แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 216

บทที่ 216 บุริศร์นิสัยไม่ดีเอาเสียเลย

“เปล่าค่ะ ฉันก็แค่รู้สึกลำบากใจน่ะ”

นรมนไม่คิดจะปิดบังบุริศร์

ความรู้สึกที่เธอมีต่อรเมศค่อนข้างที่จะซับซ้อน

บุริศร์ไม่ได้ถามต่อ ทว่าหน้าของเขายังคงมืดครึ้มลงเล็กน้อย

นรมนรู้ดีว่าไม่ว่าผู้ชายคนไหนก็อาจจะโกรธเมื่อได้ยินคำตอบเช่นนี้ นับประสาอะไรสิ่งที่รเมศทำกับกมล

เธอไม่ได้พูดอะไรออกมา บรรยากาศจึงค่อนข้างที่จะกดดันไปชั่วขณะ

ไมค์กระแอมหนึ่งแล้วพูดออกมาว่า “ถ้าอย่างนั้นให้ฉันพาพวกนายออกทางประตูหลังไหม”

“ที่นี่มีประตูหลังด้วยเหรอ”

บุริศร์มองเขาแวบหนึ่ง

ไมค์ ยิ้มแล้วพูดออกมาว่า “บ้านคนอื่นไม่มี แต่บ้านฉันมีแน่นอน นายก็ใช่ว่าจะไม่รู้จักฉันนี่ ว่าฉันมักจะเหลือทางหนีทีไล่เอาไว้เสมอ”

ประโยคนี้เป็นเรื่องจริง

ไมค์เกือบจะสังเวยชีวิตตัวเองไว้กลางสนามรบ หลังจากนั้นเขาก็ติดนิสัยสร้างทางหนีทีไล่เอาไว้ อาจเป็นเพราะหลังจากที่ได้เผชิญกับความตายมาแล้วจริงๆ ผู้คนก็มักที่จะกลัวตาย

บุริศร์ไม่ได้ขัดข้องอะไร เขามองไปที่นรมนแล้วพูดออกมาว่า “คุณโอเคไหม ไปได้หรือเปล่า”

“ได้ค่ะ”

ตอนนี้นรมนรู้สึกแค่ว่าอยากกลับเร็ว ๆ

อยู่ที่นี่แล้วเธอรู้สึกไม่ค่อยปลอดภัยเลยสักนิด

บุริศร์พูดกับไมค์ว่า “ให้พฤกษ์อยู่รอด้านนอกเพื่อดึงดูดความสนใจของพวกเขาต่อ ขอแค่พฤกษ์ไม่ไปไหน คนพวกนั้นก็จะยังไม่ไป ”

“เข้าใจแล้ว”

ไมค์กับบุริศร์เข้าขากันได้ดีมาก

นรมนถูกบุริศร์จูงมือออกไปจากบ้านของไมค์

ประตูด้านหลังของบ้านไมค์เป็นภูเขาลูกหนึ่ง พื้นผิวบนถนนค่อนข้างที่จะขรุขระ ทำให้เดินไม่ค่อยสะดวกเป็นอย่างมาก ทว่าไมค์ได้เตรียมรถJeepเอาไว้ให้แล้วคันหนึ่ง จากนั้นก็โยนกุญแจรถให้บุริศร์

“ขับลงไปถึงด้านล่างของภูเขาก็จะสามารถออกไปจากที่นี่ได้แล้ว”

“ไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม ด้านล่างมีคนคอยตรวจตราอยู่หรือเปล่า”

บุริศร์ยังคงระมัดระวังตัวมาก

ไมค์ส่ายหน้าแล้วพูดว่า “นายเห็นทะเบียนรถของฉันไหม ใครจะกล้าขวางรถของฉันกัน คนคนนั้นคงไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้วล่ะมั้ง”

ตอนนั้นเองบุริศร์ก็พบว่าป้ายทะเบียนรถของไมค์เป็นป้ายทะเบียนของรถทหาร

“ไปก่อนนะ”

“ระวังตัวด้วย”

บุริศร์พานรมนขึ้นไปบนรถ หลังจากนั้นก็ขับออกไป

นรมนแอบชำเลืองมองบุริศร์ เขาจดจ่ออยู่กับการขับรถ สีหน้าไม่ได้แสดงอารมณ์โมโหหรือยินดีใดๆ แต่นรมนไม่เชื่อสักนิด

“คุณกำลังโกรธอยู่อย่างนั้นเหรอคะ”

“ผมเปล่า”

บุริศร์ต่อกลับไปอย่างรวดเร็ว แสดงให้เห็นว่าเขากำลังโกรธอยู่ชัดๆ

นรมนถอนหายใจแล้วพูดออกมาว่า “ถึงยังไงเขาก็เคยช่วยฉันกับเด็กๆ เอาไว้”

“และเขาก็เคยขังคุณเอาไว้ด้วยเช่นกัน”

ท้ายที่สุดแล้วบุริศร์ก็ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ตัวเองเอาไว้ได้ จึงค่อนข้างที่จะยังชาและแข็งกระด้าง

ทันทีที่นึกถึงสภาพของนรมนตอนที่อยู่ในห้องใต้ดิน บุริศร์ก็แทบอยากจะฆ่ารเมศด้วยมือของตัวเอง

นรมนไม่ได้คัดค้านในประเด็นนี้ ทั้งยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีเหตุผลอะไรที่สามารถหักล้างได้

เธอกล่าวเสียงเบาว่า “ความจริงแล้วเขาก็ทำเรื่องไม่ดีเอาไว้ตั้งมากมาย แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะสามารถลบเลือนสิ่งที่เขาเคยทำให้ฉันกับพวกเด็กๆ ได้ ถ้าไม่ใช่เพราะเขา เมื่อห้าปีก่อนฉันกับลูกคงต้องตายอยู่ในกองเพลิงไปแล้ว จะมามีฉันในวันนี้ได้เสียที่ไหน นอกจากนี้ในปีนั้นก็ยังเป็นเขาที่คอยดูแลฉัน ”

“คุณกำลังพูดแก้ต่างให้เขาอย่างนั้นเหรอ คิดว่าผมไม่ควรจัดการเขา ไม่ควรที่จะจัดการตระกูลวัชโรทัยอย่างนั้นใช่ไหม ”

บุริศร์เหยียบเบรกกะทันหัน

การหยุดรถอย่างกะทันหันทำให้ร่างกายของนรมนถูกแรงเหวี่ยงดึงไปข้างหน้า โชคดีที่เธอคาดเข็มขัดนิรภัยไว้จึงเด้งกลับมา แต่เธอก็รู้ว่าความโกรธของบุริศร์พุ่งถึงจุดสูงสุดแล้ว

“ฉันไม่ได้ต้องการที่จะอ้อนวอนแทนเขา ฉันแค่จะบอกว่าฉันอยู่ในช่วงอารมณ์ที่ซับซ้อนมาก ไม่รู้ว่าตัวเองควรจะทำยังไงต่อไปดี คุณจัดการเขาก็ดี จัดการตระกูลวัชโรทัยก็ดี ฉันรู้ดีว่าคุณมีเหตุผลของคุณ ฉันก็แค่พูดสิ่งที่ฉันคิดในตอนนี้ออกมาเท่านั้น”

นรมนเองก็ไม่รู้ว่าตนเป็นอะไรไปแล้ว

เธอเกลียดทุกสิ่งที่รเมศทำกับกมล และรับไม่ได้กับเรื่องบ้าๆ ที่เขาทำเพราะชอบเธอ แต่เธอก็ไม่สามารถลบล้างความจริงที่ว่ารเมศช่วยเธอไว้เมื่อห้าปีก่อนได้ด้วยเช่นกัน

เธอรู้สึกสับสนเป็นอย่างมาก ทั้งยังรู้สึกยุ่งเหยิงไปหมด

เดิมทีเธอไม่ได้คิดจะขอความเมตตาให้กับรเมศ แต่ตอนนี้พูดไปพูดมาก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้เปลี่ยนเป็นแบบนี้แล้ว

เธอคิดจะอธิบาย กลับพบว่ายิ่งพูดก็ยิ่งแย่ลง ท้ายที่สุดก็เป็นกังวลจนเหงื่อออกเต็มไปหมด

บุริศร์ลดกระจกรถลง ตอนที่กำลังคิดจะสูบบุหรี่ก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองรับปากนรมนไว้แล้วว่าจะเลิกบุหรี่ ก็เลยไม่มีของพวกนี้ติดตัว เขาจึงหันศีรษะออกไป แล้วพยายามที่จะสงบสติอารมณ์ของตัวเอง

เขารู้ดีว่าจริงๆแล้วนรมนมีความยากลำบากในแบบตัวเอง บุญคุณที่ช่วยชีวิตเธอไว้เมื่อ ห้าปีก่อนทำให้นรมนเริ่มที่จะลังเล แต่มันทำให้เขาทั้งอิจฉาและอึดอัด

ผู้หญิงของตัวเองช่วยออกปากแทนผู้ชายคนอื่น ทั้งยังเป็นคนที่ทำร้ายเธอกับลูกๆ ของเธออีก สถานการณ์แบบนี้มันทำให้เขารู้สึกโกรธมากขึ้นกว่าเดิม

ทั้งสองคนต่างเงียบๆอยู่พักหนึ่ง

ลมหนาวจากข้างนอกพัดเข้ามาทางกระจกหน้าต่างรถ

ตอนที่ออกมานรมนสวมเสื้อผ้าค่อนข้างที่จะบาง ตอนนี้เลยหนาวนิดหน่อย

แต่เธอก็มีนิสัยดื้อรั้น จึงไม่ยอมพูดกับบุริศร์ ทั้งยังขี้เกียจจะสนใจเขา จึงหันออกไปมองวิวทิวทัศน์ข้างนอกแทน แต่ในหัวของเธอกลับเต็มไปด้วยความสับสน

ลมพัดโดนผมยาวๆ ของเธอ ถึงแม้ว่าเธอจะมวยมันขึ้นไปหมดแล้ว แต่ก็ยังมีผมเส้นเล็กๆ ปรกลงมาเหมือนเด็กซนๆ ที่แกว่งไปมาตามลม ทำให้เธอรู้สึกคันเล็กน้อย

เดิมทีเธอก็หงุดหงิดอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งอึดอัดเข้าไปใหญ่ จึงเหน็บผมเอาไว้ข้างหลังใบหู คิดไม่ถึงเลยว่าจะถูกแหวนเกี่ยวเอาไว้จนพันกันไปหมด

“โว้ย!”

นรมนอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงร้องออกมา

บุริศร์รีบหันกลับไปมอง พอเห็นสภาพของเธอในตอนนี้แล้วก็รีบยื่นมือเข้าไปช่วย แต่นรมนกลับหลบตัวหนี