บทที่ 124 เขาเป็นคนสำคัญของฉัน
ร่างเล็กของกานต์สั่นสะท้านเพราะความหนาวเย็น แต่ได้แต่นอนรอตรงนั้นโดยที่ขยับไม่ได้
เขาไม่รู้ว่าใครเป็นคนจับตัวเขามา ดุร้ายหรือไม่ และไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน เขาทำได้เพียงหลับตาแกล้งสลบ
เวลาผ่านไป แต่ไม่มีใครเข้ามา กานต์ที่ทั้งหนาวและหิวก็อดไม่ได้ที่จะหลับไปอีกครั้ง
เวลาสำหรับนรมนและบุริศร์นั้นเป็นช่วงที่เป็นทุกข์
พวกเขากำลังสืบอย่างขะมักเขม้นและรอโทรศัพท์ดังขึ้นด้วย หวังว่านี่จะเป็นแค่การลักพาตัวและการขู่กรรโชกธรรมดาๆ แต่คืนหนึ่งผ่านไปแล้ว ไม่มีโทรศัพท์ดังเลยสักนิด การสืบสวนภายนอกก็เหมือนจมลงไปในทะเล ไม่มีข่าวใดๆ เลย สำหรับเขมิกาและตังเม ตระกูลโตเล็กไม่ได้ลดความระมัดระวังลงเลย น่าเสียดายที่พวกเขาไม่ได้ออกไปข้างนอก เงื่อนงำสักนิดก็ไม่มี
ความไม่สบายใจของนรมนมาถึงจุดที่กำหนดไว้แล้ว
“ไม่ได้การแล้ว ฉันรอต่อไปไม่ได้แล้ว ฉันต้องออกไปหา ฉันต้องไปหาเองทุกซอกทุกมุม!”
นรมนวิ่งออกไปอย่างบ้าคลั่ง
เธอไม่ได้นอนทั้งคืน ดวงตาเธอเป็นสีแดงเข้ม สีหน้าซีดเซียวน่ากลัว
บุริศร์กลับกอดเธอเอาไว้
“นรมน เธอหาไปรอบๆ แบบแมลงวันมันไม่มีประโยชน์!”
“ถึงจะไม่มีประโยชน์ฉันก็ต้องไปหา บุริศร์ คุณไม่ใช่แม่ คุณไม่รู้ความรู้สึกฉันในตอนนี้หรอก กานต์เกิดมาจากการเสี่ยงชีวิตของฉัน เขาเป็นคนสำคัญของฉัน ถึงฉันจะหาไม่เจอ อย่างน้อยฉันก็ได้หาบนถนนเอง ฉันรู้สึกมาตลอดว่าฉันรออยู่ที่บ้านแบบนี้ไปเฉยๆ ฉันรู้สึกผิดต่อลูก ถ้ากานต์เป็นอะไรขึ้นมาจริงๆ ฉันก็อยู่ไม่ได้แล้ว”
เรี่ยวแรงทั้งหมดของนรมนพังทลายอย่างสมบูรณ์ในตอนนี้
บ่ายวันหนึ่งและอีกหนึ่งคืนผ่านไป เป็นเวลาสิบสองชั่วโมงแล้ว แต่ก็ไม่มีข่าวเกี่ยวกับกานต์เลยสักนิด นี่มันหมายความว่าอะไร จริงๆ ไม่ใช่แค่นรมน บุริศร์ก็มั่นใจมากเหมือนกัน
โอกาสที่จะหากานต์เจอนั้นลดลงอย่างมหาศาล
ถ้าเขาออกไปจากเมืองชลธี โลกที่กว้างใหญ่ภายนอก เขาควรไปหาลูกชายที่ไหน?
ห้าปีไม่ได้เจอ เพิ่งจะเจอลูกชายตัวเอง ตอนนี้เขาหายไปต่อหน้าต่อตาตัวเอง บุริศร์รู้สึกแย่อย่างมาก เห็นนรมนในตอนนี้เขายิ่งโทษตัวเอง
“ฉันจะออกไปหากับเธอ!”
การตัดสินใจของบุริศร์ทำให้พฤกษ์ตกใจเล็กน้อย
“ประธานบุริศร์ ไม่ได้นะ! คุณเป็นพระเจ้าของเมืองชลธี ถ้าคุณออกไปหาด้วยตัวเอง ทั้งเมืองชลธีต้องวุ่นวาย!”
“ก็วุ่นวายไปสิ ตอนนี้ฉันไม่ใช่ประธานบุริศร์อะไรนั่นแล้ว ไม่ใช่พระเจ้าของเมืองชลธีด้วย ฉันเป็นแค่พ่อคนหนึ่ง! ที่ลูกชายหายไป พ่อที่ต้องการหาลูกชายกลับมา! แจ้งให้สื่อมวลชนทุกคนทราบว่าคุณชายน้อยของตระกูลโตเล็กหายตัวไป ส่งรูปภาพของกานต์ออกไปบอกทุกคน ผู้ให้ข่าวและเบาะแส ตระกูลโตเล็กต้องตอบแทนอย่างหนัก แต่ถ้ามีใครทำให้คนของตระกูลโตเล็กแปดเปื้อน ถึงจะต้องใช้ทรัพย์สมบัติตระกูลโตเล็กจนหมด ฉันก็จะให้ไอ้คนนั้นมันจ่าย!”
บุริศร์ทำการตัดสินใจแบบนี้
เดิมทีวางแผนรอให้กานต์กลับมาแล้วจะใช้ชีวิตกับลูกชาย หลังจากพัฒนาความสัมพันธ์ก็จะให้เขาไปรู้จักบรรพบุรุษ แต่ตอนนี้ไม่สามารถควบคุมสถานการณ์ได้
มีแค่กานต์ที่เป็นคนของตระกูลโตเล็ก อีกฝ่ายถึงได้รอบคอบ นี่คือการเดิมพันของบุริศร์
แต่ถ้าอีกฝ่ายเป็นอาชญากร บุริศร์ไม่อยากจะคิด
ตอนนี้มันถึงเวลานี้แล้ว อาจจะเป็นไปได้ทุกอย่าง เขาไม่กล้ามองโลกในแง่ดีมากเกินไปจริงๆ แต่ต่อหน้านรมน เขาก็ไม่สามารถให้นรมนได้รับความกดดันอะไร อย่างไรแล้วเธอเป็นแค่คุณแม่คนหนึ่ง
แชมป์รีบมาถึงแล้ว
เขาเห็นบุริศร์และนรมนทำท่าจะออกไป ก็รู้ความคิดของบุริศร์
ตอนนี้ไม่มีพ่อแม่คนไหนนั่งติดพื้นแล้ว
แชมป์พูดเสียงทุ้ม “ตอนอยู่ฐานฉันฝึกการลักพาตัวให้กับกิจจาและกานต์ ฉันเชื่อว่าความฉลาดและความใจเย็นของกานต์จะทิ้งเบาะแสให้เราได้ ตอนนี้กลัวว่ากานต์จะไม่มีโอกาสนี้ เอาแบบนี้แล้วกัน ฉันจะพาคนไปเดินรอบๆ เมืองชลธี อาจจะพบอะไรก็ได้”
ได้ยินแชมป์พูดแบบนี้ นรมนก็รู้สึกตื้นตันใจอย่างมาก
“ขอบคุณค่ะ คุณแชมป์ โปรดช่วยฉันตามหาลูกชายด้วย”
เธอจับมือแชมป์เพราะตื่นเต้น บุริศร์ข้างๆ มอง ขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ไม่ได้พูดอะไร สถานการณ์ในตอนนี้เขายังต้องสนใจอะไรอีก?
แต่แชมป์รีบปล่อยนรมนอย่างรวดเร็ว พูดขึ้นเสียงทุ้ม “ไม่ต้องเป็นห่วงครับ คุณนรมน ฉันจะต้องพากานต์กลับมาอย่างปลอดภัย ฉันสัญญา!”
นรมนพยักหน้า
เธอยังคงตัดสินใจออกไปตามหากานต์ รอข่าวอยู่ที่บ้านอย่างไร้จุดหมาย เธอนั่งนิ่งๆ ไม่ได้จริงๆ
บุริศร์ก็ตามไปอยู่แล้ว
บุริศร์พานรมนเทียวไปเทียวมาบนถนนเล็กใหญ่ในเมืองชลธีชั่วขณะหนึ่ง ทำให้ทุกคนตื่นตระหนก และเรื่องที่ตระกูลโตเล็กทำคุณชายน้อยหายตัวไปก็แพร่กระจายข่าวอย่างรวดเร็ว ทำให้คนทั้งเมืองชลธีตกใจ
ทุกคนรู้ว่าคุณชายน้อยของตระกูลโตเล็กมีแค่กิจจาเพียงคนเดียว ตอนนี้ทำไมมีเด็กที่ชื่อกานต์อีกคนล่ะ?
คนที่มีข่าวดีก็ปล่อยบันทึกการแต่งงานเมื่อหาปีก่อนของบุริศร์ รู้ดีว่าคุณนายตระกูลโตเล็กเมื่อห้าปีก่อนนั้นนามสกุลธนาศักดิ์ธน แต่เพราะห้าปีก่อนคุณนายตระกูลโตเล็กเกิดเหตุเพลิงไหม้ ทุกคนจึงค่อยๆ ลืมเรื่องนี้ไป
ตอนนี้มีการเปิดเผยว่ากานต์เด็กคนนี้คือลูกของตระกูลโตเล็ก มีการคาดเดาต่างๆ ตามมาในชั่วขณะหนึ่ง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แค้นรักสามีตัวร้าย
หล่อนบอกพฤกษ์ได้ย่ะนังนรมน โง่ซ้ำซาก...
อ้าว ขอตุลยาให้ช่วย แล้วทีงี้ทำไมไม่กลัวคนแอบมองจะรู้ว่าขอให้คนอื่นช่วย ไม่สงสัยเลยเว้ยว่าอาจจะมีกล้องซ่อนอยู่เพื่อแอบดูตัวเอง แทนที่จะขอมือถือใหม่มาใช้ สรุป ตอนนี้ไม่มีโทรศัพท์ โทรขอความช่วยเหลือไม่ได้...
โอ๊ย มีปัญญาบอกพฤกษ์ให้ไปบอกสามีได้ แต่ไม่ยอมบอกเค้าว่ามีคนส่งข้อความมาและคนๆนั้นน่าจะอยู่ในสถานพักฟื้นนี่แหล่ะ แล้วจะยังไง ตัวเองจะปกป้องลูกๆและแม่สามีได้ไง แต่งเรื่องได้ไม่เมคเซ้นส์เลย แต่เราว่าดูแล้วเหมือนไปก๊อปเรื่องอื่นมาแล้วเปลี่ยนชื่อคนเอา แล้วไอ้เรื่องที่เอามามันคงใช้บอทแปลมาอีกที เพราะนอกจากภาษาแหม่ง ๆ ยังใช้สรรพนามมั่ว เดี๋ยวเธอเดี๋ยวเขา เดี๋ยวเรียกลูกว่าคุณเดี๋ยวเรียกหนู เดี๋ยวเรียกยายเดี่ยวเรียกย่า ฯลฯ ถ้าคนเขียนหรือแปล มันไม่น่าจะผิดตรงจุดนี้...
นี่กอีกจุดที่ไม่สมจริง นรมนควรจะรีบบอกบุริษร์ตั้งแต่ต้น ไม่ใช่โอ้เอ้ ทำนั่นทำนี่ตั้งนาน เพราะก็ต้องเข้าใจสิว่าพ่อก็ทุกข์ใจเรื่องลูกหาย...
รู้ว่ามันฆ่าสามีและวางยาลูกคนเล็ก แต่ก็ทำเฉย เก็บมันไว้ใกล้ชิดกับลูกอีกคน ปล่อยให้มันสร้างฐานอำนาจมากขึ้นๆ แถมไม่แอบบอกลูกด้วยว่าต้องระวังอีนี่ อ่านแล้วงงตรรกะ...
น่าแบ่งคนเป็นสองกลุ่มตั้งแต่ต้น ตัวเองกับไมค์พาคนบุกบ้าน ค้นหาตัวนรมน อีกกลุ่มให้คนสนิทไมค์ซึ่งเป็นเจ้าถิ่นพาไปรับตัวแม่กับลูกออกจากรพ. ไม่งั้นอย่างเลวสุดคือเอาลูกและแม่ออกจากรพ. ได้แล้ว ให้ไมค์พาไปค้นบ้าน ช่วยนรมนออกมาด้วย ลองคิดตามความเป็นจริง พอรเมศรู้ว่าพาคนออกจากรพ.แล้ว มันก็ต้องเอะใจแล้วว่าต้องรีบเปลี่ยนที่ซ่อนนรมน รเมศมันก็ไม่น่าโง่นิ เป็นถึงเจ้าพ่อแถบนั้นได้...
แล้วแทนที่จะบอกลูกน้องว่ารเมศไว้ใจไม่ได้ ขังนรมนไว้และจะวางยากมล ก็ไม่บอกอีก แถมไม่เรียกตำรวจ ไม่ขอกำลังเสริม ทั้งๆที่รู้ว่าเลขากำลังจะโทรสั่งคนที่รพ. คือ ไม่คิดเหรอว่าอาจจะหนีออกจากรพ.ไม่ทัน...
กรูจะบ้า แอบเข้ามาคนเดียวอีกแล้ว ไหนว่ารวยมากมีอำนาจมาก ทำไมอนาถาจัง...
ป้าโอก็ใบ้ไว้ชัดมากนะ พระเอกฉลาดก็น่าจะสงสัยว่านางเป็นแม่แท้ ๆ หรือเปล่า พอฟังแม่พูดแล้ว อาจจะว่านางโอวางยาแม่บุริศร์ พอคลอดเด็กผู้หญิงมาก็แอบเปลี่ยนกับแฝดของตัวเอง เพราะงี้ถึงได้รักพระเอกกับน้องมากๆ แต่ก็งงว่าทำไมวางยากิจจา และทำร้ายกานต์ นั่นหลานแท้ๆนี่หว่า...
จะบ้าตาย ทำไมไม่ถามป้าโอว่าลูกอยู่ที่ไหน นักเขียนหลับเหรอ ชั้นงงมาก เขียนเรื่องได้แบบ เรื่องไม่คงเส้นคงวา เปลี่ยนรายละเอียดกลางทาง มีช่องโหว่เต็มไปหมด...