แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 138

บทที่ 138 ไม่ใช่ให้เธอมาเสวยสุข

“ช่างเถอะ คุณอย่าเพิ่งพูดเลย”

สุดท้ายบุริศร์ก็ไม่สามารถทนต่อความวิตกทางจิตใจได้ ปฏิเสธคำตอบนรมนทันที

นรมนมองเขา ไม่รู้ว่าควรอธิบายเรื่องกมลกับเขาอย่างไรดี ไม่คิดว่าบุริศร์จะนึกถึงรเมศ เมื่อได้ยินว่าบุริศร์บอกไม่อยากฟังแล้ว เธอก็โล่งอก

เมื่อบุริศร์เห็นเธอโล่งใจ เขาก็อารมณ์หดหู่อีกครั้ง เดิมทีรู้สึกซุปไก่มันหวานเลี่ยนแต่ตอนนี้รู้สึกว่ามันจืดชืดไร้รสชาติ

“ไม่กินแล้ว อิ่มแล้ว”

“คุณกินอีกสองคำสิ”

นรมนเห็นชามซุปในมือ ก็มองเขาอย่างหดหู่

“บาดเจ็บ กินอะไรก็เลี่ยน”

บุริศร์หาข้ออ้างที่ไม่ใช่ข้ออ้างในการหลีกเลี่ยง

นรมนมองออกว่าเขาไม่พอใจ แต่ตอนนี้ร่างกายบุริศร์ไม่ดี ถ้าบอกเขาเรื่องกมล เขาต้องรีบไปอเมริกาโดยไม่หยุดยั้งแน่ๆ ด้วยสภาพร่างกายเขาในตอนนี้ อย่าว่าแต่กมล กลัวว่าเขาจะล้มลงก่อนถึงอเมริกา

เห็นบุริศร์อารมณ์เสีย นรมนก็ไม่สนใจ เธอเทซุปลงในกระติกน้ำร้อน พูดขึ้นเรียบๆ “ถ้าคุณหิวก็ค่อยกินอีกที กระติกนี้มันช่วยให้อุ่น ไม่ทำให้เย็น ถึงจะบอกว่าเลี่ยนไปหน่อย แต่มันก็มีประโยชน์กับแผลคุณ ยังต้องกินนะ”

เห็นนรมนไม่อยากอธิบายความสัมพันธ์ของตัวเองกับรเมศสักนิด บุริศร์ก็ยิ่งอารมณ์เสีย

“ฉันเหนื่อยแล้ว อยากนอน”

“อืม นอนเถอะ ฉันจะอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนคุณ”

นรมนรู้ว่าเขาโวยวายเอาใจยาก และไม่ได้คิดเหมือนเขา จึงทำตามคำที่เขาบอก ซึ่งมันยิ่งทำให้บุริศร์กลัดกลุ้มมากขึ้นเรื่อยๆ 

อยากทำหน้าไม่พอใจ แต่เห็นรอยคล้ำใต้ดวงตานรมน เขาก็หยุด แต่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสาร

“ขึ้นมา นอนด้วยกันสักพัก เห็นรอยคล้ำใต้ตาคุณ คนไม่รู้จักอาจจะคิดว่าฉันทำรุนแรงกับคุณ”

นรมนเห็นว่าทั้งๆ ที่บุริศร์หดหู่ใจแต่ก็เป็นห่วงตน ก็ยิ้มขึ้นมาทันที ในใจก็อบอุ่น

“ฉันพักผ่อนเตียงกานต์ดีกว่า คุณมีแผลอยู่ อย่าทรมานเลย อยากอยู่กับฉัน ก็รีบๆ ทำให้ตัวเองหายดีสิถึงจะเป็นเรื่องสำคัญ”

คำนี้มันทำร้ายบุริศร์อีกแล้ว

เขาล้มตัวลงนอนแล้วพลิกตัว หันหลังให้กับนรมน

เห็นการกระทำเขาเป็นเด็ก มุมปากนรมนก็ยกขึ้นเล็กน้อย ราวกับบุริศร์ห้าปีก่อนกลับมาอีกครั้ง ราวกับห้าปีไม่เคยเกิดขึ้น พวกเขายังเป็นพวกเขาในตอนนั้น

แต่เธอรู้ ว่าสุดท้ายแล้วมันก็ไม่ค่อยเหมือนเดิม

พวกเขามีลูกแล้ว และมีความห่างเหินห้าปี

นรมนนอนบนเตียงกานต์เบาๆ เดิมทีคิดว่าจะนอนเงียบๆ สักพัก ไม่คิดว่าความเหนื่อยจะโจมตี เธอหลับไปก่อนเลย

บุริศร์ไม่ได้ยินเสียงนรมนเลย ทันใดนั้นเขาก็หันหน้ามาเห็นใบหน้าสงบนิ่งของนรมน

แตกต่างจากเมื่อห้าปีก่อน นรมนตอนนี้ชอบนอนขดตัว สองมือกอดอกตัวเองไว้แน่น ราวกับทำท่าป้องกันตัวเอง

ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงเหตุการณ์ไฟไหม้เมื่อห้าปีก่อน

หญิงสาวร่างบอบบางกำลังต่อสู้ดิ้นรน ขอความช่วยเหลือในเปลวไฟ สุดท้ายก็เริ่มกลายเป็นสิ้นหวังอย่างเต็มเปี่ยม ต้องป้องกันตัวเองด้วยการกอดอก ทันใดนั้นบุริศร์ก็รู้สึกเจ็บแปลบในใจ 

เขาลุกจากเตียงเงียบๆ เอาผ้านวมคลุมร่างนรมน จากนั้นก็จูบหน้าผากเธอเบาๆ เปลี่ยนเสื้อผ้าลวกๆ แล้วออกจากห้องคนไข้ไป

บอดี้การ์ดหน้าประตูเมื่อเห็นบุริศร์ก็ประหลาดใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ส่งเสียง เห็นได้ชัดว่าฝึกฝนเป็นอย่างดี

“ปกป้องคุณนายให้ดี ถ้าเธอตื่นแล้วถามว่าฉันไปไหน ก็บอกว่าฉันกลับบ้านไปเอาเสื้อผ้าสองสามชุด เดี๋ยวกลับมา”

“ครับ!”

บุริศร์สั่งแล้วก็ปิดประตูห้อง จากนั้นก็เดินออกมาจากโรงพยาบาลทหาร

ขณะที่เขามาถึงสถานีตำรวจ อธิบดีค่อนข้างประจบ รีบออกไปต้อนรับเขาเป็นการส่วนตัว

“ประธานบุริศร์ คุณมาได้ไง? มีอะไรคุณสั่งได้เลย เราจะต้องพายามอย่างเต็มที่แน่นอน”

ด้วยไมตรีจิตต่ออธิบดี บุริศร์ไม่ได้พูดอะไร แค่พูดอย่างเย็นชา “เขมิกาอยู่ไหน?”

อธิบดีไม่เข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างเขมิกาและบุริศร์ มีข่าวลือจากภายนอก แต่มีหนึ่งอย่างที่เป็นจริง นั่นก็คือเขมิกาให้กำเนิดทายาทของบุริศร์เมื่อห้าปีก่อน โดยอาศัยสิ่งนี้เพียงอย่างเดียว อธิบดีจึงไม่กล้าทรมานเขมิกามากเกินไป ถึงแม้พฤกษ์จะบอกว่าทำอย่างไรก็ได้ แต่อธิบดีไม่กล้าจริงๆ 

ตอนนี้บุริศร์มาด้วยตัวเอง แถมยังถามถึงเขมิกา อธิบดีรู้สึกว่าตัวเองทำถูกแล้ว หนุ่มสาวคู่นี้คืนดีกันเหรอ? 

บุริศร์ถึงได้มารับด้วยตัวเอง

คิดถึงตรงนี้แล้ว อธิบดีก็ยิ้มกว้างพูดขึ้น “คุณเขมิกาตั้งแต่มาที่นี่ก็อารมณ์ไม่ดีอยู่ตลอด ผมเตรียมห้องพักเดี่ยวให้เธอ ถึงอาหารจะไม่มากมาย แต่ก็อร่อย ประธานบุริศร์ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ คุณเขมิกาไม่ได้เดือดร้อนอะไรที่นี่”

เมื่อบุริศร์ได้ยินอธิบดีพูดแบบนี้ สีหน้าก็ขุ่นมัวลงทันที

“ฉันให้เธอมาเสวยสุขที่นี่เหรอ? นายถึงได้จัดเตรียมอย่างรอบคอบระมัดระวัง ฉันว่านายอย่าเรียกที่นี่ว่าสถานีตำรวจเลย เปลี่ยนเป็นโรงแรมเถอะ”

พูดจบเขาก็เดินเข้าไปด้านในอย่างโกรธเกรี้ยวนิดหน่อย