แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 114

บทที่ 114 อย่าแสร้งทำเป็นบ้าต่อหน้าฉัน

นรมนคิดได้แต่แรกแล้วว่ากมลจะถามคำถามแบบนี้ เพราะไม่ว่าจะเป็นกานต์หรือกมล หน้าตาของพวกเขาก็เหมือนบุริศร์มาก

ถ้าหากพวกเขาทั้งสามคนยืนอยู่ด้วยกัน ไม่ว่าจะเป็นใครก็ดูออกว่าเป็นความสัมพันธ์ระหว่างพ่อและลูก

แต่ในขณะนี้นรมนไม่รู้ว่าจะบอกกับกมลเกี่ยวกับสถานะของบุริศร์อย่างไร

“เขาเป็น.......”

“ เป็นพ่อของหนูเหรอคะ”

กมลถามอย่างรีบร้อน น้ำเสียงเร่งด่วนแบบนั้น

นรมนตะลึงไปเลย

นี่ถือว่าเป็นกระแสจิตระหว่างเด็กกับบุริศร์หรือเปล่า?

เธออยากจะปฏิเสธ แต่เมื่อมองไปที่ดวงตาที่เต็มไปด้วยคาดหวังคู่นั้นของกมล เธอไม่สามารถพูดออกมาได้

“กมล เรื่องนี้ไว้คราวหลังแม่ค่อยเล่าให้หนูฟังได้ไหมคะ?”

“ค่ะ”

กมลรู้สึกผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ยิ้มและพูดว่า “แม่คะ เขาเป็นอะไรหรือเปล่า? ป่วยเหรอ? เป็นโรคเดียวกับที่กมลเป็นหรือเปล่า?งั้นให้เขามารักษาที่สหรัฐอเมริกากับกมลได้ไหม?"

สำหรับกมลแล้ว คนที่นอนอยู่ในโรงพยาบาลเป็นผู้ป่วยทั้งนั้น และคนที่ซีดเหมือนเธอ อาจป่วยเป็นโรคเหมือนเธอก็ได้

แม้ว่าเธอจะไม่รู้จักว่าความตายคืออะไร แต่เธอก็รู้จากสายตาของนรมนและกานต์ว่าสักวันพวกเขาก็ต้องแยกจากกัน

นรมนน้ำตาไหลเมื่อลูกสาวของเธอพูดอย่างนั้น

“ไม่ใช่ค่ะ เขาแค่ได้รับบาดเจ็บ ถ้าดูแลดีๆก็จะดีขึ้น”

“แม่คะ ถ้าหนูหายป่วย หนูไปเยี่ยมคุณอาได้ไหมคะ?”

กมลเรียกบุริศร์เป็นคุณอาโดยอัตโนมัติ และความรู้สึกของนรมนในขณะนี้เจ็บราวกับว่าถูกมีดบาด

“กมลเป็นเด็กดีนะคะ แค่กมลเชื่อฟังคุณหมอ ก็จะดีขึ้นค่ะ ถึงเวลานั้นอย่าว่าแต่มาเยี่ยมคุณอาเลย กมลอยากทำอะไร แม่เห็นด้วยกับหนูทั้งนั้น”

“แม่ใจดีจังค่ะ งั้นแม่ต้องดูแลคุณอาดีๆนะคะ ไม่งั้นเดี๋ยวหนูกลับไปไม่เจอเขาแล้ว”

มีร่องรอยของความปรารถนาในดวงตาของนรมน

นรมนรีบพยักหน้าตอบรับ

“เป็นเด็กดีนะคะ พ่อทูนหัวของหนูกำลังจะมาแล้วใช่ไหม? รีบอาบน้ำเตรียมตัวหน่อย เดี๋ยวให้พ่อทูนหัวของมาเห็นว่าหนูเล่นโทรศัพท์แต่เช้า จะถูกว่าเอานะ"”

หลังจากกมลได้ยินคำพูดนั้น ก็รีบพยักหน้าแลบลิ้นออกมาอย่างซุกซน

“บ๊ายบายค่ะแม่”

“บ๊ายบายค่ะลูกรัก”

นรมนวางวิดีโอด้วยรอยยิ้ม แต่น้ำตาไหลลงอย่างห้ามไม่ได้

เธอมองบุริศร์ที่อยู่บนเตียง ในใจสับสนอย่างมาก

ตกลงจะบอกความเป็นอยู่ของกมลหรือเปล่าเนี่ย?

จริงๆเธอไม่จำเป็นต้องคิดเรื่องนี้ แต่ตอนนี้ท่าทีที่บุริศร์ปกป้องเธอด้วยชีวิตทำให้เธอหัวใจที่เย็นชาของเธอมีรอยแยกอีกครั้ง

บางทีสิ่งที่บุริศร์พูดเป็นความจริง

ตอนนั้นเขาไม่ได้จะปฏิบัติแบบนั้นต่อเธอและลูกจริงๆ

แต่จะเชื่อเขาได้จริงๆเหรอ?

นรมนไม่รู้

พอถึงกลางดึก บุริศร์เริ่มมีไข้

เขาเอาแต่พูดเรื่องไร้สาระ

นรมนรีบลุกขึ้น จับหน้าผากเขาดู ร้อนจนน่ากลัว เธออยากจะไปหาหมอ แต่บุริศร์กลับจับมือเธอไว้อย่างกะทันหัน

“นรมน อย่าไปจากผม คุณอย่าไป......”

เสียงของบุริศร์ไม่ดัง แต่กลับทำให้หัวใจของนรมนสั่นไปทีหนึ่ง

เธอหันกลับมาทันที พบว่าบุริศร์ไม่ได้ตื่น

“นรมน ขอโทษ ผมไม่ได้สังเกตความรู้สึกของผมที่มีต่อคุณให้เช้ามากกว่านี้ ทำให้คุณและลูกเกิดอุบัติเหตุ เป็นความผิดของผมเอง”

บุริศร์พูดไปด้วย น้ำตาก็ซึมออกมาจากขอบตา

นรมนต้องการที่จะชักมือตัวเองกลับมา แต่ก็ทำไม่ได้ เงยหน้าขึ้นมาก็เจอน้ำตาของบุริศร์

เขาร้องไห้!

ว่ากันว่าน้ำตาผู้ชายไม่ไหลกันง่ายๆ นับประสาอะไรกับผู้ชายที่ไร้ความรู้สึกอย่างบุริศร์ แต่น้ำตาที่ขอบตาของเขาคืออะไร?

“บุริศร์ นายปล่อยฉัน!”

นรมนรู้สึกว่าบุริศร์แกล้งทำ

ผู้ ชายคนนี้คงจะตื่นแล้ว จงใจที่จะเล่นละครกลยุทธ์ทุกข์กายเพื่อให้เธอดู

แต่ไม่ว่าเธอจะดึงมือของเธออย่างไรก็ไม่สามารถหลุดออกมาได้ และในตอนนี้บุริศร์รู้สึกเจ็บปวดมากยิ่งขึ้น

“ตรินท์ ขอโทษ ขอโทษจริงๆ พี่ปกป้องนายได้ไม่ดี นายไว้ใจได้เลยนะ พี่จะเลี้ยงดูลูกของนายเหมือนดั่งลูกชายตัวเอง เขาเป็นเด็กบ้านตระกูลโตเล็ก ไม่ว่าเขาจะฉลาดหรือไม่ เขาก็เป็นลูกของนาย!”