แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 196

บทที่ 196 เธอป่วยซะแล้ว

ในตอนที่บุริศร์กำลังจะพูดอะไรกับนรมนต่อ ก็พบว่านรมนหมดสติไปแล้ว

เขาตกใจจนหน้าถอดสี. รีบเช็ดตัวให้นรมน จากนั้นก็เอาชุดนอนมาใส่ให้แล้วอุ้มเธอออกไปข้างนอก

เมื่อชุดนอนอยู่บนร่างของนรมนจึงค่อนข้างตัวใหญ่ เหมือนเสื้อคลุมตัวยาว ยิ่งสะเทือนสายตาของบุริศร์

เขาเช็ดน้ำตาตรงหางตาออกอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เรียกหมอมาหา

หมอทำการตรวจทั้งร่างกายให้นรมน จึงพบว่านอกจากรอยแผลบนร่างกายของเธอแล้ว นรมนก็ไม่ได้มีบาดแผลอื่นใดๆ แต่เป็นเพราะว่าร่างกายของเธออ่อนแอเกินไปถึงได้เป็นแบบนี้

เพียงแค่ได้ยินคำพูดเหล่านี้จากปากของหมอ บุริศร์ก็พอจะจินตนาการออกว่านรมนต้องเจอกับโหดร้ายขนาดไหน

แล้วทำไมการทำงานของระบบย่อยอาหารถึงผิดปกติล่ะ?

เมื่อพฤษ์ได้ยินว่านรมนกลับมาแล้ว เลยคิดจะมาหา แต่กลับถูกบุริศร์ขวางไว้นอกประตู

"ไปสืบมาว่าคนที่ถูกขายขึ้นเรือกินอะไรไปบ้าง" บุริศร์ต้องการรู้ทุกอย่าง

ไม่นานพฤกษ์ก็หาคำตอบให้เขาได้

"ประธานบุริศร์ คนบนเรือกินอาหารเหลือและอาหารบูดครับ คนพวกนั้นไม่เห็นพวกเธอเป็นคนเลย ทั้งด่าทั้งดูถูก ทั้งข่มเหงรังแกสารพัด บางครั้งก็ถึงขนาดบังคับให้พวกเธอกินเยี่ยวเพื่อความสะใจ"

ในตอนที่พฤกษ์ได้ยินเรื่องพวกนี้ก็ลังเลอยู่นานว่าควรบอกบุริศร์ดีไหม แต่สุดท้ายเขาก็เลือกบอกบุริศร์ไป

สีหน้าของบุริศร์เปลี่ยนเป็นสีหน้าน่ากลัว แต่กลับไม่ได้พูดอะไรออกมา จากนั้นก็หันหลังเดินกลับเข้าไปในห้องพักผู้ป่วยอย่างเรียบนิ่ง

นรมนยังคงหลับอยู่ ทว่าเธอกลับหลับไม่สนิท สองมือกอดขาที่งอเข้าหากันเหมือนกุ้งเอาไว้แน่น

บุริศร์พยายามทำให้ร่างกายของเธอยืดหยุ่น แต่กลับไม่ได้ผล ราวกับนรมนที่ตกอยู่ในห้วงนิทรากำลังป้องกันตัวเองอย่างสุดชีวิตด้วยแรงทั้งหมดที่มี

เป็นวิธีการป้องกันตัวภายใต้จิตสำนึก แต่กลับทำให้คนเห็นรู้สึกเจ็บปวดหัวใจเป็นอย่างมาก

บุริศร์ถอดรองเท้า แล้วขึ้นไปบนเตียง จากนั้นก็ดึงนรมนเข้ามากอดไว้แน่น พูดเสียงแผ่วเบาว่า "ไม่ต้องกลัว ผมอยู่นี่ ทุกอย่างผ่านไปแล้ว นรมน ผ่อนคลายนะ อย่าทำร้ายตัวเองอย่างนี้ ผมคือบุริศร์ไง"

ในตอนที่เขาเริ่มพูด นรมนไม่ฟังเลยสักนิด เธอต่อต้านโดยอัตโนมัติ ทั้งยังหันหลบ และใช้ฟันกัดลงบนข้อมือกับแขนของบุริศร์อย่างแรง และในทุกๆที่ที่เธอสามารถกัดได้

เธอกางอุ้งมือเพื่อป้องกันตัวราวกับเป็นแมวดำ

ไม่นานบนร่างกายของบุริศร์ก็เต็มไปด้วยบาดแผล แต่เขากลับไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด เพราะว่าบริเวณหัวใจเจ็บกว่าบริเวณภายนอกเยอะ

หญิงสาวที่เคยร่าเริงสดใส เปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้ ความผิดใครกัน?

ความผิดของเขาไง!

เพราะเขาไม่ได้ปกป้องเธอให้ดีๆ ถึงทำให้เธอได้เผชิญกับทุกอย่างแบบนี้ บุริศร์ปล่อยให้นรมนกัด แต่เขากลับกอดเธอเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

ในที่สุดนรมนก็หยุดกัด และหลับลึกลงไปอีกครั้ง ทว่ากลับดูผ่อนคลายขึ้นเยอะ

บุริศร์ยังคงกอดเธอเอาไว้ แต่ก็พบว่าเธอยังคงสั่นอยู่ และต่อต้านเป็นบางครั้ง

เธอได้กลิ่นของบุริศร์ แต่ร่างกายก็ยังมีอาการตอบสนองแบบนี้ออกมาโดยอัตโนมัติ

ในฝัน ผู้หญิงหลายคน ถูกโยนลงบนท้องเรือราวกับเป็นสิ่งของ พร้อมกับถูกฉีกกระชากเสื้อผ้าออก และถูกคนป่าเถื่อนพวกนั้นปู้ยี่ปู้ยำต่อหน้าทุกคน

เสียงร้องไห้ เสียงร้องขอความช่วยเหลือพวกนั้น ไร้ความหมายและไร้ประโยชน์เมื่ออยู่ท่ามกลางมหาสมุทร

ที่นั่นคือนรกบนดิน คือความทรมานที่ไร้ซึ่งความหวัง

ถ้าไม่ใช่ว่าต้องเหลือพวกเธอเอาไว้เพื่อนำไปประมูล นรมนก็ไม่รู้เลยว่าตัวเองจะเจอกับอะไรบ้าง

ผู้หญิงหลายคนถูกกระทำอย่างหยาบคายจนเสียชีวิต. จากนั้นก็จะถูกโยนลงทะเลด้วยสภาพดูไม่ได้ ร่างกายจมหายไปกับทะเลลึก ตอนแรกรอบกายเธอเบียดแน่นไปด้วยเพื่อนร่วมชะตากรรม. จนไม่สามารถขยับตัวได้ ต่อมาก็ค่อยๆมีพื้นที่ว่างในการขยับตัว. แต่กลับแลกมาด้วยความรู้สึกหวาดผวาและสิ้นหวังที่อัดอั้นอยู่ในหัวใจ จนสุดท้ายก็ดูดกลืนตัวตนของพวกเธอไปจนหมดสิ้น

"อย่า! อย่า!"

นรมนดิ้น พร้อมกับตะโกน แต่กลับไม่สามารถตื่นจากฝันร้ายได้

ร่างกายของเธอเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ

"นรมน ตื่น ตื่นขึ้นมา"

บุริศร์ทนเห็นเธอทรมานอยู่ในฝันร้ายไม่ได้. จึงเขย่าตัวให้เธอตื่น แต่กลับไม่ค่อยได้ผล

ภาพในความฝันของนรมนตัดมาที่ห้องของรเมศ

เธอถูกรเมศมัดไว้บนเตียง ผู้ชายที่เคยดีแสนดีตอนนี้กลับกลายมาเป็นปีศาจ ที่ฉีกกระชากเสื้อผ้าของเธอออกอย่างโหดร้ายทารุณ เพื่อทำไม่ดีไม่ร้ายกับเธอ

"ไม่!"

นรมนกรีดร้อง ใบหน้าเปียกชื้นไปด้วยน้ำตา แต่ฝันร้ายเหล่านั้นช่างเหมือนกับคำสาป ที่สะกดนรมนเอาไว้ ทำให้เธอไม่สามารถหลุดพ้นได้

"อย่ามายุ่งกับฉัน! ออกไป! ไปให้พ้น!"

นรมนกรีดร้อง แกว่งมือสะเปะสะปะไปหมด และมักจะฟาดถูกใบหน้าของบุริศร์โดยไม่ได้ตั้งใจ แรงมากพอที่จะทำให้บุริศร์เจ็บฟัน

เขาเจ็บปวดหัวใจเป็นอย่างมาก แต่ก็ยังไม่สามารถปลุกนรมนได้ เมื่อทำอะไรไม่ได้เขาจึงก้มหน้าลงไปจูบนรมนเอาไว้ นรมนตื่นตูมเหมือนกระต่าย จึงใช้ฟันกัดลิ้นของบุริศร์ ด้วยระดับความรุนแรงที่ราวกับจะกัดลิ้นของอีกฝ่ายให้ขาด

บุริศร์ไม่สนใจ ไม่ใช่ว่าไม่เจ็บ แต่เจ็บถึงขั้วหัวใจ เขาทนเห็นเธอทรมานแบบนี้ไม่ได้ ในเมื่อปลุกไม่ตื่น งั้นก็ดำดิ่งไปด้วยกัน อย่างน้อยในความฝันอันโหดร้ายก็ยังมีคนคอยอยู่เคียงข้างเธอ เธอจะได้ไม่ต้องรู้สึกโดดเดี่ยว

รสชาติขมปร่าของเลือดสดๆลอยคลุ้งทั่วโพรงปากของทั้งสองคน กลิ่นคาวเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ

ในที่สุดนรมนก็ตื่นขึ้นมา

ในวินาทีที่ตื่นขึ้นมา ก็พบว่าร่างกายของเธอนอนราบอยู่ แต่ยังงุนงงกับเหตุการณ์เบื้องหน้า