แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 119

บทที่119 ก็ฉันไม่ชอบเวลานายอยู่กับแม่

“กานต์!”

นรมนต้องพูดเพื่อหยุดให้กานต์อาละวาดอีกต่อไป

“เขาเป็น......”

“แม่เป็นของพ่อทูนหัว!พ่อทูนหัวบอกแล้วว่า จะขอแม่แต่งงานแบบสง่าผ่าเผย! อีกอย่างตั้งแต่เล็กจนโต เมื่อผมเป็นไข้และป่วย พ่อทูนหัวของผมก็ดูแลผมมาตลอด ในเวลาที่ผมต้องการพ่อ ก็เป็นพ่อทูนหัวที่เคียงข้างผม แม่ครับ แม่จะทำผิดกับพ่อทูนหัวไม่ได้!”

กานต์ดูเหมือนจะรู้ว่านรมนกำลังจะพูดอะไร ก่อนที่นรมนจะพูดสองคำนั้น เขาก็รีบชิงพูดขึ้นก่อน

ในที่สุดบุริศร์ก็ทำให้นรมนเปิดใจกับเขา แต่คิดไม่ถึงคนที่ขัดขวางไม่ให้พวกเขาอยู่ด้วยกันในเวลานี้คือลูกชายของพวกเขาเอง!

“พ่อทูนหัวนายจะดียังไงก็เป็นแค่พ่อทูนหัว! พ่อทูนหัวคืออะไรเข้าใจไหม? มันไม่ใช่พ่อแท้ๆ!”

บุริศร์อยากบอกตัวเองมากว่าอย่าคิดเล็กคิดน้อยกับลูกชายเขา แต่ว่าความอิจฉาในใจเขาบ้าจนทำให้เขาโพล่งออกมา

รเมศเป็นผู้ชายที่ดีมาก

ในช่วงห้าปีที่ผ่านมา เขาได้แทนที่ตำแหน่งของเขา คอยปกป้องภรรยาและลูกของเขา ซึ่งทำให้บุริศร์รู้สึกไม่พอใจอยู่แล้ว ตอนนี้เมื่อเขาเห็นลูกชายของเขายืนอยู่ข้างเขา ความรู้สึกในใจของบุริศร์ ผิดหวังเสียใจมาก

กานต์ได้ยินบุริศร์พูดแบบนี้ ตอบอย่างโมโหว่า “ฉันให้เขากลายเป็นพ่อแท้ๆ ก็เป็นพ่อแท้ๆได้!”

“กานต์!”

“ไอ่คนนามสกุลโตเล็ก อย่าคิดว่านายเสียงดัง ตัวใหญ่กว่าฉันแล้วฉันจะกว่านายนะ! ก็ฉันไม่ชอบเวลานายอยู่กับแม่ นายเป็นคนเลว ฉันไม่ชอบนาย!”

น้อยครั้งที่กานต์จะดื้อแบบนี้ เขาพูดเสร็จตาก็แดงก่ำ น้ำตาไหลลงมารัวๆ ท่าทีแบบนั้นดูแล้วรู้สึกสงสารปวดใจอย่างมาก

นรมนรู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก

“กานต์ ลูกฟังแม่พูดก่อน แม่กับพ่อทูนหัวลูกเป็นแค่เพื่อนที่ดีต่อกัน”

“ผมไม่ฟัง! แม่เปลี่ยนไป!”

กานต์พูดเสร็จก็วิ่งออกจากห้องผู้ป่วยไป

“กานต์”

นรมนเป็นห่วงเล็กน้อย แต่เธอก็ไม่ไว้ใจกิจจากับบุริศร์ หันมามองเขาโดยจิตสำนึกไปทีหนึ่ง

บุริศร์พูดเสียงต่ำ “รีบไปตามเถอะ พาบอดี้การ์ดตรงประตูไปด้วย ไว้ใจได้ เขายังเป็นแค่เด็ก ผมไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเขาหรอก”

“บุริศร์ ให้เวลาเขาหน่อย เพราะตั้งแต่เกิดมาจนถึงตอนนี้ ความเข้าใจเกี่ยวกับพ่อสำหรับเขานั้นล้วนมาจากรเมศ”

คำพูดนี้ของนรมนราวกับเป็นมีดเสียบเข้าหน้าอกเขาโดยตรง

แต่เขาจะพูดอะไรได้?

ถ้าไม่ใช่ว่าตอนนั้นเขาจะส่งนรมนไปข้างเดียว จะทำให้พวกเขาแยกกัน และลูกไม่ถูกกับพ่อแบบนี้ไหม?

“ไปเถอะ ผมเข้าใจ ปลอบโยนไอ้เด็กน้อยนั้นดีๆล่ะ”

บุริศร์ยิ้มอ่อนๆ แม้ว่าในใจจะมีเลือดไหล

นรมนไม่รอช้า รีบวิ่งตามออกไปอย่างรวดเร็ว

กิจจาตกใจกับฉากนี้

เขาไม่กล้าพูดแบบนี้กับพ่อเลยสักครั้ง กานต์กลับกล้าตะคอกใส่พอแบบนี้!

ลูกพี่ก็คือลูกพี่!

เก่งกาจจริงๆ!

กิจจาแทบอยากจะยกนิ้วโป้งให้กานต์ แต่ทันใดนั้นรู้สึกถึงมีสายตามองมาทางตัวเอง

“พ่อ?”

กิจจาก้าวถอยหลังเล็กน้อยอย่างขี้ขลาด ตอนนี้แทบอยากจะลดการปรากฎตัวของตัวเองถึงสุดขีด

เขาไม่มีความกล้าแบกรับอารมณ์โกรธของบุริศร์คนเดียว

เมื่อเห็นกิจจาขี้กลัวอย่างกับหนู บุริศร์ก็รู้สึกทำไรไม่ได้

ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาเข้มงวดกับกิจจามากไป แต่นั่นเป็นเพราะว่าเขาตั้งใจจะมอบตระกูลโตเล็กให้กิจจา ซึ่งถือได้ว่าเป็นคำสัญญาให้น้องชายของเขา ใครจะไปรู้กลายเป็นกิจจากลัวเขา

ถ้าวันหนึ่งกิจจาสามารถปฏิบัติกับเขาเหมือนกานต์ทำ ไม่รู้เลยว่าเขาจะรู้สึกอย่างไร

“มานี่!”

บุริศร์กวักมือเรียกกิจจา

“ไม่ไปได้ไหมครับ?”

กิจจาถามอย่างกล้าๆกลัวๆ น้ำเสียงเบามาก

“มานี่ พ่อไม่กินลูกหรอก”

บุริศร์เห็นท่าทีของกิจจาก็ดูน่ารักบ้าง

กิจจาเดินไปหาบุริศร์อย่างกล้าๆกลัว กลัวว่าบุริศร์จะด่าเขา แต่พอนึกถึงกานต์ เขาก็พูดขึ้นนะ “พ่อครับ ลูกพี่เขาไม่ได้ตั้งใจเถียงกับพ่อนะครับ เขาก็แค่เป็นห่วงแม่พอไปหน่อย”

“ลูกพี่? ลูกเรียกกานต์ว่าลูกพี่? แต่ลูกโตกว่าเขาไม่ใช่เหรอ”

บุริศร์ยิ้มให้กิจจาขึ้นเตียง เขาลูบผมของเขา

ยังดีที่เขมิกาไม่ได้สั่งสอนให้ลูกไปในทางไม่ดี

น้องครั้งที่กิจจาจะรู้สึกถึงฉากแบบนี้ ดวงตากลมโตคู่นั้นกระพริบมองบุริศร์

“พ่อครับ พ่อชอบลูกพี่ด้วยใช่ไหมครับ?”

“ลูกชอบไหม?”

บุริศร์ไม่ตอบแต่ถามกลับ

กิจจารีบพยักหน้าขึ้นมา

“ชอบสิครับ! พูดมาก็แปลกนะ ผมชอบการเป็นเพื่อนกับลูกพี่ เขาเก่งมากเลย!โตเท่ากับผม แต่วันเกิดไม่ใหญ่กว่าของผม แต่เขายังออกแบบเกมเป็นอีก! อีกอย่างเขายังเก่งคอมด้วย ผมรู้สึกว่าในโลกนี้ไม่มีอะไรที่เขาไม่รู้ แม้ว่าอยู่กับเขา เขาจะบอกว่าผมโง่ตลอด แต่ผมก็ไม่โกรธ ผมชอบอยู่กับเขา”

ได้ยินกิจจาชมกานต์อย่างไม่ลังเลแบบนี้ บุริศร์ยิ้มแล้วพูดว่า “งั้นให้เขาเป็นพี่น้องจริงๆกับลูกดีไหม?”

“หืม? พวกผมเป็นพี่น้องกันแล้ว พวกผมคุยกันแล้ว ไม่ว่าวันหน้าจะอยู่ที่ไหน พวกผมก็เป็นพี่น้องกัน”

กิจจาตบหน้าอกของเขาและพูดอย่างภาคภูมิใจ สีหน้ามีความสุขเป็นพิเศษ

บุริศร์จับเขาไว้ในอ้อมแขนและพูดเสียงต่ำ “พ่อหมายถึงวันหน้าให้เขาและน้านรมนย้ายมาอยู่ที่บ้านของเรา ให้เขาเรียกพ่อเหมือนลูก ลูกก็สามารถเรียกน้านรมนว่าแม่เหมือนกันดีไหม?”

กิจจาอึ้งไปทันที

“แต่ว่าผมมีแม่อยู่แล้วนิครับ? ทำไมยังต้องเรียกน้านรมนว่าแม่?”

กานต์ยิ่งคิดเรื่องนี้ก็ยิ่งเศร้า หันหลังเดินไปทางลานข้างหลัง

ในตอนที่นรมนตามออกมาก็ไม่เห็นเงาของกานต์แล้ว

เด็กคนนี้มีแขนและขาเล็ก เป็นไปไม่ได้ที่จะวิ่งได้เร็วขนาดนี้ แต่เขาจะไปไหนได้?

บอดี้การ์ดเห็นว่านรมนกังวล รีบพูดขึ้นว่า “คุณนรมนครับ พวกผมจะช่วยคุณหาด้วยครับ คุณอย่าเพิ่งกังวล"

“ได้ พวกเรามาแยกย้ายกันหาค่ะ รบกวนพวกคุณด้วยนะตะ”

นรมนวิ่งตามออกไปข้างนอกก่อน

ตามปกติแล้ว เด็กคนนี้น่าจะวิ่งไปทางถนนก่อนหรือเปล่า?

ข้างนอกรถเยอะแบบนี้ เธอกลัวกานต์จะเป็นอะไรไปจริงๆ

หลังจากที่กานต์มาถึงโรงพยาบาล ก็แอบหลังต้นฮอลลี่ ยิ่งคิดยิ่งน้อยใจ อดไม่ได้ที่จะโทรหารเมศ

“พ่อทูนหัว!”

เมื่อในยินเสียงของรเมศ กานต์ก็ร้องไห้ออกมาทันที

รเมศตกใจจนรีบวางแฟ้มในมือลง ถามอย่างเป็นห่วงว่า “กานต์ เป็นอะไรหรือเปล่า? แม่ของลูกอยู่ที่ไหน? ทำไมถึงร้องไห้”

“ฮือๆ พ่อทูนหัว แม่ไม่ชอบผมแล้วครับ! แม่ไม่เอาผมแล้ว!”

เมื่อกานต์ได้ยินชื่อของแม่ ก็ร้องไห้ขึ้นมาอย่างน้อยใจอีกครั้ง

รเมศได้ยินนั้นก็ยิ่งเป็นห่วง

“กานต์ เป็นอะไรไปครับ? ทะเลาะกับแม่เหรอ?”

“พ่อทูนหัว รีบกลับมาเมืองชลธีเถอะ ถ้าไม่รีบมาแม่จะถูกคนอื่นแย่งไปแล้ว”

กานต์ร้องไห้ไปด้วยพูดไปด้วย

รเมศฟังถึงตรงนี้ ชะงักไปเล็กน้อย

เขารู้อยู่แล้วว่านรมนกลับมาเพื่ออะไร? และเขาก็เคยสงสัยว่านรมนจะกลับมาคืนดีกับบุริศร์อีกครั้งหรือไม่ แต่นี่แค่ไม่กี่วัน?

กลับมาคืนดีกันจริงๆแล้วเหรอ?

หรือว่านี่เป็นวิธีที่นรมนใช้เพื่อทำให้บุริศร์บริจาคให้กมล?

รเมศไม่เข้าใจ แต่ก็เป็นห่วงเล็กน้อย

ถ้าหากว่าเป็นการเล่นละครแต่ทำจริง เขาจะปล่อยมืออย่างสง่าเหมือนที่พูดได้หรือไม่? จากนั้นหันไปเตือนสตินรมนเหรอ?

รเมศรู้สึกตะลึงไม่มากก็น้อย

กานต์ไม่ได้ยินเสียงตอบรับของรเมศ รีบหยุดร้องไห้แล้วถามว่า: "พ่อทูนหัว ยังฟังอยู่ไหม?"

“ฟังครับ”

รเมศรีบดึงสติกลับมา

“กานต์ เรื่องนี้ลูกยังเด็ก พ่อทูนหัวไม่สามารถอธิบายกับลูกได้ แต่ลูกต้องรู้ไว้นะ แม่ก็คือแม่ เธอเป็นคนที่รักลูกที่สุดในโลก ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ก็อย่าทะเลาะกับแม่รชนะครับ? เธอลำบากมามากแล้ว”

กานต์ได้ยินรเมศพูดแบบนี้ ตอบอย่ารู้สึกผิดว่า “ผมรู้แล้วครับ พ่อทูนหัว เดี๋ยวผมจะกลับไปขอโทษกับแม่ครับ แต่ว่า......อ๊าก!”

คำพูดของเขายังพูดไม่จบ เสียงกรี๊ดดังขึ้น สายของกานต์ก็ตัดไป.....