลแม่น้ำแล้ว ตอนนี้น่าจะอยู่ในระหว่างทางมา แม้ว่าแหล่งเลือดสำรองจะไม่มาก แต่น่าจะพอยื้อได้สักพัก หมอคะ บุริศร์เขาคงไม่เป็นไรใช่ไหมคะ?”

นรมนไม่ทันสังเกต ในตอนที่ตัวเองถามคำถามสุดท้ายนี้ น้ำเสียงเธอนั้นสั่นไปหมด

คุณหมอมองนรมนไปทีหนึ่ง แล้วพบว่าพฤกษ์ก็อยู่ เลยพูดเสียงเบาว่า “ถ้าแหล่งเลือดมาทันเวลา พวกผมจะเต็มที่อยู่แล้ว แต่ว่าหน้าอกของประธานบุริศร์มีแผลอยู่แล้ส ครั้งนี้ก็บาดเจ็บไม่เบาเหมือนกัน”

เพิ่งพูดคำนี้เสร็จ พฤกษ์ก็อึ้งไปทันที

“ประธานบุริศร์มีแผล......”

เขายังไม่ทันพูด ก็เห็นนรมนมองเขาแรงๆไปทีหนึ่ง เตือนเขาสุดๆ

พฤกษ์รีบหุบปาก

นรมนหันมาพูดกับธรณี “ถ้าบุริศร์เป็นอะไรไป เมืองชลธีนี้ได้วุ่นวายแน่ๆ”

ธรณีโตมาป่านนี้ เป็นครั้งแรกที่ถูกผู้หญิงคนหนึ่งข่มขู่ โกรธจนตัวสั่นไปหมด แต่กลับทำอะไรเธอไม่ได้ ความแค้นที่เก็บเอาไว้นี้ทำให้เขาจ้องไปที่นรมนแรงๆทีหนึ่ง แล้วหันกลับไปโมโหต่อ

แหล่งเลือดของโรงพยาบาลหัวเฉียวและโรงพยาบาลแม่น้ำมาถึงเร็วมาก คุณหมอไม่กล้ารอช้า รีบรับมาแล้วเข้าห้องผ่าตัดเลย

ใจของนรมนเหมือนถูกอะไรมาดึงไว้ เจ็บจิ๊ดเลย

บอดี้การ์ดเห็นว่าใบหน้าของธรณีบวมขึ้นมา ก็รีบไปหาน้ำแข็งมาให้เขาประคบ แต่กลับถูกออร่าความเย็นชาของธรณีตกใจถอยไป

บรรยากาศยังคงแน่นตึง

มือถือของธรณีได้ดังขึ้น ดูกะทันหันมาก

เขามองนรมนกับพฤกษ์ไปทีหนึ่ง แล้วเข็นรถไปรับโทรศัพท์ข้างๆ

“มีเรื่องอะไร?”

คนที่โทรมาคือบอดี้การ์ดที่ดูแลคุณย่าบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาในโรงพยาบาล

บอดี้การ์ดพูดด้วยเสียงต่ำ “คุณชายธรณี คุณย่าตื่นแล้วครับ ให้คุณรีบกลับมา อย่าไปทำอะไรกับบุริศร์ เป็นสายจากทางเมืองหลวง”

ธรณีกระตุกปากไปทีหนึ่ง

“สายไปแล้ว ผมยิงบุริศร์ไปแล้ว ตอนนี้กำลังช่วยชีวิตที่โรงพยาบาล”

บอดี้การ์ดเอาประโยคนี้บอกคุณย่า คุณย่าบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาตะลึงทันที ในเวลานี้เธอไม่สนใจที่จะแสร้งทำเป็นป่วย จึงแย่งมือถือมาและถามว่า “ลูกลงมือกับเขาแล้วเหรอ?”

ธรณีฟังออกว่าเป็นเสียงของคุณแม่ พูดอย่างอู้อี้ “ไม่ได้ลงมือครับ”

คุณย่าบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่กลับได้ยินธรณีพูดขึ้นว่า “ลงปืนแล้วครับ ตรงหัวใจพอดี!”

ประโยคนี้ทำให้คุณย่าบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเกือบเป็นลม

“ธรณี ลูกบ้าไปแล้วเหรอ? บุริศร์เป็นใคร? ลูกจะยิงเขาได้ยังไง?”

นี่จะให้ธรณีพูดยังไง?

“แม่ครับ ผมถูกบุริศร์เล่นงาน ผมไม่ได้จะยิงหัวใจของเขา...... ใครจะไปรู้ว่าเขา......”

“รู้ห่าอะไรล่ะ! ตระกูลธนเกียรติโกศลในเมืองหลวงโทรมา บอกว่าคุณชายธเนศพลมีเรื่องจะหาบุริศร์ ให้เขาไปเมืองหลวงพรุ่งนี้ ถ้าเรื่องราวรู้ไปถึงเมืองหลวงละก็ ลูกจะให้ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเอาหน้าไปไว้ไหน?”

ตอนนี้คุณย่าบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเสียใจที่ทำมาก

ธรณีก็เพิ่งจะได้ตั้งสติได้

“แม่ครับ แม่สลบมาตลอดไม่ใช่เหรอครับ?ทำไมแม่......”

“กลับมาเดี๋ยวนี้! แม่มีเรื่องจะคุยด้วย!”

ในขณะนี้คุณย่าบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาก็ไม่สนใจอย่างอื่นแล้ว จึงเรียกธรณีกลับมาก่อน

หลังจากที่คุณย่าบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาวางโทรศัพท์ ธรณีก็งงงวยในใจ

คุณแม่ของเขาสลบมาโดยตลอดไม่ใช่เหรอ?