แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 197

บทที่ 197 กลับไปไม่ได้แล้ว

บุริศร์ทำโจ๊กหมูไข่เยี่ยวม้าของโปรดนรมน แต่ในตอนที่เขาเข้ามาในห้องกลับไม่เห็นนรมน

หัวใจของเขาแทบทะลุออกมานอกอก

หรือว่ามีคนจับตัวนรมนไปต่อหน้าต่อตาเขาอีกแล้ว?

“นรมน นรมน!”

บุริศร์ลนลาน

เขาตะโกนเรียกนรมน พร้อมกับหานรมน จากนั้นก็ได้ยินเสียงอ่อนแรงดังขึ้นมาภายในห้อง

“ฉันอยู่นี่”

บุริศร์ชะงักนิ่ง

เขาได้ยินเสียงของนรมนเต็มสองหู แต่ทำไมถึงไม่เห็นเธอล่ะ?

“นรมน คุณอยู่ไหน?”

บุริศร์นำโจ๊กไปวางไว้บนโต๊ะ จากนั้นก็ตั้งใจฟังที่มาของเสียงนรมนเงียบๆ แต่รอนานแล้ว เขากลับไม่ได้ยินเสียงตอบรับจากนรมนอีก

เขาคิดว่าตัวเองต้องหูฝาดไปแน่ๆ

นรมนไม่ได้อยู่ที่นี่ ไม่รู้ใครพานรมนไปไหนอีก

บุริศร์กำลังจะลุกขึ้น แต่จู่ๆก็พบว่ามีคนจับขาของเขาเอาไว้

เขาก้มหน้าลง ก็เห็นดวงตาตื่นกลัวที่โผล่ออกมาจากใต้เตียงของนรมน

หัวใจของบุริศร์ไหวสะท้าน ราวกับถูกฉีกกระชากภายในเสี้ยววิ เขาเจ็บปวดหัวใจจนแทบหายใจไม่ออก ลำคอแห้งผากจนยากที่จะเอ่ยพูดออกมา

“คุณกำลังทำอะไร?”

เขาไม่ได้ต่อว่านรมน แต่ช่วยดึงเธอออกมาด้วยซ้ำ

นรมนนั่งลงบนเตียงเหมือนเด็กมีความผิด ไม่รู้ต้องวางมือทั้งสองข้างไว้ตรงไหน

เธอไม่รู้ว่าควรบอกบุริศร์ยังไงดี

เขาต้องรำคาญที่เธอเป็นแบบนี้แน่ๆเลยใช่ไหม?

ตอนที่อยู่กับรเมศ เธอซ่อนตัวเองไม่ได้ ช่วงเวลาที่เธอสบายใจที่สุดคือช่วงกลางคืนที่ไม่มีคนมา เธอเงยหน้ามองเพดานในความมืดจนฟ้าสว่าง

ถึงจะน่าเบื่อ แต่ความมืดก็สามารถให้ความรู้สึกปลอดภัยกับเธอได้

แต่เมื่อได้มาเผชิญหน้ากับบุริศร์ในตอนนี้ จู่ๆนรมนก็รู้สึกละอายใจ

เธอไม่ใช่นรมนที่มั่นอกมั่นใจอีกต่อไปแล้ว เธอไม่รู้แม้แต่ว่าต้องพูดยังไงกับบุริศร์ถึงจะดี

เมื่อเผชิญหน้ากับความเงียบของนรมน หัวใจของบุริศร์ก็ราวกับโดนทิ่มแทง

“ผมทำโจ๊กหมูไข่เยี่ยวม้าที่คุณชอบด้วย เรามากินกันไหม?”

บุริศร์ปล่อยผ่านเรื่องนี้ไป เขายังคงมองมาที่นรมนอย่างอ่อนโยน แต่กลับทำให้นรมนก้มหน้าหลบสายตา

“ขอโทษนะ”

“ไม่ต้องขอโทษ มันไม่ใช่ความผิดของคุณ ไม่ว่าคุณจะผ่านอะไรมา ไม่ว่าตอนนี้คุณจะเป็นยังไง ผมก็จะอยู่เคียงข้างคุณ นรมน คุณต้องเชื่อมั่น เราเป็นสามีภรรยากัน ผมจะไม่ทอดทิ้งคุณ และจะไม่มีทางรำคาญคุณเพียงเพราะคุณเคยมีความหลังกับสิ่งที่เจอ คุณยังคงเป็นนรมนคนเดิมในใจผม คุณยังเป็นผู้หญิงที่วันๆเอาแต่ไล่ตามจีบตามบอกชอบผมคนนั้น”

บุริศร์พูดออกมาอย่างจริงใจ จู่ๆนรมนก็รู้สึกอยากร้องไห้

นี่เธอกลายเป็นคนอ่อนแอจริงๆแล้วใช่ไหม ทำไมถึงเอาแต่จะร้องไห้ตลอดเลยล่ะ?

“ขอบคุณนะ”

นรมนก้มหน้าลง เมื่อบุริศร์นั่งลงข้างๆตัวเอง ก่อนหน้านี้ขาเรียวยาวของเธอยังเกี่ยวแข้งเกี่ยวขากับเขาอยู่เลย แต่ตอนนี้เธอสกปรกไปทั้งตัว เมื่อต้องมานั่งข้างๆบุริศร์อย่างนี้จึงมีแต่ความละอายใจ

“คุณขยับไปหน่อย เดี๋ยวฉันกินเอง”

นรมนรู้สึกว่าตัวเองเป็นขอทาน ส่วนบุริศร์คือราชาผู้สูงส่ง ทั้งสองไม่คู่ควรกันเลยแม้แต่น้อย

เธอไม่รู้ว่าเมื่อครู่เธอไปเอาความกล้ามาจากไหน ถึงได้ทำให้เธอกล้านัวเนียกับบุริศร์แบบนั้น

ตอนนี้เธอไม่คู่ควรกับเขาแล้ว

บุริศร์รู้สึกได้ถึงความท้อถอยของนรมน เขาไม่ได้ยื่นชามไปให้เธอ แต่พูดเสียงเบาว่า “ผมอยากป้อนคุณ เห็นแก่ความต้องการของผมได้ไหม?”

แล้วนรมนจะปฏิเสธด้วยเหตุผลอะไรได้?

เธอพยักหน้า

ตอนที่บุริศร์ยื่นช้อนเข้ามาป้อน ความรู้สึกสะอิดสะเอียนก็ตีรวนขึ้นมาอีกครั้ง

นรมนไม่อยากหลุดการควบคุมต่อหน้าบุริศร์ เธอจึงพยายามอดทน เมื่อบุริศร์ป้อนโจ๊กเข้าปากเธอ เธอก็ค่อยๆเคี้ยว แต่กลับรู้สึกมวลท้องไปหมด

ไม่ได้!

จะหลุดอาการต่อหน้าบุริศร์ไม่ได้!

จะให้เขารู้ไม่ได้ว่าตอนนี้เธอไม่สามารถกินอะไรได้ ไม่อย่างนั้นบุริศร์ต้องรู้สึกผิดกว่าเดิมแน่ๆ

เธอไม่เคยอยากให้บุริศร์รู้สึกผิดเลยสักครั้ง!

นรมนพยามข่มมันเอาไว้ ตอนที่บุริศร์กำลังจะป้อนคำที่สอง เธอก็ส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ไม่อยากกินแล้ว”

ของโรดที่เคยชอบที่สุด ตอนนี้กลับทำให้เธอกลืนลงไปอย่างยากลำบาก

เธอไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรไป บางทีอาจจะป่วยแล้วจริงๆ

นรมนไม่กล้ามองตาบุริศร์

เขาจะคิดว่าเธอเอาแต่ใจไหม?

หรือคิดว่าเธอกำลังงอแงหรือเปล่า?

แต่เธอกินไม่ลงจริงๆ

แต่เรื่องที่เหนือความคาดหมายก็คือ บุริศร์ไม่ได้บังคับให้เธอกินแต่ แต่กลับกินส่วนที่เหลือลงไปแทน

เมื่อนรมนเห็นเขาไม่ถือโกรธอะไร ดวงตาของเธอก็รื้นไปด้วยน้ำตาอีกครั้ง

“ฉันไปเข้าห้องน้ำนะ”

เธอรีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำ ขนาดผ้าห่มที่คลุมเอาไว้ตกลงบนพื้นยังไม่สนใจ