แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 198

บทที่ 198 ผมจะอยู่ข้างๆคุณ

พฤกษ์ไปแล้ว แต่บุริศร์ยังไม่ได้เข้าไปข้างใน เขารู้ว่าตอนนี้สภาพจิตใจของนรมนยังรับอะไรไหว ไม่ว่าใครเจอเหตุการณ์แบบนี้ก็คงไม่สามารถทำใจยอมรับได้หรอก ก็เหมือนกับนรมน แต่ก็ยังถือว่าดีอยู่ อย่างน้อยก็ไม่ถึงขนาดซึมเศร้า

บุริศร์ปลอบใจตัวเอง แต่ก็ยังรู้สึกเจ็บปวดหัวใจอยู่ดี

เขาอยากสูบบุหรี่ แต่สุดท้ายก็ล้มเลิกความคิดนั้นไป

คุณนายตระกูลโตเล็กเดินมา ก็เห็นลูกชายเป็นแบบนี้ จึงถามเสียงเบาว่า “เป็นอะไรไป? ทะเลาะกันเหรอ?”

บุริศร์ส่ายหน้า “ทะเลาะกันก็คงดี ตอนนี้เธอเอาแต่หดตัวอย่างกับเต่าในกระดอง ไม่คิดจะออกไปไหนเลย”

“ให้เวลาเธอหน่อย ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนผ่านเรื่องราวแบบนี้มาก็คงรับไม่ได้ทั้งนั้นแหละ ช่วงนี้ฉันจะไม่ให้กิจจาพากมลมาที่นี่ก็แล้วกัน ปล่อยให้เธอรักษาตัวอย่างสบายใจเถอะ ตระกูลเราติดค้างเธออยู่นะ”

คุณนายตระกูลโตเล็กเป็นผู้หญิงเหมือนกัน จึงรู้ดีว่าการเสียลูกไปแล้วยังจะมาเจอเรื่องแบบนี้อีกมันสะเทือนใจขนาดไหน

“ถ้าไม่ไหวจริงๆ ให้แม่โน้มน้าวเธอให้ไหม?”

จริงๆแล้วคุณนายตระกูลโตเล็กถูกใจลูกสะใภ้คนนี้มาก

บุริศร์ส่ายหน้าแล้วพูดว่า “เรื่องของผมกับเธอให้เราสองคนจัดการเองเถอะครับ แม่ไม่ต้องยุ่งหรอก ถ้าผลตรวจของแม่ออกมา ไม่ว่าผลจะเป็นยังไง แม่ก็ต้องฟังผมนะ”

คุณนายตระกูลโตเล็กส่ายหัวยิ้มๆ

“แกนี่นะ ยุ่งขนาดนี้ ยังจะมาห่วงฉันอีก รอผลออกค่อยพูดกันอีกทีก็แล้วกัน”

คุณนายตระกูลโตเล็กเดินจากไปแล้ว หน้าประตูจึงเหลือแค่บุริศร์คนเดียวอีกครั้ง

เขายืนอยู่ตรงนั้น เอาแต่มองเข้าไปข้างในไม่หยุด ทว่าข้างในกลับเงียบมากๆ เงียบจนเขารู้สึกไม่สบายใจ

“นรมน คุณอยู่ไหม? นรมน?”

บุริศร์หนังตากระตุก

เขาเคาะประตู แต่นรมนไม่ตอบอะไรกลับมา บุริศร์ตระหนกจนต้องเปิดประตูวิ่งเข้ามา แต่กลับพบว่านรมนกอดชักโกรดอาเจียนอีกแล้ว

บนโต๊ะมีน้ำแก้วหนึ่ง บนนั้นมีรอยน้ำหกด้วย แสดงว่านรมนอยากดื่มน้ำ แต่ยังอาเจียนออกมาเหมือนเดิม

บุริศร์สงสารเป็นอย่างมาก

เขารีบเดินเข้าไปช่วยตบหลังเธอเบาๆ เพื่อให้เธออาเจียนได้ง่ายขึ้น

“ถ้าไม่ไหวจริงๆก็พอเถอะ อย่าฝืนตัวเองเลย หมอก็บอก ว่าโรคนี้เราต้องค่อยๆรักษา ผมจะบอกหมอเข้าน้ำเกลือให้คุณก่อน เรามาค่อยๆเป็นค่อยๆไปกันโอเคไหม?”

เมื่อเห็นนรมนเป็นอย่างนี้ บุริศร์รู้สึกทนไม่ได้ซะยิ่งกว่าตอนตัวเองเจ็บเสียอีก

นรมนหอบหายใจ จากนั้นก็นั่งลงบนชักโครก แล้วมองมาที่บุริศร์ “ค่อยๆเป็นค่อยๆไปแล้วมันต้องนานเท่าไหร่? หนึ่งสัปดาห์? หนึ่งเดือน? หรือหนึ่งปี? ฉันไม่อยากเป็นแบบนี้ต่อไป ฉันต้องการลุกขึ้นมาด้วยตัวเอง ฉันยังมีกมล ฉันยังต้องไปตามหากานต์ และฉันก็ยังอยากอยู่กับคุณจนหัวหงอก กุมมือกันไปตลอดชีวิต แต่ฉันไม่อยากเคียงข้างคุณด้วยสภาพแบบนี้ บุริศร์ ฉันก็มีความภาคภูมิใจของฉัน คุณเข้าใจไหม?”

ดวงตาของเธอปริ่มไปด้วยน้ำตา

เธอพยายามแล้ว แต่ทำไมยังไม่ได้อีกล่ะ?

ทำไมกัน?

ความรู้สึกพ่ายแพ้แบบนี้มันทำให้นรมนรู้สึกพังทลายได้จริงๆ

เธอไม่อยากรักษาระยะห่างกับบุริศร์ ไม่อยากคอยแหงนมองผู้ชายคนนี้ เธออยากเดินเคียงบ่าเคียงไหล่ไปพร้อมๆกันกับเขา อยากบอกทุกคนอย่างตรงไปตรงมา ว่าเธอคือภรรยาของบุริศร์ เธอคู่ควรกับบุริศร์!

แต่ว่า ทุกอย่างในตอนนี้มันแย่ไปหมด แย่จนเธอหมดแรงใจแล้ว

แล้วทำไมบุริศร์จะไม่รู้ว่านรมนมีความภาคภูมิใจเป็นของตัวเองล่ะ?

เขาอุ้มนรมน แล้วเดินกลับมาที่เตียง พูดเสียงเบาว่า “ผมจะให้เวลาคุณประกอบความภาคภูมิใจของคุณขึ้นมาใหม่ ให้คุณได้กลับไปยืนในจุดที่ดีที่สุดของคุณ แต่ว่านรมน คุณต้องรับปากผม ว่าคุณจะไม่ทำร้ายตัวเอง เห็นคุณเป็นแบบนี้ ผมเจ็บปวดมากคุณรู้ไหม?”

“ฉันต้องไปเจอเขา ฉันถึงจะเอาชนะมันได้”

“ตกลงมันเกิดอะไรขึ้น? คุณบอกผมไม่ได้เหรอ? ผมจะเอาชนะมันไปพร้อมกับคุณ เราจะเอาชนะมันไปด้วยกัน!”

เธอก็ยังคงหนักแน่นอย่างไม่ต้องสงสัย

แต่ก็เพราะหนักแน่นมากเกินไป ถึงได้ทำให้เขาสงสารมากกว่าเดิม

“คนคนหนึ่งแบกรับความเจ็บปวดไว้คนเดียว ก็เหมือนมีภูเขาลูกใหญ่มากดทับ แต่ถ้าคุณแบ่งเบาความเจ็บปวดนั้นมา เราสองคนก็จะแบกรับมันด้วยกัน แบบนั้นคุณก็จะสบายใจมากขึ้น นรมน เราเป็นสามีภรรยากัน ยังมีอะไรที่ไม่สามารถแบกรับอะไรร่วมกันได้อีกเหรอ? หรือในใจของคุณ คิดว่าผมจะทอดทิ้งคุณเพราะเรื่องที่คุณเจอมา?”

บุริศร์ไม่อยากพูดเสียงดังกับนรมน แต่ว่าเขาควบคุมตัวเองไม่ได้จริงๆ

นรมนในตอนนี้มักจะสร้างใยให้ตัวเองเหมือนดักแด้ แล้วขังตัวเองไว้ในนั้น ใครก็ไม่สามารถเข้าไปหาได้ นอกเสียจากว่าวันใดวันหนึ่งเธอจะกลายเป็นผีเสื้อแล้วบินออกไป ไม่อย่างนั้นใครก็ไม่สามารถเข้าหาเธอได้

นรมนเงียบ เธอนั่งกัดริมฝีปากอยู่ตรงนั้น แววตาว่างเปล่า ทว่ากลับวาววับไปด้วยหยาดน้ำตา

ทันใดนั้นบุริศร์ก็ใจอ่อน

เขาดุด่าเธอไม่ลง และไม่กล้าใช้คำแรงๆกับเธอด้วย

บุริศร์โอบนรมนเข้ามาในอ้อมกอด แล้วพูดว่า “คุณอยากให้ผมทำยังไงกับคุณ?”

นรมนจับเสื้อของเขาแน่น อยากพูดขอโทษ แต่กลับรู้สึกอ่อนแรง

บรรยากาศกดดันถาโถมเข้าใส่บุริศร์ และในตอนนี้เองที่เสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้นมา

บุริศร์หยิบโทรศัพท์ออกมา ก็พบว่าเป็นสายจากไมค์ จึงปล่อยนรมนออกแล้วพูดว่า “ผมออกไปรับโทรศัพท์นะ”

“ได้!”

นรมนไม่ได้ห้าม