แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 162

บทที่ 162 คุณเป็นหมาหรือไง

ทุกคนต่างก็นิ่งอึ้ง นรมนเองก็เช่นเดียวกัน

เธอไม่ได้ตั้งใจ! ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ!

เธอกำลังจะโค้งตัวลงไปช่วยดึงบุริศร์ขึ้น แต่กานต์กลับหัวเราะออกมาเสียงดังอย่างไม่ไว้หน้า

“คุณบุริศร์ น่าขายหน้าจริงๆ!”

คำพูดของกานต์ยิ่งทำให้สีหน้าของบุริศร์ดูแย่

“ตลกมากใช่ไหม?”

เมื่อบุริศร์เอ่ยถามเสียงเข้ม กานต์ก็รีบหลบหลังนรมนแล้วแลบลิ้นใส่บุริศร์พร้อมกับพูดว่า “ใครให้มารังแกหม่ามี้ของผมล่ะ สมน้ำหน้า! สมควรแล้วที่โดนถีบ เผื่อจะรู้จักเข็ด”

“กานต์ นี่ก่อกบฏเหรอ?”

บุริศร์ลุกพรวดขึ้นมาอย่างเดือดดาล

พฤกษ์รีบหมุนตัวออกไปซื้อรองเท้าให้นรมน

เขาไม่เห็นอะไรทั้งนั้น!

ไม่เห็นอะไรจริงๆนะ!

ด้านธรณีกลับยิ้มอ่อนๆมองมาที่พวกเขา จู่ๆก็รู้สึกอิจฉาขึ้นมา

นรมนสุภาพกับเขามาตลอด จนบางทีถึงกับดูห่างเหิน แต่เมื่อสักครู่ เธอกลับแสดงท่าทีเด็กๆกับบุริศร์ออกมา เรียกว่าแง่งอนได้หรือเปล่านะ?

รอยยิ้มของธรณียิ่งกระตุ้นอารมณ์ของบุริศร์

เขาไม่เคยเสียหน้าต่อหน้าใครเลยสักครั้ง

“คุณชายธรณี ขำมากเลยเหรอครับ?”

บุริศร์ยิ้มจางๆ ทว่าในดวงตากลับไม่มีแววเป็นมิตรเลยสักนิด

ธรณีไม่ถือสา พูดกลั้วยิ้มขึ้นมาว่า “ก็พอมีสีสัน”

“ในเมื่อดูจนพอแล้ว ก็ไปซะสิครับ”

บุริศร์ฮึดฮัด

หลงเสน่ห์นรมนมากนักหรือไง?

นรมนนิ่งเงียบ เธอไม่เคยคิดทำให้บุริศร์ขายหน้าต่อหน้าคนอื่น

ธรณีเห็นไอความเหี้ยมโหดจากบุริศร์และเขาก็พอจะมองออกว่านรมนกับบุริศร์มีเรื่องจะคุยกันจริงๆ ถึงแม้ไม่อยากเปิดช่องว่างให้พวกเขา แต่ในใจกลับทนไม่ได้ที่จะเห็นนรมนอึดอัดใจ

“ไอ้แสบ มานี่ เดี๋ยวพาออกไปเล่นข้างนอก ได้ยินมาว่าชอบโดรนนี่ เป็นไง? เราไปเล่นกันไหม?”

ธรณีพูดกระตุกต่อมใจอ่อนของกานต์ได้ทันที

“คุณลุงบินโดรนเป็นเหรอ?”

“ก็แค่โดรนเอง ขนาดเครื่องบินจริงๆลุงยังเคยขับมาแล้วเลย ลุงแค่ลาออกจากกองทัพมาซะก่อน เห็นนี่ไหม? ลุงเสียสละขาสองข้างนี่ในสงครามเลยนะ ไปเปล่า?”

“ไปครับ!”

กานต์รีบมุดออกมาจากข้างหลังของนรมน แต่เดินออกมาได้ไม่ทันไรก็เหมือนจะเพิ่งนึกอะไรได้ จึงหันหน้ากลับไปพูดกับบุริศร์ว่า “ถ้ารังแกหม่ามี้ของผมล่ะก็ ผมไม่ปล่อยไปแน่!”

“รีบไปเลย!”

บุริศร์เริ่มคิดแล้วว่าเด็กแสบนี้ใช่ลูกตัวเองหรือเปล่า

กานต์ส่งเสียงหึออกมา จากนั้นก็พูดกับนรมนว่า “หม่ามี้ ถ้าเขารังแกหม่ามี้ หม่ามี้ก็มาอยู่กับคุณธรณีก็ได้นะ ถึงแม้ว่าคุณธรณีขาดขาทั้งสองข้าง แต่ว่าผู้ชายแบบนี้ไม่มีทางรังแกหม่ามี้แน่ๆ หม่ามี้ว่าไหม?”

“กานต์!”

บุริศร์แทบอยากจะกำเสื้อคอแล้วโยนไอ้แสบนี่ออกไป

กานต์ไม่เกรงกลัวเขาสักนิด พูดเสียงนิ่งออกมาว่า “ตะคอกทำไม? เสียงดังมากเหรอ? ระวังหน่อยสิ นี่โรงพยาบาลนะ อีกอย่างกิจจายังอยู่ในห้องผ่าตัดด้วย มีเรื่องอะไรก็รีบๆพูดกับหม่ามี้ของผมซะ ถ้าหม่ามี้หายโกรธคุณก่อนที่กิจจาจะออกมา ผมก็จะหายโกรธคุณเหมือนกัน แต่ถ้าหม่ามี้ยังไม่หายโกรธคุณ ผมก็จะหนีไปกับหม่ามี้ ไม่อยู่ให้คุณเสียงดังใส่หรอก”

หัวใจของบุริศร์บีบรัดในทันที

“หนี? จะหนีไปไหน? ตระกูลโตเล็กคือบ้านของแกนะ! หัดทำตัวดีๆหน่อย! ไสหัวไปได้แล้ว!”

บุริศร์พยายามอดทน

กานต์หันหลังเดินออกไปกับธรณี

เมื่อบริเวณทางเดินเหลือแค่บุริศร์กับนรมน ทันใดนั้นนรมนก็เริ่มอึดอัดขึ้นมา

เธอไม่รู้ว่าควรเผชิญหน้ากับบุริศร์ยังไงดี และก็ไม่รู้ว่าอาการไม่สบอารมณ์ของเขาหยุดทำงานแล้วหรือยัง

ถ้าเป็นเมื่อก่อน ต่อให้เธองอแงแค่ไหนบุริศร์ก็ไม่โกรธเธอ แต่ว่าการกลับมาในครั้งนี้เธอก็แอบเห็นแก่ตัวจริงๆ ตอนนี้เลยไม่กล้าทำอะไรแบบนั้นอีก

บุริศร์เองก็กำลังมองนรมนอยู่เหมือนกัน

ความเสียใจและความเจ็บปวดทั้งหมด ราวกับจะพ่ายแพ้ให้กับขอบตาแดงๆที่มองมาแค่ปราดเดียวของนรมน

เขารู้สึกว่าตัวเองจบเห่แล้วจริงๆ

ทันทีที่บุริศร์นั่งลงข้างๆนรมน กลิ่นอันคุ้นเคยก็ลอยปะทะเข้ามา

นรมนอยากขยับหนี แต่กลับพบว่าชายเสื้อของตัวเองถูกบุริศร์นั่งทับ จนขยับไปไหนไม่ได้

บุริศร์มองสีหน้าไม่สบอารมณ์ของเธอ แล้วพูดเสียงเย็นว่า “พอคนชื่อเจตต์ไป คนชื่อธรณีก็มาเลยนะ เป็นไงล่ะ? คิดว่าธรณีอะไรนั่นดีกว่าผมไหม?”

“บุริศร์!”

อาการไม่สบอารมณ์ของนรมนพลันหายไป แทนที่ด้วยความน้อยใจและความโกรธที่ปะทุออกมา

“คุณมีสิทธิ์อะไรมาว่าฉัน? คุณนั่นแหละเป็นคนไล่ฉัน! คุณนั่นแหละย้ายโรงพยาบาลเอง ไหนจะบล็อกเบอร์ฉันไม่ยอมมาเจอฉัน พอตอนนี้ตระกูลโตเล็กมีเรื่อง ยังให้ฉันแบกภาระช่วย คุณชายธรณีแค่มาช่วยเหลือ คุณพูดไร้สาระอะไร?”

“ปกป้องขนาดนี้เลยเหรอ? ในใจคุณไม่ว่าใครคงเยี่ยมกว่าผม ดีกว่าผมใช่ไหม?”

บุริศร์บอกตัวเองให้พูดกับนรมนดีๆ

หลายวันมานี้เขาทนรับความเสียใจได้ไม่น้อยไปกว่าแผ่นดินไหวระดับสาม แต่พอมาได้ยินนรมนพูดแก้ต่างให้ธรณี ความอิจฉาที่อยู่ในใจก็เริ่มงอกเงยขึ้นมาอย่างบ้าคลั่งราวกับวัชพืช

เมื่อนรมนเห็นท่าทางไม่สบอารมณ์ของบุริศร์ ก็หัวเราะออกมาทันที

“ใช่ ทุกคนดีกว่าคุณ อย่างเจตต์อย่างน้อยเขาก็ง้อให้ฉันอารมณ์ดี แล้วคุณล่ะทำได้ไหม? ส่วนธรณีช่วยฉันจัดการปัญหา แล้วคุณช่วยได้ไหม? ตอนที่ฉันต้องการคุณ ตัวคุณกลับเอาแต่หลบเหมือนเต่าในกระดอง หาคำพูดสวยหรูมาบอกว่ากำลังรักษาบาดแผล ในเมื่อประธานบุริศร์อยากรักษาแผลนัก แล้วตอนนี้ออกมาทำไมล่ะ? แผลหายแล้วเหรอ?”