แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 121

บทที่ 121 กานต์หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย

เห็นได้ชัดว่าไม่มีใครตอบคำถามธรณีได้ในตอนนี้

บุริศร์เพิ่งเห็นธรณี พยักหน้าให้เขาและพูดขึ้น “คุณชายธรณี ฉันได้ยินมาว่าคุณระดมพลทั้งหมดเพื่อช่วยตามหาลูกชายฉัน ฉันมาที่นี่เพื่อขอบคุณ”

ประโยคที่ว่า “ลูกชายฉัน” นั้นทำให้ธรณีสงสัยอีกครั้ง

“คนที่หายคือ……” 

“ลูกชายของฉันบุริศร์! กานต์ ธนาศักดิ์ธน! ใช้นามสกุลแม่ของเขา”

คำอธิบายของบุริศร์นี้ทำให้ธรณีเข้าใจทันที ระหว่างนรมนและบุริศร์ไม่อยากให้คนภายนอกมองแบบนั้น แค่รู้จักกันสั้นๆ สิบกว่าหรือยี่สิบวันเท่านั้น

ที่แท้ทั้งคู่ก็มีลูกด้วยกันแล้ว ไม่แปลกใจที่มีความรู้สึกลึกซึ้งกันเช่นนั้น

“ฉันจะพยายามอย่างเต็มที่ ถ้ามีข่าวอะไร แจ้งกันและกันด้วยนะครับ” 

ธรณีไม่ยืดเยื้ออีกแล้ว เข็นรถเข็นจากไป

บุริศร์และนรมนก็ไม่กล้ายืดเยื้อ รีบเริ่มหาเบาะแสของกานต์อย่างรวดเร็ว

นรมนค่อนข้างกังวลว่าร่างกายของบุริศร์จะทนไม่ไหว แต่บุริศร์พูดยืนกราน “ตั้งแต่เล็กจนโต ตั้งแต่เขาเกิดมาจนถึงตอนนี้ ฉันไม่เคยมีความรับผิดชอบในการเป็นพ่อเลยสักวัน ครั้งนี้ก็เป็นเพราะเกี่ยวข้องกับฉันทำให้เขาหายตัวไป ถ้าเกิดอุบัติเหตุขึ้นมา ฉันจะไม่ละอายใจต่อเธอได้ยังไง? จะไม่ละอายใจต่อเขาได้ยังไง? ไม่ต้องพูดเรื่องสภาพร่างกายฉัน ถ้าเกิดกานต์ไม่อยู่ ฉันจะเอาร่างกายนี้ไปทำอะไร? 

บุริศร์สงบกว่านรมนนิดหน่อย

เขาคิดว่าแขนขาเล็กๆ ของกานต์คงวิ่งไปได้ไม่ไกลนัก ต้องอยู่ละแวกโรงพยาบาลแน่ๆ

“เรียกคนมารวมตัว ช่วยฉันหาทั้งหมดของโรงพยาบาลเขตทหาร และเธอกับฉันไปที่ห้องควบคุมกล้องวงจรปิด เราไปดูกันว่าจะหาเบาะแสในกล้องวงจรปิดได้ไหม”

นรมนได้ยินบุริศร์พูดแบบนี้แล้วถึงได้มีความชัดเจนนิดหน่อย

ตอนที่รู้ว่ากานต์หายตัวไป เธอรู้สึกว่าท้องฟ้าตัวเองตกลงมา คุณปล่อยให้เธอวิเคราะห์คดีเหมือนอัจฉริยะอีก เธอทำไม่ได้เลย

บอดี้การ์ดเริ่มค้นหาทุกซอกทุกมุมของโรงพยาบาลเขตทหาร และนรมนเดินตามบุริศร์ไปที่ห้องควบคุมกล้องวงจรปิด

เพราะบุริศร์เป็นคนพิเศษ หลังจากผู้อำนวยการโรงพยาบาลรู้ว่าคุณชายน้อยของตระกูลโตเล็กหายตัวไป ก็ยิ่งให้ความร่วมมือมากขึ้น ให้ทุกคนดึงวิดีโอกล้องวงจรปิดออกมาเพื่อให้บุริศร์ตรวจสอบสะดวก

วิดีโอในช่วงหนึ่งถูกคนพบออกมา

ดวงตาบุริศร์และนรมนจ้องไปที่วิดีโอ หาข้อมูลของกานต์อยู่ตลอด แต่ไม่ว่าจะเป็นภาพไหนก็ไม่มีเงาของกานต์ปรากฏขึ้น

ทันใดนั้นนรมนก็ชี้ไปที่รูปภาพหนึ่งแล้วพูดขึ้น “ดูสิ ตอนกานต์เพิ่งออกจากห้องผู้ป่วยเขาหลบอยู่ที่ประตูทางเดิน”

บุริศร์รีบมองไป

ภาพไม่ชัดมากนัก แต่สามารถเห็นกานต์ซ่อนตัวอยู่ที่ประตูทางเข้าทางเดิน เขามองไปที่ทิศทางห้องผู้ป่วยตลอดเวลา ในดวงตาเขาซ่อนความผิดหวังที่ลบไม่ออก สุดท้ายก็หันตัววิ่งไปที่หลังโรงพยาบาล

นรมนนึกอะไรออกขึ้นมาอีกครั้ง

“เด็กคนนี้รอให้ฉันตามออกไป ฉันแค่คุยกับเขาไม่กี่ประโยค ทำไมเขาคิดว่าฉันไม่ต้องการเขาแล้วล่ะ? ”

นรมนปิดปากและเริ่มร้องไห้ขึ้นมา

บุริศร์เห็นสายตาที่ผิดหวังนั้นของลูกชาย หัวใจทั้งดวงก็แตกสลาย แต่เขาเป็นผู้ชาย เขาเป็นกระดูกสันหลังของนรมน เขาตื่นตระหนกและสับสนวุ่นวายไม่ได้

“นรมน เราไปที่หลังโรงพยาบาลดูกัน บางทีอาจจะเจอก็ได้”

นรมนรีบพยักหน้า รีบวิ่งไปที่หลังโรงพยาบาลกับบุริศร์อย่างต่อเนื่อง

สถานที่ด้านหลังโรงพยาบาลจะบอกว่าใหญ่ก็ใหญ่ จะบอกว่าเล็กก็ไม่เล็ก โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่นี่เป็นที่สำหรับให้ผู้ป่วยฟื้นตัวและเดินไปรอบๆ ปลูกต้นไม้ค่อนข้างมากและมีความสูงต่ำไม่เท่ากัน ไม่มีใครรู้ว่าเด็กน้อยวัยสี่ขวบคนหนึ่งจะซ่อนตัวอยู่แห่งหนใด

“ค้นหาทุกตารางนิ้ว! ฉันไม่เชื่อว่าจะหาเขาไม่เจอ! ”

ดวงตาบุริศร์เย็นยะเยือกราวกับแช่ในอากาศเย็น

ถ้ากล้าแตะลูกชายของเขาบุริศร์ในเมืองชลธี คนคนนั้นคงไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกแล้ว

ตอนนี้นรมนไม่สามารถสนใจเรื่องอื่นได้ เริ่มตามหาอย่างจริงจัง

ทันใดนั้นเธอก็เห็นแสงสว่างเล็กน้อย

นรมนรีบวิ่งไป ใต้ต้นฮอลลิต้นหนึ่ง เธอเห็นโทรศัพท์ของกานต์

“บุริศร์ มานี่เร็ว! นี่มันโทรศัพท์กานต์! ”

เสียงประหลาดใจของนรมนทำให้หัวใจบุริศร์กลับมาคึกคักอีกครั้ง

เขารีบวิ่งไป เจ็บหน้าอกมากเท่าไรก็ไม่สนใจแล้ว

บันทึกการโทรครั้งสุดท้ายคือโทรคุยกับรเมศ กล่าวอีกนัยหนึ่งคำอุทานที่รเมศพูดขึ้นมานั้นยืนยันว่ากานต์ถูกลักพาตัวมาที่นี่

บุริศร์มองไปซ้ายขวา ที่นี่อยู่ห่างไกลพอสมควร ปกติไม่ค่อยมีอะไรเกิดขึ้น คงไม่มีใครมาที่นี่ แต่ดันมีคนลักพาตัวกานต์ไปจากที่นี่ นั่นแสดงว่าอะไร?

แสดงว่ามีคนคอยแอบมองกานต์มาตั้งนานแล้ว

จู่ๆ เขาก็นึกถึงสิ่งที่นรมนเคยพูด มีคนเคยใช้ชื่อของนรมนโทรหาแชมป์ ให้กานต์และกิจจากลับมา งั้นคนที่ลักพาตัวกานต์ไปจะเป็นคนที่สวมรอยเป็นนรมนได้ไหม?

ดวงตาบุริศร์หนักอึ้งขึ้นทันที

นรมนเห็นบุริศร์ขมวดคิ้วเล็กน้อย เหมือนกำลังครุ่นคิดอยู่ เธอก็ไม่กล้ารบกวนเขา ถึงจะวิตกกังวล แต่ก็ยังรอคอยอย่างเงียบสงบ

มองแววตาคาดหวังของภรรยา บุริศร์ก็พูดขึ้นเสียงทุ้ม  “ฉันไปโทรศัพท์ก่อน” 

นรมนพยักหน้า