แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 130

บทที่ 130 ผมรู้ตั้งนานแล้ว

“บุริศร์！”

“คุณบุริศร์!”

นรมนและกานต์ตื่นตระหนกแล้ว

ผู้ชายที่เพิ่งพูดเป็นอย่างดีเมื่อครู่นี้จะล้มลงไปได้อย่างไร?

นรมนรีบอุ้มบุริศร์ขึ้น กานต์วิ่งออกไปข้างนอกตะโกนเรียกคน

ทันใดนั้นทั้งร้านเสริมสวยก็ตึงเครียดขึ้นมาอีกครั้ง

รถพยาบาลร้องลั่น บุริศร์ถูกหิ้วขึ้นรถพยาบาล นรมนยังไม่ทันได้ขอบคุณธรณีก็ขึ้นรถพยาบาลไปกับกานต์ กลับไปที่โรงพยาบาลเป็นเพื่อนบุริศร์

กานต์จับมือบุริศร์ไว้แน่น เห็นท่าทางเขาซีดเซียวเหมือนกระดาษก็ถามขึ้นอย่างไม่สบายใจ “แม่ครับ คุณบุริศร์จะตายไหมอ่ะ? ”

“ไม่ตาย!”

นรมนปลอบกานต์ แต่ในใจตัวเองไม่มีความสงบเลยสักนิด

เธอรู้ดีมากกว่าใครๆ ว่าบุริศร์บาดเจ็บมากแค่ไหน แต่เขาก็ไม่เคยร้องว่าเจ็บเลยเพื่อลูกชาย

ความเกลียดแค้นที่มีต่อเขาก่อนหน้านี้ก็เกลียดไม่ลงอีกแล้ว

นรมนกอดกานต์แน่น น้ำตาไหลลงมาไม่หยุด

เธอไม่รู้ว่าถ้าบุริศร์เป็นอะไรขึ้นมา เธอควรทำอย่างไรดี

ตอนนี้เธอถึงได้รู้อย่างลึกซึ้งว่าตัวเองรักบุริศร์มากแค่ไหน

ผู้ชายคนนี้สลักไว้ในกระดูกเธอแล้ว ลบอย่างไรก็ลบไม่ออก

ราวกับว่ากานต์รู้สึกได้ว่านรมนไม่สบายใจ อยู่ในอ้อมกอดเธอเงียบๆ โดยที่ไม่ได้พูดอะไรอีก แต่สองมือเล็กกลับกุมมือบุริศร์แน่น อย่างไรก็ไม่ปล่อยเด็ดขาด

คุณตื่นขึ้นมาได้ไหม?

คุณอย่าตายได้ไหม?

กานต์ภาวนาในใจ ดวงตาฟินิกซ์คู่สวยนั้นมีน้ำตาระลอกอยู่ในตอนนี้

รถพยาบาลมาถึงโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว คุณหมอและพยาบาลรีบพาบุริศร์เข้าไปในห้องฉุกเฉิน

นรมนและกานต์ถูกกันไว้ด้านนอก

ร่างเล็กของกานต์อ่อนเพลียนิดหน่อย แต่ก็ไม่อยากกดดันนรมน เขาขยับตัวเล็กน้อย นรมนรู้สึกได้ทันที

“เป็นอะไรลูก? หิวมากใช่ไหม? แม่สั่งอะไรให้หนูทานก่อนนะ เดี๋ยวบุริศร์ออกมาแล้ว แม่จะกลับไปทำให้หนูทานโอเคไหม? ”

กานต์พยักหน้า

เขาอยากพูดว่าเขาไม่หิว แต่ตอนนี้ท้องร้องขึ้นมาอย่างไม่คาดคิด

อย่างไรแล้วก็เป็นแค่เด็กคนหนึ่ง

นรมนให้คนซื้ออาหารบางอย่างมาให้กานต์ กานต์ก็ไม่เลือกทานเช่นกัน รีบแกะออกแล้วกินมัน แต่สายตาก็ยังคงจ้องมองไปทางห้องผ่าตัด กังวลอยู่ตลอดเวลา

แชมป์ตามธรณีไปจัดการเรื่องที่จะเกิดขึ้นตามมา พฤกษ์รีบไปที่โรงพยาบาล เห็นท่าทางนรมนและกานต์ก็รู้สึกแย่นิดหน่อย

“คุณนาย ก่อนหน้านี้ประธานบุริศร์สั่งให้ผมไปซื้อโจ๊กให้คุณชายกานต์ อุ่นร้อนแล้ว ให้เขาทานหน่อยนะครับ”

พฤกษ์ส่งโจ๊กให้กับกานต์

ขอบตากานต์แดงขึ้นมาอีกครั้ง

เขารับโจ๊กมา ทานมันทั้งน้ำตา

ทางเดินเงียบมาก แม้แต่เสียงกานต์ทานอาหารก็พยายามเบาเสียงให้มากที่สุด

นรมนแค่รู้สึกกดดันนิดหน่อย แต่เธอทำอะไรไม่ได้เลย

ไฟห้องผ่าตัดสว่างอยู่ตลอดเวลา เหมือนมีมือขนาดใหญ่คู่หนึ่งมาบีบหัวใจเธอแน่นทีละนิด

กานต์ทานอาหารไปแล้วนิดหน่อย ความแข็งแรงร่างกายก็ฟื้นตัวขึ้นมา เขาค่อยๆ ดึงแขนเสื้อนรมนเบาๆ พูดขึ้นเสียงทุ้ม “แม่ครับ ผมมีอะไรบางอย่าง แม่อยากฟังไหม? ตอนนั้นผมขโมยโทรศัพท์ลูกค้าคนหนึ่งมาเพื่อส่งข้อความ กลับไปคืนให้เขาได้ไหมครับ? ”

ตอนนี้นรมนสนใจแต่ห้องผ่าตัด แต่ก็ไม่สามารถไม่สนใจคำขอของลูกชายได้ รีบหันศีรษะไปแล้วพูดขึ้น “ได้สิ แม่จะให้คนไปขอบคุณลูกค้าคนนั้นอีกครั้ง”

“แม่ครับ ผมแอบบันทึกเสียงไว้ด้วย แม่ลองฟังสิครับ”

กานต์ยื่นโทรศัพท์ให้นรมน

นรมนเปิดขึ้นอย่างสงสัย ได้ยินเขมิกาพูดกับตัวเอง สีหน้าเธอเปลี่ยนไปทันที