แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 12

บทที่12 หว่านเสน่ห์หลอกให้ตายใจ

“คำพูดฉลาดหลักแหลมนี้ค่อยเหมาะสมกับสถาปนิกฝีมือดีอย่างคุณหน่อย”

บุริศร์พูดขึ้นลอยๆ แต่เขาก็ปล่อยแขนของเธอออก

เขารู้สึกตะลึง เขารู้สึกว่ามีความคุ้นเคยกับสัมผัสบนร่างกายของนรมน มันอดไม่ได้ที่จะทำให้เขาทำการสืบหาเรื่องราว

นรมนยิ้มอย่างเย็นชาและพูดว่า “ประธานบุริศร์จัดการเรื่องทางบ้านให้เรียบร้อยก่อนเถอะค่ะ”

เมื่อพูดจบ เธอก็สาวเท้าเดินออกจากบริษัทฮัวยูไป อย่างไรก็ตามครั้งนี้เธอไม่ได้ถูกหยุดเอาไว้อีกต่อไป

เขมิกาเห็นนรมนออกไปจากบริษัทฮัวยูกรุปแล้วเธอก็พุ่งไปข้างหน้าและพูดอย่างไม่สบายใจ “บุริศร์ ฉันไม่รู้ว่าเธอเป็นนักออกแบบร่วมของบริษัท แต่ว่าเธอเป็นคนยั่วโมโหฉันก่อนจริงๆนะ! ฉัน…”

“คุณมาที่นี่ทำไม”

หน้าบุริศร์นิ่งเหมือนเป็นน้ำแข็ง ทำให้เขมิการู้สึกใจคอไม่ดี

“ฉันเห็นว่าคุณรีบออกมายังไม่ได้ทานข้าวเช้า ฉันกลัวว่าคุณจะหิวและเป็นโรคกระเพาะ ฉันเลยเอาอะไรมาให้คุณทาน บุริศร์ ฉันไม่ได้ตั้งใจ อย่าโกรธฉันเลยได้ไหมคะ”

เขมิกาดึงแขนเสื้อบุริศร์อย่างน่าสงสาร

บุริศร์มองเธออย่างนั้น สายตาหลักแหลมช่างทำให้เขมิการู้สึกว่าทนรับไม่ไหว

“บุริศร์…”

“เธอลงมือก่อนใช่ไหม”

เขายังไม่ลืมภาพความร้ายกาจของเขมิกาตอนที่เขาเห็นเมื่อเดินออกจากลิฟต์ ใจคอดุร้ายป่าเถื่อนมาก

ความจริงแล้วเขมิกาต้องการที่จะปฏิเสธ แต่เหมือนเห็นแววตาอันหลักแหลมของบุริศร์ เธอก็อดไม่ได้ที่จะกลืนคำพูดนั้นลงไปและพูดขึ้นแทนว่า “ใช่ค่ะ แต่เพราะว่าฉัน…”

“เธอเป็นสถาปนิกออกแบบรถยนต์ที่มีชื่อที่สุดของบริษัทHJกรุปจำกัดที่สหรัฐอเมริกา และผมก็ทำทุกวิธีทางอยู่ทางนี้ ไม่ว่าจะต้องใช้ค่าใช้จ่ายเท่าไหร่เพื่อที่จะชิงตัวสถาปนิกคนนี้มา แต่ตอนนี้คุณทำให้หล่อนหนีเตลิดไปแล้ว บริษัทต้องสูญเสียอย่างน้อยหนึ่งพันล้านหยวน ยังไม่รวมถึงความซื่อสัตย์ของเขมิกา ผมไม่รู้ว่าคุณจะใช้วิธีไหนเพื่อให้เธอยกโทษให้ พรุ่งนี้เช้าผมคาดหวังว่าเธอจะมาที่นี่เพื่อที่จะคุยเรื่องความร่วมมือของบริษัทเรา ถ้าไม่อย่างนั้น คุณอย่ามาโทษผมที่ไล่คุณออกจากตระกูลโตเล็กก็แล้วกัน!”

บุริศร์พูดจบเขาก็สาวเท้าเดินจากไป

เขมิกานิ่งอึ้ง ใบหน้าเธอขาวซีด

“ไม่! บุริศร์ คุณทำกับฉันอย่างนี้ไม่ได้! ฉันเป็นแม่ของกิจจานะ คุณไล่ฉันออกไปแล้วกิจจาจะทำอย่างไร บุริศร์ ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ”

เธอคุกเข่าลงอ้อนวอนบุริศร์

ห้าปีแล้ว