แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 119

บทที่119 ก็ฉันไม่ชอบเวลานายอยู่กับแม่

“กานต์!”

นรมนต้องพูดเพื่อหยุดให้กานต์อาละวาดอีกต่อไป

“เขาเป็น......”

“แม่เป็นของพ่อทูนหัว!พ่อทูนหัวบอกแล้วว่า จะขอแม่แต่งงานแบบสง่าผ่าเผย! อีกอย่างตั้งแต่เล็กจนโต เมื่อผมเป็นไข้และป่วย พ่อทูนหัวของผมก็ดูแลผมมาตลอด ในเวลาที่ผมต้องการพ่อ ก็เป็นพ่อทูนหัวที่เคียงข้างผม แม่ครับ แม่จะทำผิดกับพ่อทูนหัวไม่ได้!”

กานต์ดูเหมือนจะรู้ว่านรมนกำลังจะพูดอะไร ก่อนที่นรมนจะพูดสองคำนั้น เขาก็รีบชิงพูดขึ้นก่อน

ในที่สุดบุริศร์ก็ทำให้นรมนเปิดใจกับเขา แต่คิดไม่ถึงคนที่ขัดขวางไม่ให้พวกเขาอยู่ด้วยกันในเวลานี้คือลูกชายของพวกเขาเอง!

“พ่อทูนหัวนายจะดียังไงก็เป็นแค่พ่อทูนหัว! พ่อทูนหัวคืออะไรเข้าใจไหม? มันไม่ใช่พ่อแท้ๆ!”

บุริศร์อยากบอกตัวเองมากว่าอย่าคิดเล็กคิดน้อยกับลูกชายเขา แต่ว่าความอิจฉาในใจเขาบ้าจนทำให้เขาโพล่งออกมา

รเมศเป็นผู้ชายที่ดีมาก

ในช่วงห้าปีที่ผ่านมา เขาได้แทนที่ตำแหน่งของเขา คอยปกป้องภรรยาและลูกของเขา ซึ่งทำให้บุริศร์รู้สึกไม่พอใจอยู่แล้ว ตอนนี้เมื่อเขาเห็นลูกชายของเขายืนอยู่ข้างเขา ความรู้สึกในใจของบุริศร์ ผิดหวังเสียใจมาก

กานต์ได้ยินบุริศร์พูดแบบนี้ ตอบอย่างโมโหว่า “ฉันให้เขากลายเป็นพ่อแท้ๆ ก็เป็นพ่อแท้ๆได้!”

“กานต์!”

“ไอ่คนนามสกุลโตเล็ก อย่าคิดว่านายเสียงดัง ตัวใหญ่กว่าฉันแล้วฉันจะกว่านายนะ! ก็ฉันไม่ชอบเวลานายอยู่กับแม่ นายเป็นคนเลว ฉันไม่ชอบนาย!”

น้อยครั้งที่กานต์จะดื้อแบบนี้ เขาพูดเสร็จตาก็แดงก่ำ น้ำตาไหลลงมารัวๆ ท่าทีแบบนั้นดูแล้วรู้สึกสงสารปวดใจอย่างมาก

นรมนรู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก

“กานต์ ลูกฟังแม่พูดก่อน แม่กับพ่อทูนหัวลูกเป็นแค่เพื่อนที่ดีต่อกัน”

“ผมไม่ฟัง! แม่เปลี่ยนไป!”

กานต์พูดเสร็จก็วิ่งออกจากห้องผู้ป่วยไป

“กานต์”

นรมนเป็นห่วงเล็กน้อย แต่เธอก็ไม่ไว้ใจกิจจากับบุริศร์ หันมามองเขาโดยจิตสำนึกไปทีหนึ่ง

บุริศร์พูดเสียงต่ำ “รีบไปตามเถอะ พาบอดี้การ์ดตรงประตูไปด้วย ไว้ใจได้ เขายังเป็นแค่เด็ก ผมไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเขาหรอก”

“บุริศร์ ให้เวลาเขาหน่อย เพราะตั้งแต่เกิดมาจนถึงตอนนี้ ความเข้าใจเกี่ยวกับพ่อสำหรับเขานั้นล้วนมาจากรเมศ”

คำพูดนี้ของนรมนราวกับเป็นมีดเสียบเข้าหน้าอกเขาโดยตรง

แต่เขาจะพูดอะไรได้?

ถ้าไม่ใช่ว่าตอนนั้นเขาจะส่งนรมนไปข้างเดียว จะทำให้พวกเขาแยกกัน และลูกไม่ถูกกับพ่อแบบนี้ไหม?

“ไปเถอะ ผมเข้าใจ ปลอบโยนไอ้เด็กน้อยนั้นดีๆล่ะ”

บุริศร์ยิ้มอ่อนๆ แม้ว่าในใจจะมีเลือดไหล

นรมนไม่รอช้า รีบวิ่งตามออกไปอย่างรวดเร็ว

กิจจาตกใจกับฉากนี้

เขาไม่กล้าพูดแบบนี้กับพ่อเลยสักครั้ง กานต์กลับกล้าตะคอกใส่พอแบบนี้!

ลูกพี่ก็คือลูกพี่!

เก่งกาจจริงๆ!

กิจจาแทบอยากจะยกนิ้วโป้งให้กานต์ แต่ทันใดนั้นรู้สึกถึงมีสายตามองมาทางตัวเอง

“พ่อ?”

กิจจาก้าวถอยหลังเล็กน้อยอย่างขี้ขลาด ตอนนี้แทบอยากจะลดการปรากฎตัวของตัวเองถึงสุดขีด

เขาไม่มีความกล้าแบกรับอารมณ์โกรธของบุริศร์คนเดียว

เมื่อเห็นกิจจาขี้กลัวอย่างกับหนู บุริศร์ก็รู้สึกทำไรไม่ได้

ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาเข้มงวดกับกิจจามากไป แต่นั่นเป็นเพราะว่าเขาตั้งใจจะมอบตระกูลโตเล็กให้กิจจา ซึ่งถือได้ว่าเป็นคำสัญญาให้น้องชายของเขา ใครจะไปรู้กลายเป็นกิจจากลัวเขา

ถ้าวันหนึ่งกิจจาสามารถปฏิบัติกับเขาเหมือนกานต์ทำ ไม่รู้เลยว่าเขาจะรู้สึกอย่างไร

“มานี่!”

บุริศร์กวักมือเรียกกิจจา

“ไม่ไปได้ไหมครับ?”

กิจจาถามอย่างกล้าๆกลัวๆ น้ำเสียงเบามาก

“มานี่ พ่อไม่กินลูกหรอก”

บุริศร์เห็นท่าทีของกิจจาก็ดูน่ารักบ้าง

กิจจาเดินไปหาบุริศร์อย่างกล้าๆกลัว กลัวว่าบุริศร์จะด่าเขา แต่พอนึกถึงกานต์ เขาก็พูดขึ้นนะ “พ่อครับ ลูกพี่เขาไม่ได้ตั้งใจเถียงกับพ่อนะครับ เขาก็แค่เป็นห่วงแม่พอไปหน่อย”

“ลูกพี่? ลูกเรียกกานต์ว่าลูกพี่? แต่ลูกโตกว่าเขาไม่ใช่เหรอ”

บุริศร์ยิ้มให้กิจจาขึ้นเตียง เขาลูบผมของเขา

ยังดีที่เขมิกาไม่ได้สั่งสอนให้ลูกไปในทางไม่ดี

น้องครั้งที่กิจจาจะรู้สึกถึงฉากแบบนี้ ดวงตากลมโตคู่นั้นกระพริบมองบุริศร์

“พ่อครับ พ่อชอบลูกพี่ด้วยใช่ไหมครับ?”

“ลูกชอบไหม?”

บุริศร์ไม่ตอบแต่ถามกลับ

กิจจารีบพยักหน้าขึ้นมา

“ชอบสิครับ! พูดมาก็แปลกนะ ผมชอบการเป็นเพื่อนกับลูกพี่ เขาเก่งมากเลย!โตเท่ากับผม แต่วันเกิดไม่ใหญ่กว่าของผม แต่เขายังออกแบบเกมเป็นอีก! อีกอย่างเขายังเก่งคอมด้วย ผมรู้สึกว่าในโลกนี้ไม่มีอะไรที่เขาไม่รู้ แม้ว่าอยู่กับเขา เขาจะบอกว่าผมโง่ตลอด แต่ผมก็ไม่โกรธ ผมชอบอยู่กับเขา”

ได้ยินกิจจาชมกานต์อย่างไม่ลังเลแบบนี้ บุริศร์ยิ้มแล้วพูดว่า “งั้นให้เขาเป็นพี่น้องจริงๆกับลูกดีไหม?”

“หืม? พวกผมเป็นพี่น้องกันแล้ว พวกผมคุยกันแล้ว ไม่ว่าวันหน้าจะอยู่ที่ไหน พวกผมก็เป็นพี่น้องกัน”

กิจจาตบหน้าอกของเขาและพูดอย่างภาคภูมิใจ สีหน้ามีความสุขเป็นพิเศษ

บุริศร์จับเขาไว้ในอ้อมแขนและพูดเสียงต่ำ “พ่อหมายถึงวันหน้าให้เขาและน้านรมนย้ายมาอยู่ที่บ้านของเรา ให้เขาเรียกพ่อเหมือนลูก ลูกก็สามารถเรียกน้านรมนว่าแม่เหมือนกันดีไหม?”

กิจจาอึ้งไปทันที

“แต่ว่าผมมีแม่อยู่แล้วนิครับ? ทำไมยังต้องเรียกน้านรมนว่าแม่?”