แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 128

บทที่ 128 คุณพ่อพาเธอกลับบ้าน

“ฉันพร้อมแล้ว!”

ตอนนี้นรมนก็ตื่นเต้นเหมือนกัน

เดี๋ยวจะไปช่วยลูกชายตัวเองออกมา เธออยากพุ่งเข้าไปตอนนี้ กอดกานต์ไว้แน่นๆ ไม่ปล่อยมืออีกต่อไป

บุริศร์หยิบเสื้อคลุมที่พฤกษ์ให้มาสวมใส่ ส่งรหัสกลับไปให้กานต์ บอกให้เขาดูการเปลี่ยนแปลง เขาบอกว่าจะเข้าไปช่วยเขาทางช่องระบายอากาศ

ได้รับคำตอบจากบุริศร์ หัวใจกานต์ก็ค่อนข้างผ่อนคลาย

ในที่สุดเขาก็รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้สิ้นหวังอยู่คนเดียว

จะมีใครบางคนมาช่วยเขา

ผู้ชายคนนั้นคือพ่อของเขา!

ถึงแม้ตอนนี้เขายังไม่ยอมรับก็ตาม! 

หลังจากเขมิกาอารมณ์เสีย ทั้งตัวก็นั่งขอบเตียงอีกครั้ง พูดขึ้นทั้งหัวเราะและร้องไห้ “ชาตินี้ฉันกำลังขออะไร? คนที่ฉันรักมีแค่บุริศร์คนเดียว แต่เมื่อฉันออกมาจากบ้านเกิดฉันไปเจอตรินท์ เขาและบุริศร์หน้าตาเหมือนกันเลย ฉันคิดว่าเขาเป็นบุริศร์ ฉันคิดว่ามันจะเป็นแบบนี้ตลอด แค่ฉันพยายามคลอดลูกชายของตรินท์ ฉันก็จะได้กลับไปที่ตระกูลโตเล็กอีกครั้ง เอาสิ่งที่เป็นของฉันกลับคืนมา!”

“แต่ทำไมตรินท์ถึงได้อายุสั้นขนาดนั้นนะ? ฉันเพิ่งท้องเขาก็ตายซะแล้ว บางทีอาจจะเป็นเพราะพระเจ้าเมตตาฉัน บุริศร์เลยตามหา ตอนที่ฉันเห็นว่าเขาตามหา ฉันก็รู้แล้วว่านี่เป็นสิ่งที่พระเจ้าประทานมาให้ ฉันถูกกำหนดให้อยู่กับบุริศร์! ดังนั้นฉันกลับมาแล้ว พาลูกชายของตรินท์กลับมาด้วย บุริศร์รู้สึกเป็นหนี้และรู้สึกผิดต่อน้องชายฝาแฝด ประกาศตำแหน่งของกิจจาต่อสาธารณะว่าเป็นทายาทในอนาคตของตระกูลโตเล็ก และให้ฐานะที่เที่ยงธรรมต่อกิจจา”

“ตลอดห้าปีที่ผ่านมา ฉันคิดว่ามันจะเป็นแบบนี้ตลอด บุริศร์จะยอมฉันเพราะกิจจา ให้ฉันกลายเป็นคุณนายตระกูลโตเล็ก เสียดายทำไมนรมนมันไม่ตาย? ทำไมเธอถึงโชคดีขนาดนั้น? มันไม่เพียงไม่ตาย แต่ยังพาไอ้เด็กพันธุ์นั้นกลับมาอีก! ถ้ารู้ตั้งนานแล้วตอนแรกฉันน่าจะลงมือกับมันที่โรงพยาบาล”

เขมิกาพูดจบก็หัวเราะเสียงดังอีกครั้ง แต่ขอบตามีน้ำตาเล็กน้อย

ด้านนอกมีเสียงรบกวน ทำให้เธอยิ่งหงุดหงิด

“หุบปากนะ!”

เขมิกาเปิดประตูออกไปคำราม แต่เห็นหัวหน้างานเดินมาทางนี้อย่างรวดเร็ว

“คุณเขมิกา ผู้หญิงคนเมื่อกี้นี้มาอีกแล้ว แต่พาคนมาเยอะแยะเลย ดูเหมือนจะมาสร้างปัญหา” 

“สร้างปัญหา? หรือมันไม่รู้เหรอว่านี่เป็นร้านเสริมสวยภายใต้ชื่อตระกูลโตเล็ก? มันกล้าดีนะ? ผู้หญิงตระกูลไหนมันดื้อด้านแบบนี้? ” 

เขมิกาโกรธจัด

หัวหน้างานพูดขึ้นเสียงทุ้ม “สืบไม่เจอค่ะ ว่ากันว่าเพิ่งมาถึงเมืองชลธีเมื่อไม่กี่วันก่อน คุณก็รู้ว่าเมื่อไม่กี่วันก่อนเมืองชลธีมีการจัดประชุมการค้าระหว่างประเทศ มีผู้หญิงต่างชาติหลายคนไม่รู้ว่าเธอเป็นคนตระกูลไหน บางทีอาจจะไม่รู้ว่านี่คือร้านเสริมสวยของตระกูลโตเล็กก็ได้”

“ฉันจะไปอาบน้ำ เธอไปจัดการมันที ฉันจะรีบมา จริงสิ ช่างนาวินกลับมาหรือยัง? ”

“บอกว่าจะกลับมาแล้วค่ะ”

หัวหน้างานพูดขึ้นอย่างเคารพ

“อืม ให้เขากลับมาแล้วรีบไปจัดการไอ้เด็กบ้าใต้ดินฉันให้ที จริงสิ ทำไมไม่เห็นธิดาเลย? ”

เขมิกาขมวดคิ้วเล็กน้อย

หัวหน้างานหรี่ตาลงอย่างช่วยไม่ได้ พยายามซ่อนอารมณ์ในดวงตาให้มากที่สุด

“ดวงตาธิดาได้รับบาดเจ็บนิดหน่อยค่ะ กำลังทายาอยู่” 

“ไร้ประโยชน์! ไม่รู้จริงๆ ว่าทำไมนาวินต้องเก็บเธอไว้? ”

เขมิการู้สึกไม่พอใจกับธิดาอย่างเห็นได้ชัดมาก แต่ไม่ได้พูดอะไร หันตัวกลับห้องไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า

หัวหน้างานมีเหงื่อผุดขึ้นมาบนหน้าผาก

ตอนนี้เธอไม่กล้าให้เขมิการู้จริงๆ ว่ากานต์หนีไปแล้ว และตอนนี้ยังหาไม่เจอ ไม่อย่างนั้นด้วยอารมณ์ของเขมิกา ตอนนี้เธอจะเป็นอย่างไรก็ไม่แน่นอน

หัวหน้างานไม่กล้าหายใจแรง รีบออกไปจากห้อง ไปข้างหน้าเพื่อจัดการ ภาวนาในใจว่าตอนนี้ธิดาอย่ามาเจอกับเขมิกา ไม่อย่างนั้นคนเหล่านี้ต้องจัดการเธอ

เขมิกาเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วก็ออกมาจากห้อง ล็อกประตูห้องอย่างราบรื่น

เมื่อกานต์ได้ยินเสียงประตูห้องล็อกก็แทบจะร้องไห้

เขาอยากหนีออกไปทำไมมันยากขนาดนั้นนะ?

ตอนนี้เขาทำได้เพียงรอให้บุริศร์มาช่วยเขา แต่ช่องระบายอากาศเล็กขนาดนั้น บุริศร์สามารถเข้ามาได้จริงๆ เหรอ? 

กานต์อดไม่ได้ที่จะสงสัยนิดหน่อย

เขาบันทึกเสียงที่บันทึกเมื่อครู่นี้อย่างสบายๆ

ด้านนอกกำลังวุ่นวาย ถึงแม้ลูกค้าจะหาโทรศัพท์อยู่ก็ไม่อาจหาเจอได้ทันที กลัวว่าโทรศัพท์จะมีฟังก์ชันระบุตำแหน่ง กานต์ใต้เตียงเริ่มหมกมุ่นกับโทรศัพท์ วางแผนกำหนดชุดรหัสรบกวนเข้าไป มันจะไม่ดีนักถ้าตัวเองถูกเจอตัว

นาวินรีบกลับมาอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นคนกำลังสร้างปัญหาที่หน้าประตูหัวใจก็สั่นนิดหน่อย แต่เขาก็ไม่กล้าหยุด รีบหลีกเลี่ยงฝูงชนและเข้าไปด้านในอย่างรวดเร็ว

เขมิกายังไม่ออกมา พอนาวินเข้าประตูก็ถูกใครบางคนลากไป

“ใคร? ”

นาวินระมัดระวังอย่างมาก

“ฉันเอง ธิดา”

ดวงตาธิดาพันแผลง่ายๆ แล้ว แต่ยังปวดแสบปวดร้อนอยู่ นาวินเห็นเธอแล้วก็อดเป็นห่วงไม่ได้

“ทำไมเธอกลายเป็นแบบนี้? ”

“ก็ไอ้เด็กบ้านั่นไง! เราดูถูกไอ้เด็กนั่น นาวิน นายฟังฉันนะ กานต์หนีไปแล้ว ถึงฉันจะรู้ว่ามันยังอยู่ในร้านเสริมสวยนี้ แต่ฉันก็ไม่สบายใจ ตอนนี้ข้างนอกก็มีคนสร้างปัญหาไร้เหตุผล นี่มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ เป็นไปได้มากว่าจะเอาเราไปเกี่ยวข้องด้วย นายฟังฉันนะ ตอนนี้อย่าไปสนใจเขมิกา เรารีบไปกันเถอะ ฉันกลัวว่าข้างนอกตอนนี้ทุกที่เป็นคนของบุริศร์ ถึงตอนนั้นเราคิดจะหนีก็หนีไม่พ้นแล้ว” 

ธิดาพูดขึ้นอย่างกระตือรือร้น

นาวินขมวดคิ้วเล็กน้อย เขายกผ้าม่านและมองออกไป

ด้านนอกทุกอย่างดูเหมือนจะปกติ แต่มันทำให้รู้สึกสงบจากพายุฝนไปหน่อย