บทที่ 212 อย่างเธอนี่เรียกว่ากรรมตามสนองใช่ไหม
เห็นนรมนเขินอายแบบนี้แล้ว บุริศร์ก็ทนไม่ไหวเสียยิ่งกว่าเดิม
เขาก้มศีรษะลงและขบติ่งหูของนรมนอย่างรุนแรง
"อ๊ะ! เจ็บ!"
ความจริงแล้วมันไม่ใช่แค่เจ็บเท่านั้น ทว่ายังมีความรู้สึกเสียวซ่านที่ทำให้นรมนปฏิเสธไม่ได้ แต่เธอรู้ดีว่าหากทำที่นี่ก็คงใจกล้าจนเกินไป
ถ้าหากมีใครผ่านมาสักคน เธอจะไม่อายจนตายไปเลยเหรอ
มือเล็กๆที่อ่อนนุ่มแรงกับไร้กระดูกของนรมนผลักบุริศร์แล้วพูดว่า “ทำไมคุณถึงได้นิสัยไม่ดีแบบนี้นะ ฉันก็แค่มาดูคุณเท่านั้นเอง”
“ผมคิดว่าคุณพาตัวเองมาให้ผมกินถึงที่นี่เสียอีก”
น้ำเสียงของบุริศร์แหบพร่า เขาไม่ได้ลดละการกระทำแต่อย่างใด ทั้งยังผลักให้นรมนเดินไปสู่ทางตัน
ด้านหลังก็เป็นเคาน์เตอร์ครัว ด้านหน้าก็เป็นบุริศร์ ดวงตาของเขาจับจ้องนรมนราวกับเป็นหมาป่า ทำให้เธอจิตใจเร่าร้อนไม่สงบ ในขณะเดียวกันก็รู้สึกเขินอายและไม่รู้จะทำอย่างไรดี
“หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว ฉันก็แค่...อื้อ...”
นรมนยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกบุริศร์ปิดปากด้วยริมฝีปากบางอีกครั้ง
ครั้งนี้เธอไม่ได้ส่งเสียงอะไรออกมาแล้ว ปล่อยให้บุริศร์ทำอะไรสักอย่างกับเธอ
เมื่ออารมณ์ทั้งหมดระเบิดออกมา ก็ไม่ต่างอะไรจากตอนที่ดอกไม้ไฟปะทุแสงสว่างพร่างพราวชั่วพริบตา นรมนกรีดร้องออกมา จากนั้นก็จมลงไปในอ้อมกอดของบุริศร์
เสื้อผ้าของเธอยุ่งเหยิง แต่ของบุริศร์กลับไม่ได้เปลี่ยนไปมากนัก
นรมนมุดลงไปในอ้อมกอดของเขา จากนั้นก็พูดออกมาอย่างโมโหว่า “เป็นเพราะคุณนั่นแหละ คุณมันเป็นสัตว์ร้าย”
“อืม ผมมันเป็นสัตว์ร้าย”
บุริศร์ที่ได้รับทุกอย่างจนเต็มอิ่มพูดด้วยง่ายมาก ทุกสิ่งที่ภรรยาพูดออกมาล้วนถูกต้องทั้งหมด ต่อให้ไม่ถูกก็ต้องยึดถือเป็นบรรทัดฐาน เขาหวีผมให้เธอใหม่อีกครั้ง
ร่างกายอ่อนแรงของนรมนเต็มไปด้วยเหงื่อ บุริศร์อุ้มเธอขึ้นมา หลังจากที่จัดระเบียบเสื้อผ้าให้เธอเสร็จแล้ว ก็ก้าวเท้าเดินออกไปข้างนอก
ทันใดนั้นเองนรมนก็รู้สึกค่อนข้างที่จะประหม่า
“อย่าเพิ่งออกไปเลยค่ะ ถ้าตอนนี้ฉันออกไปสภาพนี้จะต้องมีคนมองออกแน่ๆ”
บุริศร์กลับยิ้มแล้วพูดออกมาว่า “ไม่เป็นไรหรอก ผมจะให้พวกเขาปิดตาเอาไว้”
“ บุริศร์!”
นรมนยกกำปั้นทุบเขาอย่างโมโห
ให้ทุกคนปิดตา นั่นไม่ใช่ว่าทุกคนรู้แล้วหรอกเหรอว่าเมื่อกี้พวกเราทำอะไรกันในห้องครัว
หน้าอกของบุริศร์ขยับขึ้นลงอย่างรวดเร็ว เห็นได้ชัดว่าเขากำลังกลั้นหัวเราะ นรมนที่กำลังโมโหอยู่เบียดตัวเองให้แนบชิด แล้วกัดลงไปบนคอของเขาทีหนึ่ง เธอก็แค่ระบายอารมณ์โกรธ จึงไม่ได้กัดแรงแต่อย่างใด บุริศร์จึงไม่สนใจ เพียงแต่รู้สึกเปียกชื้นและคันยิบๆ
“ถ้าคุณยังไม่ปล่อย อีกเดี๋ยวพอถึงห้องพักฟื้นผมจะไม่เกรงใจแล้วนะ เมื่อกี้นี้ยังสนุกไม่เต็มอิ่มพอดีเลย”
บุริศร์ขู่เสียงเบา
นรมนรีบถอนฟันออกมาอย่างรวดเร็ว แต่ยังคงถลึงตามองเขาอย่างโมโห ตอนที่กำลังคิดจะพูดอะไร พฤกษ์ก็ไม่รู้ว่าปรากฏตัวออกมาจากไหน
“ประธานบุริศร์ครับ”
นรมนตกใจรีบซุกหน้าลงไปในอ้อมแขนของบุริศร์ เพราะกลัวว่าพฤกษ์จะเห็นอะไรบางอย่าง โดยไม่รู้เลยว่ายิ่งเธอทำแบบนี้ พฤกษ์ก็ยิ่งรู้สึกกระอักกระอ่วน
บุริศร์ยิ้มแย้มเบิกบานขนาดนี้ มีใครบ้างที่จะดูไม่ออกว่าเมื่อกี้นี้เกิดอะไรขึ้น กอปรกับความพยายามที่จะปกปิดอย่างกระตือรือร้นของนรมนแล้ว พฤกษ์จึงอดไม่ได้ที่กระแอมออกมา
นรมนรู้สึกว่าหน้าของตัวเองแสบร้อนราวกับถูกไฟเผา เธอแทบจะหารูมุดเข้าไป
ต้องโทษบุริศร์ไอ้คนชั่ว!
มือเล็กๆ ของเธอหยิกลงบนตัวบุริศร์ด้วยความแค้นเคืองไปหนึ่งที เสียดายที่บนหน้าอกของบุริศร์กลับไม่มีแม้แต่รอย ทำให้เธอไม่สามารถลงมือได้ นรมนที่กำลังโมโหจึงแค่นเสียงออกมาแล้วหดหัวลงเหมือนเต่า
รอยยิ้มของบุริศร์เด่นชัดขึ้น
“มีเรื่องอะไร”
“มีข่าวจากเมืองชลธีครับ”
พฤกษ์ไม่ได้ปิดบังนรมน เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ
บุริศร์พยักหน้า หลังจากนั้นก็พานรมนเข้าไปในห้องพักฟื้น
“หิวไหม ให้ผมไปสั่งอะไรมาให้คุณกินก่อนดีไหม กินเสร็จแล้วก็พักสักหน่อย ผมมีเรื่องด่วนต้องไปจัดการ”
บุริศร์วางเธอลงบนเตียง
ตอนนี้ร่างกายของนรมนยังแดงไม่หาย ดูมีเสน่ห์เป็นอย่างมาก
บุริศร์อดไม่ได้ที่จะคร่อมทับลงไปบนตัวเธออีกครั้งหนึ่ง ช่างหัวเรื่องอื่นปะไร
นรมนเห็นดวงตาที่เหมือนหมาป่าของเขาก็รีบดึงผ้าห่มมาคลุมตัวแล้วพูดว่า “คุณรีบไปเถอะ ไม่อย่างนั้นพฤกษ์จะคิดว่าพวกเรากำลังทำอะไรกันอีก”
“ทำอะไรอย่างนั้นเหรอ”
บุริศร์กลับหยอกล้อหนักขึ้น
ใบหน้าของนรมนแดงก่ำอีกครั้ง
“หยาบคาย”
“ทำเรื่องแบบนี้กับภรรยาไม่นับว่าเป็นเรื่องหยาบคาย และเมื่อกี้นี้คุณเองก็เป็นคนเริ่มก่อนนะ”
“ไสหัวไปเลย ชิ่วๆ”
นรมนสำนึกเสียใจจะตายอยู่แล้ว
ถ้ารู้แล้วว่านี้เธอจะไม่แกล้งหยอกเขาเลย
ใครจะไปรู้ว่าเมื่อก้อนน้ำแข็งที่จริงจังเข้มขรึมร้อนแรงขึ้นมาจะน่ากลัวขนาดนี้
ตอนนี้ข้างล่างของเธอยังระบมอยู่เลย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แค้นรักสามีตัวร้าย