แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 115

บทที่115 ไม่ใช่ว่าเป็นไข้อีกแล้วนะ

“คุณนรมน!”

สีหน้าของพฤกษ์ซีดไปทันที

บุริศร์เป็นแบบนี้ไปแล้ว ถ้านรมนเป็นอะไรขึ้นมาอีก เขาจะรายงานกับบุริศร์อย่างไร?

พฤกษ์ตกใจจนจะรีบไปหาคุณหมอ แต่ธรณีห้ามเขาไว้

“ไม่จำเป็นต้องไปหาหมอหรอก เธออารมณ์ตื่นเต้นมากเกินไปเลยหมดสติ นายช่วยพยุงเธอไว้ ฉันจะช่วยกดเหยินจง(ตรงกลางจมูกและริมฝีปาก) สักพักก็ดีขึ้นแล้ว”

คำพูดของธรณีทำให้พฤกษ์สงสัยเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นสีหน้าที่จริงจังของธรณีในเวลานี้ เขาก็ทำตามช่วยพยุงนรมน

กดเหยินจง(ตรงกลางจมูกและริมฝีปาก)เป็นงานที่ต้องใช้เทคนิค จะกดเบาไปจะไม่มีผล แต่ถ้าแรงไปจะทำให้รู้สึกเจ็บ

ธรณีเคยทำสิ่งนี้มาก่อนเมื่อเขาอยู่ในเขตทหาร ในเวลานี้เผชิญหน้ากับนรมน จู่ๆเขาก็เก้งๆกังๆ

กลิ่นหอมจาง ๆ ของผู้หญิงลอยผ่านจมูกของธรณี

เขาเป็นผู้ชายที่ไม่ค่อยเข้าใกล้ผู้หญิง ไม่ใช่เพราะความชอบพิเศษอะไร แต่เป็นเพราะเขายอมขาดแคลนดีกว่าได้ของที่คุณภาพด้อยกว่า เขาจึงรักนวลสงวนตัวมาโดยตลอด ตอนนี้ได้กลิ่นหอมหวานบนร่างกายของนรมนอย่างกะทันหัน ก็สติหลุดลอยเล็กน้อยในชั่วครู่นั้น

เมื่อตระหนักถึงว่าตัวเองกำลังคิดอะไร ธรณีก็หยุดความคิดของเขาอย่างรวดเร็ว และกดไปที่เหยินจง(ตรงกลางจมูกและริมฝีปาก)ของนรมน

ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงทำให้นรมนร้องอุทานออกมา ก็ตื่นขึ้นมาทั้งคนทันที

เนื่องจากปัญหาเรื่องมุมทำให้ ธรณีที่กำลังเผชิญหน้าโดยตรงกับนรมน ทันทีที่นรมนลืมตาขึ้นเธอก็เห็นใบหน้าที่ขยายใหญ่ขึ้นของ ธรณีอยู่ใกล้ ๆ เธอก็ยกแขนขึ้นโดยจิตใต้สำนึก

“ป๊าบ”เสียงดังฟังชัด หน้าของธรณีถูกนรมนตบอีกครั้ง

แม้แต่ก็พฤกษ์ทนไม่ได้ที่จะมอง

ผู้สืบทอดมรดกแห่งตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ถูกผู้หญิงตบหน้าไปสองครั้งในหนึ่งวัน ถ้าพูดออกไปละก็ หน้าของธรณีไม่รู้ว่าไว้ไหนแล้วจริงๆ

ธรณีก็คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าสิ่งที่ต้อนรับเข้าจะเป็นมือที่ฟาดเข้ามาอย่างแสบชา

เขาอึ้งไปสักพัก จากนั้นก็ทำหน้าเย็นชา

แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร การตบครั้งนี้ถือว่าเขาติดหนี้นรมน

นรมนตบเสร็จเพิ่งพบว่าตัวเองเหมือนเข้าใจผิด

“ฉันเป็นอะไรไป?”

นรมนรีบถามพฤกษ์ที่อยู่ด้านข้าง

พฤกษ์เล่าเรื่องที่ธรณีช่วยเธอกดเหยินจง(ตรงกลางจมูกและริมฝีปาก) ออกมา

นรมนลุกขึ้นอย่างเฉยชา พูดคำขอบคุณอย่างเรียบเฉย ก็ไม่ได้สนใจธรณีอีก

ธรณีพูดไม่ออกว่าในใจเป็นความรู้สึกอย่างไร ทั้งโกรธเล็กน้อย แต่ก็เหมือนปนไปด้วยความผิดหวังนิดหน่อย ส่วนเพราะอะไรนั้น เขายังไม่ไปคิดก่อน

ไฟของห้องฉุกเฉินดับลง บุริศร์ถูกเข็นออกอีกครั้ง

คุณหมอเหนื่อยเล็กน้อย พูดเสียงเบา “ ไข้ของประธานบุริศร์ลดไปแล้ว แต่ยังต้องคอยสังเกต ถ้าพรุ่งนี้เช้าเขาตื่นขึ้นมาได้ทุกอย่างก็โอเคแล้ว”

ยังไงแล้ว ก็ยังคงไม่รู้ผล

นรมนบอกตัวเองว่าห้ามล้มลงเด็ดขาด ถ้าเธอล้มลง บุริศร์จะทำอย่างไร??

ทั้งสองกลับเข้าห้องผู้ป่วยหนักอีกครั้ง

ครั้งนี้บุริศร์ไม่ได้พูดเรื่องไร้สาระอีก และไม่มีไข้ นอนหลับอย่างสงบ แต่นรมนไม่กล้ากระพริบตา

เธอกลัวว่าตัวเองจะงีบหลับ บุริศร์เป็นอะไรเธอจะไม่รู้

เวลาประมาณตีสี่ บุริศร์ได้ตื่นมา

เขาลืมตาขึ้น มองเพดานสีขาวอย่างว่างเปล่า ในชั่วขณะนั้นแยกไม่ออกว่ามันคือที่ไหน

เขาขยับนิ้วอย่างกะทันหัน ก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยลอยเข้ามาในจมูกพร้อมกลิ่นหอมหวาน

“นายตื่นแล้วเหรอ?”

ใบหน้าของนรมนปรากฏตรงหน้าบุริศร์ ดวงตาของเธอแดงก่ำ แต่มีความดีใจวาบผ่านในทันที

บุริศร์นึกว่าตัวเองหลอน

นรมนทำไมถึงโผล่มาอยู่ที่นี่?

แล้วทำไมถึงแคร์เขาขนาดนี้?

เขาต้องฝันอยู่แน่ๆเลย!

หรือว่าเขาตายแล้ว?

ไม่งั้นทำไมถึงเกิดภาพหลอนล่ะ?

บุริศร์อยากจะยื่นมือไปจับนรมน แต่กลับได้ยินเธอบอกว่า “นายอย่าขยับ เดี๋ยวฉันไปตามหมอ”

พูดเสร็จนรมนก็วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

บุริศร์อยากจะพูด แต่เขากระหายน้ำมาก

เขาขยับตัวเบา ๆ ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงทำให้เขาฟื้นคืนสติทันที

เขายังมีชีวิต?

บุริศร์ตกตะลึงและสับสน คุณหมอตามนรมนกลับมา

“คุณหมอคะ เขาตื่นแล้ว หมอบอกว่าตื่นมาก็มีอะไรแล้วไม่ใช่เหรอคะ? หมอช่วยตรวจให้เขาหน่อย ว่าตรงไหนยังมีปัญหาอีก”

น้ำเสียงของนรมนมีความตื่นเต้นและดีใจ

บุริศร์ไม่ได้เห็นนรมนเป็นเวลานาน แม้ว่าหน้าตาจะแตกต่างกัน แต่ท่าทีและแววตานั้นทำให้เขาเหมือนย้อนกลับไปเมื่อห้าปีก่อน

เขาเรียกออกไปโดยห้ามไม่ได้ “นรมน......”

เสียงของเขาแหบแห้ง ราวกับฆ้องที่แตก เขาไม่คาดหวังว่านรมนได้ยินเขา ไม่คิดว่านรมนจะหันกลับมาทันที รีบเดินมาหาเขาอย่างรวดเร็ว ลดตัวลง ถามเบา ๆ “มีอะไร? ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?”

“เปล่า”

จริงๆแล้วบุริศร์รู้สึกไม่สบายไปทั้งตัว

ลำคอของเขาเจ็บอย่างรุนแรง หน้าอกของเขาก็เจ็บจนไม่สามารถทนได้ แต่ความเจ็บปวดเหล่านี้เทียบกับนรมนแล้วไม่ถือว่าเป็นอะไร

เขาจับมือของนรมนไว้แน่น แม้ว่าเขาจะไม่มีแรงมากนัก แต่เขาก็จับมันไว้แน่น ราวกับว่านี่เป็นวิธีเดียวที่จะป้องกันไม่ให้ทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าเขากลายเป็นฟองสบู่

คุณหมอเห็นบุริศร์ท่าทีแบบนี้ ก็ตกใจไม่มากก็น้อย

นี่เป็นบุริศร์ที่เขาลือกันว่าไร้ความรู้สึกที่ไหนกันล่ะ!

แต่ว่าคุณหมอก็ไม่ได้ว่าอะไร เริ่มทำการตรวจร่างกายของบุริศร์

นรมนจะรินน้ำให้เขาสักแก้ว แต่บุริศร์ไม่ยอมปล่อยมือ สายตาเฉี่ยวที่สวยงามคู่นั้นมองไปที่นรมนอย่างลึกซึ้ง มองจนใจของนรมนกระสับกระส่ายราวกับกวางน้อยที่กระโดดไปมา

“ก็ดี นายอยากกินอะไร ฉันทำแล้วเอามาส่งให้นาย แต่ช่วงของตอนเช้าฉันทำไม่ทันแล้วนะ เที่ยงไหม เที่ยงทำโจ๊กกับไข่ดองและเนื้อไม่ติดมันมาให้ ฉันจำได้ว่านายกิน ไม่รู้ว่ารสนิยมของนายจะเปลี่ยนไปในห้าปีนี้หรือเปล่า "

“ไม่หรอก เพียงแค่เป็นคุณทำ ทำอะไรผมชอบหมด”

บุริศร์ยิ้มอ่อนๆ

นรมนเห็นว่าเขาเป็นแบบนี้ ก็ไม่รู้ควรพูดอะไรดี

“นายเพิ่งตื่น พักผ่อนดีๆ ธรณีรออยู่ที่ข้างนอกตลอด จะจัดการกับเขายังไงตามใจนายเลย ฉันเหนื่อยแล้วจริงๆ กลับไปพักผ่อนก่อนนะ ฉันไปเรียกพฤกษ์เข้ามาดูแลนาย”

“ครับ!”

จริงๆแล้วบุริศร์ไม่อยากให้นรมนไป แต่เห็นท่าทีที่เหนื่อยของนรมนแบบนี้ เขารู้สึกเอ็นดูปวดใจ

ไม่คิดว่าการที่ตัวเองถูกยิงครั้งนี้ ทำให้นิสัยของนรมนที่มีต่อเขาเปลี่ยนไปอย่างมาก นี่ถือว่าเขาโชคดีในความโชคร้ายไหม?

บุริศร์แอบดีใจ

ในตอนที่พชนรมนเรียกพฤกษ์เข้ามา พอเจอบุริศร์ก็ดีใจมาก

“ประธานบุริศร์ ท่านตื่นสักที ถ้าท่านยังไม่ตื่น คุณนรมนจะเอาตายกับธรณีแล้ว”

คำพูดของพฤกษ์ทำให้บุริศร์ตะลึง

“หมายความว่าไง?”

นรมนรู้สึกอายเล็กน้อย

“พวกนายคุยเลย ฉันกลับก่อนนะ”

“ให้พฤกษ์ส่งคุณไป คุณไปคนเดียวผมไม่ไว้ใจ”

บุริศร์ขยิบตาให้พฤกษ์

พฤกษ์รีบติดต่อทางโรงพยาบาลหาพยาบาลเพื่อดูแลบุริศร์โดยเฉพาะ จากนั้นส่งนรมนกลับ

เดิมทีนรมนต้องการปฏิเสธ แต่เมื่อเห็นท่าทีที่ดูกังวลของบุริศร์ ก็เลยยอมรับไป

ธรณีเห็นนรมนเดินออกมา ก็ได้รับคำตอบที่เขาต้องการจากใบหน้าของเธอ

“ประธานบุริศร์ตื่นแล้วเหรอครับ? ผมขอเข้าไปเจอเขาหน่อยได้ไหมครับ?”

ธรณีไม่ค่อยพูดจาเกรงใจแบบนี้กับใครบ่อยๆ

นรมนหันตัวกลับราวกับว่าไม่เห็นเขา ทำให้ธรณีอายมาก

พฤกษ์รีบตามขึ้นไป

เวลานี้เขานับถือในตัวนรมนมาก ปฏิบัติตัวกับนรมนอย่างกับว่าเธอเป็นภรรยาของหัวหน้าตระกูลโตเล็ก

“คุณนรมนครับ เพราะเรื่องบางอย่างธิดาไม่สามารถปกป้องคุณอย่างใกล้ชิด ผมจะรีบเลือกบอดี้การ์ดในเหล่าบอดี้การ์ดให้คุณหนึ่งคน”

พฤกษ์เปิดประตูรถให้นรมน พร้อมกับพูดขึ้น

นรมนไม่ค่อยมีความเห็นเกี่ยวกับธิดา และจำไม่ค่อยได้มากนัก ก็พยักหน้ายอมรับเมื่อพฤกษ์พูดแบบนี้

เธอเหนื่อยเหลือเกิน ประสาทกังวลตลอดทั้งคืน หลังจากรู้ว่าบุริศร์ไม่เป็นอะไร นรมนไม่สามารถทนได้อีกหลับไปในรถโดยตรง

รถขับกลับไปที่บ้านใหญ่ตระกูลโตเล็ก

พฤกษ์เห็นว่านรมนกำลังหลับสนิท กำลังลังเลว่าจะปลุกนรมนดีไหม? ก็เห็นมีคนหนึ่งมุ่งเดินเข้ามาทางรถของพวกเขาอย่างร้อนรน