แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 122

บทที่ 122 มีคนจงใจทำลายกล้องวงจรปิด

ตอนนี้นรมนก็ไม่มีเวลาอธิบายเรื่องกมลกับบุริศร์ ได้ยินบุริศร์พูดถึงกานต์ ขอบตาเธอก็แดงขึ้นมาอีกครั้ง

บางทีอาจจะสังเกตถึงน้ำเสียงของตัวเอง บุริศร์แอบด่าตัวเอง เขาจับมือนรมนเบาๆ และพูดขึ้น “ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ลูกชายเราจะไม่เป็นอะไร” 

มาถึงจุดนี้แล้ว นรมนก็ตระหนักได้อย่างชัดเจนแล้วว่าเรื่องทั้งหมดนี้มีคนวางแผนขึ้นมา เอาแต่โทษตัวเองที่ไม่ได้ระวังเมื่อเช้านี้ ปล่อยให้ลูกชายตกอยู่ในอันตรายแบบนี้

“เราไปดูที่ห้องควบคุมกล้องวงจรปิดกันอีกหน่อยไหม? ” 

“โอเค” 

นรมนจัดการอารมณ์ตัวเองได้แล้ว รู้ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เธอจะมาเสียใจ รีบหากานต์ให้เร็วที่สุดต่างหาที่สำคัญที่สุด

ทั้งคู่กลับมาที่ห้องควบคุมกล้องวงจรปิดอีกครั้ง

ผู้อำนวยการยังอยู่ในห้องควบคุมกล้องวงจรปิด ค้นหาวิดีโอที่กานต์หายไปหลังโรงพยาบาลตามคำชี้แนะของบุริศร์ แต่น่าเศร้าที่พบว่าเวลาห้านาทีช่วงนั้นว่างเปล่า

ผู้อำนวยการรู้สึกผิดนิดหน่อย และสีหน้าบุริศร์ก็ไม่ค่อยดีมากนัก

นรมนพูดขึ้นก่อนที่บุริศร์จะโกรธ “มีคนจงใจทำลายกล้องวงจรปิด”

“ใช่”

ตอนนี้พฤกษ์โทรมา

“ประธานบุริศร์ หาเจอแล้วครับ ตอนนั้นมีคนเดินชนผู้หญิงคนนั้นที่โทรมาในเกมเซนเตอร์ ผู้หญิงคนนั้นก็บังเอิญไปชนวัยรุ่นคนหนึ่ง ทั้งคู่ทะเลาะกันสองสามประโยค หลังจากคนนั้นด่าเสร็จก็ไปโทรศัพท์ข้างๆ วัยรุ่นได้ยินเนื้อหาพอดี ตอนนี้วัยรุ่นคนนี้อยู่ข้างๆ ผม” 

“รีบพามาเดี๋ยวนี้! ”

เสียงบุริศร์เย็นชาจนน่ากลัว

นรมนรู้ว่านี่เป็นเบาะแสใหม่

พวกเขารีบไปที่ห้องรับรอง

วัยรุ่นสาปแช่งเมื่อถูกพาตัวมา อีกฝ่ายเป็นแค่เด็กสิบเจ็ดสิบแปดปี ดูดื้อรั้นนิดหน่อย

ตอนแรกไม่พอใจนิดหน่อยที่พฤกษ์พาตัวมา แต่พอเห็นบุริศร์ก็สงบลงทันที

บุริศร์คนคนนี้ ทั้งเมืองชลธีคาดว่ามีแค่ไม่กี่คนเท่านั้นที่ไม่รู้จัก โดนบุริศร์ตามหาตัวมาที่นี่ได้ วัยรุ่นกระวนกระวายใจเล็กน้อย

“ประธานบุริศร์ ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย จริงๆ นะ! ” 

ถึงจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ความกดอากาศต่ำของบุริศร์ทำให้ทุกคนรู้สึกไม่สบายใจ

จริงๆ นรมนอยากถามเรื่องกานต์มากๆ แต่ตอนนี้เธอไม่ได้พูด แค่รอให้บุริศร์ถามอย่างเงียบๆ

เธอเชื่อว่าบุริศร์คงมีอารมณ์เดียวกับเธอในเรื่องของกานต์

บุริศร์มองเขาอย่างเย็นชาก่อนพูดขึ้น “พูดมาสิว่าผู้หญิงคนนั้นที่ชนนายแล้วโทรศัพท์ หน้าตาเป็นยังไง? อายุเท่าไร? ” 

วัยรุ่นพอได้ยินว่าเป็นเรื่องนี้ก็รีบพูดขึ้น “ผมไม่ได้ตั้งใจชนเธอนะ ผมแค่ไม่ได้เดินมองทางดีๆ ตอนนั้นกำลังรีบไปชาร์จไฟ เลย……”

“ฉันอยากได้ยินสิ่งที่ฉันอยากรู้” 

นานขนาดนี้แล้วที่ยังหากานต์ไม่เจอ มันทำให้อารมณ์บุริศร์ไม่ดีอย่างมาก

วัยรุ่นผงะไปเล็กน้อย รีบพูดขึ้น “เธอเป็นผู้หญิงอายุห้าสิบกว่า ดูเหมือนจะรวยมาก ตอนนั้นผมยังคิดเลยว่าผู้หญิงอายุขนาดนั้นมาในเกมเซนเตอร์ทำไม คิดว่าเธอคงมาหาหลานชายอะไรทำนองนั้น ไม่คิดเลยว่าเธอแค่มาโทรศัพท์แล้วก็เดินออกไป” 

“ห้าสิบกว่า? นายไม่ได้มองผิดนะ? ” 

บุริศร์คิดมาตลอดว่าคนที่สวมรอยเป็นนรมนนั้นเป็นวัยรุ่น ไม่คิดเลยว่าเป็นคนแก่วัยห้าสิบปี แต่เสียงของคนแก่และคนสาวแชมป์จะฟังผิดได้อย่างไร?

วัยรุ่นเห็นว่าบุริศร์สงสัยในตัวเองก็รีบพูดขึ้น “ไม่ผิดจริงๆ ครับ! ผู้หญิงคนนั้นอายุประมาณห้าสิบกว่า”

“รู้แล้ว พฤกษ์ ให้เงินเขาไปหน่อยแล้วพาไปส่ง” 

ดูเหมือนจะไม่ได้อะไรจากปากวัยรุ่น บุริศร์จึงสั่งพฤกษ์

หลังจากที่วัยรุ่นพาตัวออกไป นรมนก็ถามขึ้นอย่างกังวล “คุณคิดว่ายังไง? ”

“แชมป์ไม่ใช่คนธรรมดา ในเมื่อทำให้คิดว่าเป็นเสียงของเธอได้ งั้นก็ต้องมีปัญหาแน่นอน ต้องกลับไปหาบันทึกในโทรศัพท์แชมป์ในตอนนั้นว่าเกิดอะไรขึ้น? ”

“จะมีการบันทึกเสียงโทรศัพท์ไหม? ”

นรมนร้อนรนใจนิดหน่อย

บุริศร์พยักหน้าพูดขึ้น “มี โดยปกติทุกการโทรจะมีบันทึกเสียง เพื่อเหตุผลด้านความปลอดภัย”

ทั้งสองคนกลับมาถึงบ้านใหญ่ตระกูลโตเล็กอย่างรวดเร็ว

กานต์หายตัวไปสองชั่วโมงกว่าแล้ว แต่ไม่มีเบาะแสเลยสักนิด ทั้งเมืองชลธีเกือบพลิกคว่ำ ทุกทางออกมีคนคุ้มกัน แต่กานต์เหมือนค่อยๆ หายไปจากโลก ไม่มีร่องรอยอะไรเลย

นรมนกระวนกระวายใจ อยู่ไม่สุข บุริศร์ก็ร้อนรนใจ แต่ก็ต้องควบคุมตัวเองให้สงบลง

ตอนได้บันทึกการโทรของแชมป์มา บุริศร์รีบวิเคราะห์เสียงอย่างรวดเร็ว ไม่นานก็พบว่าอีกฝ่ายใช้เครื่องเปลี่ยนเสียง และที่น่าแปลกก็คือเสียงที่อีกฝ่ายเปลี่ยนนั้นคล้ายคลึงกับเสียงของนรมนมาก

นี่หมายความว่าอีกฝ่ายคุ้นเคยกับนรมนเป็นอย่างดี อย่างน้อยก็คุ้นเคยกับเสียงของเธอมาก

ปลอมแปลงเสียงเป็นเสียงที่คุ้นเคย ฟังก์ชันนี้ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะทำได้

จู่ๆ บุริศร์ก็นึกถึงอะไรบางอย่าง

“พฤกษ์ ธิดาล่ะ? ”