แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 178

บทที่ 178 ผลการเปรียบเทียบ DNA ไม่ตรงกัน

บุริศร์พาผู้ชายคนดังกล่าวออกไป

รเมศรีบส่งเงินให้คนด้านข้าง：“เกิดอะไรขึ้น？”

เมื่อมีคนเห็นเงิน ก็รีบเล่าเรื่องเมื่อสักครู่ให้รเมศฟัง

ได้ยินว่าไม่เกี่ยวกับนรมน รเมศอดถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกไม่ได้

กานต์ตายแล้วจริงๆหรือ？

หัวใจของรเมศเจ็บปวดเบาๆ

เนื่องจากเป็นเด็กที่ตนเองเฝ้าดูการเติบโต เรียกเขาว่าพ่อบุญธรรมาสี่ปี แต่เมื่อเทียบกับนรมน รเมศตัดสินใจที่จะเพิกเฉยต่อความเจ็บปวดในหัวใจ แกล้งทำเป็นยิ้มไม่รู้อะไรและเดินจากไป

เขาขอเพียงแค่กานต์

ถ้ากานต์ตายไปจริงๆ นรมนจะกลายเป็นของเขาอย่างสมบูรณ์

เหตุผลที่นรมนกลับไป ไม่ใช่เพราะต้องการให้ลูกๆได้เจอกับพ่อผู้ให้กำเนิดหรอกหรือ？

ตอนนี้กมลมีการบริจาคไตของบุริศร์ มีความเป็นไปได้สูงว่าหลังจากนี้จะราบรื่น แต่ถ้าการผ่าตัดไม่สำเร็จ ก็จะไม่มีกมลอีกต่อไป

เพียงแค่ไม่มีกานต์ ไม่มีกมล นรมนจะมีเหตุผลอะไรที่จะต้องอยู่ข้างกายบุริศร์？

รเมศคิดแบบนี้ พยายามละทิ้งความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของตนเอง จองห้องส่วนตัวห้องเดิม รอเวลาเช้าอย่างทรมาน เพื่อการประมูล

บุริศร์ถูกพาออกไปก็ดี ตราบใดที่เขาไม่อยู่ที่นี่ ตราบใดที่เขาประมูลนรมนได้ หลังจากนี้นรมนกับเขาก็ไม่มีความเกี่ยวข้องกัน

รเมศยังคงไม่วางใจ ออกมาตรวจสอบตลอดทั้งคืน เมื่อเหตุว่าบุริศร์ไม่กลับมา จึงค่อยวางใจได้เล็กน้อย

บุริศร์ออกไปจากFallen heavenกับผู้ชายคนดังกล่าว เขาพาเข้ามาที่ท่าเรือเล็กๆแห่งหนึ่ง แค่มองก็รู้ว่ามีเจตนาที่ไม่ดีเล็กน้อย

แต่เขาไม่ได้สนใจ ถึงแม้อยู่ในอเมริกา แต่ฝีมือของเขาก็ไม่ได้เหนือกว่า

เป็นไปตามคาด ลึกเข้าไปในท่าเรือมีผู้ชายสี่คนรออยู่ มองดูแล้วเหมือนนัดไว้ล่วงหน้า

ผู้ชายคนดังกล่าวหัวเราะอย่างเย็นชาและพูดว่า：“ไอ้หนุ่ม ปล่อยฉันไปจะดีกว่า เอาเงินกับของมีค่าทั้งหมดมา ไม่อย่างงั้นพี่น้องของฉันจะทำให้แกน่าดู！”

บุริศร์ส่งเสียงทางจมูกอย่างเย็นชาและถามว่า：“คนที่มาจากบ้านเดียวกับแกคือคนไหน？”

“นั่นไง คนที่สวมชุดสีดำ เพียงแต่แกไม่มีโอกาสได้ถามแล้วล่ะ”

ผู้ชายคนดังกล่าวพูดจบก็เตะบุริศร์

บุริศร์ไม่ได้สนใจท่าทางการต่อสู้ที่ดูดีแต่ไร้ประโยชน์ เขาหักแขนผู้ชายคนดังกล่าวทันที

“อ่า！พวกแกยืนทำอะไรอยู่？ รีบเข้ามาสิ！”

ผู้ชายคนดังกล่าวร้องเหมือนหมูถูกเชือด เสียงดังชัดเจนเป็นพิเศษในยามค่ำคืน แต่ที่นี่คือชุมชนแออัด ไม่มีใครสนใจความเป็นความตายของคนที่นี่ ดังนั้นบุริศร์ก็ไม่จำเป็นต้องมีความเมตตา

คนเหล่านี้พกมีด แค่มองก็รู้ว่าเป็นนักโทษที่ทำผิดครั้งแล้วครั้งเล่า

บุริศร์แก้ปัญหาอย่างรวดเร็วและเฉียบขาด กำราบผู้ชายเหล่านั้นลงอย่างรวดเร็ว แต่ละคนนอนลงกับพื้นส่งเสียงครวญคราง

อ้างอิงจากคำพูดของผู้ชายคนดังกล่าว บุริศร์เดินไปตรงหน้าของผู้ชายชุดดำ จอมืดที่ใบหน้าของเขา

“ฉันอยากรู้เรื่องของคุณชายตระกูลโตเล็ก”

“ฉะ ฉันไม่รู้เรื่อง”

ชายชุดดำกลัวจนตัวสั่น เสียงหายไปหมด

“เพื่อนที่มาจากบ้านเดียวกันของแกบอกว่าคืนนั้นแกมองเห็นคนๆหนึ่งโยนร่างคล้ายกับเด็กลงไปในทะเล ที่ท่าเรือไหน สถานที่ไหน ใครเป็นคนทิ้ง แกมองเห็นชัดเจนไหม？”

บุริศร์ไม่อ้อมค้อม ถามคำถามที่ตนเองต้องการทันที

ชายชุดดำได้ฟัง ตกใจหน้าซีดทันที

“เป็นผู้ชาย มีอายุ ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น ฉันแค่บังเอิญเห็น ฉันไม่ได้พูดเรื่องนี้กับใคร จริงๆนะ！”

“พูดมา！”

บุริศร์ได้ฟังเขาพูดแบบนี้ก็รู้ว่าเขาต้องเห็นอะไรบางอย่างแน่นอน เขารู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย

จะสามารถตามหากานต์ได้ไหม？

ชายชุดดำอยู่ภายใต้การคุกคามของความตายจำใจต้องพูดออกมา

“เป็นแก๊งเงา คนของพวกมันทิ้งเด็กลงไป ฉันเห็นมากับตา เด็กคนนั้นสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว เลือดอาบไปทั่ว นอกจากนี้มองดูอายุประมาณสี่ห้าขวบ ตอนนั้นหมดสติ”

บุริศร์รู้สึกเหมือนถูกคนชกที่ทรวงอกของตนเองอย่างโหดเหี้ยม

วันนั้นกานต์ก็สวมเสื้อผ้าแบบนั้น นอกจากนี้อายุยังไล่เลี่ยกัน

บุริศร์ถามอย่างดุร้าย：“ท่าเรือไหน？”

“สาม ท่าเรือหมายเลขสาม！”

ชายชุดดำตกใจกลัวไอสังหารของบุริศร์

บุริศร์ไล่เขาไป กดโทรออกหาพฤกษ์

“รวบรวมกำลังคนไปท่าเรือหมายเลขสามเพื่อกู้ศพขึ้นมา ฉันอยากรู้ว่าตรงนั้นมีกานต์อยู่ไหม……”

คำว่า“ศพ”บุริศร์แทบไม่สามารถพูดออกมาได้

เขารู้สึกว่าหัวใจของเขากำลังแตกสลาย

ไม่！

ไม่มีทาง！

ไม่มีทางเป็นกานต์ได้！

เขายังเด็กอยู่！

เขายังไม่ได้เรียกเขาว่าพ่อเลย！

ถ้านรมนรู้ว่าลูกชายของตนเองเกิดเรื่อง เขาที่เป็นพ่อแท้ๆไม่สามารถปกป้องลูกชายเอาไว้ได้ เขาจะมีหน้าไปเจอนรมนได้อย่างไร？

พฤกษ์ได้ยินบุริศร์พูดแบบนี้ ก็รู้ว่าบุริศร์ต้องรู้ข้อมูลอะไรมา ถึงแม้จะรู้สึกช็อกมาก แต่ยังต้องการไปด้วยตนเอง