แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 115

บทที่115 ไม่ใช่ว่าเป็นไข้อีกแล้วนะ

“คุณนรมน!”

สีหน้าของพฤกษ์ซีดไปทันที

บุริศร์เป็นแบบนี้ไปแล้ว ถ้านรมนเป็นอะไรขึ้นมาอีก เขาจะรายงานกับบุริศร์อย่างไร?

พฤกษ์ตกใจจนจะรีบไปหาคุณหมอ แต่ธรณีห้ามเขาไว้

“ไม่จำเป็นต้องไปหาหมอหรอก เธออารมณ์ตื่นเต้นมากเกินไปเลยหมดสติ นายช่วยพยุงเธอไว้ ฉันจะช่วยกดเหยินจง(ตรงกลางจมูกและริมฝีปาก) สักพักก็ดีขึ้นแล้ว”

คำพูดของธรณีทำให้พฤกษ์สงสัยเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นสีหน้าที่จริงจังของธรณีในเวลานี้ เขาก็ทำตามช่วยพยุงนรมน

กดเหยินจง(ตรงกลางจมูกและริมฝีปาก)เป็นงานที่ต้องใช้เทคนิค จะกดเบาไปจะไม่มีผล แต่ถ้าแรงไปจะทำให้รู้สึกเจ็บ

ธรณีเคยทำสิ่งนี้มาก่อนเมื่อเขาอยู่ในเขตทหาร ในเวลานี้เผชิญหน้ากับนรมน จู่ๆเขาก็เก้งๆกังๆ

กลิ่นหอมจาง ๆ ของผู้หญิงลอยผ่านจมูกของธรณี

เขาเป็นผู้ชายที่ไม่ค่อยเข้าใกล้ผู้หญิง ไม่ใช่เพราะความชอบพิเศษอะไร แต่เป็นเพราะเขายอมขาดแคลนดีกว่าได้ของที่คุณภาพด้อยกว่า เขาจึงรักนวลสงวนตัวมาโดยตลอด ตอนนี้ได้กลิ่นหอมหวานบนร่างกายของนรมนอย่างกะทันหัน ก็สติหลุดลอยเล็กน้อยในชั่วครู่นั้น

เมื่อตระหนักถึงว่าตัวเองกำลังคิดอะไร ธรณีก็หยุดความคิดของเขาอย่างรวดเร็ว และกดไปที่เหยินจง(ตรงกลางจมูกและริมฝีปาก)ของนรมน

ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงทำให้นรมนร้องอุทานออกมา ก็ตื่นขึ้นมาทั้งคนทันที

เนื่องจากปัญหาเรื่องมุมทำให้ ธรณีที่กำลังเผชิญหน้าโดยตรงกับนรมน ทันทีที่นรมนลืมตาขึ้นเธอก็เห็นใบหน้าที่ขยายใหญ่ขึ้นของ ธรณีอยู่ใกล้ ๆ เธอก็ยกแขนขึ้นโดยจิตใต้สำนึก

“ป๊าบ”เสียงดังฟังชัด หน้าของธรณีถูกนรมนตบอีกครั้ง

แม้แต่ก็พฤกษ์ทนไม่ได้ที่จะมอง

ผู้สืบทอดมรดกแห่งตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ถูกผู้หญิงตบหน้าไปสองครั้งในหนึ่งวัน ถ้าพูดออกไปละก็ หน้าของธรณีไม่รู้ว่าไว้ไหนแล้วจริงๆ

ธรณีก็คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าสิ่งที่ต้อนรับเข้าจะเป็นมือที่ฟาดเข้ามาอย่างแสบชา

เขาอึ้งไปสักพัก จากนั้นก็ทำหน้าเย็นชา

แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร การตบครั้งนี้ถือว่าเขาติดหนี้นรมน

นรมนตบเสร็จเพิ่งพบว่าตัวเองเหมือนเข้าใจผิด

“ฉันเป็นอะไรไป?”

นรมนรีบถามพฤกษ์ที่อยู่ด้านข้าง

พฤกษ์เล่าเรื่องที่ธรณีช่วยเธอกดเหยินจง(ตรงกลางจมูกและริมฝีปาก) ออกมา

นรมนลุกขึ้นอย่างเฉยชา พูดคำขอบคุณอย่างเรียบเฉย ก็ไม่ได้สนใจธรณีอีก

ธรณีพูดไม่ออกว่าในใจเป็นความรู้สึกอย่างไร ทั้งโกรธเล็กน้อย แต่ก็เหมือนปนไปด้วยความผิดหวังนิดหน่อย ส่วนเพราะอะไรนั้น เขายังไม่ไปคิดก่อน

ไฟของห้องฉุกเฉินดับลง บุริศร์ถูกเข็นออกอีกครั้ง

คุณหมอเหนื่อยเล็กน้อย พูดเสียงเบา “ ไข้ของประธานบุริศร์ลดไปแล้ว แต่ยังต้องคอยสังเกต ถ้าพรุ่งนี้เช้าเขาตื่นขึ้นมาได้ทุกอย่างก็โอเคแล้ว”

ยังไงแล้ว ก็ยังคงไม่รู้ผล

นรมนบอกตัวเองว่าห้ามล้มลงเด็ดขาด ถ้าเธอล้มลง บุริศร์จะทำอย่างไร??

ทั้งสองกลับเข้าห้องผู้ป่วยหนักอีกครั้ง

ครั้งนี้บุริศร์ไม่ได้พูดเรื่องไร้สาระอีก และไม่มีไข้ นอนหลับอย่างสงบ แต่นรมนไม่กล้ากระพริบตา

เธอกลัวว่าตัวเองจะงีบหลับ บุริศร์เป็นอะไรเธอจะไม่รู้

เวลาประมาณตีสี่ บุริศร์ได้ตื่นมา

เขาลืมตาขึ้น มองเพดานสีขาวอย่างว่างเปล่า ในชั่วขณะนั้นแยกไม่ออกว่ามันคือที่ไหน

เขาขยับนิ้วอย่างกะทันหัน ก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยลอยเข้ามาในจมูกพร้อมกลิ่นหอมหวาน

“นายตื่นแล้วเหรอ?”

ใบหน้าของนรมนปรากฏตรงหน้าบุริศร์ ดวงตาของเธอแดงก่ำ แต่มีความดีใจวาบผ่านในทันที

บุริศร์นึกว่าตัวเองหลอน

นรมนทำไมถึงโผล่มาอยู่ที่นี่?

แล้วทำไมถึงแคร์เขาขนาดนี้?

เขาต้องฝันอยู่แน่ๆเลย!

หรือว่าเขาตายแล้ว?

ไม่งั้นทำไมถึงเกิดภาพหลอนล่ะ?

บุริศร์อยากจะยื่นมือไปจับนรมน แต่กลับได้ยินเธอบอกว่า “นายอย่าขยับ เดี๋ยวฉันไปตามหมอ”

พูดเสร็จนรมนก็วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

บุริศร์อยากจะพูด แต่เขากระหายน้ำมาก

เขาขยับตัวเบา ๆ ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงทำให้เขาฟื้นคืนสติทันที

เขายังมีชีวิต?

บุริศร์ตกตะลึงและสับสน คุณหมอตามนรมนกลับมา

“คุณหมอคะ เขาตื่นแล้ว หมอบอกว่าตื่นมาก็มีอะไรแล้วไม่ใช่เหรอคะ? หมอช่วยตรวจให้เขาหน่อย ว่าตรงไหนยังมีปัญหาอีก”

น้ำเสียงของนรมนมีความตื่นเต้นและดีใจ

บุริศร์ไม่ได้เห็นนรมนเป็นเวลานาน แม้ว่าหน้าตาจะแตกต่างกัน แต่ท่าทีและแววตานั้นทำให้เขาเหมือนย้อนกลับไปเมื่อห้าปีก่อน

เขาเรียกออกไปโดยห้ามไม่ได้ “นรมน......”

เสียงของเขาแหบแห้ง ราวกับฆ้องที่แตก เขาไม่คาดหวังว่านรมนได้ยินเขา ไม่คิดว่านรมนจะหันกลับมาทันที รีบเดินมาหาเขาอย่างรวดเร็ว ลดตัวลง ถามเบา ๆ “มีอะไร? ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?”

“เปล่า”

จริงๆแล้วบุริศร์รู้สึกไม่สบายไปทั้งตัว

ลำคอของเขาเจ็บอย่างรุนแรง หน้าอกของเขาก็เจ็บจนไม่สามารถทนได้ แต่ความเจ็บปวดเหล่านี้เทียบกับนรมนแล้วไม่ถือว่าเป็นอะไร

เขาจับมือของนรมนไว้แน่น แม้ว่าเขาจะไม่มีแรงมากนัก แต่เขาก็จับมันไว้แน่น ราวกับว่านี่เป็นวิธีเดียวที่จะป้องกันไม่ให้ทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าเขากลายเป็นฟองสบู่

คุณหมอเห็นบุริศร์ท่าทีแบบนี้ ก็ตกใจไม่มากก็น้อย

นี่เป็นบุริศร์ที่เขาลือกันว่าไร้ความรู้สึกที่ไหนกันล่ะ!

แต่ว่าคุณหมอก็ไม่ได้ว่าอะไร เริ่มทำการตรวจร่างกายของบุริศร์

นรมนจะรินน้ำให้เขาสักแก้ว แต่บุริศร์ไม่ยอมปล่อยมือ สายตาเฉี่ยวที่สวยงามคู่นั้นมองไปที่นรมนอย่างลึกซึ้ง มองจนใจของนรมนกระสับกระส่ายราวกับกวางน้อยที่กระโดดไปมา