แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 12
บทที่12 หว่านเสน่ห์หลอกให้ตายใจ
“คำพูดฉลาดหลักแหลมนี้ค่อยเหมาะสมกับสถาปนิกฝีมือดีอย่างคุณหน่อย”
บุริศร์พูดขึ้นลอยๆ แต่เขาก็ปล่อยแขนของเธอออก
เขารู้สึกตะลึง เขารู้สึกว่ามีความคุ้นเคยกับสัมผัสบนร่างกายของนรมน มันอดไม่ได้ที่จะทำให้เขาทำการสืบหาเรื่องราว
นรมนยิ้มอย่างเย็นชาและพูดว่า “ประธานบุริศร์จัดการเรื่องทางบ้านให้เรียบร้อยก่อนเถอะค่ะ”
เมื่อพูดจบ เธอก็สาวเท้าเดินออกจากบริษัทฮัวยูไป อย่างไรก็ตามครั้งนี้เธอไม่ได้ถูกหยุดเอาไว้อีกต่อไป
เขมิกาเห็นนรมนออกไปจากบริษัทฮัวยูกรุปแล้วเธอก็พุ่งไปข้างหน้าและพูดอย่างไม่สบายใจ “บุริศร์ ฉันไม่รู้ว่าเธอเป็นนักออกแบบร่วมของบริษัท แต่ว่าเธอเป็นคนยั่วโมโหฉันก่อนจริงๆนะ! ฉัน…”
“คุณมาที่นี่ทำไม”
หน้าบุริศร์นิ่งเหมือนเป็นน้ำแข็ง ทำให้เขมิการู้สึกใจคอไม่ดี
“ฉันเห็นว่าคุณรีบออกมายังไม่ได้ทานข้าวเช้า ฉันกลัวว่าคุณจะหิวและเป็นโรคกระเพาะ ฉันเลยเอาอะไรมาให้คุณทาน บุริศร์ ฉันไม่ได้ตั้งใจ อย่าโกรธฉันเลยได้ไหมคะ”
เขมิกาดึงแขนเสื้อบุริศร์อย่างน่าสงสาร
บุริศร์มองเธออย่างนั้น สายตาหลักแหลมช่างทำให้เขมิการู้สึกว่าทนรับไม่ไหว
“บุริศร์…”
“เธอลงมือก่อนใช่ไหม”
เขายังไม่ลืมภาพความร้ายกาจของเขมิกาตอนที่เขาเห็นเมื่อเดินออกจากลิฟต์ ใจคอดุร้ายป่าเถื่อนมาก
ความจริงแล้วเขมิกาต้องการที่จะปฏิเสธ แต่เหมือนเห็นแววตาอันหลักแหลมของบุริศร์ เธอก็อดไม่ได้ที่จะกลืนคำพูดนั้นลงไปและพูดขึ้นแทนว่า “ใช่ค่ะ แต่เพราะว่าฉัน…”
“เธอเป็นสถาปนิกออกแบบรถยนต์ที่มีชื่อที่สุดของบริษัทHJกรุปจำกัดที่สหรัฐอเมริกา และผมก็ทำทุกวิธีทางอยู่ทางนี้ ไม่ว่าจะต้องใช้ค่าใช้จ่ายเท่าไหร่เพื่อที่จะชิงตัวสถาปนิกคนนี้มา แต่ตอนนี้คุณทำให้หล่อนหนีเตลิดไปแล้ว บริษัทต้องสูญเสียอย่างน้อยหนึ่งพันล้านหยวน ยังไม่รวมถึงความซื่อสัตย์ของเขมิกา ผมไม่รู้ว่าคุณจะใช้วิธีไหนเพื่อให้เธอยกโทษให้ พรุ่งนี้เช้าผมคาดหวังว่าเธอจะมาที่นี่เพื่อที่จะคุยเรื่องความร่วมมือของบริษัทเรา ถ้าไม่อย่างนั้น คุณอย่ามาโทษผมที่ไล่คุณออกจากตระกูลโตเล็กก็แล้วกัน!”
บุริศร์พูดจบเขาก็สาวเท้าเดินจากไป
เขมิกานิ่งอึ้ง ใบหน้าเธอขาวซีด
“ไม่! บุริศร์ คุณทำกับฉันอย่างนี้ไม่ได้! ฉันเป็นแม่ของกิจจานะ คุณไล่ฉันออกไปแล้วกิจจาจะทำอย่างไร บุริศร์ ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ”
เธอคุกเข่าลงอ้อนวอนบุริศร์
ห้าปีแล้ว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แค้นรักสามีตัวร้าย
หล่อนบอกพฤกษ์ได้ย่ะนังนรมน โง่ซ้ำซาก...
อ้าว ขอตุลยาให้ช่วย แล้วทีงี้ทำไมไม่กลัวคนแอบมองจะรู้ว่าขอให้คนอื่นช่วย ไม่สงสัยเลยเว้ยว่าอาจจะมีกล้องซ่อนอยู่เพื่อแอบดูตัวเอง แทนที่จะขอมือถือใหม่มาใช้ สรุป ตอนนี้ไม่มีโทรศัพท์ โทรขอความช่วยเหลือไม่ได้...
โอ๊ย มีปัญญาบอกพฤกษ์ให้ไปบอกสามีได้ แต่ไม่ยอมบอกเค้าว่ามีคนส่งข้อความมาและคนๆนั้นน่าจะอยู่ในสถานพักฟื้นนี่แหล่ะ แล้วจะยังไง ตัวเองจะปกป้องลูกๆและแม่สามีได้ไง แต่งเรื่องได้ไม่เมคเซ้นส์เลย แต่เราว่าดูแล้วเหมือนไปก๊อปเรื่องอื่นมาแล้วเปลี่ยนชื่อคนเอา แล้วไอ้เรื่องที่เอามามันคงใช้บอทแปลมาอีกที เพราะนอกจากภาษาแหม่ง ๆ ยังใช้สรรพนามมั่ว เดี๋ยวเธอเดี๋ยวเขา เดี๋ยวเรียกลูกว่าคุณเดี๋ยวเรียกหนู เดี๋ยวเรียกยายเดี่ยวเรียกย่า ฯลฯ ถ้าคนเขียนหรือแปล มันไม่น่าจะผิดตรงจุดนี้...
นี่กอีกจุดที่ไม่สมจริง นรมนควรจะรีบบอกบุริษร์ตั้งแต่ต้น ไม่ใช่โอ้เอ้ ทำนั่นทำนี่ตั้งนาน เพราะก็ต้องเข้าใจสิว่าพ่อก็ทุกข์ใจเรื่องลูกหาย...
รู้ว่ามันฆ่าสามีและวางยาลูกคนเล็ก แต่ก็ทำเฉย เก็บมันไว้ใกล้ชิดกับลูกอีกคน ปล่อยให้มันสร้างฐานอำนาจมากขึ้นๆ แถมไม่แอบบอกลูกด้วยว่าต้องระวังอีนี่ อ่านแล้วงงตรรกะ...
น่าแบ่งคนเป็นสองกลุ่มตั้งแต่ต้น ตัวเองกับไมค์พาคนบุกบ้าน ค้นหาตัวนรมน อีกกลุ่มให้คนสนิทไมค์ซึ่งเป็นเจ้าถิ่นพาไปรับตัวแม่กับลูกออกจากรพ. ไม่งั้นอย่างเลวสุดคือเอาลูกและแม่ออกจากรพ. ได้แล้ว ให้ไมค์พาไปค้นบ้าน ช่วยนรมนออกมาด้วย ลองคิดตามความเป็นจริง พอรเมศรู้ว่าพาคนออกจากรพ.แล้ว มันก็ต้องเอะใจแล้วว่าต้องรีบเปลี่ยนที่ซ่อนนรมน รเมศมันก็ไม่น่าโง่นิ เป็นถึงเจ้าพ่อแถบนั้นได้...
แล้วแทนที่จะบอกลูกน้องว่ารเมศไว้ใจไม่ได้ ขังนรมนไว้และจะวางยากมล ก็ไม่บอกอีก แถมไม่เรียกตำรวจ ไม่ขอกำลังเสริม ทั้งๆที่รู้ว่าเลขากำลังจะโทรสั่งคนที่รพ. คือ ไม่คิดเหรอว่าอาจจะหนีออกจากรพ.ไม่ทัน...
กรูจะบ้า แอบเข้ามาคนเดียวอีกแล้ว ไหนว่ารวยมากมีอำนาจมาก ทำไมอนาถาจัง...
ป้าโอก็ใบ้ไว้ชัดมากนะ พระเอกฉลาดก็น่าจะสงสัยว่านางเป็นแม่แท้ ๆ หรือเปล่า พอฟังแม่พูดแล้ว อาจจะว่านางโอวางยาแม่บุริศร์ พอคลอดเด็กผู้หญิงมาก็แอบเปลี่ยนกับแฝดของตัวเอง เพราะงี้ถึงได้รักพระเอกกับน้องมากๆ แต่ก็งงว่าทำไมวางยากิจจา และทำร้ายกานต์ นั่นหลานแท้ๆนี่หว่า...
จะบ้าตาย ทำไมไม่ถามป้าโอว่าลูกอยู่ที่ไหน นักเขียนหลับเหรอ ชั้นงงมาก เขียนเรื่องได้แบบ เรื่องไม่คงเส้นคงวา เปลี่ยนรายละเอียดกลางทาง มีช่องโหว่เต็มไปหมด...