แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 117

บทที่117 ว่ากันว่าคนดีตายง่ายคนเลวตายยาก

“แม่ครับ!”

ในขณะที่เสียงของกานต์ลอยมา นรมนตะลึงไปทั้งคน

“กานต์? ทำไมลูกกลับมาแล้ว?”

เธอกับบุริศร์ก็เพิ่งกลับจากฐานไม่นาน ทำไมกานต์ถึงกลับมาด้วยล่ะ?

กานต์วิ่งอย่างหอบ หยิบน้ำของในห้องรับแขกกระโดกไปหลายคำ กิจจาที่อยู่ข้างหลังเพิ่งตามเข้ามา

“คุณน้าครับ ได้ข่าวว่าพ่อผมเกิดเรื่องเหรอครับ? เขาอยู่โรงพยาบาลไหนเหรอครับ? ผมจะไปเยี่ยมพ่อ”

คำพูดของกิจจาทำให้นรมนเข้าใจขึ้นมาทันที

“ใครบอกพวกนายว่าพ่อนายเกิดเรื่อง?”

ตั้งแต่ที่บุริศร์เกิดเรื่องจนถึงตอนนี้ก็เวลาคืนเดียวกับอีกครึ่งวัน ใครเป็นคนเอาข่าวนี้ไปบอกกับเด็กๆ?

อีกอย่างพวกเขากำลังฝึกอยู่ที่ฐานแล้วข่าวส่งไปยังไง?

กานต์ขมวดคิ้วเล็กน้อย เหมือนกับรู้สึกได้ถึงความผิดปกติของความหมายในคำพูดของนรมน

“แม่ครับ ไม่ใช่แม่เหรอที่โทรไปบอกให้พวกผมกลับมา?”

พอกานต์พูดประโยคนี้ นรมนก็ยิ่งเอะใจไปกว่าเดิม

“ฉันโทรไปเหรอ?”

“ใช่ครับ คุณแชมป์บอกว่าแม่โทรหาเขา บอกว่าบุริศร์จะไม่ไหวแล้ว ให้พวกผมรีบกลับมาเจอหน้าเขาครั้งสุดท้าย นี้มันเกิดอะไรกันขึ้นครับ?”

กานต์เห็นท่าทีที่ตกใจของนรมนก็รู้แล้วว่าเรื่องนี้ไม่ปกติ

ในใจของนรมนก็สงสัยอย่างมาก

เรื่องของบุริศร์เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะบอกเด็กๆ ยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะให้เด็กๆกลับมาในเวลานี้ แต่ว่าใครก็ใช้ตัวตนฐานะของเธอโทรหาคุณแชมป์?

เธอไม่เชื่อว่าคุณแชมป์จะเป็นคนไม่ดีต่อบุริศร์ ถึงจะเป็นเพียงเวลาสั้นๆ แต่เธอก็สามารถดูออกความรู้สึกลึกซึ้งระหว่างคุณแชมป์และ บุริศร์ได้

แล้วเป็นใครกันแน่?

นรมนรู้สึกใจคอไม่ดีเล็กน้อย แต่ก็ไม่อยากแสดงออกต่อหน้าเด็กๆ

เธอยิ้มแล้วพูด “บุริศร์ไม่เป็นอะไร ถ้ากลับมาแล้ว ไปอาบน้ำ เปลี่ยนชุดใหม่ เดี๋ยวฉันพาพวกนายไปหาเขา อีกอย่าง กานต์ หลังจากนั้นห้ามเรียกชื่อบุริศร์โดยตรงนะ ลูกสามารถเรียกเขาว่าคุณอา”

“อ่อ”

กานต์รู้สึกได้อย่างชัดเจนว่านรมนแตกต่างจากเมื่อก่อน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพูดถึงบุริศร์ แววตานั้นที่อ่อนโยนจนทำให้เขารู้สึกอิจฉาเล็กน้อย

ดูเหมือนว่าหลายวันที่เขาไม่อยู่นี้ บุริศร์ลงเวลาในที่แม่ไม่น้อยเลยนะ

เชอะ!

ผู้ชายเจ้าเล่ห์!

กานต์แอบด่าในใจ แต่ไม่แสดงทางสีหน้า พากิจจาไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้ออย่างเชื่อฟัง

แต่ในใจของนรมนรู้สึกใจคอไม่ดีมาก

เธอรีบโทรหาพฤกษ์

“พฤกษ์ กิจจาและกานต์กลับมาแล้ว บอกว่าฉันเป็นคนโทรหาให้พวกเขากลับมา แต่นายรู้ใช่ไหม ตั้งแต่ที่เกิดเรื่องเมื่อวานถึงวันนี้ ฉันไม่มีเวลามาโทรศัพท์ และทางคุณแชมป์ก็ไม่น่าจะมีปัญหา นายลองไปสืบดูว่าใครปลอมเป็นฉันแล้วโทรศัพท์ให้เด็กๆกลับมา? แล้วอีกฝ่ายมีจุดมุ่งหมายอะไร?”

“ครับ คุณนรมน”

ในตอนที่พฤกษ์รับสายเขาอยู่โรงพยาบาลพอดี เขาเล่าเรื่องทุกอย่างที่นรมนทำเพื่อบุริศร์ในขณะที่เกิดเรื่องหมดเลย

เมื่อบุริศร์ได้ข่าวว่านรมนตบธรณีเพื่อเขา รู้สึกไม่ค่อยเชื่อแวบนึง จากนั้นคือตกใจ สุดท้ายก็หัวเราะชอบใจขึ้นมา

เสียงหัวเราะดึงโดนแผลของเขา แต่กลับห้ามอารมณ์ที่สะใจของเขาไม่ได้

ภรรยาตัวเล็กของเขา!

ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาเปลี่ยนจากการเป็นแมวบ้านกลายเป็นแม่เสียน้อยที่ปกป้องลูก?

ทำไมเขาไม่ได้ไม่ชอบ แต่กลับตื่นเต้นและดีใจแบบนั้น?

พฤกษ์มองบุริศร์ที่ยิ้มอย่างซื่อบื้อ ไม่รู้ว่าควรจะพูดยังไงต่อ ในขณะนี้ นรมนโทรมาหาเขา

หลังจากที่พฤกษ์วางโทรศัพท์ สีหน้าก็ดูเข้มขรึมเล็กน้อย

“ประธานบุริศร์ คุณชายน้อยกับคุณชายกานต์กลับมาแล้ว บอกว่าได้รับโทรศัพท์ของคุณนรมนเลยกลับมา แต่คุณนรมนบอกว่าเธอไม่ได้โทรศัพท์ไปเลย อีกอย่างคุณแชมป์ก็คงไม่ทำความผิดพลาดที่ง่ายแบบนี้ คุณนรมนให้ผมไปสืบเรื่องนี้ครับ”

สีหน้าของบุริศร์ก็จริงจังขึ้นเล็กน้อย

“โทรในนามนรมน? ตอนนี้ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเป็นยังไงบ้างแล้ว?”

หลังจากที่นรมนกลับไปธรณีก็ไปเจอกับบุริศร์ ทั้งสองพูดคุยกันเล็กน้อย ธรณีก็ถือว่าเป็นลูกผู้ชาย หลังจากที่รู้ความจริงของเรื่องแล้วยังจะให้บุริศร์ยิงกลับนัดหนึ่ง แต่กลับถูกบุริศร์ห้ามไว้ก่อน

ในขณะนั้นทางฝั่งณย่าบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดารีบตามให้กลับ ธรณีก็เลยปล่อยวางแล้วกลับไปก่อน

พฤกษ์ได้ยินบุริศร์ถามแบบนี้ พูดเสียงต่ำว่า “ทางฝั่งตระกูลทวีทรัพย์ธาดาไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ แต่คุณชายธเนศพลในเมืองหลวงกลับโทรมา ถามว่าคุณเป็นไงบ้าง?”

“คุณชายธเนศพล? เรื่องนี้ทำไมไปถึงคุณชายธเนศพลเลย?”

บุริศร์ก็ตกใจไม่มากก็น้อย

พฤกษ์เกาหัวแล้วพูดอย่างเขินอายว่า “ผมก็ไม่รู้ว่าคุณนรมนใช้เส้นสายไหน ตอนนั้นเหมือนต้องการจะพินาจไปกับตระกูลทวีทรัพย์ธาดา กลัวว่าตระกูลทวีทรัพย์ธาดาจะทำไม่ดีกับคุณ ก็เลยบอกคุณชายธเนศพลในระหว่างทางที่มา เป็นเพราะสายจากคุณชายธเนศพลตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเลยไม่กล้าทำอะไร”

บุริศร์กระพริบตาไปสองสามครั้ง

“เธอไม่มีเส้นสายอะไรหรอก ถ้ารู้จักกับคุณชายธเนศพล คงไม่รอซะห้าปีถึงกลับมาหรอก คาดว่าน่าจะเดินเส้นของเจตต์ ครั้งนี้ฮันถือหนี้บุญคุณเขาไว้ นายรีบไปสืบเรื่องที่นรมนบอก เรื่องอย่างอื่นไว้ค่อยพูด”

บุริศร์ยังใส่ใจเรื่องนี้ รีบให้พฤกษ์ไปสืบ

เดิมทีพฤกษ์ว่าจะบอกเรื่องของป้าโอ แต่พอได้ยินบุริศร์พูดแบบนี้ ไม่รีบไปไม่ได้

“ใช่แล้ว ให้บอดี้การ์ดดูแลบ้านใหญ่ตระกูลโตเล็ก ถ้านรมนกับเด็กๆออกมาก็จะตามไปปกป้อง ฉันรู้สึกว่าเรื่องทั้งหมดนี้เหมือนเจาะจงนรมน แม้ว่าไม่รู้ว่าเธอได้ไปทำผิดต่อใคร แต่จะปล่อยผ่านไปแบบนี้ไม่ได้”

เขาเห็นบุริศร์นอนอยู่บนเตียงของโรงพยาบาลสองครั้งในเวลาเพียงสองวัน ดูไม่มีสีเลือดเลยแม้แต่น้อย ร้องไห้และถาม “คุณน้าครับพ่อของผมจะตายหรือไม่?

“หุบปาก!”

กานต์ดุเขาด้วยเสียงต่ำและพูดว่า “ว่ากันว่าคนดีตายง่ายคนเลวตายยาก เขาชีวิตยืนจะตาย”

“อ้อ ลูกพี่ ความหมายของพี่คือบอกว่าพ่อผมเป็นคนเลวเหรอครับ?”

กิจจารู้สึกว่าคำนี้ฟังแล้วมันแปลกๆ

กานต์ขี้เกียจสนใจเขาดึงคอเสื้อเขาแล้วลากไปห้องพักอีกห้อง

“เฮ้ย ผมยังไม่ได้คุยกับพ่อเลย”

กิจจาขัดขืนเล็กน้อย

กานต์พูดอย่างเย็นชาว่า “เขาหลับแล้วนายจะคุยอะไร?”

“ก็ใช่ ลูกพี่ ผมหิวมากเลย!”

หลังจากที่กิจจารู้ว่าบุริศร์ไม่เป็นอะไรแล้ว สันดานที่ชอบกินก็เปิดเผยออกมา

กานต์หมดคำพูดถึงขั้นสุด ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเมื่อกี้เขายังร้องไห้อยู่

นรมนก็ตามเข้ามา นำอาหารที่เธอเตรียมไว้ล่วงหน้าออกมาไว้ตรงหน้าพวกเขา พูดเสียงเบาว่า “พวกนายกินก่อนเลยนะ ฉันรอพ่อนายตื่นมาคอยกิน”

กานต์มองกิจจาแล้วไม่พูดอะไร แต่ดูออกได้ว่าอารมณ์ไม่ค่อยดี

ตอนนี้แม่ให้ความสำคัญกับบุริศร์มากขึ้นเรื่อยๆ

แต่ว่ากานต์กดหน้าให้ต่ำลง ไม่ให้นรมนเห็นหน้าของเขา

นรมนมองเด็กทั้งสองเริ่มกินข้าว ยิ้มแล้วเดินออกไปนอกห้อง

บุริศร์หลับสบายอยู่เลย

เธอไม่ได้เห็นท่าทางการนอกของบุริศร์มานานแล้ว

เขาต่างจากผู้ชายทั่วไป ท่านอนดีมาก เป็นระเบียบเรียบร้อย ไม่โกนด้วย เงียบราวกับเด็ก

ยังจำได้ว่าหลังจากสามปีที่แต่งงาน เธอชอบแอบมองบุริศร์อย่างนี้อยู่บ่อยๆ ไม่ค่อยเชื่อว่าผู้ชายคนนี้เป็นสามีของเธอแล้ว

ตอนนี้มองดูดวงตาที่หลับใหลของเขาอีกครั้ง นรมนรู้สึกเหมือนอยู่อีกโลกหนึ่ง แต่โชคดีที่ความรู้สึกของพวกเขายังคงอยู่ ตอนนี้ถือว่าเธอก็ไม่ได้พยายามอยู่ฝ่ายเดียว

ราวกับสัมผัสได้ถึงการจ้องมองของนรมน บุริศร์ก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมา ได้ปะทะเข้ากับดวงตาที่อ่อนโยนของนรมนพอดี

“ตื่นแล้วเหรอ? หิวไหม? ฉันเอาของอร่อยมาด้วย”

นรมนยิ้มอย่างอ่อนหวาน ราวกับดอกไม้ที่บานสะพรั่ง ดวงตาของบุริศร์นั้นสดใสทันที

เขาจับมือคู่นั้นของเธอ พูดเสียงต่ำว่า “มาให้ผมกอดหน่อย ไม่งั้นจะรู้สึกว่าตัวเองกำลังฝัน”

นรมนเห็นความประหลาดใจและความกังวลในดวงตาของบุริศร์ ทันใดนั้นเธอก็โน้มตัวลง ริมฝีปากนุ่มของเธอจูบเบา ๆ ที่ริมฝีปากบางของบุริศร์