แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 139

บทที่ 139 คุณอยากทำอะไรกับฉัน?

“บุริศร์ คุณกำลังพูดอะไร? คุณว่าฉันแบบนี้ได้ยังไง? ห้าปีมานี้ฉันตั้งอกตั้งใจทำเพื่อคุณกับกิจจา ฉันทำอะไรผิดกันแน่?”

ท่าทางเขมิกาในตอนนี้ทำให้บุริศร์เอือมระอาอย่างมากโดยทันที

เขาไม่เก่งทำอะไรกับผู้หญิง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเขมิกาในตอนนี้คงไม่พูดความจริงหากไม่ถูกฆ่า แทนที่จะเสียเวลากับเธอแบบนี้ สู้เปลี่ยนกลยุทธ์ดีกว่า

บุริศร์มองเขมิกาอย่างเย็นชาแล้วพูดขึ้น “นี่เป็นโอกาสสุดท้ายที่ฉันจะให้คุณ เขมิกา แค่คุณพูดทุกอย่างที่คุณทำกับตระกูลโตเล็ก ฉันสัญญากับคุณว่าจะไม่ให้คุณติดคุก แต่ถ้าคุณทิ้งโอกาสครั้งนี้ไป ต่อไปคุณกับตระกูลโตเล็กก็จะไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกันอีก แน่นอนว่าในความทรงจำของกิจจา คุณจะป่วยและตายจากไป”

ได้ยินบุริศร์พูดแบบนี้ เขมิกาก็ตื่นตระหนกทันที

“คุณจะทำอะไรฉัน?”

“มันขึ้นอยู่กับสิ่งที่คุณจะพูดกับฉัน”

ความโหดร้ายของบุริศร์ที่ไม่เคยมีมาก่อนทำลายภาพลวงตาอันน้อยนิดสุดท้ายของเขมิกา

“คุณทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ! บุริศร์ ฉันใช้เวลาเยาว์วัยห้าปีช่วยคุณเลี้ยงลูก ช่วยทำทุกอย่างให้ตระกูลโตเล็ก คุณทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง?”

บุริศร์มองเขมิกาที่โวยวายจะพุ่งเข้ามาหาตน รีบดึงผู้คุมด้านข้างมาขวางด้านหน้าตนไว้

เขมิกาไม่ได้ระวังตัว จึงกอดกับผู้คุมทันที

ผู้คุมยังเป็นเด็กหนุ่ม โดนเขมิกากอดแบบนี้ ก็หน้าแดงทันที รู้สึกทำอะไรไม่ถูกนิดหน่อย

เขมิกาอับอายจนโกรธ

“นายเอาเปรียบฉันเหรอ? รนหาที่ตายหรือไง?”

เธอตบหน้าทันที

ผู้คุมไม่ได้ระวังตัว โดนตบหน้า และโกรธขึ้นมาจริงๆ 

บุริศร์รู้สึกโชคดีที่ตนไม่ได้โดนเขมิกาสัมผัส ไม่อย่างนั้นเขาคงขยะแขยงไปหลายวัน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะสะอิดสะเอียนไปถึงนรมนหรือเปล่า คิดถึงตรงนี้ สีหน้าเขาก็ไม่พอใจอีกครั้ง

“ดูเหมือนคุณไม่รู้จักกลับใจนะ ที่นี่เป็นที่ที่ดี คุณลองคิดดีๆ แล้วกัน คิดได้แล้วก็มาหาฉันได้ทุกเมื่อ”

พูดจบ บุริศร์ออกไปโดยไม่มีความคิดถึงใดๆ และพูดกับอธิบดีข้างๆ “ที่นี่เล็กเกินไป เอาคุณเขมิกาขังไว้ที่ห้องสอบปากคำได้ ถ้าเธอไม่อธิบาย ก็ไม่อนุญาตให้เธอดื่มน้ำ และไม่อนุญาตให้เธอกินข้าว จนกว่าเธอจะพูด”

อธิบดีรีบพยักหน้า

เขมิกาแหลกสลายไปทั้งร่าง

“บุริศร์ คุณทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ! กิจจายังเด็กอยู่ เขาแยกกับฉันที่เป็นแม่ไม่ได้! หรือคุณไม่กลัวเหรอว่าเขาจะเกลียดคุณเมื่อรู้ความจริง? คุณทำผิดกับตรินท์แล้ว ยังจะให้ลูกชายของเขาสูญเสียแม่แท้ๆ ไปอีกใช่ไหม? คุณจะให้ตรินท์ที่อยู่ข้างล่างมายังไง?”

เขมิกาต้องย้ายไปที่ตรินท์ที่เสียชีวิตไปแล้ว

ดวงตาบุริศร์เกร็งทันที เขารีบหันตัว ด้วยความเร็วดุจสายฟ้า บีบคอเขมิกาเอาไว้ ดวงตานั้นแดงก่ำน่ากลัว

“คุณยังมีหน้าพูดถึงตรินท์เหรอ? ฉันจะบอกคุณให้ ถ้าคุณพูดถึงตรินท์อีกคำเดียว ฉันจะให้คุณลงไปอยู่กับเขาเลยเชื่อไหมล่ะ?”

บุริศร์ไม่มีท่าทางล้อเล่นสักนิด กลิ่นอายจิตสังหารแผ่ไปทั่วร่างทำให้อธิบดีและผู้คุมที่อยู่ข้างๆ ตกใจ

เขมิกากลัวทันที

เธอรู้สึกได้จริงๆ ว่าบุริศร์อยากให้เธอตายจริงๆ !

ความเกลียดชังในดวงตาเขารุนแรงขนาดนั้น มากจนเขมิกาสั่นไปทั้งร่าง

“บุริศร์ คุณ……”

“คุณคิดว่าฉันไม่รู้จริงๆ เหรอ? ว่าเกิดอะไรขึ้นกับการตายของตรินท์? คุณไม่รู้สักนิดเลยเหรอ? ถ้าไม่เห็นแก่ที่คุณคลอดลูกชายของตรินท์ คุณคิดว่าคุณจะมีชีวิตรอดจนถึงตอนนี้เหรอ? การต่อสู้ห้าปีก่อนนั้น คุณได้ตายไปกับหัวหน้าแก๊งไปแล้ว!”

บุริศร์ผลักเขมิกาออก แต่คำพูดของเขากลับทำให้เขมิกาสั่นไปทั้งตัว สีหน้ายิ่งขาวซีดน่ากลัว ปากพูดอะไรไม่ออกสักคำ

บุริศร์พยายามระงับอารมณ์ตัวเองอย่างหนัก หน้าอกเขากระเพื่อมขึ้นลงอย่างรวดเร็ว

“เขมิกา ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณอย่าพูดชื่อตรินท์อีก ถ้าฉันได้ยินคุณพูดถึงตรินท์อีกครั้ง ฉันจะฝังคุณไว้ในหลุมศพเขา ให้คุณไปหาเขาเป็นการส่วนตัว ฉันพูดจริงทำจริง! ทางที่ดีก็อย่ามาข้ามเส้นฉัน!”

พูดจบบุริศร์ก็ออกไปจากห้องพักเดี่ยวโดยไม่หยุดใดๆ 

อธิบดีรู้ว่าตัวเองเข้าใจบุริศร์ผิด ก็ไม่กล้ายืดเยื้ออย่างแน่นอน รีบให้ผู้คุมพาเขมิกาที่ตกใจแทบบ้าไปที่ห้องสอบปากคำทันที

เมื่อพวกเขาออกมา ก็คิดว่าบุริศร์ไปแล้ว แต่ไม่คิดว่าบุริศร์กำลังพิงหน้าต่างสูบบุหรี่อยู่

ทันใดนั้นก้นบุหรี่ก็หายไป บุริศร์หันหลังให้พวกเขา มองวิวนอกหน้าต่าง แต่ความกดอากาศทั้งร่างกายทำให้ทุกคนไม่กล้าหายใจ

อธิบดีเดินไปถามด้วยแรงกดดันที่อธิบายไม่ถูก “ประธานบุริศร์ คุณยังมีคำสั่งอะไรอีกไหมครับ?”

บุริศร์สูบบุหรี่อย่างหนัก จากนั้นก็ใช้นิ้วดับมัน

ความรู้สึกแสบร้อนราวกับหัวบุหรี่มันไหม้บนหน้าอกเขา