แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 166

บทที่ 166 ยามีพิษ

เมื่อเขมิกาเห็นหมอ เธอก็กำยาในมือเอาไว้แน่น เธอกำลังจะยัดเข้าปากไปด้วยความรวดเร็ว แต่กลับถูกหมอห้ามเอาไว้ได้ทัน พร้อมกับแย่งขวดยาไปด้วย

“เอามานะ! เอาคืนมาให้ฉัน!”

เขมิกายื้อแย่งอย่างบ้าคลั่ง

นี่เป็นโอกาสเดียวที่เธอจะได้ออกไป!

เธออยากออกไป!

เธออยู่ที่นี่ไม่ได้!

เพราะนรมน!

ต้องเป็นนรมนแน่ๆที่ทำร้ายลูกของเธอ!

ไม่อย่างนั้น กิจจาจะน้ำลายฟูมปากได้ยังไง?

เวลานี้เขมิกาเสียสติไปแล้ว ไม่จำเป็นต้องเสแสร้งอะไรแล้ว

หมอเสียแรงไปเยอะถึงสามารถเก็บขวดยาในมือได้ พร้อมกันนั้นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็บุกเข้ามา จับกุมเขมิกาเอาไว้

“คุณหมอ ไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ?”

“ไม่เป็นอะไร”

หมอส่ายหน้า เมื่อมองขวดยาในมือก็นิ่งไปนิด

“คุณได้ยานี่มาแต่ไหน?”

เขมิกากัดปากแน่น ไม่ยอมพูดอะไรออกมา แต่พอเธอนึกขึ้นมาได้ว่าต้องออกไปจากที่นี่วันนี้ เธอก็เริ่มแกล้งทำเป็นคลุ้มคลั่งเพื่อตบตาขึ้นมาอีกครั้ง

“ลูกอมของฉัน! เอาลูกอมฉันคืนมานะ! เอาคืนมา!”

แม้เธอจะถูกเจ้าหน้าที่จับกุมเอาไว้ แต่เธอก็ยังออกแรงดิ้นอย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อแย่งขวดยาในมือของหมอคืนมา

หมอมองมาที่เธอ แล้วพูดกับเจ้าหน้าที่ว่า “ผมต้องออกไปโทรศัพท์”

“เชิญครับ”

“กลับมานะ! เอาลูกอมฉันคืนมา! เอาคืนมาสิ!”

เขมิกาไม่รู้ว่าหมอเป็นอะไรไป

ไม่ใช่ว่าตังเมจ้างเขามาหรอกเหรอ?

ไม่ใช่ว่าเขาต้องพาเธอออกไปด้วยเหรอ?

นี่มันอะไรกัน?

เธอไม่ยอมให้หมอปล่อยเธอไว้ที่นี่หรอก เธออยากเจอลูก อยากออกไปจากที่นี่

แต่ไม่ว่าเขมิกาจะดิ้นแค่ไหน สิ่งที่ได้มาก็มีแต่หมัดและลูกถีบจากเจ้าหน้าที่

อาการเจ็บอย่างรุนแรงทำให้เธอสงบลงในที่สุด เธอหดตัวกอดตัวเองเอาไว้ หางตามีน้ำตาหลั่งไหลออกมา

“กิจจา ลูกแม่”

เขมิกาพึมพำ แต่กลับไม่มีใครสนใจเธอเลย

หลังจากที่หมอเดินถือขวดยาออกมา ก็ต่อสายหาบุริศร์

“ประธานบุริศร์ ผมมีเรื่องจะคุยด้วย”

“พูดมา”

บุริศร์กำลังแกะผ้าก๊อซออก เมื่อได้ยินที่หมอพูดจึงเดินออกมาจากผู้คนรอบๆ

หมอมองรอบๆ เมื่อไม่เห็นใคร ถึงได้พูดเสียงเบาออกมาว่า “ผมอยู่ที่สถานีตำรวจ เมื่อกี้ผมเห็นเขมิกาถือขวดยาเอาไว้ เหมือนกำลังจะกินลงไป ผมไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆถึงได้กินต่อหน้าผม คงคิดว่าผมเป็นคนที่ตังเมส่งมามั้ง”

“ยา? ยาอะไร?”

“ผมยังไม่แน่ใจ แต่ว่าผมทำการตรวจสอบเบื้องต้นแล้ว คิดว่าน่าจะเป็นยาพิษ ของแบบนี้ถ้าหากกินลงไป ก็จะเสียชีวิตทันที ไม่มีการคลายกรดอะไรทั้งนั้น”

สีหน้าของหมอเคร่งขรึม

คิ้วของบุริศร์ขมวดนิดๆ

“ตังเมอยากให้เขมิกาตายเหรอ? ถึงยังไงก็ลูกแท้ๆของตัวเองนะ ไม่น่าจะใจอำมหิตขนาดนั้นมั้ง?”

“ไม่ใช่หรอกครับ บางทีอาจถูกคนอื่นหลอกใช้ ตอนนี้ตังเมน่าสงสัยมาก ตรงกันข้ามกับเขมิกา ที่อยากออกไปจากที่นี่ ได้ยินมาว่าพอเธอรู้เรื่องของลูกชาย เธอก็ทำร้ายตัวเองไม่หยุด บอกว่าอยากเจอลูก แต่ว่าก็ไม่สำเร็จ วันนี้พอเธอเจอผมก็คิดจะออกไปจากที่นี่อย่างไม่สนอะไร ผมมองแววตาของเธอ สติทุกอย่างของเธอยังอยู่ครบ แต่เธอกลับแกล้งบ้า”

คำพูดของหมอทำให้ดวงตาของบุริศร์ทอแววลุ่มลึก

“นับว่าเธอยังมีความเป็นมนุษย์”

“ประธานบุริศร์คิดจะทำยังไง?”

“ออกหนังสือรับรองโรคประสาทให้เธอ แล้วพาเธอไปโรงพยาบาลจิตเวช ปิดกั้นให้หมด เขมิกาจะตายตอนนี้ไม่ได้! ยังมีความจริงอีกหลายอย่างที่ต้องรู้จากปากของเธอ”

บุริศร์พูดเสียงเย็น

“ครับ”

หลังจากหมอวางสาย ก็กลับเข้ามาในห้องขังอีกครั้ง

เมื่อเขมิกาเห็นเขากลับมา ก็รีบพุ่งเข้ามาหา

“นายเป็นคนที่แม่ฉันส่งมาใช่ไหม? นายพาฉันออกไป! นายต้องพาฉันออกไป! ลูกของฉันป่วย เขาต้องการฉันไปอยู่ข้างๆ นายพาฉันออกไปเดี๋ยวนี้! ไม่ว่านายต้องการเงินเท่าไหร่ ฉันก็ให้นายได้ แค่พาฉันออกไปจากที่นี่!”

เขมิกาตื่นเต้นมากเกินไป จนเขย่าตัวของหมออย่างเอาเป็นเอาตาย

หมอรีบแกะมือของเธอออก แล้วพูดว่า “ถ้าอยากออกไปคุณต้องฟังที่ผมพูด”

“ฉันฟังนาย ฉันจะฟังนายทั้งหมด!”

เขมิกาให้ความร่วมมืออย่างผิดปกติ

จากการช่วยเหลือของหมอ ไม่นานผลตรวจก็ออกมาว่าเขมิกาได้รับผลกระทบกระเทือนทางจิตใจ ต้องส่งไปรักษาที่โรงพยาบาลจิตเวช

หัวหน้าตำรวจอนุมัติ เขมิกาจึงถูกส่งตัวออกไป

บนถนน เขมิการ้องโอดโอยว่าปวดท้อง อยากเข้าห้องน้ำ แต่เจ้าหน้าที่กลับไม่เหลียวแล เธอจึงเอาหัวกระแทกกับประตูรถ

เลือดสดๆทำให้เขมิกาแทบจะเป็นลม แต่เธอกลับไม่ยอมแพ้ วินาทีนี้ราวกับเธอเป็นแม่ผู้ยิ่งใหญ่

เจ้าหน้าที่กลัวว่าเธอจะตายอยู่บนรถ จึงจำต้องปล่อยให้เธอไปเข้าห้องน้ำ

จากนั้นเขมิกาก็ฉวยโอกาสช่วงเข้าห้องน้ำหนีไป

เมื่อบุริศร์รู้ข่าว ก็ขมวดคิ้วแน่น

“ปิดเมืองทั้งหมด ต้องตามหาเขมิกาให้เจอ!”

เธอเป็นบุคคลอันตราย อย่าว่าแต่เธอจะทำอะไรกับนรมนและกานต์เลย กลัวว่าเธอจะทำอะไรกิจจามากกว่า

ตอนนี้กิจจาเป็นถึงขนาดนี้แล้ว เขาต้องทนทรมานอีกไม่ได้แล้ว