แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 195

บทที่ 195 มีคนเข้ามา

คิดมาถึงตรงนี้นรมนก็หาวิธีฆ่าตัวตาย

มือและเท้าของเธอถูกมัดเอาไว้อยากกรีดข้อมือก็คงทำไม่ได้ ปากของเธอก็ถูกอุดเอาไว้ กัดลิ้นตายก็คงทำไม่ได้อีก แล้วเธอควรทำยังไงดี?

ชนผนัง?

ถ้าชนผนัง ระยะห่างของเธอในตอนนี้ค่อนข้างไกล อีกอย่างก็ไม่สามารถขยับตัวได้ด้วย

นรมนรู้สึกว่าตัวเองน่าเวทนาเป็นที่สุด ขนาดจะฆ่าตัวตายยังทำไม่ได้เลย

รเมศอำมหิตอย่างที่คิดไว้จริงๆด้วย

เธอมองเพดานอย่างสิ้นหวัง มองไปมองมาก็รู้สึกตาลาย รู้สึกเหมือนมีใครแยกเพดานออกจากกัน

แต่จะเป็นไปได้ยังไง?

ที่นี่คือห้องใต้ดิน เพดานที่นี่ก็เป็นแค่ด้านล่างของพื้นเท่านั้น

นรมนกะพริบตาอีกครั้ง ก็รู้สึกเหมือนเพดานขยับจริงๆ

“แค่กๆ!”

นรมนไอออกมา แม้จะไม่มีใครได้ยินเสียงไอของเธอ แต่เธอก็ยังอยากส่งเสียงออกไปให้ได้มากเท่าที่จะทำได้

เสียงเท้าข้างนอกไม่มีแล้ว แสดงว่าตอนนี้ไม่มีใครอยู่ข้างนอกแล้ว

นรมนจ้องเพดานตาไม่กะพริบ จนเมื่อเพดานถูกแยกออกจริงๆและมีหัวของใครบางคนโผล่ออกมา เธอถึงได้ตกใจเบิกตากว้าง

มีคนเข้ามาจริงๆด้วย!

อีกอย่างยังเข้ามาด้วยวิธีแบบนี้อีก!

นรมนทั้งตกใจทั้งดีใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอเห็นหน้าของคนคนนั้น ดวงตาของเธอก็เอ่อคลอไปด้วยน้ำตา

บุริศร์!

เขามาแล้ว!

เขามาช่วยเธอแล้ว!

ครั้งก่อนเขาเจอเธอจริงๆใช่ไหม?

หลังจากที่บุริศร์ย้ายอิฐบนเพดานออกก็รู้สึกได้ถึงสายตาที่มองตามเขาตลอด เขามองลงไปข้างล่าง ก็พบกับภาพที่ทำให้ดวงตาของเขาแทบบอด หัวใจของเขาเจ็บปวดจนแทบหายใจไม่ออก

ไอ้รเมศไอ้เลว!

เขากล้าทำกับนรมนถึงขนาดนี้เลยเหรอ?

นรมนถูกเชือกเส้นใหญ่มัดเอาไว้บนเตียง ปากก็ถูกปิดเอาไว้ บริเวณข้อมือข้อเท้ามีแต่รอยเลือดสีเข้ม กระตุกต่อมโมโหของบุริศร์ได้เป็นอย่างดี

เขาเคยคิดหลายครั้งว่าจะได้เจอนรมนในสภาพแบบไหนบ้าง แต่ไม่เคยคิดว่าจะได้มาเห็นสภาพที่น่าสะเทือนใจเหมือนในตอนนี้ มันทำให้เขาเจ็บลึกถึงขั้วหัวใจ

บุริศร์กระโดดลงมาข้างล่างด้วยความรวดเร็ว

สายตาของนรมนจดจ้องบุริศร์เอาไว้ตลอด กลัวว่าถ้ากะพริบตา แล้วคนตรงหน้าจะหายไป กลัวว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นจะกลายเป็นเพียงภาพลวงตา

“นรมน!”

บุริศร์รีบเข้ามาหาเธอด้วยความรวดเร็ว จากนั้นก็แกะสิ่งที่ปิดปากเธอออกให้

“บุริศร์!”

เสียงของนรมนแหบแห้ง ร่างกายผอมแห้งจนไม่เหลือเคล้าเดิม

มือของบุริศร์สั่นเทา

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้? รเมศชอบคุณไม่ใช่เหรอ? ทำไมไอ้ชาติหมานั่นทำกับคุณอย่างนี้? ผมจะฆ่ามัน! ผมจะฆ่ามันให้ตาย!”

ร่างกายของบุริศร์สั่นไปมหด จากนั้นเขาก็ค่อยๆแกะมัดให้นรมนอย่างระมัดระวัง

นรมนโถมตัวเข้าสู้อ้อมกอดของเขาทันที

เมื่อเธอได้กลิ่นที่คุ้นเคย ได้สัมผัสอกแกร่งที่แสนอบอุ่น นรมนก็รู้สึกราวกับอยู่อีกโลกหนึ่ง

สิ่งที่ได้ประสบพบเจอมาตลอดทำให้เธอไม่กล้าเชื่อว่าจะยังมีชีวิตรอดได้เจอบุริศร์ พอตอนนี้ได้มาเจอจริงๆ ก็รู้สึกราวกับฝันไป ไม่เหมือนความจริงเลยสักนิด

บุริศร์ถูกเธอกอดรัดจนหายใจลำบาก แต่ก็ไม่ได้ดันเธอออก

นรมนผอมลงไปมาก

ไม่มีน้ำมีนวลเหมือนเมื่อก่อน

เขาไม่รู้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมานรมนต้องลำบากมากขนาดไหน แต่แค่คิดก็พอจะรู้ ว่าเธอต้องทนแบกรับมันไว้มากเท่าไหร่

เขาไม่กล้าถาม ว่านรมนผ่านอะไรมาบ้าง เขากลัวว่าหลังจากได้ฟังตัวเองจะรับไม่ไหว

“ผมมาพาคุณกลับบ้าน”

เสียงของบุริศร์สั่น เจือปนไปด้วยเสียงสะอื้น

ดีจริงๆ!

ในที่สุดก็หาเธอเจอ!

ในที่สุดก็ตามหานรมนที่ยังมีชีวิตเจอ สิ่งนี้สำคัญกว่าสิ่งไหน เทียบกับสิ่งอื่นแล้ว สิ่งไหนก็ไม่สำคัญเท่า

นรมนไม่ได้พูดอะไร ทำเพียงแค่ร้องไห้ ร้องจนเสียงแหบแห้ง ทั้งท้อแท้เสียใจ ขณะเดียวกันก็ดีใจที่หาทางเอาชีวิตรอดเจอ และวินาทีที่เห็นบุริศร์หัวใจเธอก็สั่นไหวในทันที

ณ วินาทีนี้ เธอเพิ่งได้รู้ตัว ว่าตัวเองรักผู้ชายคนนี้มาก

นรมนร้องไห้อยู่ดีๆ จู่ๆก็จูบบุริศร์

กลิ่นกายที่เป็นเอกลักษณ์ทำให้บุริศร์ชะงักไป ต่อมาเขาก็ตอบรับเธออย่างแผ่วเบา กลัวว่าจะสัมผัสถูกบาดแผลบนร่างกายของเธอ