แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 120

บทที่120 นี่เป็นเรื่องใหญ่เลยนะ

“กานต์! กานต์!”

รเมศรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เรียกไปหลายครั้ง แต่ในสายไม่มีใครตอบรับ เขาโทรกลับไป แต่สายไม่ว่าง

เขารู้สึกสังหรณ์ใจว่ามีกานต์ต้องเกิดเรื่องแน่ๆ

เมื่อนึกถึงมีคนขายเด็กที่ฉุดเด็กในโทรทัศน์ ในใจของรเมศเริ่มรู้สึกไม่ดี

เขารีบโทรไปหานรมน

“รเมศ? กมลเป็นอะไรเหรอ?”

ในขณะที่นรมนได้รับโทรศัพท์ของรเมศ ทั้งคนเหนื่อยล้ามาก

เธอตามกานต์ออกมา แต่ทำไมเด็กหายไปเลย?

ในขณะนี้รเมศก็โทรมาหาตัวเอง สัญชาตญาณของเธอบอกเธอว่าสถานการณ์ของกมลไม่ดีแล้ว

รเมศกลับพูดอย่างรีบร้อนว่า “กมลไม่เป็นอะไร ช่วงนี้เธอปกติดีมาก คุณไว้ใจได้เลย”

“งั้นก็ดี”

“นรมน เมื่อกี้กานต์โทรมาหาผม อารมณ์ไม่มั่นคงมาก ระหว่างพวกคุณเกิดอะไรขึ้นเหรอ? เขาไม่ได้อยู่กับคุณเหรอ?”

คำพูดของรเมศทำให้นรมนเหนื่อยล้าทั้งใจและกาย

“ฉันกับกานต์ทะเลาะกันนิดนึง เด็กนี้โกรธแล้ววิ่งออกไปเลย ฉันก็ตามออกมา แต่กลับไม่เจอเงาของเด็กนี่เลย ที่แท้ไปแอบโทรหานายนี่เอง เด็กนี้นี่จริงๆเลยมีอะไรก็บอกนายหมด”

นรมนได้ยินรเมศบอกว่ากานต์ไปโทรคุยกับเขา ก็โล่งใจเล็กน้อย ถ้างั้นไอ้เด็กนี้คงแอบอยู่แถวๆนี้

รเมศกลับไม่ได้มองในแง่ดีเหมือนนรมน

“นรมน ในขณะที่ผมพูดคุยกับกานต์ เขาร้องเสียงหนึ่ง โทรศัพท์ก็โทรไม่ติดแล้ว ผมโทรกลับไป ติดสายตลอด คุณอยู่ไหน? รีบไปดูซิว่ากานต์เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า?”

พอพูดคำนี้ปุ๊บ ใจของนรมนก็จุกทันที

“นายว่าไงนะ?”

“ผมบอกว่ากานต์อาจจะเกิดเรื่องแล้ว!”

“ฉันจะรีบไปหา!”

นรมนรู้สึกขาอ่อนแรงทั้งสองข้าง

พระเจ้า ได้โปรดอย่าให้กานต์เกิดเรื่องเลย!

ถ้าจะโทษก็โทษเธอเลย เพราะเธอไม่ได้บอกสถานะของบุริศร์ตั้งแต่แรกกับกานต์ เพราะเธอไม่ได้ เป็นความผิดของเธอ!

กานต์และกมลเป็นทั้งชีวิตของเธอ ตอนนี้กมลได้อยู่โรงพยาบาลตลอด ถ้ากานต์เป็นอะไรไปอีก เธอจะอยู่ต่อไปยังไง?

นรมนเริ่มตามหากานต์อย่างบ้าคลั่ง

“กานต์ แม่อยู่ตรงนี้! ลูกออกมาได้ไหม? ไม่ว่าจะพูดอะไร แม่จะฟังลูกทุกอย่างเลย! กานต์!”

“อย่าเล่นแล้ว แม่เป็นห่วงลูกมาก ลูกรู้ไหม? กานต์! ลูกออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!”

นรมนร้องไห้ตะโกนไปด้วย ตามหากานต์ไปทั่ว แต่กลับไม่เห็นเงาของกานต์เลย

บุริศร์เห็นว่านรมนออกไปนานแล้วยังไม่มีข่าวคราวอะไรเลย ตามปกติแล้วเด็กคนหนึ่งจะวิ่งไปไม่ไกลมากนัก อีกอย่างกานต์ก็เป็นเด็กที่รู้เดียงสา แม้ว่าจะทะเลาะกัน ก็คงไม่วิ่งออกจากโรงพยาบาลไปจริงๆ แต่ทำไมตอนนี้ยังไม่เห็นนรมนกลับมาล่ะ?

เขาเริ่มไม่สาบยใจเล็กน้อย

กิจจายังคงหลับอยู่ ไม่รู้ว่าฝันถึงอะไร น้ำลายก็ไหลออกมา

บุริศร์กังวลมาก รีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วโทรหานรมน

ทางฝั่งนรมนไม่มีใครรับสาย ใจของบุริศร์ก็เริ่มดิ่งลงเรื่อยๆ

เขายังคงโทรอยู่เรื่อยๆ

สุดท้ายนรมนรับโทรศัพท์สักที แต่กลับร้องไห้อย่างเสียใจมาก

“บุริศร์ กานต์หายไป! รเมศบอกว่ากานต์โทรไปหาเขา พูดไปพูดมาก็ได้ยินเสียงกรี๊ดเสียงหนึ่ง แล้วโทรไม่ติดอีกเลย ทำไงดี? ลูกของเราหายไป!”

ตอนนี้นรมนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

แม้ว่าในห้าปีที่ผ่านมานี้เธอมีชีวิตอยู่อย่างเข้มแข็ง ถึงขั้นใบอนุญาตเป็นนักออกแบบที่ต่างประเทศ และพยายามพัฒนาเพื่อเด็กสองคนนี้อยู่ตลอดเวลา แต่ตอนนี้ไม่มีลูกแล้ว เธอเป็นเพียงแค่แม่คนหนึ่งที่หมดหนทาง

ใจของบุริศร์เจ็บจี๊ดขึ้นมาอย่างรุนแรง

“นรมน คุณอย่าเพิ่งกังวล เมืองชลธีเป็นพื้นที่ของผม ผมจะแจ้งให้รีบไปตามหา แม้ว่าจะพลิกเมืองชลธี ผมก็จะตามกานต์ให้เจอ”

“ขอร้องล่ะ ต้องหาลูกชายฉันให้เจอ เขายังเด็กแบบนี้ ไม่เคยไปจากฉันสักครั้งถ้าหากว่าถูกคนขายเด็กจับไปทำยังไง? พอฉันคิดภาพลูกชายที่สุขภาพดีของฉันถูกคนขายตัดแขนตัดขา ใจของฉันก็แตกสลาย”

นรมนหากานต์ไม่เจอ ในหัวสมองเต็มไปด้วยสิ่งที่เด็กหลงทางจะแบกรับไหว

เธอกลัวแล้ว!

ถ้าหากลูกชายเป็นแบบนั้นไป เธอคงจะเป็นบ้าไปแน่ๆ!

มือของบุริศร์สั่นเล็กน้อย

เขารีบลงเตียง ไม่มีเวลามาสนใจร่างกายที่อ่อนแอในจอนนี้ พูดเสียงต่ำว่า “นรมน คุณอย่าเพิ่งร้องนะ ตอนนี้พวกเราต้องใจเย็นก่อน คุณเชื่อผมนะ ผมจะหาลูกกลับมาแน่นอน”

ตอนนี้นรมนฟังอะไรไม่เข้าเลย

เธอเห็นแก่ตัวเกินไป

เพราะความรู้สึกผิดหวังในความรักตอนนั้น เธอทำให้ลูกต้องใช้ชีวิตโดยไม่มีพ่อเป็นเวลาห้าปี ตอนนี้ด้วยความรู้สึกของตัวเธอเอง เธอกะจะคืนดีกับบุริศร์ แ แต่เธอไม่ได้คิดว่าว่าจะทำร้ายลูกชายของเธอ

หากกานต์ประสบอุบัติเหตุเพราะเรื่องนี้ เธอจะไม่มีวันให้อภัยตัวเองทั้งชีวิต