แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 125

บทที่ 125 ร้านเสริมสวยมีอะไรแปลกๆ

บุริศร์ได้ยินว่านรมนจะไปร้านเสริมสวยก็ตอบสนองไม่ทันชั่วคราว

ตอนนี้ไม่ควรไปตามหากานต์เหรอ?

ก่อนหน้านี้ไม่นานนรมนยังกระตือรือร้นตามหาลูกชายอยู่เลย ตอนนี้ทำไมจู่ๆ อยากไปร้านเสริมสวยล่ะ?

แต่เขาสงสัยเพียงหนึ่งวินาทีก็เข้าใจแล้ว

เมื่อก่อนคิดอยู่เสมอว่าเป็นเรื่องธรรมดาที่ผู้หญิงจะไปร้านเสริมสวย และไม่มีอะไรให้สำรวจ และร้านเสริมสวยก็ไม่ค่อยมีผู้ชาย บุริศร์ไม่เคยคิดถึงแง่มุมอื่นๆ ตอนนี้เห็นแสงสว่างในดวงตานรมน ทันใดนั้นเขาก็เข้าใจบางอย่าง

“เธอคิดว่าร้านเสริมสวยมีอะไรแปลกๆ เหรอ? ” 

“ฉันก็อยากไปดูหน่อย คุณและธรณีก็แทบพลิกทั้งเมืองชลธีแล้ว แต่ยังไม่มีข่าวเกี่ยวกับกานต์เลย ตั้งแต่กานต์หายตัวไปจนถึงตอนนี้ เราควบคุมทุกช่องทางการเข้าออกอยู่ตลอด ฉันไม่เชื่อว่าคนแบบนั้นจะกล้าเสี่ยงกับคุณและธรณีเอาตัวกานต์ออกไปจากเมืองชลธี ตอนนี้คำอธิบายเดียวก็คือกานต์ยังอยู่ในเมืองชลธี แต่ถูกซ่อนตัวไว้ในมุมหนึ่ง ตอนนี้เราหามาทุกที่แล้ว เหลือแค่สถานที่อย่างร้านเสริมสวยที่เรายังไม่เคยหา และเมื่อไม่นานมานี้เขมิกาก็เพิ่งออกมาจากร้านเสริมสวยไม่ใช่เหรอ? ให้พฤกษ์ตรวจสอบดูสิ เวลาที่เขมิกาออกมาจากร้านเสริมสวยกับเวลาที่กานต์หายตัวไปมันใกล้เคียงกัน ฉันไม่สงสัยใครง่ายๆ หรอกนะ แต่เมื่อสงสัยแล้วฉันต้องทำให้แน่ใจ ถ้าเธอทำอะไรลูกชายฉันจริงๆ ฉันจะไม่ปล่อยเธอไปเด็ดขาด! ”

การคาดเดาของนรมนนั้นมีหลักฐาน จัดเรียงมาอย่างดี ดูเหมือนสติจะได้รับการฟื้นฟูในชั่วข้ามคืน

ลูกชายของเธอยังคงรอให้เธอไปช่วย เธอจะสติหลุดไม่ได้

ถ้าไม่ได้สงสัยอีกฝ่ายก็ไม่เป็นอะไร ตอนนี้ในเมื่อรู้สึกสงสัยเขมิกามากที่สุด นรมนก็ไม่ปล่อยความสงสัยเพียงเล็กน้อยนี้ไปเด็ดขาด

ได้ยินนรมนพูดแล้ว บุริศร์ก็รู้สึกมีเหตุผล รีบให้พฤกษ์ไปตรวจสอบช่วงเวลาที่เขมิกาออกจากร้านเสริมสวยครั้งล่าสุด ซึ่งบังเอิญห่างจากตอนที่กานต์หายตัวไปเพียงสามชั่วโมง

นรมนได้ยินคำตอบแบบนี้แล้วรู้สึกตื่นเต้นนิดหน่อย

“ฉันจะแกล้งไปร้านเสริมสวยทำทรีทเมนต์หน้าหน่อย คุณกับพวกพฤกษ์ไม่ต้องเข้าไป ถ้ามีอะไรฉันจะแจ้งคุณ”

บุริศร์จับมือนรมนแน่นแล้วพูดขึ้น “กานต์หายตัวไป ฉันก็ร้อนใจเหมือนเธอ ฉันรู้ว่าเธอต้องการหากานต์ให้เจอมากๆ แต่เธอต้องสัญญากับฉันนะ เธอต้องดูแลตัวเองให้ดี ถ้าทำด้วยตัวเองไม่ได้ ห้ามทำอะไรสะเพร่าเด็ดขาด ต้องออกมาก่อน เราจะคิดหาวิธีด้วยกัน นรมน ฉันเคยเสียเธอไปแล้วครั้งหนึ่ง ฉันไม่อยากเสียเธอไปอีกเป็นครั้งที่สอง เพราะฉันไม่รู้ว่าเสียเธอไปครั้งนี้ ฉันยังกล้ามีชีวิตต่อไปได้อีกไหม”

นรมนเห็นน้ำตาในดวงตาบุริศร์ เธอพยักหน้า

“ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ฉันจะกลับมากับลูกชาย”

นรมนยิ้มเล็กน้อย มีความสะเทือนอารมณ์นิดหน่อย

บุริศร์สั่งคนไปปลอมตัวนรมน

ทางด้านธิดารู้สึกวู่วามเป็นพิเศษ ราวกับมีอะไรบางอย่างร้ายแรงจะเกิดขึ้น แต่นาวินก็ต้องออกไปสืบข่าว

เธอเดินไปเดินมาอยู่ในร้านเสริมสวยเพียงคนเดียว ในหัวก็คิดถึงวิธีการโหดเหี้ยมของบุริศร์ในอดีต

บางทีคนในเมืองชลธีแค่รู้ว่าบุริศร์คือทหารผ่านศึก เป็นทายาทตระกูลโตเล็ก เป็นประธานบริษัทฮัวยูกรุ๊ปจำกัด แต่มีเพียงธิดาเท่านั้นที่รู้ถึงความโหดร้ายและเย็นชาของบุริศร์

ครั้งหนึ่งเธอเคยไปช่วยชีวิตคุณชายรองตรินท์ที่ชายแดนกับบุริศร์ แต่ในการต่อสู้ครั้งนั้น ตรินท์เป็นผู้เสียสละ

ตอนนั้นบุริศร์เหมือนคนบ้า บุกเข้าไปในถ้ำของโจร หักแขนหักขาผู้นำทั้งเป็น แต่ให้เขารู้สึกตัวในตอนสุดท้าย

ความโหดเหี้ยมและเลือดเย็นนั้นเป็นฝันร้ายที่ธิดาไม่สามารถลบล้างได้ตลอดชีวิต

หลังจากกลับมาครั้งนั้น ธิดาก็ล้มป่วย ทุกครั้งที่คิดถึงความโหดเหี้ยมของบุริศร์ เธอรู้สึกว่าทั้งร่างสั่นสะท้านเหมือนอยู่ในห้องใต้ดินแช่แข็ง

ไม่!

ไม่ใช่ห้องใต้ดินแช่แข็ง! แต่เป็นนรก!

บุริศร์บ้าคลั่งเหมือนซาตาน ทรมานผู้ที่ทำร้ายคนรักเขาพวกนั้นอย่างไร้ความปรานี

สมาชิกในครอบครัวคือสิ่งสำคัญที่สุดของบุริศร์!

และตอนนี้พวกเขาลักพาตัวลูกชายของบุริศร์มาจริงๆ!

ธิดายิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกกลัว เธอรีบวิ่งไปที่ห้องใต้ดิน อยากเห็นว่ากานต์ตายหรือยัง

ยาปริมาณมากขนาดนั้น เด็กตัวน้อยขนาดนี้ ไม่รู้ว่าจะมีผลอะไรภายหลังหรือเปล่า

เมื่อมีเสียงฝีเท้าดังขึ้น กานต์ก็รีบหลับตา

เชือกที่ข้อมือเขานั้นไม่ได้แกะออก แค่คลายหลวมเพียงเล็กน้อย ไม่คิดว่าจะมีคนมาจริงๆ

หัวใจกานต์เต้นเร็วขึ้น แต่ไม่สามารถแสดงออกมาได้ ตัวสั่นกลัวจนเหงื่อแตกพลั่ก

เขาคิดถึงคุณแม่มากจริงๆ ! 

เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ หัวใจกานต์เต้นจนแทบหลุดออกมาจากลำคอ

กลิ่นน้ำหอมจางๆ พุ่งเข้ามา กานต์อึ้งไปเล็กน้อย

ผู้หญิงเหรอ?

เขาสับสนเล็กน้อย

ไม่รอให้เขาคิดว่าเป็นใคร ไฟในห้องใต้ดินก็เปิดขึ้นทันที

แสงจ้าทำให้เขาขยับตาโดยไม่ได้ตั้งใจ มันทำให้ธิดาเห็นเข้า

“ตื่นแล้วเหรอ? ”

เสียงธิดาไม่ได้ดัง แต่ชัดเจนนิดหน่อย แต่มันก็ไม่ได้เป็นลางดีสำหรับกานต์ในตอนนี้

เขาอยากแกล้งตายต่อไป แต่เห็นได้ชัดว่าทำไม่ได้ เพราะธิดาหิ้วเขาขึ้นมา มันทำให้เขาหายใจไม่ออกนิดหน่อย

กานต์ที่หายใจลำบากเพื่อเอาชีวิตรอดจึงจำเป็นต้องลืมตา อ้าปากหายใจ แต่สายตามีมองธิดากลับมีความโกรธเคืองนิดหน่อย

“แม่และพ่อเลี้ยงฉันจะไม่มีทางปล่อยพวกแกไป! ” 

กานต์พบว่าถึงแม้ร่างกายตัวเองจะว่างเปล่า แต่เชือกที่ข้อมือเขาดูเหมือนจะคลายลงหน่อยแล้ว เขารีบแก้เชือก นิ้วเล็กๆ มีแผลพุพอง มันเจ็บ แต่เขาไม่สามารถตะโกนว่าเจ็บได้