แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 168

บทที่ 168 ถ้าไม่อยากตายก็อยู่นิ่งๆ

นรมนร้องไห้จนเป็นลมไป

ตอนยังไม่ได้เห็นกานต์ เธอปลอบใจตัวเองว่า กานต์ยังมีทักษะป้องกันตัว เพราะถึงยังไงก็อยู่กับแชมป์มาตั้งนานไม่ใช่เหรอ?

แต่แล้วความหวังทั้งหมดก็พังทลายเมื่อเขมิกาส่งวิดีโอมาให้เธอ

เมื่อบุริศร์เห็นว่านรมนร้องไห้จนหมดสติไป ทั้งเนื้อทั้งตัวก็ปกคลุมไปด้วยไอสังหาร

“ตามหาให้เจอ ต่อให้ต้องพลิกทั้งเมืองชลธีหาก็ต้องหาตัวเขมิกาให้เจอ! แล้วก็พฤกษ์ ไปจับตัวตังเมมา แล้วปล่อยข่าวออกไป ถ้าเขมิกาไม่ปรากฏตัวออกมาภายในวันนั้น ฉันจะปล่อยให้ตังเมเลือดไหลเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง ถ้าหากลูกของฉันเสียเลือดอีกแม้แต่หยดเดียว ฉันจะฝังตังเมกับเขมิกาทั้งเป็น!”

บุริศร์ในตอนนี้เดือดดาลและโกรธมาก เขาแทบอยากจะทำลายโลกทั้งใบทิ้ง วินาทีที่ได้เห็นเลือดของกานต์สติสัมปชัญญะทั้งหมดก็สูญหายไป

บุริศร์อุ้มนรมนกลับบ้านใหญ่ตระกูลโตเล็ก

ไม่รู้ว่าป้าโอออกมาจากโรงพยาบาลตั้งแต่เมื่อไหร่ เมื่อเห็นบุริศร์ก็กำลังจะเดินเข้าไปหา ทว่ากลับถูกบุริศร์ห้ามเอาไว้

“ป้าโอ ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์จะคุยอะไรทั้งนั้น เวลานี้เรื่องอะไรก็ไม่สำคัญเท่าลูกของผมกับนรมน ถ้าป้ากลับมาเพียงเพราะไม่อยากให้ผมอยู่กับนรมน ก็กลับไปเถอะครับ"

พูดจบบุริศร์ก็อุ้มนรมนเข้าห้องนอนไป

เมื่อป้าโอเห็นท่าทางของบุริศร์ในตอนนี้ ก็อึกๆอักๆ

พฤกษ์เห็นแบบนั้น จึงพูดออกมาอย่างหวังดีว่า “ป้าโอ ป้าเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ของตระกูลโตเล็ก ป้าน่าจะรู้ว่าประธานบุริศร์นิสัยยังไง ต่อให้ป้าไม่ชอบคุณผู้หญิงมากแค่ไหนก็เถอะ แต่ว่าตอนนี้นายน้อยกานต์หายไป เขาเป็นลูกชายแท้ๆของประธานบุริศร์ ในเวลาแบบนี้ป้าอย่าเพิ่งมาทำให้เรื่องมันวุ่นวายกว่าเดิมเลย”

สีหน้าของป้าโอดูไม่ได้

เธอหัวกระแทกจนเกือบตาย แต่บุริศร์กลับไม่ยอมตัดขาดกับนรมน ตอนนี้ยังไม่คิดจะเหลียวแลเธอเพียงเพราะกานต์และนรมนอีก

ป้าโออยากสะบัดเสื้อเดินออกไปอย่างไม่สนใจเรื่องพวกนี้อีก แต่ในตอนที่เธอเห็นบุริศร์ลงมาจากชั้นล่างด้วยท่าทางหงอยเหงา ร่างกายสูงใหญ่สั่นคลอน ราวกับจะทรงตัวไม่อยู่ ป้าโอก็อดสงสารไม่ได้

“คุณผู้ชาย ให้ป้าทำอะไรให้กินไหม?”

“ไม่เป็นไร ผมกินไม่ลง”

บุริศร์นั่งลงบนโซฟา

เขาต้องฝืนปลอบให้นรมนสงบลงเธอถึงได้หลับไป

เขาเป็นผู้ชาย ต้องคอยเป็นเสาหลักให้กับครอบครัว แต่ว่าเขาก็เป็นมนุษย์และพ่อคนหนึ่ง

ในตอนที่เห็นเลือดของกานต์ จริงๆแล้วบุริศร์ก็เกือบจะทรุดลงกับพื้น

ไอ้แสบนั่นตอนนี้จะเป็นยังไงบ้างนะ?

ในเมื่อเขมิกาให้นรมนไปหาที่นั่น แล้วทำไมหนีไปซ่อนอีกแล้วล่ะ?

ตกลงเธอไปที่ไหนกันแน่!

เธอคิดจะทำอะไรกันแน่?

บุริศร์ไม่เคยร้อนใจแต่ทำอะไรไม่ได้เหมือนอย่างตอนนี้มาก่อน

เมื่อป้าโอเห็นท่าทางของบุริศร์ ก็รินน้ำร้อนๆแล้วยื่นไปให้

“คุณผู้ชาย ลองโทรไปหาคุณนายดูก่อนไหม? บางทีเธออาจจะมีวิธีก็ได้นะ”

คำพูดของป้าโอทำให้บุริศร์ต้องส่ายหัว “ความประทับใจของแม่ที่มีต่อนรมนไม่ค่อยดีเท่าไหร่ และท่านก็ไม่เคยคิดด้วยว่ากานต์เป็นลูกของผม ตอนนี้ท่านก็คงไม่สนใจเรื่องนี้หรอก ป้าโอ ป้ากลับไปพักเถอะ ไม่ต้องเป็นห่วงผม”

“จะไม่ให้เป็นห่วงได้ยังไง? ดูสภาพคุณตอนนี้สิคะ อย่างกับวิญญาณหลุดออกจากร่าง ป้าเห็นแล้วอนาถใจ! ป้าเลี้ยงดูของป้ามาตั้งแต่เด็กๆนะ”

ปลายจมูกของป้าโอรู้สึกแสบร้อน เสียงพูดก็เริ่มสะอึกสะอื้น

บุริศร์หลับตาลง พูดออกมาอย่างอ่อนล้าว่า “ผมรู้ว่าป้ารักผม เพราะงั้นป้าก็น่าจะรู้ว่าผมกังวลเรื่องของกานต์มากแค่ไหน ผมก็เป็นพ่อคนหนึ่งนะ เด็กคนนั้นเติบโตขึ้นมาโดยไม่มีผมคอยอยู่ข้างๆ เวลาเขาต้องการผมผมก็ไม่ได้อยู่เคียงข้างเขา พอตอนนี้เขาได้มาอยู่กับผม กลับมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาผม ป้าจะให้ผมทำยังไง?”

“คุณผู้ชาย คุณเป็นมนุษย์ ไม่ใช่เทพเจ้า บางเรื่องคุณก็ไม่สามารถควบคุมได้หรอก ตอนนี้คุณผู้หญิงก็เป็นถึงขนาดนั้นแล้ว ถ้าคุณเป็นไปด้วยอีกคน ตระกูลโตเล็กก็คงจบเห่กันพอดี”

เป็นครั้งแรกที่ป้าโอเรียกนรมนว่าคุณผู้หญิง

บุริศร์จับสังเกตได้อย่างว่องไว

“ป้ายอมรับนรมนแล้ว?”

“ไม่ยอมรับแล้วจะทำยังไงได้อีก? คุณผู้ชายมั่นคงกับเธอซะขนาดนั้น ยิ่งตอนนี้นายน้อยกานต์มาเกิดเรื่องอีก ถ้าป้าขัดขวางคุณอีก รอบกายคุณจะยังมีใครพึ่งพาได้อีกล่ะ? คุณเป็นคนที่ป้าเลี้ยงมากับมือ ต่อให้ป้าต้องตาย ป้าก็ทนเห็นคุณเสียใจไม่ได้หรอก”

คำพูดของป้าโอทำให้หัวใจของบุริศร์อุ่นวาบ

“ขอบคุณครับ ป้าโอ”

“คุณพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวป้าไปทำอะไรให้ทาน สักพักถ้าพวกคุณตื่นก็มาทานสักหน่อยนะ”

ป้าโอเช็ดน้ำตาตรงหางตา จากนั้นก็หันหลังเดินเข้าไปในครัว

เมื่อบุริศร์เห็นการเปลี่ยนแปลงของป้าโอ ก็รู้สึกเบิกบานขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ด้านพฤกษ์เองก็พูดเสียงเบาว่า “ถ้าป้าโอกลับมาช่วยคุณ คงดีไม่น้อยเลย”

“ใช่!”

บุริศร์รู้สึกใจชื้นขึ้นมาบ้าง แม้ว่าจะยังเป็นห่วงกานต์ แต่ว่าตอนนี้เขาก็เริ่มง่วงแล้ว

เขาพิงโซฟาแล้วค่อยๆหลับตาลง

ขณะที่นรมนนอนอยู่ก็ได้กลิ่นที่คุ้นเคย เป็นกลิ่นหวานๆหอมๆ

เธอลืมตาขึ้นทันที จากนั้นก็เห็นเงาใครคนหนึ่งยืนอยู่ตรงข้างเตียงของเธอ พร้อมกับมองมาที่เธออย่างดุร้าย

“คุณเป็น.......”

ไม่ทันที่นรมนจะได้พูดจบ ก็ถูกเงาสีดำปิดปาก ไม่นานเธอก็สลบไป

คนในเงาดำพยุงนรมนขึ้นมา จากนั้นก็เดินออกจากห้องนอนไป

คนข้างนอกหลับไปหมดแล้ว แม้แต่บุริศร์ก็หลบไม่ได้สติอยู่บนโซฟาเหมือนกัน

จากนั้นคนคนนั้นก็พยุงนรมนเดินออกไปจากตระกูลโตเล็กไปอย่างโจ่งแจ้ง

ตอนที่นรมนฟื้นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองอยู่บนเรือ

ในนี้อัดแน่นไปด้วยคน กลิ่นไม่พึงประสงค์ผสมปนเปอยู่ในอากาศ เป็นอะไรที่แสบจมูกเป็นอย่างมาก

เธอกำลังจะเอ่ยปากพูด กลับรู้สึกเจ็บคอมาก พูดอะไรไม่ออกสักคำ