แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 160

บทที่ 160 บุริศร์นี่ดื้อรั้นได้ใจจริงๆ

“ตะโกนอะไร? หุบปาก!’

ผู้คุมเคาะแผงประตูผ่านประตูด้านนอก เสียงกระบองนั้นทำให้เขมิกาสะดุ้งโดยไม่ตั้งใจ จากนั้นก็มุดเข้าอ้อมกอดของตังเม

“แม่ แม่ช่วยหนูด้วย ช่วยหนูด้วย! แม่รีบช่วยหนูออกไป!”

เมื่อเห็นท่าทีแบบนี้ของเขมิกา ตังเมเจ็บปวดใจมาก

เธอพูดเสียงเบา “ลูกฟังแม่นะ ในนี้มียาขวดหนึ่ง สามารถทำให้ลูกจิตผิดปกติไปชั่วคราว พรุ่งนี้ประมาณแปดโมง จะมีหมอมาตรวจสุขภาพให้ลูก จำไว้นะ ดื่มก่อนครึ่งชั่วโมง ยานี้มีฤทธิ์แค่สองชั่วโมงเท่านั้น ลูกต้องทนไว้นะ เขมิกา ตราบใดที่ลูกออกไปจากที่นี่ได้ แม่ก็มีวิธีสามารถให้ลูกเริ่มใหม่อีกครั้งได้ แค่ออกไปจากที่นี่ ลูกถึงจะมีโอกาส ลูกรู้ไหม?”

เขมิกามองขวดยาที่ตังเมเอาให้ ในใจรู้สึกกังวลเล็กน้อย

“แม่ นี่คือยาอะไร? จะมีผลอะไรที่ไม่ดีต่อหนูไหม?”

“สบายใจได้ แม่ให้กำเนิดลูกนะ แม่จะทำร้ายลูกเหรอ? นึกถึงนรมน คิดดูลูกชายของลูก ลูกชายที่ลูกตั้งครรภ์เก้าเดือนกว่าจะคลอดออกมา จะให้ไปเป็นลูกชายของนรมนเปล่าๆงี้เหรอ?”

“ไม่! ไม่ได้! กิจจาเป็นของฉัน! บุริศร์ก็เป็นของฉัน! ทั้งตระกูลโตเล็กก็เป็นของฉัน!”

เขมิกาซ่อนยาอย่างบ้าคลั่ง

ตอนนี้เธอทุ่มสุดตัวแล้ว

ตังเมพูดถูก!

เพียงแค่ออกไปจากที่นี่ เธอถึงมีความหวัง

ตังเมเห็นเธอแบบนี้ ตบมือเธอพร้อมปลอบเบาๆ “ไม่ต้องกลัว หมอที่มาในวันพรุ่งนี้แม่เป็นคนหามาให้ ไม่ว่าเธอจะทำอะไรกับลูก ลูกอย่าต่อต้านนะ พยายามร่วมมือก็พอ”

“ค่ะ”

เขมิกาอยู่จนพอแล้วที่นี่

ตอนกลางคืนหนาวเปียกชื้นไม่พอ แม้ว่าผู้คุมด้านนอกจะไม่ทำอะไรเธอ แต่ท่าทีก็ทำให้เธอรับไม่ได้

ตังเมว่าจะคุยกับเขมิกาสักหน่อย แต่กลับถูกผู้คุมด้านนอกเคาะประตู พูดเสียงเบา “คุณนายตังเม คุณรีบไปเถอะครับ ถ้าหากคนตระกูลโตเล็กรู้ว่าคุณมาที่นี่ ทางเรายากที่จะอธิบายนะครับ”

“รู้แล้ว”

ตังเมมองเขมิกาอย่างทิ้งไม่ลง มุมตาเปียกชื้นเล็กน้อย

“พรุ่งนี้แม่มารับลูกออกไปนะ.

“หนูรอแม่นะ แม่ ต้องช่วยหนูออกไปให้ได้!”

เขมิกาไม่เคยรู้สึกไร้ความช่วยเหลือขนาดนี้มาก่อน

ตังเมจากไปด้วยความอาลัยอาวรณ์

เขมิกาขดตัวอยู่ที่มุมสักแห่งด้วยตัวคนเดียว เหมือนกับเด็กที่ถูกทอดทิ้ง

เธอไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งเธอจะได้มาอยู่ที่นี่ ใช้ชีวิตแบบที่ไม่ดีเท่าหมูหมา และทุกสิ่งทุกอย่างนี้นรมนเป็นคนมอบให้เธอ

นรมน!

ฉันไม่ปล่อยเธอไว้แน่!

แววตาของเขมิกานั้นเย็นชา

ทางฝั่งตังเมเพิ่งกลับไป ทางนู้นก็มีคนส่งวิดีโอในห้องและบทสนทนาส่งให้บุริศร์แล้ว

ไม่ได้รบกวนคนในสถานีตำรวจสักคน รวมทั้งระบบป้องกันด้วย

บุริศร์มองดูบทสนทนาของพวกเขาสองแม่ลูก แววตาเย็นชาลงอีกครั้ง

ดูแล้วเขมิกาไม่รู้เรื่องที่กิจจาถูกคนวางยาพิษใส่ เขาต้องหาคนบอกให้เขมิการู้เรื่องนี้ให้ชัดเจน

เขาจะรอดูว่าเขมิกาสามารถทำเพื่อลูกได้ถึงขั้นไหน

ถ้าหากเขมิกาสามารถสละทุกอย่างเพื่อลูก บางทีเขาอาจจะเห็นแก่กิจจาอภัยให้เธอ

บุริศร์คิดแบบนี้ ก็โทรหาคนคนหนึ่ง

“ไปสืบดูว่าหมอที่ตังเมหามาคือใคร เอาข่าวที่กิจจาถูกวางยาพิษและมีอันตรายถึงชีวิตบอกกับเขมิกา ไม่ว่าจะใช้วิธีใดก็ตาม”

“ครับ!’

หลังจากวางสาย บุริศร์ก็ยืนสูบบุหรี่ข้างหน้าต่าง

ทันทีที่เขาจุดไฟ ก็นึกได้ว่านรมนไม่ชอบให้ตัวเขามีกลิ่นบุหรี่ เขาดับลงโดยจิตใต้สำนึก แต่กลับรู้สึกว่าตัวเองขี้ขลาดเกินไปในขณะที่ดับลง

นรมนทำกับเขาขนาดนั้น ทำไมเขาต้องเชื่อฟังเธอด้วย?

บุริศร์เหมือนเด็กจุดไฟขึ้นอีกครั้ง สูบเข้าไปอย่างแรง แต่กลับสำลักและไอขึ้นมา

จนเขาต้องดับบุหรี่ ไฟตรงหน้าอกกระจายอย่างทุกข์ทรมาน

แม้รู้ว่านั่นเป็นกลยุทธ์ไส้ศึกของนาวิน แต่ทำไมนรมนไม่อธิบายว่าเธอไม่ใช่แบบนั้นที่เขาพูดล่ะ?

เธอพูดกับเขาว่าเธอมีความจำเป็นที่ทุกข์ใจด้วยปากตัวเอง

ความจำเป็นที่ทุกข์ใจแบบไหนที่ทำให้เธอมีแผนการอื่นต่อเขา?

เมื่อก่อนสิ่งที่นรมนอยากได้ที่สุดก็คือใจของเขาบุริศร์ ความรักจากบุริศร์ ตอนนี้เขาให้เธอโดยไม่เผื่อใจเลยสักนิด แต่เหมือนกับว่าเธอยังมีสิ่งอย่างอื่นที่จะตามหา

เธออยากได้อะไรแน่?

เอาทั้งตระกูลโตเล็ก

หรือว่าบริษัทฮัวยูกรุ๊ปจำกัด?

ครั้งนี้ที่นรมนกลับมานั้นกลับมาในนามของผู้ออกแบบบริษัทHJกรุ๊ปจำกัด

ในห้าปีที่ผ่านมานี้เธออยู่กับรเมศมาโดยตลอด และตระกูลวัชโรทัยก็มีใจเอาธุรกิจที่ต่างประเทศมาพัฒนาในประเทศ หรือว่านรมนจะกลับมาเพื่อรเมศ?

เมื่อนึกถึงความเป็นได้นี้ ใจของบุริศร์ก็ยิ่งเจ็บแปลบ

ภรรยาของเขาช่วยผู้ชายคนอื่นวางกับดักใส่เขา หลอกใช้เขา ความรู้สึกนี้นั้นแย่มาก

บุริศร์ต่อยที่ขอบหน้าต่างแรงๆ นิ้วของเขาแตก และมีเลือดไหลออกมา แต่กลับไม่รู้สึกเจ็บ

ถ้าเป็นเมื่อก่อนที่นรมนอยู่ข้างกายละก็ เธอจะบ่นเขาว่าไม่รักตัวเองแน่เลย

แต่ตอนนี้แม้แต่การบ่นแบบนี้ก็กลายเป็นดาบอ่อนอย่างหนึ่ง ค่อยๆแทงเข้าไปในใจเขาทีละนิด ทำให้เขารับไม่ค่อยได้

ทางฝั่งนรมนไม่รู้อยู่แล้วว่าบุริศร์จะทนความเจ็บปวดในใจอย่างไร ในตอนที่เธออยากจะโทรไปหาอีกครั้ง เบอร์โทรถูกบล็อกอีกครั้ง

“เจตต์ ตอนนี้ฉันหัวเสียอยู่ ไม่มีอารมณ์มาล้อเล่นกับนาย”

ถ้าเป็นปกติ นรมนกับเจตต์ล้อเล่นเรื่องที่ไร้ซึ่งพิษภัยก็แล้วไป แต่ตอนนี้ ในสมองเธอเต็มไปด้วยเงาของบุริศร์ และทำอะไรไม่ได้กับสงครามเย็นระหว่างทั้งสองคน กระวนกระวายใจ ไม่มีอารมณ์มาเล่นกับเจตต์

เจตต์ฟังความหงุดหงิดของนรมนออก ถามอย่างเป็นห่วง “เธอเป็นอะไร?”

“เปล่า นายป่วยอยู่ก็พักผ่อนดีๆ ดื่มน้ำเยอะๆ ถ้าไม่ไหวก็ไปตรวจที่โรงพยาบาล ทางฉันยุ่งนิดหน่อย ไม่มีเวลาเล่นกับนายจริงๆ”

นรมนรู้ว่าตัวเองทำแบบนี้ไม่ดี แต่เธอหมดพลังงานแล้วจริงๆ

เจตต์ฟังความเหนื่อยล้าของเธอออก พูดเสียงเบา “งั้นก็ได้ ผมดูแลรักษาโรคก่อน คุณก็มีความสุขด้วยนะ รอผมหายป่วย คุณต้องเลี้ยงข้าวผมนะ”

“โอเค”

นรมนตอบอย่างพอเป็นพิธี

เจตต์รู้สึกอ้างว้างเล็กน้อย แต่ก็ไม่อยากให้นรมนรู้สึกลำบากใจ วางสายไป

หลังจากที่วางสายไป นรมนรู้สึกว่าห้องโล่งเกินไป เต็มไปด้วยเงาของบุริศร์ เต็มไปด้วยกลิ่นไอของเขา จะให้เธอไม่คิดถึงเขาได้ไงล่ะ?

แต่บุริศร์ในตอนนี้เข้าสู่ทางตัน ไม่ฟังใครทั้งนั้น เธอจะทำอย่างไรดี?

นรมนถอนหายใจ ขณะที่เปิดมือถือดูข่าว กลับพบข่าวเกี่ยวกับความวุ่นวายของผู้บริหารของบริษัทวัชโรทัย

รเมศเกิดเรื่อง?

แต่ทำไมเขาไม่โทรตัวเองล่ะ?

นรมนเพิ่งจะนึกได้ว่าตัวเองไม่ได้คุยกับรเมศมานานมากแล้ว

เธอรู้สึกว่าตัวเองเลวร้ายเกินไป

นรมนโทรหารเมศ แต่ทางนู้นโทรไม่ติดสักที

ในใจของเธอกังวลเล็กน้อย

นรมนโทรหาเลขาอีกครั้ง

“คุณไพลิน เกิดอะไรขึ้นกับประธานรเมศ? เกิดเรื่องอะไรกับบริษัท”

เลขาได้ยินว่านรมนโทรมา รีบพูดว่า “คุณแคทเธอรี ประธานบุริศร์ถูกล้อมโจมตีโดยคณะกรรมการ พวกเขาบอกว่าตลอดทั้งปีนี้ประธานรเมศไม่สนใจบริษัทเพราะเอาแต่สนใจเรื่องส่วนตัวของตัวเอง พวกเขาจะแทนที่ประธานรเมศ”

“อะไรนะ? รเมศทำดีเพื่อบริษัทHJกรุ๊ปจำกัด พวกเขามีสิทธิ์อะไรมาแทนทีรเมศ?”

นรมนไม่รู้เลยว่ารเมศกำลังเผชิญกับสงครามที่ไม่มีเสียง แต่เธอกลับไม่ได้อยู่ข้างๆเขา

เลขาพูดเสียงเบา “คุณแคทเธอรี คุณยังไม่เข้าใจอีกเหรอคะ? ถ้าไม่ใช่หัวหน้าตระกูลวัชโรทัย คณะกรรมการจะเจาะจงประธานรเมศได้อย่างไร ตอนนี้ประธานรเมศถูกคุณนายตระกูลวัชโรทัยกักขัง ทุกอุปกรณ์สื่อสารติดต่อไม่ได้ แต่ว่าคุณวางใจได้ เรื่องของคุณหนูกมล ประธานรเมศจัดการเรียบร้อยแล้ว มีคนคอยดูแลคุณหนูกมลทุกวัน เธอไม่มีเรื่องอะไรหรอกค่ะ”

ถึงเวลานี้แล้ว รเมศยังคงนึกถึงกมล นรมนรู้สึกซาบซึ้งในใจอย่างพูดไม่ออก

“ทำไมถึงไม่บอกฉัน?”

“ประธานรเมศไม่ให้พูด ประธานรเมศบอกว่านี่เป็นเรื่องของตระกูลวัชโรทัย ส่วนตัวคุณเองก็มีธุระเยอะอยู่แล้ว ไม่อยากรบกวนคุณ กอย่างในมือคุณยังมีโครงการร่วมมือกับบริษัทฮัวยูกรุ๊ปจำกัดอีก ไม่ว่าจะเป็นใครในตระกูลวัชโรทัยก็ไม่กล้าหาเรื่องคุณ ประธานรเมศบอกว่าอย่าเข้ามายุ่ง ทำเรื่องที่ตัวคุณอยากทำให้ดีก็พอ”

คำพูดของเลขาทำให้นรมนรู้สึกอึดอัดมาก

ห้าปีก่อนถ้าไม่ใช้รเมศละก็ เธอและลูกๆคงตายไปแล้ว แต่ตอนนี้กลับเพื่อเธอ ทำให้รเมศถูกครอบครัวตัวเองโจมตี แบกรับคำวิจารณ์ที่ไม่ควรได้รับ เธอนรมนจะเห็นแก่ตัวแบบนี้ได้อย่างไร?