แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 131

บทที่ 131 เธอได้รับข่าวเร็วมาก

“เกิดอะไรขึ้น?”

พฤกษ์ขมวดคิ้วเล็กน้อย ถามบอดี้การ์ดที่ติดตามข้างกายด้วยจิตใต้สำนึก

บอดี้การ์ดรีบออกไปตรวจอย่างรวดเร็ว ตอนกลับมาก็มีสีหน้าค่อนข้างลังเล

“มีอะไร?”

พฤกษ์รู้ว่าคนที่ตัวเองพาออกมามีนิสัยอย่างไร ท่าทางแบบนี้ ท่าทางลังเลไม่แน่ใจมันทำให้เขาค่อนข้างแปลกใจและไม่สบายใจ

บอดี้การ์ดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนพูดขึ้น “คนข้างนอกคือป้าโอ ได้ข่าวว่าประธานบุริศร์เข้ามาในห้องผ่าตัด โวยวายอยากเข้ามา”

พฤกษ์พอได้ยินก็หงุดหงิดมาก

ป้าโอเป็นแม่นมของบุริศร์ ถึงแม้จะบอกว่าคราวที่แล้วทำได้ไม่ดี ถูกนรมนไล่ออกไปแล้ว แต่สุดท้ายพฤกษ์ก็ไม่ได้พาป้าโอออกไปจากเมืองชลธี แต่หาบ้านว่างของตระกูลโตเล็กเตรียมให้ป้าโออยู่

ความรักที่บุริศร์มีต่อป้าโอพฤกษ์ก็รู้ ถึงป้าโอจะเป็นคนรับใช้ แต่พฤกษ์ก็พยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้ป้าโอมีชีวิตที่ดีขึ้น ไม่คิดว่าจะสร้างความเดือดร้อนให้กับนรมน

พฤกษ์มองนรมนด้วยความลำบากใจนิดหน่อย

“คุณนาย ขอโทษนะ ฉัน……”

“บุริศร์เพิ่งประสบอุบัติเหตุ ข่าวของป้าโอได้รับเร็วมาก ไม่นึกเลยว่าคุณรู้บุริศร์อยู่ที่นี่แล้วมาตามหาเขาทันที เป็นห่วงบุริศร์มากจริงๆ”

คำพูดนรมนทำให้พฤกษ์อึ้งไปเล็กน้อย ถึงได้รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

เพื่อไม่ให้มีผลกระทบต่อบุริศร์และนรมน พฤกษ์จึงเตรียมที่อยู่ย่านชานเมืองที่ค่อนข้างห่างไกลให้กับป้าโอโดยเฉพาะ คนที่นั่นไม่มากนัก แต่อากาศดีมาก เขาถึงขั้นหาคนรับใช้สองคนไปรับใช้ป้าโอ ตามหลักการแล้วถึงป้าโอจะได้รับข่าว ก็ไม่สามารถมาได้เร็วขนาดนั้น นับประสาอะไรกับรู้ข่าวเร็วมากขนาดนั้น

ดวงตาของพฤกษ์เปลี่ยนไปนิดหน่อย

“คุณนาย คุณหมายความว่า……”

“ที่นี่คือโรงพยาบาล บุริศร์อยู่ในความช่วยเหลืออยู่ ฉันไม่มีอารมณ์จัดการเรื่องพวกนี้ และไม่อยากให้เขาได้รับการรบกวน คุณทำตามที่เห็นสมควรเถอะ”

นรมนค่อนข้างเหนื่อยนิดหน่อย

เธอรู้ว่าป้าโอมีพิรุธ แต่พฤกษ์เป็นคนคิดรอบคอบเช่นกัน

ป้าโอดูแลบุริศร์ตั้งแต่ตอนที่บุริศร์ยังเดินไม่เป็น หลายปีมานี้ก็เป็นเหมือนแม่คนที่สองของบุริศร์ ถึงก่อนหน้านี้ป้าโอจะไม่ค่อยเป็นมิตรกับเธอนัก แต่จุดประสงค์ก็คือหวังดีกับบุริศร์ และป้าโอก็ไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของเธอด้วย

ตอนนี้บุริศร์นอนอยู่ด้านในเพื่อรักษาฉุกเฉิน นรมนไม่อยากมีความขัดแย้งใดๆ กับป้าโออีก มันจะทำให้บุริศร์ลำบากใจ

ห้าปีที่ผ่านมานี้ เรื่องที่เธอทำให้บุริศร์ลำบากใจดูเหมือนจะมีไม่น้อย บุริศร์เสี่ยงชีวิตตัวเองเพื่อเธอ สำหรับนรมนนี่มันมากพอแล้ว

ส่วนป้าโอ ค่อยว่ากันก็แล้วกัน ตอนนี้เธอไม่มีแรงจะทะเลาะอะไรกับป้าโอจริงๆ อีกอย่างกานต์ก็เพิ่งกลับมา ต่อหน้าเด็ก เธอไม่อยากทำอะไรที่ไม่น่าดู

พฤกษ์เข้าใจความหมายนรมนทันที รีบหันตัวเดินออกไป ใช้เวลาไม่นานนัก ด้านนอกก็สงบลงอีกครั้ง

กานต์ถามขึ้นอย่างค่อนข้างสงสัย “หม่ามี้ คนข้างนอกคือใครอ่า?”

“ไม่ใช่เรื่องของลูก เหนื่อยไหม? เหนื่อยก็นอนนะ หม่ามี้อยู่นี่”

เห็นกานต์มีท่าทางหาว นรมนก็สงสารมาก

“ไม่เหนื่อย ผมจะรอคุณบุริศร์ออกมาฮะ”

ถึงกานต์จะพูดแบบนี้ แต่เปลือกตาลืมไม่ขึ้นแล้ว หลังจากเจอเรื่องราวมาทั้งวันแล้ว ตอนนี้ศีรษะกานต์ก็อยู่ในอ้อมแขนนรมนทีละนิด

เห็นลูกชายเป็นแบบนี้ นรมนก็ยิ้มเล็กน้อย และไม่ได้พูดอะไร แต่กอดกานต์ไว้ในอ้อมแขน ให้เขานอนด้วยท่าทางที่สบาย

จะให้ลูกเปลี่ยนคำไปเรียกบุริศร์ว่าพ่อน่าจะต้องใช้สักระยะเวลา นรมนไม่รีบ กลัวบุริศร์โกรธ แต่นี่คือทางที่ดีที่สุดไม่ใช่เหรอ? 

ในที่สุดกานต์ก็หลับไป ไม่มีความกังวลและหวาดกลัว เขานอนหลับอย่างสงบ แต่มือเล็กคู่หนึ่งจับที่คอเสื้อนรมนไว้แน่น ดูออกว่าเขายังคงหวาดกลัวอยู่

นรมนลูบหลังเขาเบาๆ ให้การปลอบโยนเขานิดหน่อย ไม่นานนัก กานต์ก็หลับสนิท

พฤกษ์เห็นเธอเหน็ดเหนื่อย ก็พูดเสียงทุ้ม “เอาคุณชายกานต์ให้ผมอุ้มดีกว่า คุณเหนื่อยมากแล้ว”

“ไม่ต้องค่ะ”

หลังจากกานต์หายตัวไป ไม่มีใครสัมผัสความเศร้าทางจิตใจได้ดีไปกว่านรมนแล้ว ตอนนี้ได้กอดร่างเล็กของลูกชาย เธอไม่อยากปล่อยมือไปตลอดชีวิตจริงๆ 

นรกมันว่างเปล่า เพราะปีศาจอยู่บนโลกมนุษย์

เธอไม่เคยคิดจะทำร้ายหรือวางแผนกับใคร แต่เพราะกลายเป็นภรรยาของบุริศร์จึงถูกมองว่าเป็นหนาม เมื่อก่อนตัวเองอยู่คนเดียวก็ไม่เป็นอะไร ตอนนี้มีลูก ไม่คิดว่าจะทำให้ลูกของตัวเองตกอยู่ในอันตรายจริงๆ นรมนรู้สึกว่าตัวเองอยู่แบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว

เธอมีคนที่เธอต้องการปกป้อง ปล่อยให้ตัวเองถูกรังแกเหมือนแต่ก่อนได้อีกไม่ได้อีกแล้ว เธอรู้ความจริงในการเป็นแม่ต้องแข็งแรง

กานต์หลับไปสักพักหนึ่ง แต่บุริศร์ก็ยังไม่ออกมา โทรศัพท์นรมนก็ดังขึ้น

กลัวว่าจะมีผลกระทบต่อการพักผ่อนของลูกชาย เธอจึงต้องส่งกานต์ให้กับพฤกษ์

พฤกษ์ดูแลกานต์อย่างระมัดระวัง และนรมนเห็นหมายเลขโทรเข้าบนโทรศัพท์ ก็รีบรับสายแล้วเดินไปที่มุมบันได

“รเมศเหรอ?”

นรมนปวดใจแล้ว

ความรู้สึกที่มีต่อรเมศ เป็นความรักแบบครอบครัว เขาเหมือนพี่ชายที่ดีที่สุดของตน มักให้ความรู้สึกอบอุ่นและห่วงใยกับเธอเสมอ แต่อยู่กับรเมศ เธอไม่ได้รู้สึกใจเต้น

บางทีครั้งแรกที่ได้เจอบุริศร์ เธอก็ให้หัวใจเธอกับบุริศร์ไปแล้ว ไม่สามารถเสแสร้งกับผู้ชายคนอื่นบนโลกได้อีก

ไม่ว่าบุริศร์จะดีหรือร้าย จะรักเธอหรือใจร้าย หัวใจเธอก็เอากลับคืนมาไม่ได้แล้ว

“ขอโทษนะ รเมศ ขอโทษจริงๆ”

นรมนไม่รู้ว่านอกจากพูดขอโทษแล้วตัวเองจะสามารถพูดอะไรได้อีก

รู้สึกติดหนี้รเมศมากเกินไป เรื่องนี้นรมนก็รู้ว่าชาตินี้ตัวเองก็คืนไม่หมด บางครั้งเธอรู้สึกว่าพระเจ้าเล่นตลกกับเธอ ในเมื่อให้เธอตกหลุมรักบุริศร์ ทำไมต้องพาผู้ชายที่ดีและสมบูรณ์แบบอย่างรเมศมาเจอเธอด้วย? 

รเมศเงียบไปสักพักหนึ่ง แล้วพูดเสียงทุ้ม “อย่าพูดขอโทษแล้ว ในเมื่อคุณยอมรับเขา อีกไม่นานก็จะมารรับกมลไปใช่ไหม?”

บุริศร์เป็นคนอย่างไรรเมศรู้อยู่แล้ว

เขา บุริศร์และนรมนล้วนเป็นเพื่อนนักเรียนตอนมหาวิทยาลัย ตกหลุมรักนรมนตอนเรียนมหาวิทยาลัย แต่นรมนตกหลุมรักบุริศร์ เขาก็ทำได้แค่อวยพรให้เธอ

คิดว่าห้าปีก่อนมันคือโอกาส สุดท้ายพระเจ้าก็สงสารตัวเองแล้ว ไม่คิดเลยว่าเมื่อห้าปีก่อนมันคือไร้ผลทั้งนั้น

บอกว่าไม่ผิดหวังก็โกหก แต่จะรับความเชื่อมั่นกลับมาได้อย่างไร? 

รเมศถอนหายใจ แต่ก็สงสารนรมนเช่นกัน

“ถ้าต่อไปนี้เจ้านั่นมันรังแกคุณ ต้องบอกฉันนะ ฉันจะไม่ให้อภัยมันเด็ดขาด”

“รเมศ ขอบคุณนะ”

ทันใดนั้นนรมนก็รู้สึกอยากร้องไห้

คิดมาตลอดว่าตัวเองเป็นผู้หญิงที่น่าสังเวชและเจ็บปวดมากที่สุดในโลก แต่ตอนนี้เธอเพิ่งรู้ว่า จริงๆ แล้วเธอเป็นคนที่โชคดีที่สุดคนหนึ่ง

“ไม่ต้องร้อง ห้าปีที่ผ่านมานี้ ไม่ว่าเจอเรื่องอะไรฉันก็ไม่เคยเห็นคุณร้องไห้มาก่อน บางครั้งฉันก็หวังว่าคุณจะร้องไห้ในอ้อมแขนฉันได้บ้างจริงๆ แต่น่าเสียดายที่คุณเข้มแข็งขนาดนั้น ไม่ให้โอกาสฉันสักนิดเลย บางทีคุณอาจจะมอบความอ่อนแอให้แค่บุริศร์คนเดียว นรมน ไม่ว่าคุณจะเลือกยังไง แค่คุณมีความสุขฉันก็มีความสุขแล้ว”

รเมศพูดจบก็วางสายไป แต่หางตาเปียกชื้นแล้ว 

สุดท้ายก็ไม่สามารถเก็บเธอไว้ได้เหรอ? แม้แต่ลูกบุญธรรมที่อยู่ด้วยกันมาห้าปีก็ต้องจากตนไปใช่ไหม? 

จู่ๆ ในใจเขาก็เกิดความขุ่นเคือง ความขุ่นเคืองต่อบุริศร์!