แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 232

บทที่ 232 นี่คือวิธีที่คุณตอบแทนผมอย่างนั้นเหรอ

เมื่อตุลยาพูดประโยคนี้ออกมา ทุกคนต่างตกใจชะงักงัน

สีหน้านรมนดูแย่มาก

บุริศร์เป็นสามีของเธอ วันนี้กลับมีคนมาประกาศต่อหน้าตัวเองว่าจะตามจีบบุริศร์ ใบหน้านรมนถึงกับจมดิ่งลงในบัดดล

“คุณตุลยา ฉันคิดว่าเธอคงเข้าใจผิดแล้ว”

“ฉันจะเข้าใจผิดหรือไม่เธอไม่ต้องสนใจแล้ว นรมน นึกไม่ถึงจริงๆว่าเธอจะบุญถึงขนาดนี้ แต่ว่าฉันถูกใจผู้ชายคนนี้แล้ว ฉันไม่สนด้วยว่าเธอกับเขาจะเป็นอะไรกัน ตั้งแต่ตอนนี้ไปฉันจะตามจีบเขา!”

ตุลยาพูดอย่างหนักแน่น

เมื่อกมลได้ยินก็ร้องไห้ขึ้น

“คุณเป็นผู้หญิงไม่ดี แด๊ดดี้เป็นของหนู คุณจะมาแย่งแด๊ดดี้ของหนูไม่ได้!”

เธอกอดบุริศร์ไว้แน่น การปรากฏตัวกะทันหันของตุลยาทำให้กมลรู้สึกไม่ค่อยดี

ตุลยา มองเธออย่างเย็นชา : ฉันไม่ได้จะแย่งหนูสักหน่อย หนูจะเครียดทำไม หนูวางใจเถอะ ฉันไม่ได้สนใจตัวหนูหรอก”

กมลจึงร้อง“แง”ดังขึ้น

“แด๊ดดี้ หนูไม่ชอบผู้หญิงไม่ดีคนนี้ ไล่เขาไปหน่อยค่ะ!”

กมลกอดบุริศร์แล้วร้องไห้

สีหน้าบุริศร์ดูแย่มาก

“คุณตุลยา เชิญคุณออกไป!”

“ฉันยังพูดกับนรมนไม่เสร็จเลย ฉัน……”

“ออกไป๊!”

น้ำเสียงบุริศร์ดุดันขึ้น บรรยากาศในห้องเต็มได้ด้วยความตึงเครียด แม้แต่กิจจาก็ถึงกับตัวสั่น

น่ากลัวจัง!

แด๊ดดี้คนเดิมกลับมาอีกแล้ว!

เขาจึงคว้ามือของนรมนไว้

นรมนก็ตกใจเล็กน้อย

น้อยมากที่บุริศร์จะมีอาการแบบนี้ แต่ตุลยาก็ไปสะกิดโดนขีดความอดทนสุดท้ายของพวกเขาเข้าจริงๆ

กมลเป็นดวงใจของพวกเขา และตุลยาไม่เพียงแต่กระทำเช่นนี้ต่อกมล ตอนนี้ยังจะมาประกาศศึกกับนรมนอีก ต้องการจะแย่งบุริศร์ไป นี่เป็นเรื่องที่ไม่สามารถอดทนต่อไปได้อีก

ตุลยาก็ตกใจด้วยเช่นกัน

ตั้งแต่เล็กจนโตยังไม่เคยมีใครกล้าพูดกับเธอเช่นนี้ แต่ว่าเธอก็แค่ชะงักไปเพียงชั่วครู่เท่านั้น จากนั้นก็พูดอย่างตื่นเต้นว่า : ว้าว สุภาพบุรุษมากๆ! ฉันชอบ!”

สีหน้านรมนดูแย่ขึ้นอีกครั้ง

“คุณตุลยาเธอต้องการอยากคุยอะไรกับฉัน ก็พูดมา”

เธอจับมือของตุลยาไว้ แล้วดึงตุลยาออกมาแกมบังคับ

กิจจากลัวจะเกิดเรื่องขึ้นกับเธอ อยากจะตามไปด้วย แต่ก็ถูกนรมนผลักเข้าไปในบ้าน

กมลร้องไห้อย่างเสียใจ บุริศร์ที่ถึงแม้อยากจะเข้าไปช่วยนรมน ก็ไม่สามารถทำได้ เขารีบก้มตัวไปปลอบกมล

หลังจากตุลยาถูกนรมนดึงกระชากออกมา ก็สะบัดมือเธอทิ้งในทันใด

“อย่ามาแตะต้องตัวฉัน! เธอมันผู้หญิงหลอกลวง!”

นรมนรู้สึกว่าตัวเองเหมือนทำคุณบูชาโทษ

ถ้าหากไม่ใช่เพราะเห็นใจที่ตุลยาเสียโฉม เธอก็ไม่มีทางบอกที่อยู่ของMrs.Yanให้กับตุลยา ใครจะไปรู้ว่าตุลยาจะเป็นคนแบบนี้ ทันใดนั้นเธอรู้สึกว่าเหมือนตัวเองจะก้าวก่ายเรื่องคนอื่นมากเกินไป

“ไม่ว่าเธอจะคิดอย่างไร ที่อยู่กับเบอร์โทรที่ฉันให้ไปล้วนเป็นของจริง สำหรับเรื่องที่Mrs.Yanทำไมถึงไม่ยอมรักษาหน้าให้เธอนั้น นั่นก็เป็นเรื่องของMrs.Yan ระหว่างฉันกับคุณก็ไม่มีอะไรต้องคุยกันอีก นับตั้งแต่นี้ต่อไปคุณกับฉันก็ไม่จำเป็นต้องติดต่อข้องเกี่ยวกัน”

เมื่อพูดจบ นรมนหันตัวเพื่อจะกลับ

แต่ตุลยามาขวางเธอไว้

“เธอหมายความว่าอย่างไร เธอไล่ตามฉันที่สถานพักฟื้น หาว่าฉันเป็นผู้ต้องสงสัย ทั้งหมดนี้เธอจงใจใช่ไหม พูดมาสิ เธอเล็งฉันไว้ตั้งแต่เนิ่นๆแล้วใช่ไหม ตั้งใจให้ฉันกลายเป็นคนโง่ใช่ไหม”

นรมนรู้สึกประหลาดใจกับคำพูดของตุลยา

“ตุลยา ฉันไม่รู้หรอกว่าลึกๆแล้วเธอเป็นคนอย่างไร แต่เมื่อสักครู่ฉันได้บอกไปแล้วว่า เรื่องMrs.Yanนั้นฉันตั้งใจอยากช่วยเธอจริงๆ แต่สำหรับMrs.Yanทำไมถึงไม่ช่วยเธอนั้น ฉันจะไปรู้ได้อย่างไร”

“น้อยๆหน่อย ถ้าสิ่งที่เธอพูดเป็นเรื่องจริง อย่างนั้นตอนนี้เธอก็โทรหาMrs.Yanสิ ถ้าหากว่าเขาบอกว่ารู้จักเธอ อย่างนั้นฉันก็จะไม่หาเรื่องเธออีก”

คำพูดตุลยาทำให้นรมนถึงกลับกลัดกลุ้ม แต่คิดๆดูแล้วก็ไม่เห็นที่ตัวเองจะต้องกลัว จึงได้หยิบโทรศัพท์โทรหาMrs.Yan

แต่เมื่อโทรไปยังเบอร์ที่เคยโทรเป็นประจำ คู่สายนั้นกลับเป็นสายไม่ว่าง จนกระทั่งสายตัดไป แล้วนรมนก็ได้โทรกลับไปอีกครั้ง แต่คู่สายนั้นกลับกดสายทิ้ง

Mrs.Yanเป็นแบบนี้ดูไม่เหมือนกับคนที่นรมนเคยรู้จัก!

ทำไมถึงเป็นแบบนี้