แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 123

บทที่ 123 ถ้าเป็นเธอ ฉันจะไม่ยอมอย่างไร้เหตุผลเด็ดขาด

ถ้าทำให้คนอื่นไม่พอใจ หลังจากที่นรมนกลับประเทศ ดูเหมือนว่าจะติดต่อกับผู้หญิงเพียงคนเดียว และผู้หญิงคนนั้นก็คือเขมิกา! 

ถึงจะไม่ค่อยเชื่อเท่าไรว่าเรื่องนี้อาจจะเกี่ยวข้องกับเขมิกา แต่บุริศร์ก็ยังพูดกับพฤกษ์ข้างๆ ว่า “ไปสืบมาหน่อย ตอนกานต์หายตัวไปเขมิกาอยู่ที่ไหน? แล้วก็ช่วงเวลานี้เขมิกากลับไปที่ตระกูลศิริวัชรภัทรทำอะไร แม่ของเธอตังเมทำอะไรอยู่ ฉันต้องการข้อมูลอย่างละเอียด”

นรมนได้ยินบุริศร์พูดแบบนี้แล้ว ดวงตาก็เบิกกว้างทันที

“คุณจะบอกว่าเรื่องทั้งหมดนี้เกี่ยวข้องกับเขมิกาเหรอครับ? ” 

“ฉันแค่เดาน่ะ แต่ก็หวังว่าจะไม่ใช่เธอ”

คำพูดของบุริศร์ทำให้นรมนไม่ค่อยสบายใจมากเท่าไรนัก

“ถ้าเป็นเธอล่ะ? ”

เธอนึกถึงการตัดสินใจที่บุริศร์ปฏิบัติต่อปัญหาเธอและเขมิกาเมื่อห้าปีก่อน จึงรีบถามขึ้นมาทันที

คำถามของนรมนค่อนข้างเฉียบพลัน

บุริศร์มองเธอ ทันใดนั้นก็รู้สึกเสียใจนิดหน่อย

ความไม่สบายใจของเธอ ความวิตกกังวลของเธอ เขาเข้าใจทั้งหมด

“ถ้าเป็นเธอ ฉันจะไม่ยอมอย่างไร้เหตุผลเด็ดขาด นรมน ถึงเธอจะเป็นแม่ของกิจจา เป็นผู้หญิงของน้องชายฉันตรินท์ หลายๆ ครั้งฉันจะมองหน้าน้องชายฉัน เปิดตาข้างหนึ่งปิดตาข้างหนึ่งให้เธอ แต่เรื่องนี้ฉันจะไม่เป็นแบบนั้น! กานต์เป็นลูกชายของเรา ฉันจะไม่ยอมให้ใครแตะต้องเขา ถึงจะเป็นเขมิกาก็ไม่ได้! คนที่ฉันเป็นหนี้ก็คือตรินท์ ฉันดูแลเขมิกาก็เพราะตรินท์ ถ้าเขมิกาไม่ทำให้สถานการณ์มันชัดเจน ทำอะไรกับกานต์ ฉันจะต้องจัดการเธออย่างแน่นอน”

บุริศร์พูดอย่างชัดเจนและเฉียบขาด ดวงตาปกป้องคู่นั้นทำให้หมอกควันในใจนรมนหายไปทันที

“บุริศร์ ฉันกลัว! ฉันกลัวจริงๆ นะ! ”

นรมนโผเข้าไปในอ้อมกอดเขา

เธอเชื่อใจเขาได้ใช่ไหม? 

อย่างไรแล้วกานต์ก็เป็นลูกของเขาทั้งสองคน

บุริศร์กอดนรมนแน่น

เขาไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองมีวันที่ไร้พลัง แต่ตอนนี้รู้สึกสูญเสียเล็กน้อยจริงๆ

เขาคือพระเจ้าของเมืองชลธี เป็นเจ้านายเมืองชลธี แต่เขาดันทำลูกชายหายไปในอาณาเขตของตัวเอง

ประเด็นนี้ บุริศร์ให้อภัยตัวเองไม่ได้

การสืบสวนของพฤกษ์ได้มาแล้วอย่างรวดเร็ว

“ประธานบุริศร์ ช่วงไม่กี่วันมานี้เขมิกานั่งไตร่ตรองอยู่ที่บ้านตลอด ช่วงนั้นมีครั้งหนึ่งไปร้านเสริมสวยเพื่อทำทรีทเมนต์ใบหน้าและไม่ได้ออกไปไหนอีกเลย ผมไปสืบมาแล้ว ร้านเสริมสวยนั้นเป็นร้านที่เธอชอบไปอยู่ตลอด ไม่มีที่ไหนเป็นพิเศษ ทุกอย่างปกติมาก”

“ตังเมล่ะ? ”

“ช่วงนี้ตังเมไปข้างนอกบ่อย เข้าร่วมกิจกรรมงานเลี้ยงไฮโซหลายครั้ง แต่ก็ไม่มีที่ไหนพิเศษ ผมตรวจสอบคนที่เธอติดต่อด้วยหมดแล้วก็ไม่มีปัญหา” 

คำตอบของพฤกษ์ทำให้คิ้วบุริศร์ชิดกันแน่นอีกครั้ง

ถ้าทุกอย่างไม่มีปัญหา แล้วปัญหามันอยู่ที่ไหนกันแน่? 

เขาไม่สามารถรอได้อีกต่อไป พูดเสียงทุ้ม “ตรวจสอบสลัมทั้งหมดในเมืองชลธี และตรวจสอบธุรกิจเหล่านั้นทั้งหมดบนถนน!” 

พฤกษ์ค่อนข้างลังเลนิดหน่อย

“ประธานบุริศร์ ทำแบบนี้จะทำให้หลายคนไม่พอใจนะครับ”

“ไม่พอใจก็ไม่พอใจสิ คุณชายน้อยตระกูลโตเล็กฉันหายไป ฉันยังต้องไว้หน้าพวกคนใหญ่คนโตพวกนั้นอีกเหรอ? ” 

บุริศร์รู้อยู่แล้วว่าผลลัพธ์ที่ตัวเองทำแบบนี้คืออะไร

เห็นบุริศร์ตัดสินใจแล้ว พฤกษ์รีบพยักหน้า จากนั้นก็ไปทำตามสั่ง

ธุรกิจบนถนนในเมืองชลธีได้รับผลกระทบในช่วงหนึ่ง

ไม่ว่าจะเป็นช่องทางใดก็ตาม ทุกอุตสาหกรรมเริ่มโดนตรวจสอบและตรวจสอบเฉพาะจุด เมืองชลธีสับสนวุ่นวายในช่วงหนึ่ง

มุมห่างไกลในเมืองชลธี ธิดามองกานต์ที่ยังคงหมดสติตรงหน้า พูดกับผู้ชายข้างกายว่า “บุริศร์ไม่ใช่คนที่ยั่วโมโหได้ง่ายๆ นายขโมยลูกชายของผู้หญิงที่เขาเป็นห่วงมากที่สุด นายไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วเหรอ? ” 

“จะมีชีวิตได้ไหมขึ้นอยู่กับว่าเราจะเล่นเกมนี้ยังไง ธิดา เจ้าเด็กนี่อยู่กับเราไม่ได้ ต้องจัดการให้เร็วที่สุด” 

เสียงของชายคนนั้นกดเสียงต่ำมาก ราวกับกลัวคนได้ยิน เขาสวมชุดที่มีหมวก หมวกกว้างคลุมศีรษะของเขา

ธิดาพูดขึ้นอย่างหงุดหงิดนิดหน่อย “จัดการยังไง? ตอนนี้ทุกคนได้ยินว่าบุริศร์กำลังสืบอยู่ พวกมันแต่ละคนกลัวจะตาย ใครจะกล้ารับ? ตอนแรกตกลงกันว่าจะเอาเจ้าเด็กนี่ส่งไปทางน้ำ ขายที่เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ตอนนี้ท่าเรือต่างๆ ได้รับการคุ้มครองจากตระกูลทวีทรัพย์ธาดา เราไม่มีโอกาสเลย ไม่งั้นนายติดต่อย่าตระกูลทวีทรัพย์ธาดาอีกทีสิ?”

“เธออยากให้ฉันตายหรือไง? ติดต่อตระกูลทวีทรัพย์ธาดาตอนนี้ เธอคิดว่าบุริศร์มันโง่หรือไง? ”

เห็นได้ชัดว่าผู้ชายคนนั้นโกรธนิดหน่อยแล้ว

ธิดาเองก็โกรธตามเช่นกัน

“บุริศร์ไม่ใช่คนโง่ นายนั่นแหละ! ตัวเองเป็นแบบนี้เพราะผู้หญิงคนเดียว ตอนนี้ขี่เสือยาก ผู้หญิงคนนั้นสนหรือไงว่านายจะเป็นหรือจะตาย? ” 

“พอได้แล้ว! ถ้าเธอไม่เต็มใจจะช่วยฉันก็กลับไปได้ ฉันจะเดินไปถนนด้านหลังเอง! ” 

ชายคนนั้นหันศีรษะไปด้วยความขุ่นเคือง เห็นได้ชัดว่าโกรธไม่น้อย

น้ำตาธิดาหลั่งไหลออกมาทันที

เมื่อกำลังจะถึงประตูร้านเสริมสวย จู่ๆ นาวินก็สังเกตเห็นคนของตระกูลโตเล็ก

เขาหรี่ตาลงเล็กน้อย ขับรถไปที่หลังประตูด้วยจิตใต้สำนึก หลบเลี่ยงทุกคนเบาๆ อุ้มกานต์เข้าไปที่หลังบ้าน จากนั้นก็เปิดฝาห้องใต้ดินแล้วเดินลงบันไดไปชั้นใต้ดิน

นี่คือห้องใต้ดินที่ใช้สำหรับเก็บผักเมืองหนาว แต่ต่อมาก็ถูกทิ้งร้าง ด้านบนใช้ฝาท่อระบายน้ำปิดไว้

ถ้าไม่สังเกตดีๆ น้ำก็จะไม่พบว่าท่อระบายน้ำที่เป็นสนิมนี้มีรูใต้ฝา

ทุกอย่างอยู่ชั้นใต้ดิน ของกินของดื่มและแม้กระทั่งผ้าห่ม ทุกอย่างมองออกว่าที่นี่มีคนอยู่มานานมาก

นาวินอยู่ที่นี่เป็นเวลาหลายปี บุริศร์หาเขาไม่เจอ เพราะเพลิงไหม้นรมนในปีนั้นทำให้บุริศร์ไม่มีเวลาสนใจอย่างอื่น และหลายปีมานี้ก็มีคนคอยเป็นหูเป็นตานาวินตลอด เขาก็ไม่ถูกค้นพบ

มองดูกานต์ที่ยังสลบอยู่ นาวินมัดเขาด้วยเชือกอย่างแน่นหนา หาสิ่งของมายัดปากเขา จากนั้นก็ลุกขึ้นออกจากห้องใต้ดินไป

ตอนกานต์ตื่นขึ้นมาทุกที่คือความมืด เขาปรับตัวไม่ได้สักพักหนึ่ง อยากขยับก็พบว่ามือและเท้าตัวเองถูกมัดไว้

ความทรงจำกลับคืนมาอย่างรวดเร็ว

กานต์พบอย่างเศร้าๆ ว่าตัวเองโดนลักพาตัว

คนแรกที่เขาคิดถึงคือนรมน

ถ้าแม่รู้ว่าเขาโดนลักพาตัวไป จะต้องเป็นห่วงและเสียใจมากแค่ไหนนะ

แต่ตอนนี้เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองอยู่ที่ไหน

และตอนนี้โดนมัดมือมัดเท้าไว้ ปากก็มีอะไรยัดอยู่ ที่นี่หนาวมาก มองก็ไม่เห็น เขาควรทำอย่างไรถึงให้แม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน?

กานต์กังวลอย่างมาก แต่ก็ไม่ได้ร้องไห้

ระหว่างการฝึกทหารที่ฐาน แชมป์เคยสอนเขาและกิจจา ถ้าโดนคนลักพาตัว สิ่งแรกต้องสงบสติอารมณ์ ต้องรู้อย่างแน่ชัดว่าตัวเองอยู่ที่ไหน ต้องทำแบบนี้ถึงจะส่งข้อความออกไปได้ ให้คนภายนอกช่วยตัวเอง

กานต์ไม่รู้สึกว่าตัวเองต้องเรียนรู้เรื่องนี้มาโดยตลอด แต่ตอนนั้นแชมป์ก็ให้การบ้านเขาและกิจจา แม้จะทำการฝึกภาคสนามแล้ว กานต์ก็ยังถูกบังคับให้เรียนรู้มากมาย

แต่เขาไม่คิดเลยว่าสิ่งที่ตัวเองเพิ่งเรียนรู้มาจะได้เอามาใช้อย่างรวดเร็วขาดนี้

ใครกันที่ลักพาตัวเขามา?

มีจุดประสงค์อะไร? 

คุณแชมป์เคยบอกว่าทุกคนที่ก่ออาชญากรรมนั้นมีจุดประสงค์ แค่รู้จุดประสงค์ของพวกมันให้แน่ชัดก็จะปรับตัวเปลี่ยนแปลงได้

จริงๆ แล้วกานต์กลัวมาก เขาถึงขั้นตัวสั่น ตั้งแต่เกิดมาจนถึงตอนนี้ไม่เคยอยู่ห่างจากนรมนเลย แม้ว่าจะไปฝึกที่ฐานเขาก็อยู่กับพวกกิจจา และยังมีพวกคุณแชมป์คอยปกป้อง จู่ๆ วันนี้ก็ต้องเผชิญกับอันตรายเพียงคนเดียว ถึงขั้นไม่รู้ว่าเป็นภัยอะไร กานต์จะไม่กลัวได้อย่างไร?

แต่เขาทำได้เพียงบังคับตัวเองให้สงบสติอารมณ์ลง เพราะเขายังมีแม่ เขาไม่สามารถทำให้แม่เสียใจได้อีกต่อไป