แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 192

บทที่ 192 เดินหมากพลาดไปหน่อย

คุณนายตระกูลโตเล็กรีบปิดหน้าต่าง หันกลับมามองคนข้างหลัง

หมอกับพยาบาลมองหากมลก่อนเป็นอันดับแรก แต่เมื่อพบว่ากมลไม่ได้อยู่ในห้องสีหน้าก็เปลี่ยนไป

“คุณนายตระกูลโตเล็ก คุณหนูกมลล่ะครับ?”

“ตลกน่า! หลานฉันจะไปไหนจำเป็นต้องบอกพวกคุณด้วยเหรอ?”

คุณนายตระกูลโตเล็กเก็บอาการทั้งหมดเอาไว้ ในตอนนี้เธอจึงมีแค่ท่าทางเฉยชา

“แย่แล้ว คุณหนูกมลอาจจะหนีไปแล้ว รีบตามไปเร็ว!”

สีหน้าของหมอพลันเปลี่ยนสี หันไปออกคำสั่งกับพยาบาลข้างๆ แต่กลับได้ยินคุณนายตระกูลโตเล็กพูดขึ้นมาเสียก่อนว่า “ใครก็ห้ามออกไปไหนทั้งนั้น! ถ้าใครออกไป ฉันยิงคนนั้นแน่”

คุณนายตระกูลโตเล็กไม่ได้ล้อเล่น เธอหยิบอุปกรณ์เก็บเสียงขึ้นมาครอบปืนเอาไว้ ท่าทางดุดันของเธอทำให้ทุกคนสั่นกลัว

“คุณนายตระกูลโตเล็ก คุณกำลังเล่นอะไร? ร่างกายของคุณหนูกมลจะไปทนรับอะไรแบบนั้นได้ยังไง อีกอย่างพรุ่งนี้ก็จะผ่าตัดแล้ว คุณทำแบบนี้ไม่กลัวเป็นอันตรายต่อคุณหนูกมลเหรอครับ?”

“มันเป็นเรื่องของตระกูลฉัน ไม่เกี่ยวกับพวกคุณ! ฉันจะพูดอีกครั้ง ว่าใครก็ห้ามออกไปไหนทั้งนั้น!”

ดวงตาของคุณนายตระกูลโตเล็กกวาดมองทุกคนอย่างเย็นยะเยือก

หลังจากที่วิ่งออกมากมลก็สะดุดล้ม จนบริเวณหัวเข่ามีเลือดไหล เธอเจ็บมาก แต่เธอก็นึกขึ้นมาได้ว่าคุณย่ากำลังรอเธออยู่ เธอกัดฟันลุกขึ้นมาแล้ววิ่งต่อไป แต่ทว่าน้ำตาก็ยังไหลออกมา

พอเจอแด๊ดดี้ และเมื่อเกมจบลง เธอจะให้คุณย่าซื้ออมยิ้มเป็นรางวัลปลอบใจให้เธอเพราะเธอรู้สึกเจ็บมากๆ

กมลวิ่งออกมาได้ไม่นานก็เจอเลขาไพลินที่กำลังเดินมา ข้างหลังเธอเหมือนจะมีคนตามมาด้วย

“คุณน้าไพลิน”

กมลกำลังจะวิ่งเข้าไปหา แต่เมื่อนึกถึงคำพูดของคุณย่า เธอก็รีบหลบ จากนั้นก็ได้ยินเลขาไพลินพูดว่า “ประธานรเมศบอกว่า วันนี้ไม่ว่ายังไงก็ห้ามให้คุณหนูกมลมีชีวิตรอดเด็ดขาด พยาบาลข้างบนโทรมาบอกว่า กมลหนีไปแล้ว ทางที่ดีพวกนายควรรีบหาให้เจอ หาเจอแล้วก็พยายามหลอกล่อเธอกลับมา เราต้องกำจัดคุณหนูกมลให้ได้เงียบที่สุด ห้ามทำพลาดเด็ดขาด”

“ครับ!”

คนที่ตามมาข้างหลังมีแต่คนหน้าตาน่ากลัว เมื่อได้ยินคำสั่งจากเลขาไพลินก็กระจายตัวกันออกตามหาทันทีแม้ว่ากมลจะยังเด็ก แต่ก็ไม่ได้โง่ เธอเข้าใจความหมายของคำว่ากำจัดดี

ร่างกายเธอสั่นเทิ้มไปทั้งตัว

ประธานรเมศคือพ่อเลี้ยง พ่อเลี้ยงอยากให้เธอตายเหรอ?

ทำไมล่ะ?

เพราะว่าอาการป่วยของเธอทำให้หม่ามี้กับพี่ชายลำบากเหรอ?

หรือเพราะว่าเธอไม่เชื่อฟัง?

กมลกุมปากตัวสั่น ดวงตากลมสวยคู่นั้นมีน้ำตาทะลักออกมา

เธอขดตัวหลบซ่อนอยู่ตรงมุมหนึ่งของกระถางดอกไม้ เมื่อเห็นฝีเท้าที่เดินผ่านหน้าไปเรื่อยๆ เธอก็ไม่กล้าส่งเสียงออกมา

ในวินาทีนี้ เธอเพิ่งรู้ตัวว่าคุณย่าไม่ได้กำลังเล่นเกมกับเธอ

แต่มีคนคิดจะฆ่าเธอจริงๆ และคุณย่ากำลังปกป้องเธอ

คุณย่า!

เมื่อกมลนึกถึงคนแก่ใจดีคนนั้น ก็ยิ่งร้องไห้ออกมาอย่างหนัก

ทันใดนั้นก็มีมือวางลงบนไหล่ของกมล จนเธอเกือบกรีดร้องออกมา ยังดีที่ได้ยินเสียงคนข้างหลังเสียก่อน “ชู่ว น้องกมล ฉันเอง”

“พี่กิจจา!”

เมื่อกมลได้ยินเสียงของกิจจาก็รับหันกลับมากอดเขาเอาไว้

เธอกลัวมาก!

ตัวของกิจจาไม่ได้ใหญ่กว่ากมลเท่าไหร่ เขาตบไหล่กมลเบาๆแล้วพูดว่า “ไปกับฉัน ฉันจะพาไปหาแด๊ดดี้ คุณลุงพฤกษ์ออกไปล่อคนพวกนั้นแล้ว”

“คุณย่ายังอยู่ในห้อง”

กมลคิดถึงคุณนายตระกูลโตเล็ก

กิจจาพูดเสียงเบาว่า “แด๊ดดี้มาช่วยแน่ๆ”

กมลมุดตามพุ่มไม้ตามหลังกิจจาไป กิจจาเหมือนหนูตัวเล็กๆ เมื่อมีคนเดินผ่านก็จะดึงกมลวิ่งหนีอย่างรวดเร็ว

ตอนแรกกมลกลัวมาก แต่เมื่อเห็นท่าทางใจเย็นของกิจจา เธอก็ไม่กลัวอะไรในทันที

เธอค้นพบว่ากิจจากับพี่ชายกล้าหาญ และปกป้องเธอได้เหมือนกันเลย

กมลวิ่งตามกิจจามาได้ไม่นาน ในที่สุดก็เห็นรถของบุริศร์

“แด๊ดดี้!”

กิจจารีบดึงกมลขึ้นรถด้วยความเร็ว

เมื่อบุริศร์เห็นว่ากมลปลอดภัยดีทุกอย่าง ก็วางใจลงได้ในที่สุด

“กมลไม่ต้องกลัวนะ แด๊ดดี้จะพาหนูออกไปจากที่นี่”

“คุณย่ายังอยู่ในห้องนะคะ”

กมลเริ่มเป็นห่วงคุณนายตระกูลโตเล็ก

บุริศร์มองไปยังทางห้องพักผู้ป่วยของกมล จากนั้นก็พูดกับบอดี้การ์ดข้างกายว่า “พานายน้อยกับคุณหนูไปรอฉันที่นั่น ฉันจะไปช่วยคุณแม่”

“ประธานบุริศ์.......”

บอดี้การ์ดเริ่มเป็นห่วง

คนพวกนี้เป็นคนที่ตระกูลโตเล็กเลี้ยงดูอยู่ที่อเมริกา พูดกันง่ายๆก็คือเป็นบอดี้การ์ดที่เติบโตมาพร้อมๆกับบุริศร์ พวกเขาเป็นห่วงบุริศร์ และเป็นห่วงคุณนายตระกูลโตเล็กด้วยเช่นกัน เมื่อได้ยินบุริศร์บอกว่าจะกลับไปช่วยคุณนายตระกูลโตเล็ก จึงพูดขึ้นมาว่า “ให้พวกผมไปเถอะ”

“ฟังที่ฉันบอก พวกนายรีบพานายน้อยกับคุณหนูหนีไปได้แล้ว”

“แด๊ดดี้ ต้องช่วยคุณย่ากลับมาให้ได้นะ”

ดวงตาของกมลวาววับไปด้วยหยาดน้ำตา ท่าทางอ้อนวอนของเธอในตอนนี้ทำให้บุริศร์สงสารจับใจ

เขายื่นมือออกไปเช็ดน้ำตาให้กมลเบาๆ แล้วพูดกลั้วยิ้มว่า “ไม่ต้องห่วง แด๊ดดี้จะพาคุณย่ากลับมาให้ได้”

พูดจบ บุริศร์ก็ลงจากรถไปอย่างรวดเร็ว พร้อมกับกดโทรศัพท์โทรออกเป็นอย่างแรก

ไม่นาน คนคนหนึ่งก็ลงมาจากรถ มองไปรอบๆ แล้วพูดเสียงเบาว่า “บุริศร์ ฉันมาแล้ว นายอยู่ไหน?”