แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 179

บทที่ 179 นายไม่มีโอกาสแล้ว

เรื่อง DNA ของนรมรไม่สอดคล้องกับพ่อแม่แท้ๆไม่รู้ว่าไปถึงหูของธรณีได้อย่างไร

เดิมทีเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเขา แต่เพราะเป็นเรื่องของนรมน เขาจึงเข้ามามีส่วนร่วม

“ฉันสามารถใช้ความสัมพันธ์เพื่อขยายคลังเก็บ DNA ตรวจหาญาติที่เหมือนกันกับนรมน บางทีอาจจะได้เบาะแสสักเล็กน้อย”

ดวงตาของบุริศร์แดงฉาน เห็นได้ชัดว่าเกิดจากการพักผ่อนไม่เพียงพอ

ในเวลานี้เขาละทิ้งความหึงหวงในก้นลึกของหัวใจตนเอง พยักหน้าและกล่าวว่า：“รบกวนคุณชายธรณีแย่เลย”

“ไม่รบกวน ฉันทำก็เพื่อตามหาคุณนรมนให้เร็วที่สุด นายไปอเมริกาได้ข่าวของเธอบ้างไหม？”

บุริศร์ส่ายหน้า

การหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยของนรมนกับกานต์เหมือนภูเขาลูกใหญ่สองลูกทับอยู่บนหน้าอกของเขา

เขาไม่อาจให้อภัยตนเองได้

เมืองชลธีคือพื้นที่ของเขา แต่กลับทำให้คนที่สำคัญที่สุดของตนเองหายไปจากใต้จมูก บุริศร์อยากจะทุบหัวตนเองให้ตาย

ธรณีกับเขาไปสถานีตำรวจด้วยกัน

พ่อแม่ของนรมนยังคงตกใจ เอาแต่ถามว่าสถานีตำรวจทำพลาดหรือเปล่า แต่เรื่องแบบนี้สถานีตำรวจจะทำพลาดได้อย่างไร？

ทั้งสองคนถูกพฤกษ์พากลับไปที่ตระกูลธนาศักดิ์ธนชั่วคราว แต่คนแก่ทั้งสองนอนหลับไม่ลง

ธรณีมองเห็นท่าทางแบบนี้ของบุริศร์ จู่ๆก็พูดขึ้นมาว่า：“ไปดื่มด้วยกันไหม？”

บุริศร์ส่ายหน้ากล่าวว่า：“ฉันจะต้องบินไปผ่าตัดที่อเมริกา ดื่มไม่ได้”

“ผ่าตัดอะไร？”

ธรณีคิดว่าบุริศร์เจ็บป่วย

บุริศร์ตอบเสียงเบาว่า：“ไม่มีอะไร ผ่าตัดเล็กน้อย นายไม่ต้องเป็นห่วง”

ธรณีไม่ยอมรับว่าตนเองเป็นห่วงบุริศร์

แต่ก่อนเขาเข้าใจว่าบุริศร์เป็นคนเลือดเย็น ห้าปีที่ผ่านมาไม่เคยเห็นเขาเดินใกล้ใคร นอกจากนี้ยังมีข่าวลือของเขากับเขมิกา แต่เมื่อนรมนกลับมาได้ไม่นาน พวกเขาก็อยู่ด้วยกัน นี่ทำให้ธรณีรู้สึกว่าบุริศร์คนนี้เป็นผู้ชายปลิ้นปล้อน

แต่จากเหตุการณ์ที่ผ่านมาทั้งสองครั้ง เขาพบว่าตนเองดูจากภายนอกผิดไป

ความรู้สึกของบุริศร์ที่มีต่อนรมนเหนือกว่าทุกสิ่ง ถ้าบอกว่าเห็นอาการตกหลุมรักแต่แรกพบ เขาไม่เชื่อ！

เขาเองก็รู้สึกตกหลุมรักตั้งแต่แรกพบกับนรมน แต่ให้เขาทำเพื่อนรมนกับกานต์จนถึงขั้นนี้ เดาว่าคงจะแตกต่างเล็กน้อย

นึกถึงความสัมพันธ์ของกานต์กับบุริศร์ และความซับซ้อนระหว่างนรมนกับบุริศร์ ธรณีจุดบุหรี่และเอ่ยถามว่า：“นายกับคุณนรมนรู้จักกันได้อย่างไร？”

“นายจะอยากรู้ไปทำไม？”

บุริศร์ก็อยากสูบบุหรี่

พูดตามความจริง หลังจากนรมนกับกานต์หายไป เขาอยากใช้นิโคตินให้ตนเองสติเลอะเลือนทุกวัน แต่ตอนนี้เขาไม่ใช่ตัวคนเดียว เขายังมีกมลและกิจจา！

ธรณีสูบบุหรี่เข้าลึกและกล่าวว่า：“ฉันอยากรู้เรื่องของพวกนาย บางทีฉันอาจจะเลือกปล่อยมือ”

“นายไม่มีโอกาสแล้ว！”

บุริศร์สงบนิ่งสุดๆ

ถ้าเลือกได้ เขายอมให้นรมนถูกทุกคนไล่ล่าดีกว่า ดีกว่าไม่มีข่าวคราวอย่างในตอนนี้

ถ้าเป็นแต่ก่อน ธรณีได้ยินแบบนี้คงจะโมโหไปแล้ว แต่ตอนนี้กลับไม่รู้สึกสักนิดเดียว เหมือนกับการหายตัวไปของนรมนได้พาความรู้สึกของเขาไปด้วย

ความรู้สึกว่างเปล่าทำให้คนรู้สึกเจ็บปวดมากจริงๆ

ธรณีรู้สึกว่าตนเองค่อนข้างแปลก เขากับนรมนไม่ได้รู้จักกันลึกซึ้ง แต่เขากลับมีความรู้สึกสนิทสนมกับเธอ ความรู้สึกนี้ทำให้เขาปล่อยวางนรมนไม่ได้มาตลอด

เขาไม่อาจลืมความรู้สึกมีชีวิตชีวาของนรมนตอนที่ออกมาจากห้องภาพของพี่ใหญ่ ชินทร

ความรู้สึกนี้เหมือนกับสิ่งที่ชินทรเคยประสบมาก่อน แต่เพียงแค่ความรู้สึก

ธรณีรู้สึกว่าตนเองอาจจะคิดถึงเฮียมากเกินไป

พี่ชายทั้งสี่ของพวกเขาอายุมากกว่าเยอะ ส่วนพ่อของเขาเสียไปนานแล้ว เฮียครองตำแหน่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเขา

ชินทรสอนให้เขาเป็นคนอย่างไร สมัครทหารอย่างไร ทำอย่างไรถึงจะกลายเป็นคนไม่ย่อท้อ เพื่อชื่อเสียงเกียรติยศของบ้านเกิดโดยไม่คำนึงถึงสิ่งใด ๆ

วันนี้เขาเติบโตขึ้นมา แต่เฮียไม่อยู่แล้ว

นานมากแล้วที่เขาไม่ได้คิดถึงเฮีย จนเมื่อเห็นนรมนออกมาจากห้องภาพ เขาถึงตระหนักได้ว่า เฮียเคยเป็นคนที่มีความสามารถในด้านศิลปะ แต่เพื่อบรรพบุรุษตระกูลทวีทรัพย์ธาดา เขาจึงละทิ้งปากกา เสียสละตนเอง เข้ารับราชการทหาร

ธรณีรู้สึกกดดันขึ้นมาฉับพลัน

เขาเอ่ยเสียงเบา：“ฉันจะต้องตามหาคุณนรมนให้พบ！”

“ขอบคุณนะ”

ในเวลานี้บุริศร์ไม่มีความอิจฉา มีเพียงความซาบซึ้งใจ