แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 210

บทที่ 210 กิจจาหายไปไหน

หลังจากที่บุริศร์และนรมนเล่นกันสักพัก ทั้งสองก็นอนเงียบๆบนเตียง และมีความสุขกับช่วงเวลานี้

นรมนรู้ว่าบุริศร์ไม่สบายใจจริงๆ ไม่ว่าใครก็รู้ว่าแม่ที่ตนเองเรียกมาเกือบสามสิบกว่าปีนั้นไม่ใช่แม่แท้ๆของตนเอง ก็จะไม่รู้สึกดี แต่เธอไม่รู้จะพูดอย่างไร

ในท้ายที่สุดบุริศร์ถอนหายใจเล็กน้อย และกล่าวว่า “ฉันไม่ได้คาดหวังว่าป้าโอเป็นแม่ผู้ให้กำเนิดของฉัน ไม่น่าแปลกใจที่แม่ปกป้องเธอเสมอ และป้องกันไม่ให้ฉันทำร้ายเธอ นั่นเป็นเพราะเหตุผลนี้นี่เอง”

“คุณโกรธแม่ไหม?”

นรมนไม่รู้ว่าบุริศร์กำลังคิดอะไรในเวลานี้ และถามบุริศร์อย่างระมัดระวัง

บุริศร์ยิ้มอย่างขมขื่น และพูดว่า “โกรธของเธอคืออะไร? เธอใจดีกับฉันหรือเธอกำลังปกปิดความจริงจากฉัน พูดตามตรง เมื่อก่อนคิดเสมอว่าแม่เป็นคนเข้มงวดมาก อุตสาหกรรมขนาดใหญ่ของตระกูลโตเล็กได้รับการดูแลจากแม่เพียงคนเดียว มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แต่ตอนนั้นฉันยังเป็นเด็ก และฉันก็อยากอยู่เคียงข้างเธอจริงๆ”

“ตรินท์อาจจะไม่รู้สึกอะไรมากนัก เพราะตรินท์มีสุขภาพที่ไม่ดีมาตั้งแต่เด็ก และป้าโอเป็นคนดูแลตลอด แต่ฉันอยู่กับแม่ อาจเป็นเพราะฉันเป็นทายาทของตระกูลโตเล็ก ไม่ว่าแม่จะไปที่ไหนก็พาฉันไปด้วยตลอด ฉันเห็นเธอไม่ง่ายเลย ฉันยังรู้ว่าแม่ออกไปเจรจางานทั้งๆที่ป่วย ดังนั้นเธอและฉันอันที่จริงแล้วสนิทกันมากที่สุด จนกระทั่งมีอยู่ครั้งหนึ่ง ป้าโอบอกฉันว่า จริงๆแล้วแม่ไม่ได้รักพวกเรา ตอนนั้นฉันเสียใจมาก”

เมื่อพูดถึงอดีต บุริศร์รู้สึกอึดอัดมาก แม้ว่าจะผ่านไปหลายปีแล้ว เขาก็ยังไม่สามารถตอบสนองจากความรู้สึกนั้นได้

“หัวใจของป้าโอน่าจะโดนหั่นเป็นชิ้นๆ”

หลังจากที่นรมนพูดจบ โดยรู้สึกอายนิด

ในอดีตไม่ว่าจะพูดอะไรก็ได้ แต่ตอนนี้ป้าโอเป็นแม่ผู้ให้กำเนิดของบุริศร์ ดังนั้นฉันไม่รู้ว่าบุริศร์จะโกรธหรือไม่

เธอมองไปที่บุริศร์อย่างระมัดระวัง และพบว่าบุริศร์กำลังมองมาที่เธอ ด้วยรอยยิ้มที่ริมฝีปาก

“ตอนนี้คุณรู้สึกกลัวแล้วเหรอ”

“ใครจะกลัวเธอ!”

นรมนถูกสอดแนมในความคิด และรีบหันหน้าหนี

บุริศร์ยื่นมือออกมาจับมือเธอไว้แน่นๆและพูดว่า “ในช่วงที่คุณหายตัวไป ฉันได้ตรวจสอบหลายสิ่งหลายอย่าง และรู้เกี่ยวกับพฤติกรรมของป้าโอ ฉันพบว่าไฟที่เกิดขึ้นเมื่อห้าปีก่อนมีโอกาสมากที่เกี่ยวข้องกับเธอทั้งหมด แม้ว่าผู้หญิงคนนี้จะเป็นแม่ผู้ให้กำเนิดของฉัน ฉันก็จะไม่เห็นแก่ตัว ฉันจะตรวจสอบสิ่งที่เธอทำกับแม่ของฉันออกมาอย่างแน่นอน

“คุณรู้อะไร?”

จู่ๆนรมนก็นึกถึงกรณีของคุณนายตระกูลโตเล็ก

คุณนายตระกูลโตเล็กไม่ได้ให้บุริศร์รู้ บางทีเธออาจกลัวว่าบุริศร์จะลำบาก

ระหว่างความเสียใจและความเกลียดชัง คุณนายโตเล็กเลือกที่จะกังวลเกี่ยวกับอารมณ์ของบุริศร์ และวางแผนที่จะทำลายคดีของตนเอง เธอไม่ต้องการให้บุริศร์รู้ว่าแม่ผู้ให้กำเนิดของเธอเป็นคนแบบไหน บางทีอาจเป็นเพราะกลัวว่าจะทำร้ายบุริศร์

นรมนไม่รู้ว่าบุริศร์ได้ยินเสียงจากข้างนอกมากแค่ไหน ดังนั้นจึงทำได้แค่ถาม

บุริศร์เห็นดวงตาเล็กๆของเธอกลอกไปมา ทันใดนั้นก็ถามว่า “คุณปิดบังอะไรไว้กับฉันหรือเปล่า?”

“ไม่!”

นรมนตอบอย่างรวดเร็ว แต่ก็ดูเหมือนมีความผิดเล็กน้อย

บุริศร์มองไปที่เธอ และกระซิบ “เกี่ยวกับรายงานร่างกายของแม่ของฉันหรือเปล่า?”

“อะไร? ฉันไม่รู้”

นรมนหยุดไปชั่วคราว ยังคงพยายามแสร้งทำเป็นตะลึง “แต่เขาได้ยินบุริศร์พูดว่า “แม่ของฉันบอกอะไรคุณใช่ไหม? เมื่อฉันผ่านไปฉันได้ยินเฉพาะสิ่งที่คุณพูดในภายหลัง เกี่ยวกับเรื่องผู้ให้กำเนิดของฉัน ด้านหน้าแม่ของฉันได้บอกคุณเกี่ยวกับอาการป่วยนี้ใช่ไหม? บางทีเธออาจจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นใช่มั้ย? มันเกี่ยวข้องกับป้าโอ?”

เมื่อเผชิญหน้ากับปัญหาของบุริศร์ นรมนก็ทำอะไรไม่ถูกจริงๆ

“ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดถึงอะไร ฉันง่วงนิดหน่อย ฉันอยากนอน”

“อย่ามารบกวนฉันล่ะ!”

ตอนนี้เธอรู้สึกตนเองเหมือนนกกระจอกเทศ และเธอไม่กล้าที่จะมองไปที่ดวงตาของบุริศร์

ในเวลานี้ ในที่สุดเธอก็เข้าใจความรู้สึกของคุณนายโตเล็ก

คนที่ฉลาดและใจดีอย่างบุริศร์ ใครจะทำร้ายเขาได้?”

บุริศร์ไม่ได้ถามต่อ แต่กอดนรมนเบาๆจากด้านหลัง และพูดด้วยเสียงเบาๆ “พักกันก่อนเถอะ เดี๋ยวเราไปฟังผลสรุปของกมล”

“กมลออกมาแล้ว?”

นรมนหันไปรอบๆอย่างว่องไว โดยดูประหม่านิดหน่อย

บุริศร์ส่ายหัว และพูดว่า “ไม่เร็วขนาดนั้น หมอบอกว่า ผู้เชี่ยวชาญเหล่านั้นกำลังรักษากมล และดูเหมือนว่าจะมีผลบางอย่าง เด็กคนนั้นหลับไปแล้ว”

“หลับ? ได้ยังไง? เธอเจ็บมาก......”

“มีการบำบัดอย่างหนึ่ง ที่เรียกว่าการบำบัดแบบไม่เจ็บปวด ซึ่งช่วยให้ผู้ป่วยได้รับการรักษาในสภาพที่ไม่เจ็บปวด เทคโนโลยีนี้เพิ่งได้รับการพัฒนาในต่างประเทศ แต่มีการกล่าวกันว่าผลกระทบไม่เลวร้าย ดังนั้นเราทุกคนควรให้ความมั่นใจกับกมล”

“อืม!”

เมื่อพูดถึงกมล นรมนรู้สึกหดหู่เล็กน้อย

เด็กคนนี้มีปัญหาตั้งแต่เขาเกิด ซึ่งเป็นเรื่องที่น่าวิตกจริงๆ เมื่อนึกถึงกมล เธอก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงกานต์ โดยจำสิ่งที่เกี่ยวกับอาณาจักรรัตติกาลที่คุณนายตระกูลโตเล็กเคยบอกกับเธอ

“บุริศร์ แม่ให้ฉันนี้”

นรมนหยิบแหวนธรรมดาออกมา

บุริศร์มองดูค่อนข้างเคร่งขรึม

“แม่ให้มาเหรอ”

“อืม”

บุริศร์หยิบแหวนอีกวงออกมาจากกระเป๋าส่วนตัวของเขา เห็นได้ชัดว่ามันคล้ายกัน แต่ดูก็รู้ว่ามันเป็นของผู้ชาย

“นี่คือสัญลักษณ์สถานะเจ้านายของตระกูลโตเล็ก และแหวนของนายหญิงกล่าวกันว่ามีหน้าที่อื่นๆ แม่บอกคุณไหม?”

“ไม่นะ”

นรมนแสร้งทำเป็นไม่รู้อะไรเลย และวางแผนที่จะหลอกบุริศร์ ด้วยความสงสัยว่าเขารู้มากแค่ไหน