แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 130

บทที่ 130 ผมรู้ตั้งนานแล้ว

“บุริศร์！”

“คุณบุริศร์!”

นรมนและกานต์ตื่นตระหนกแล้ว

ผู้ชายที่เพิ่งพูดเป็นอย่างดีเมื่อครู่นี้จะล้มลงไปได้อย่างไร?

นรมนรีบอุ้มบุริศร์ขึ้น กานต์วิ่งออกไปข้างนอกตะโกนเรียกคน

ทันใดนั้นทั้งร้านเสริมสวยก็ตึงเครียดขึ้นมาอีกครั้ง

รถพยาบาลร้องลั่น บุริศร์ถูกหิ้วขึ้นรถพยาบาล นรมนยังไม่ทันได้ขอบคุณธรณีก็ขึ้นรถพยาบาลไปกับกานต์ กลับไปที่โรงพยาบาลเป็นเพื่อนบุริศร์

กานต์จับมือบุริศร์ไว้แน่น เห็นท่าทางเขาซีดเซียวเหมือนกระดาษก็ถามขึ้นอย่างไม่สบายใจ “แม่ครับ คุณบุริศร์จะตายไหมอ่ะ? ”

“ไม่ตาย!”

นรมนปลอบกานต์ แต่ในใจตัวเองไม่มีความสงบเลยสักนิด

เธอรู้ดีมากกว่าใครๆ ว่าบุริศร์บาดเจ็บมากแค่ไหน แต่เขาก็ไม่เคยร้องว่าเจ็บเลยเพื่อลูกชาย

ความเกลียดแค้นที่มีต่อเขาก่อนหน้านี้ก็เกลียดไม่ลงอีกแล้ว

นรมนกอดกานต์แน่น น้ำตาไหลลงมาไม่หยุด

เธอไม่รู้ว่าถ้าบุริศร์เป็นอะไรขึ้นมา เธอควรทำอย่างไรดี

ตอนนี้เธอถึงได้รู้อย่างลึกซึ้งว่าตัวเองรักบุริศร์มากแค่ไหน

ผู้ชายคนนี้สลักไว้ในกระดูกเธอแล้ว ลบอย่างไรก็ลบไม่ออก

ราวกับว่ากานต์รู้สึกได้ว่านรมนไม่สบายใจ อยู่ในอ้อมกอดเธอเงียบๆ โดยที่ไม่ได้พูดอะไรอีก แต่สองมือเล็กกลับกุมมือบุริศร์แน่น อย่างไรก็ไม่ปล่อยเด็ดขาด

คุณตื่นขึ้นมาได้ไหม?

คุณอย่าตายได้ไหม?

กานต์ภาวนาในใจ ดวงตาฟินิกซ์คู่สวยนั้นมีน้ำตาระลอกอยู่ในตอนนี้

รถพยาบาลมาถึงโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว คุณหมอและพยาบาลรีบพาบุริศร์เข้าไปในห้องฉุกเฉิน

นรมนและกานต์ถูกกันไว้ด้านนอก

ร่างเล็กของกานต์อ่อนเพลียนิดหน่อย แต่ก็ไม่อยากกดดันนรมน เขาขยับตัวเล็กน้อย นรมนรู้สึกได้ทันที

“เป็นอะไรลูก? หิวมากใช่ไหม? แม่สั่งอะไรให้หนูทานก่อนนะ เดี๋ยวบุริศร์ออกมาแล้ว แม่จะกลับไปทำให้หนูทานโอเคไหม? ”

กานต์พยักหน้า

เขาอยากพูดว่าเขาไม่หิว แต่ตอนนี้ท้องร้องขึ้นมาอย่างไม่คาดคิด

อย่างไรแล้วก็เป็นแค่เด็กคนหนึ่ง

นรมนให้คนซื้ออาหารบางอย่างมาให้กานต์ กานต์ก็ไม่เลือกทานเช่นกัน รีบแกะออกแล้วกินมัน แต่สายตาก็ยังคงจ้องมองไปทางห้องผ่าตัด กังวลอยู่ตลอดเวลา

แชมป์ตามธรณีไปจัดการเรื่องที่จะเกิดขึ้นตามมา พฤกษ์รีบไปที่โรงพยาบาล เห็นท่าทางนรมนและกานต์ก็รู้สึกแย่นิดหน่อย

“คุณนาย ก่อนหน้านี้ประธานบุริศร์สั่งให้ผมไปซื้อโจ๊กให้คุณชายกานต์ อุ่นร้อนแล้ว ให้เขาทานหน่อยนะครับ”

พฤกษ์ส่งโจ๊กให้กับกานต์

ขอบตากานต์แดงขึ้นมาอีกครั้ง

เขารับโจ๊กมา ทานมันทั้งน้ำตา

ทางเดินเงียบมาก แม้แต่เสียงกานต์ทานอาหารก็พยายามเบาเสียงให้มากที่สุด

นรมนแค่รู้สึกกดดันนิดหน่อย แต่เธอทำอะไรไม่ได้เลย

ไฟห้องผ่าตัดสว่างอยู่ตลอดเวลา เหมือนมีมือขนาดใหญ่คู่หนึ่งมาบีบหัวใจเธอแน่นทีละนิด

กานต์ทานอาหารไปแล้วนิดหน่อย ความแข็งแรงร่างกายก็ฟื้นตัวขึ้นมา เขาค่อยๆ ดึงแขนเสื้อนรมนเบาๆ พูดขึ้นเสียงทุ้ม “แม่ครับ ผมมีอะไรบางอย่าง แม่อยากฟังไหม? ตอนนั้นผมขโมยโทรศัพท์ลูกค้าคนหนึ่งมาเพื่อส่งข้อความ กลับไปคืนให้เขาได้ไหมครับ? ”

ตอนนี้นรมนสนใจแต่ห้องผ่าตัด แต่ก็ไม่สามารถไม่สนใจคำขอของลูกชายได้ รีบหันศีรษะไปแล้วพูดขึ้น “ได้สิ แม่จะให้คนไปขอบคุณลูกค้าคนนั้นอีกครั้ง”

“แม่ครับ ผมแอบบันทึกเสียงไว้ด้วย แม่ลองฟังสิครับ”

กานต์ยื่นโทรศัพท์ให้นรมน

นรมนเปิดขึ้นอย่างสงสัย ได้ยินเขมิกาพูดกับตัวเอง สีหน้าเธอเปลี่ยนไปทันที

“อืม ตั้งแต่วันนั้นที่แม่ตัดสินใจกลับเมืองชลธี ผมก็รู้แล้ว แม่เป็นห่วงเขามาก แววตายืนกรานไม่เหมือนกับที่ทำกับพ่อเลี้ยงเลย ผมเลยแอบหาข้อมูลเขาในเน็ต รู้ว่าห้าปีก่อนเขามีภรรยาชื่อนรมน ตายในเหตุเพลิงไหม้ แม่กลัวไฟมาก ชอบฝันร้ายตอนกลางคืนอยู่บ่อยๆ ผมเลยเดาได้” 

กานต์พูดความลับตัวเองเบาๆ 

นรมนประหลาดใจสุดขีด

“บุริศร์บอกว่าลูกเป็นอัจฉริยะ ลูกศึกษาวิจัยเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์จริงๆ เหรอ?”

นรมนไม่อยากจะเชื่อ ลูกชายวัยห้าขวบของตัวเองเป็นอัจฉริยะด้านคอมพิวเตอร์จริงๆ 

กานต์แตะหลังศีรษะเล็กน้อยอย่างเขินอายและพูดขึ้น “ผมก็ไม่รู้ว่าเป็นอัจฉริยะไหม แค่สนใจคอมพิวเตอร์ตั้งแต่ยังเล็กๆ พ่อเลี้ยงรู้เรื่องนี้เลยหาคนมาสอนความรู้ให้ผมโดยเฉพาะ ก็ถือว่าสำเร็จนะครับ เพิ่งกลับมาถึงเมืองชลธี ผมก็ถ่ายวิดีโอของคุณบุริศร์ในห้องน้ำสนามบินแล้วโพสต์ออนไลน์ ตอนผมรู้ว่าแม่เกลียดเขา ผมเลยสั่งสอนเขาแทนแม่สักหน่อย จากนั้นแม่ก็เกิดเรื่องที่สถานที่ทดสอบรถ ผมเลยไปก่อวินาศกรรมที่บริษัทคุณบุริศร์อีกรอบ ทำให้คอมพิวเตอร์เขาเป็นอัมพาต ข้อมูลทางการค้ารั่วไหลนิดหน่อย แม่ครับ แม่ว่าผมแย่ขนาดนี้แล้วทำไมคุณบุริศร์ยังช่วยผมอีกล่ะ? ”

กานต์พูดเรื่องทุกอย่างที่เคยทำกับบุริศร์เหมือนเทถั่ว พูดถึงตอนจบเขาก็กะพริบดวงตาโตปริบๆ มองนรมนอย่างสงสัยนิดหน่อย

สำหรับเขา เขาแย่กับบุริศร์มาก บุริศร์ไม่ควรบาดเจ็บเพื่อช่วยเหลือเขา

นรมนลูบศีรษะเขา พูดพลางยิ้ม “เด็กโง่ โลกใบนี้มีลูกสำคัญที่สุดสำหรับพ่อแม่ เขาเป็นพ่อของลูกนะ! ไม่ว่าลูกจะทำอะไรเขาก็รักลูก ถึงจะเป็นอันตรายเขาก็จะช่วยหนูโดยไม่สนอะไรทั้งนั้น เพราะหนูเป็นตัวยืดชีวิตพวกเรา เราทำได้ทุกอย่างเพื่อปกป้องนางฟ้าของเรา!” 

พูดถึงตรงนี้ น้ำตานรมนก็ไหลออกมาอีกครั้ง

เพราะเธอเข้าใจบุริศร์ผิดทำให้เขาเสียสิทธิ์ในการเป็นคุณพ่อมาห้าปี และเพราะเธอ ทำให้เด็กสองคนไม่มีความรักของคุณพ่อมาห้าปี

เธอคิดเสมอว่าสิ่งที่ตัวเองทำทุกอย่างนั้นก็เพราะหวังดีกับเด็กๆ แต่ตอนนี้นรมนพบว่าตัวเองผิดไปแล้ว

กานต์เห็นนรมนร้องไห้ รีบร้อนเช็ดน้ำตาให้นรมน พูดขึ้นเสียงทุ้ม “แม่ครับ ผมผิดไปแล้ว ผมสัญญาว่าต่อไปนี้ผมจะไม่ทำให้แม่กับคุณบุริศร์โกรธอีก แม่อย่าร้องไห้นะโอเคไหม? คุณบุริศร์จะไม่ตายไม่ใช่เหรอครับ? เขาจะไม่ตาย!”

เขานึกถึงเลือดบนหน้าอกบุริศร์ขึ้นมา แดงขนาดนั้น ไม่น่ามองขนาดนั้น

กานต์พิงไหล่นรมนและร้องไห้ขึ้นมาอย่างทนไม่ไหวอีกต่อไป

สองแม่ลูกร้องไห้ด้วยกัน พฤกษ์ก็รู้สึกแสบจมูก

เขาก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวแล้วพูดขึ้น “คุณนาย คุณชายกานต์ ช่วงสองสามปีที่ผ่านมาประธานบุริศร์เป็นห่วงพวกคุณมาก ห้าปีก่อนไม่เจอศพคุณนาย ประธานบุริศร์ก็ไม่ให้ใครมาตั้งหลุมศพคุณนายเลย เขาบอกว่าหาศพคุณนายไม่เจอ แสดงว่าคุณนายยังมีชีวิตอยู่ ห้าปีมานี้ ประธานบุริศร์ใช้ชีวิตเหมือนเครื่องจักร ไม่มีทุกข์ไม่มีความสุขหรือความยินดี ถึงเขาจะพาคุณเขมิกาเข้ามาในบ้านเก่าตระกูลเล็ก แต่แค่ดูแลสองแม่ลูกแทนคุณชายรอง และเพื่อประมาณตัวตนและการเติบโตของคุณชายน้อย แต่ประธานบุริศร์ไม่เคยมีความคลุมเครือและไม่ชัดเจนกับคุณเขมิกาเลยสักนิดเดียว ประธานบุริศร์ไม่ให้คุณเขมิกาเข้าไปในห้องพวกคุณเลยแม้แต่ก้าวเดียว เขาบอกว่านั่นเป็นห้องของเขาและคุณนาย มีกลิ่นของคุณนาย คุณนายไม่ชอบให้คนนอกเข้าไปในห้องของเธอ ดังนั้นไม่ว่าใครก็ไม่ให้เข้าไป ห้าปีมานี้ประธานบุริศร์เป็นคนทำความสะอาดห้องนอนด้วยตัวเอง”

ได้ยินพฤกษ์พูดเรื่องเหล่านี้ หัวใจนรมนก็ยิ่งรู้สึกแย่

“ฉันไม่รู้ ฉันไม่รู้อะไรเลย” 

เธอคิดว่าตัวเองลำบากมากในห้าปีที่ผ่านมา คิดว่าพวกเด็กๆ ลำบากมาก กล่าวโทษบุริศร์ทั้งหมด แต่ไม่รู้เลยว่าห้าปีที่ผ่านมานี้บุริศร์ก็ทรมานเหมือนตกนรกเช่นกัน

นรมนตำหนิตัวเอง แต่ไฟในห้องผ่าตัดก็ยังไม่ดับลง ขณะที่เธอกังวลและรู้สึกไม่สบายใจ ทันใดนั้นก็มีเสียงจอแจดังขึ้น ราวกับว่ามีใครบางคนกำลังพุ่งเข้ามา เอะอะโวยวายจนไม่สามารถเพิกเฉยได้