แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 163

บทที่ 163 เหนือมนุษย์อย่างผมมีข้อเสียบ้างก็ดีเหมือนกันนะ

“ตระกูลวัชโรทัยชักจะมากเกินไปแล้ว ไม่เพียงแค่เอาคุณกับลูกของผมไปซ่อนไว้ตั้งห้าปี ตอนนี้ยังคิดจะแย่งคุณไปซึ่งๆหน้าอีก คิดว่าคนอย่างผมมันน่ารังแกมากหรือว่ายังไง?”

ยิ่งพูดบุริศร์ก็ยิ่งโกรธ ถึงขนาดที่อยากบินไปเคลียร์กับรเมศที่อเมริกา

นรมนไม่ได้พูดอะไร

ผู้ชายคนนี้บกพร่องทางสติปัญญาหรือไง

พูดอะไรไปก็ไร้ประโยชน์ ปล่อยให้เขาติดอยู่ในทางตันของเขาไป คงไม่มีความรู้สึกนึกคิดอะไรแล้วล่ะมั้ง

เดิมทีบุริศร์ว่าจะรอดูว่านรมนจะง้อเขายังไง แต่โมโหมาก็นานแล้ว นรมนกลับไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลยสักนิด เขารีบหันกลับไปมอง เมื่อเห็นท่าทางนิ่งๆของนรมน ไฟโกรธที่อยู่ในใจก็ยิ่งรุนแรง

“นรมน คุณอยากให้ผมเกลียดคุณ แล้วทิ้งคุณไปใช่ไหม? จากนั้นคุณก็จะได้ไปอยู่กับรเมศใช่ไหม? ผมจะบอกคุณให้นะว่า ฝันไปเถอะ!”

เมื่อเห็นบุริศร์เดือดขึ้นกว่าเดิม นรมนก็ชักมือกลับมา แล้วพูดเสียงเย็นว่า “ฉันไม่พูดกับคนปัญญาอ่อน”

พูดจบเธอก็เหยียดกายลุกขึ้น

บุริศร์รู้สึกเหมือนโดนเหยียดหยาม

คนไอคิว180อย่างเขา ถูกนรมนด่าว่าปัญญาอ่อนเหรอ?

“นรมน คุณหยุดเลยนะ! คุณจะไปไหน? กิจจายังไม่ออกมาเลยนะ!”

“ฉันจะไปเข้าห้องน้ำ คุณจะไปด้วยไหม?”

นรมนเหลือบตามองบน รู้สึกว่าบุริศร์ในตอนนี้ช่างไร้เหตุผลซะยิ่งกว่ากานต์เสียอีก

ไม่สิ!

กานต์ไม่เคยทำตัวไร้เหตุผลแบบนี้ด้วยซ้ำ

นรมนส่ายหัว แล้วก้าวเดินไปยังห้องน้ำ

บุริศร์โกรธฮึดฮัดคนเดียวอยู่ที่เดิม

ไม่ได้ดั่งใจเอาซะเลย!

ลูกชายก็ไม่เห็นหัว ตอนนี้นรมนยังมาทำแบบนี้ใส่เขาอีก เขาไม่เหลือเสน่ห์แล้วเหรอ?

แค่ตระกูลวัชโรทัยมาขอแต่งงานเธอก็นั่งไม่ติดแล้วใช่ไหม?

บุริศร์หงุดหงิดจนกัดฟันกรอด รู้สึกว่าบริเวณหน้าอกปวดหน่วงอย่างรุนแรง น่าเศร้าที่ข้างๆไม่มีใครคอยปลอบเขาเลย

เขารู้สึกว่าตัวเองน่าสงสารเอามากๆ

ทำไมถึงได้ไปรักผู้หญิงเฉยชาแบบนี้นะ?

เมื่อรอบข้างไร้ผู้คน บุริศร์ถึงได้สงบจิตใจลงและนึกไปถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่

ตระกูลวัชโรทัยขอนรมนแต่งงานเหรอ ได้ที่ไหนกัน!

แต่เมื่อกี้นรมนพูดว่าอะไรนะ?

ราวกับสมองของเขาเริ่มประมวลผลย้อนหลัง

นรมนพูดว่า “ฉันปฏิเสธไปแล้ว”

ปฏิเสธไปแล้ว!

หลังจากที่บุริศร์รำลึกได้ว่านรมนพูดอะไร ตัวของเขาก็นิ่งอึ้ง

เธอบอกว่าปฏิเสธไปแล้ว แล้วตอนนั้นเขาเป็นบ้าอะไร?

บุริศร์พูดไม่ออกในทันที

นี่เขาเป็นอะไรไป?

บาดเจ็บตรงหน้าอก แต่ทำไมรู้สึกเหมือนสมองได้รับบาดเจ็บไปด้วยเลยล่ะ!

บุริศร์รู้สึกหน้าแตก รู้สึกว่าเมื่อสักครู่ตัวเองทำตัวอย่างกับเด็กที่ไม่ได้กินลูกอม

เขากะพริบตาปริบๆมองไปทางห้องน้ำ ผ่านไปนานนรมนก็ยังไม่ออกมาเลย บุริศร์เริ่มจะนั่งไม่ติดแล้ว

คงไม่ได้มีเรื่องอะไรใช่ไหม?

เขาลุกขึ้นเตรียมจะไปดู แต่กลับพบว่าตอนนี้หน้าประตูห้องผ่าตัดมีแค่เขาคนเดียว เขาจะไปไหนไม่ได้

ทำยังไงดี?

ทันใดนั้นบุริศร์ก็นึกถึงพฤกษ์

ใช่!

ให้พฤกษ์กลับมาเฝ้า แล้วเขาค่อยไปหาเธอที่ห้องน้ำ

เมื่อคิดได้แบบนี้ บุริศร์ก็จับโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาพฤกษ์ ในตอนนี้เองนรมนก็เดินออกมา

“คุณโทรหาใคร?”

นรมนคิดว่าตอนนี้อารมณ์ของบุริศร์น่าจะเย็นลงแล้ว จึงกลับออกมา

เมื่อเห็นนรมนกลับมา บุริศร์จึงจับมือของเธอไว้แล้วพูดว่า “เมื่อกี้เหมือนผมจะเข้าใจผิด”

“อือ”

เมื่อนรมนเห็นท่าทางของเขาแบบนี้ก็รู้ได้ทันทีว่าเขารู้ตัวแล้ว จึงพูดกลั้วยิ้มว่า “ประธานบุริศร์เข้าใจผิดเป็นด้วยเหรอ?”

“คนเราก็มีโง่บ้างเป็นบางครั้งน่า เหนือมนุษย์อย่างผมมีข้อเสียบ้างก็ดีเหมือนกันนะ”

บุริศร์หาข้ออ้างให้ตัวเองอย่างลื่นไหล

“หน้าไม่อาย”

นรมนปล่อยให้บุริศร์ลากกลับไปนั่งที่เดิม