แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 165

บทที่ 165 อย่าทำให้น้องสาวของฉันตกใจ

นรมนกลัวเสียงดังรบกวนเด็กๆ จึงรีบหยิบโทรศัพท์ออกไปข้างนอก

กิจจามองกานต์ที่นอนอยู่ข้างๆ จู่ๆก็รู้สึกอิจฉาขึ้นมา

ถ้าเขากับกิจจากลายเป็นพี่น้องกันจริงๆ อย่างนั้นคุณน้าก็จะกลายเป็นหม่ามี้ของเขาด้วยใช่ไหม?

ทันใดนั้นเขาก็คิดถึงหม่ามี้ของเขา

ตั้งหลายวันแล้ว เขายังไม่เห็นหม่ามี้เลย แล้วก็ยังไม่ได้รับสายจากหม่ามี้สักสาย หรือว่าเธอลืมไปแล้วว่าเขาคนนี้เป็นลูกของเธอ?

กิจจาถอนหายใจ จากนั้นก็แอบหยิบโทรศัพท์ของกานต์ออกมา แล้วกดโทรออกหาเขมิกา

ปลายสายไม่มีคนรับเลย ดวงตาของกิจจาจึงเริ่มฉายแววผิดหวัง

อีกด้านหนึ่งเมื่อนรมนกดรับสายก็ถามเสียงเบาขึ้นมาว่า “มีเรื่องอะไร?”

เจตต์เป็นคนโทรมา

หลังจากที่สังเกตได้ว่านรมนมีเรื่องไม่สบายใจ เจตต์ก็เริ่มทำการตรวจสอบว่าช่วงระยะเวลาที่ผ่านมานี้มีอะไรเกิดขึ้นกับนรมนหรือเปล่า

แต่ไม่ว่าจะเป็นตระกูลโตเล็กหรือตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ต่างก็ปิดปากเงียบสนิท กว่าเขาจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นก็ไม่ใช่ง่ายๆ แต่ว่าทุกอย่างมันไม่ทันเสียแล้ว

เจตต์รู้ว่าถ้าเขาโทรมาหานรมนตอนนี้อาจจะรบกวนการพักผ่อนของเธอ แต่ว่าเขาทนไม่ไหวแล้ว

ทำไมทุกครั้งที่นรมนมีเรื่อง เขาถึงไม่ได้อยู่กับเธอตลอดเลยล่ะ?

น้ำเสียงของเจตต์ดูร้อนใจเป็นอย่างมาก

“นรมน ตกลงเธอเห็นฉันเป็นเพื่อนไหม? ทำไมพอมีเรื่องแล้วถึงไม่บอกฉันล่ะ? ในสายตาของเธอ ฉันก็แค่คนเจ้าชู้ที่ช่วยอะไรเธอไม่ได้เลยใช่ไหม?”

“นายเป็นอะไรอีก?”

ตะคริวเริ่มกินแขนของนรมน จนรู้สึกยุบยิบ ทรมานเป็นอย่างมาก พอได้ยินคำถามของเจตต์ เธอก็ไม่ทันได้คิดว่ามันเรื่องอะไร เพียงแค่เอ่ยถามออกไปอย่างไม่คิดอะไร

“ฉันเป็นอะไรงั้นเหรอ? ฉันจะเป็นอะไรได้อีกล่ะ? ในสายของเธอ ฉันก็เป็นลูกคนรวยที่ไม่ได้เรื่องยังไงล่ะ?”

พูดจบเจจต์ก็ตัดสายทันที

นรมนรู้สึกงุนงง

ตกลงเจตต์โทรมาทำไมนะ?

เธอเหนื่อยจริงๆ จึงไม่ได้ใส่ใจท่าทีและคำพูดของเจตต์เท่าไหร่ หลังจากที่วางสาย นรมนก็กลับเข้ามาในห้อง ก็พบว่ากิจจานอนซบกานต์หลับไปแล้ว เธอจึงเดินไปห่มผ้าให้พวกเขาอย่างแผ่วเบา จากนั้นถึงได้เดินเข้าห้องน้ำไป

น้ำอุ่นราดลงบนแขนของเธอ ทำให้เส้นประสาทและเส้นเลือดที่เหน็บชาเริ่มกลับมาไหลเวียนอีกครั้ง”

ความรู้สึกทรมานจึงหดหายไป หลังจากที่อาบน้ำเสร็จจึงรู้สึกสดชื่นขึ้นเยอะ

ในห้องมีเตียงแค่หลังเดียว ถ้านรมนขึ้นไปนอนบนนั้นด้วยต้องเบียดมากแน่ๆ

เธอจึงนั่งลงที่โซฟา พร้อมกับหาวออกมา สุดท้ายก็หลับไปอย่างทนไม่ไหว

เมื่อแสงอาทิตย์ยามเช้าสาดส่องผ่านหน้าต่างเข้ามานรมนก็รู้สึกตัว เมื่อเธอเห็นภาพกานต์ลุกขึ้นนั่ง แล้วค่อยๆห่มผ้าให้กิจจาเบาๆ เธอก็รู้สึกรักและเอ็นดูเป็นอย่างมาก

มันทำให้เธอนึกไปภาพที่กานต์ดูแลกมล

“กานต์ อรุณสวัสดิ์”

“หม่ามี้ อรุณสวัสดิ์ครับ”

กานต์ยิ้มอย่างร่าเริง รอยยิ้มนั้นทำให้นรมนสบายอารมณ์เป็นอย่างมาก

“กานต์ คิดถึงกมลไหม?”

“คิดถึงสิครับ เมื่อไหร่เราจะได้กลับไปหากมลเหรอ?”

กานต์คิดถึงกมลจริงๆ แต่ปกติถ้านรมนไม่พูด เขาก็ไม่กล้าพูด เพราะกลัวว่าหม่ามี้จะกังวลและคิดถึง

นรมนลูบหัวของกานต์แล้วพูดว่า “ใกล้แล้ว รอให้กิจจาผ่าตัดเสร็จ เราก็จะกลับไป หลังจากนั้นเราก็พากมลมาเมืองชลธีดีไหม?”

“ดีครับ!”

“กมลคือใครเหรอ?”

ไม่รู้ว่ากิจจาตื่นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ เมื่อได้ยินที่กานต์และนรมนพูด ก็ถามออกมาทันที

กานต์พูดยิ้มๆว่า “กมลคือน้องสาวของฉัน น้องสาวแท้ๆ แล้วก็สวยมากๆด้วย ถ้าเจอกันนายห้ามแกล้งเธอนะ”

“ผมไม่ทำหรอก!”

กิจจาส่ายหัว แล้วพูดขึ้นอย่างสนใจว่า “เธอสวยมากเหรอ? เหมือนเจ้าหญิงไหม?”

“ไม่ใช่แค่เหมือน แต่น้องสาวของฉันเป็นเจ้าหญิงเลยต่างหาก ฉันจะบอกนายให้นะ นี่เป็นความลับระหว่างเรา นายห้ามบอกคุณบุริศร์เด็ดขาด”

“ทำไมล่ะ?”

กิจจาคิดว่าไม่มีเรื่องอะไรให้ปิดบังบุริศร์เสียหน่อย

กานต์ส่งเสียงหึออกมา “ฉันบอกห้ามพูดก็คือห้ามพูด ถามอะไรเยอะแยะ”

“อืม! ถ้าหม่ามี้ของผมมีน้องสาวน่ารักๆให้ผม มันต้องสนุกมากแน่ๆเลย”

คำพูดของกิจจาทำให้นรมนเจ็บปวด

เขมิกาคงมีน้องสาวให้กิจจาไม่ได้อีกตลอดชีวิตนี้

แต่ว่าเธอไม่รู้จะบอกกิจจายังไงดี

กานต์โอบต้นคอของกิจจาเอาไว้พร้อมพูดว่า “น้องสาวฉันก็เป็นน้องสาวนายเหมือนกันไม่ใช่หรือไง? มันต่างกันตรงไหน? ฉันจะบอกให้นะ ฉันแบ่งน้องสาวให้นายก็ได้ นายเองก็มาเป็นน้องชายของฉัน แต่ถ้านายไม่ชอบก็ไม่เป็นไร น้องสาวฉันมีคนมาชอบเยอะอยู่แล้ว”

“ใครบอกว่าผมไม่ตกลงล่ะ? ผมตกลง! เฮีย เฮียสบายใจได้ น้องสาวของเฮียก็คือน้องสาวของผมเหมือนกัน ผมรับประกันว่าจะดูแลเธอให้ดี ว่าแต่มีรูปไหม? ขอผมดูหน่อยสิ”

กิจจาพูดพร้อมกับหัวเราะคิกคัก

กานต์ส่งเสียงหึออกมาแล้วพูดว่า “ดูจากสภาพของนายแล้ว บอกไว้ก่อนเลยนะ ว่าห้ามทำให้น้องสาวฉันตกใจ”

“ไม่ทำๆ!”

“แล้วก็ยังมีสถานที่สนุกๆอีกเยอะเลย ฉันได้ยินมาว่าสวนสนุกน่ะสุดๆแล้ว รอเธอกลับมา พวกเราสามคนค่อยไปด้วยกันนะ ไปขึ้นเรือโจรสลัด แล้วก็ม้าหมุนเป็นไง? ฉันเลี้ยงสายไหมเธอได้นะ! สายไหมน่ะเหมือนก้อนเมฆบนท้องฟ้าเลย ทั้งขาวทั้งหวาน”

เมื่อพูดถึงสายไหมกิจจาก็น้ำลายไหล

ท่าทางแบบนั้นของเขาทำให้กานต์รับไม่ได้ จนต้องมองอย่างเอือมๆ

แต่กมลกลับโหยหาเป็นอย่างมาก

“พูดแล้วต้องเป็นคำพูดนะ พี่กิจจา เมื่อไหร่จะผ่าตัดล่ะ? พี่กลัวไหม?”

“กลัวสิ! ห้องผ่าตัดใหญ่ๆ มีฉันอยู่แค่คนเดียว จะไม่กลัวได้ยังไง”

กิจจานึกไปถึงภาพนั้นก็หัวหดทันที

กมลกลับพูดยิ้มๆออกมาว่า “พี่กิจจาไม่ต้องกลัวนะ จริงๆแล้วพี่หลับตาลงไม่ต้องไปดูก็ไม่เป็นอะไรแล้ว หนูเข้าห้องผ่าตัดมาตั้งแต่เด็กๆ จนชินแล้วล่ะ พี่อย่าลืมนะ ว่าข้างนอกยังมีคนที่เป็นห่วงเรารอเราอยู่ข้างนอกตั้งหลายคน ไม่ว่ายังไงเราก็ต้องออกมาจากห้องผ่าตัดอย่างปลอดภัย พวกเราจะได้ไม่เป็นห่วงเรามาก”

ปลายจมูกของนรมนเริ่มแสบร้อน เธอจึงเปิดประตูเดินออกจากห้องไป

เธอผิดเองที่ทำให้ลูกสาวต้องมาแบกรับทุกอย่างแบบนี้ เรื่องของลูกเหมือนกริชแหลมคมที่บาดลึกลงที่กลางใจของเธอ

กานต์เองก็รู้สึกเสียใจ มีแต่เจ้าโง่กิจจาเท่านั้นที่พยักหน้าหงึกๆตามที่กมลพูด

“ว้าว น้องกมล เธอเก่งแล้วก็กล้ามากเลย! ฉันคงต้องเรียนรู้จากเธอแล้วล่ะ! รอให้ฉันผ่าตัดเสร็จ ฉันจะโทรไปหาเธอนะ!”

“สัญญาแล้วนะ!”

“สัญญา!”

เด็กทั้งสามคนสร้างมิตรภาพอันลึกซึ้งผ่านวิดีโอ

นรมนยืนพิงหน้าต่างมองแสงแดดที่กำลังเปรี้ยงปร้างข้างนอก รู้ตัวว่าเวลาของตัวเองที่นี่เหลือไม่เยอะแล้ว

คุณนายตระกูลวัชโรทัยพูดออกมาขนาดนี้แล้ว เธอจำเป็นต้องร่างแบบให้เสร็จก่อนที่รเมศจะลงมือทำอะไร ต้องไม่ให้เขาหาข้ออ้างในการทำไม่ดีกับตระกูลโตเล็ก

ไม่เคยคิดเลยว่า พอมาถึงเวลานี้ แม้แต่บุญคุณห้าปี ก็ไม่อาจทำให้เธอยอมปล่อยให้ใครก็ตามมาแตะต้องบุริศร์ได้

นรมนหันหลังเดินกลับเข้าไปในห้องพักฟื้น ก็พบว่ากานต์วางโทรศัพท์ลงแล้ว และกำลังเล่นกับกิจจา

เด็กผู้ชายเล่นกันแรงกว่าเด็กผู้หญิงเสมอ ตอนนี้กิจจาไม่สามารถเล่นต่อสู้กับกานต์ได้ แต่พวกเขาก็ยังวาดบางอย่างเล่นบนกระดาษ เหมือนจะเป็นหมากรุกจีน

นรมนดูพวกเขาเล่นไม่เป็น และขี้เกียจจะสนใจด้วย ในความคิดของเธอ ไม่จำเป็นต้องไปฝืนดูอะไรตามวิถีของเด็กผู้ชายหรอก

เธอจึงหยิบกระดาษวาดรูปออกมาจัดการงานออกแบบของตัวเองให้เสร็จ

แบบร่างอันนี้ต้องใช้เวลาอีกสักระยะถึงจะเสร็จ จากนั้นการร่วมงานของทั้งสองบริษัทก็จะเข้าสู่วาระการประชุมต่อไป ถึงจะไม่รู้ว่าตอนนั้นมันจะเป็นไปในรูปแบบไหน แต่นรมนก็หวังว่าจะสามารถจัดการได้อย่างราบรื่น

ด้านบุริศร์ก็กำลังตามหาหมู่เลือดของกิจจาอย่างเร่งด่วน พร้อมกันนั้นในเวลาเดียวกันก็มีผู้ชายใส่ชุดกาวน์สีขาวมาที่สถานีตำรวจ

ผู้ชายคนนี้หน้าตาสะอาดสะอ้าน ดูเป็นคนเรียบร้อยและนุ่มนิ่ม ถ้าไม่ใช่ว่าเขาถือบัตรประจำตัวแพทย์มาด้วย คิดว่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคงไม่ปล่อยให้เขาเข้ามาที่ห้องของเขมิกาแน่ๆ

เมื่อวานเขมิการู้เรื่องที่กิจจาถูกส่งไปรักษาที่โรงพยาบาลแล้ว จากที่ได้ยินมาบอกว่ามีน้ำลายฟูมปาก แขนขาชักกระตุก อาการแทบจะไม่ไหว

เธอกังวลจนจะตายอยู่แล้ว คิดจะออกไปข้างนอกอยู่หลายครั้ง แต่ก็ถูกลากกลับมาทุกที เพราะมัวแต่เป็นห่วงกิจจา เธอจึงลืมกินยาที่ตังเมให้เธอมา จนก่อนหมอจะมาเธอถึงพึ่งนึกได้ แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ทันเสียแล้ว