แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 233

บทที่ 233 ยกบุริศร์ให้ฉัน

คนใจร้าย ไร้ความรู้สึก!

นี่หมายถึงเธอเหรอ

นรมนรู้สึกว่าตัวเองจะรับไม่ได้

“รเมศ คุณจะพูดแบบนี้กับฉันไม่ได้ คุณก็รู้ว่าสิ่งที่คุณทำดีต่อฉัน ฉันนั้นจำได้เสมอ”

“อย่างนั้นก็บอกบุริศร์ให้ปล่อยตระกูลวัชโรทัย แล้วกลับมาอยู่ข้างๆผม ทำได้ไหม ไม่จำเป็นต้องมีลูกก็ได้ ผมจะดีกับคุณเหมือนอย่างห้าปีที่ผ่านมา ผมจะดีกับคุณเท่าตัวเลย ดีกว่าที่บุริศร์ดีกับคุณเสียอีก คุณกลับมาดีไหม”

น้ำเสียงรเมศลดต่ำลงฉับพลัน น้ำเสียงที่พูดเแฝงด้วยการขอร้อง

รเมศที่ละทิ้งความยโส ละทิ้งแม้แต่ความสง่าอย่างที่เคยเป็น แต่นรมนกลับรู้สึกเจ็บปวดทรมานใจอย่างที่สุด

“ความรู้สึกเป็นสิ่งที่บังคับกันไม่ได้ รเมศ ฉันเห็นคุณเป็นแค่พี่ชายหรือเพื่อนเท่านั้น

“พูดไปพูดมา คุณก็จากเขาไปไม่ได้ถูกไหม คุณยังรักเขา ไม่ว่าเขาจะดีจะร้ายกับคุณอย่างไร ไม่ว่าจะคุณจะได้รับบาดเจ็บจากกองเพลิงเมื่อห้าปีก่อนหรือไม่ ผู้หญิงอย่างคุณก็จะรักและติดตามเขาไปตลอดใช่ไหม”

น้ำเสียงรเมศสูงขึ้น ทำให้คนฟังรู้สึกสยองกลัว

เขาเหมือนถูกปีศาจสิงร่าง จนกลายเป็นคนที่ไม่มีเหตุผล

นรมนหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดขึ้น “รเมศ ความรู้สึกที่ฉันมีต่อบุริศร์เสมอต้นเสมอปลายไม่มีเปลี่ยน ต่อให้เมื่อห้าปีก่อนฉันต้องเผชิญกับกองเพลิงนั้น แต่ทั้งหมดนี้เป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด ทั้งหมดนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเขาสักนิด”

“หึหึ ไม่เกี่ยวข้อง ใช่สิ ไม่เกี่ยวข้องกับเขา ไม่อย่างนั้นคุณก็คงไม่ต้องถูกไฟไหม้ถูกไหม แต่ทำไมคุณถึงไม่คิดบ้างว่าถ้าหากไม่เป็นเพราะความเจ้าชู้ของเขา คุณจะพลอยได้รับผลกระทบไปด้วยเหรอ คุณโกรธแค้นที่ผมทำเช่นนั้นกับกมล แต่ว่าที่กมลเป็นเช่นนี้มันเริ่มต้นจากใครถ้าไม่ใช่เพราะเขา ถ้าหากเขาสามารถปกป้องพวกคุณแม่ลูกได้ ผมจะมีโอกาสออกหน้าแทนเหรอ ในใจคุณตอนนี้มีแต่เขา อะไรก็ช่วยพูดแทนเขา เขาทำอะไรก็คิดว่าถูกไปเสียหมด คุณไม่คิดบ้างเหรอว่าการหายตัวของMrs.Yanอาจจะเกี่ยวข้องกับเขา”

“คุณหมายความว่าอย่างไร”

จิตใจของนรมนกระวนกระวายขึ้น

“คุณบอกว่าเกิดเรื่องกับMrs.Yanเหรอ”

“หึหึ อย่าบอกว่าคุณไม่รู้ไปหน่อยเลย”

คำพูดประชดประชันของรเมศทำให้นรมนถึงกับเจ็บปวด

“เกิดอะไรขึ้นกับMrs.Yan”

“ทำไมคุณถึงไม่ไปถามบุริศร์สามีคนดีของคุณล่ะว่าทำอะไรกับMrs.Yanไปบ้าง”

คำพูดของรเมศทำให้เธอเจ็บจี๊ดที่หัวใจอีกครั้ง

“เป็นไปไม่ได้! บุริศร์ไม่รู้จักMrs.Yanด้วยซ้ำ อีกอย่างเขากับMrs.Yanไม่มีความแค้นต่อกัน ทำไมเขาจะต้องไปหาMrs.Yanด้วย”

“อยากรู้ใช่ไหม คุณก็มาตามที่อยู่นี้ มาคนเดียวนะ แล้วผมจะบอกทุกอย่างให้กับคุณ นรมน ผมปฏิบัติต่อคุณอย่างไรคุณรู้ดีที่สุดไม่ใช่เหรอ”

พูดจบรเมศก็วางสายโทรศัพท์ลง

มือของนรมนกำลังสั่นเทา

หรือว่าที่รเมศพูดจะเป็นความจริง

ไม่!

เป็นไม่ไม่ได้!

บุริศร์ไม่รู้จักMrs.Yanด้วยซ้ำ ไม่มีทางที่เขาจะไปหาMrs.Yanได้!

นรมนพยายามบอกตัวเองให้เชื่อใจบุริศร์ อีกทั้งเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เธอไม่เคยถามบุริศร์ไม่ใช่เหรอ

เมื่อคิดอย่างนี้แล้ว นรมนจึงได้หายใจเข้าลึกๆ จากนั้นขณะที่เดินกลับไปหาบุริศร์นั้น รเมศก็ได้ส่งตำแหน่งมา

นรมนมีความลังเลเล็กน้อย แล้วก็ไม่ได้สนใจต่อ จนกระทั่งกลับไปที่ห้องผู้ป่วย

เห็นกมลหลับอยู่ภายใต้การปลอบโยนของบุริศร์ แต่ที่เบ้าตายังมีคราบน้ำตาติดอยู่ ซึ่งทำให้เห็นว่าเด็กน้อยคนนี้ได้ร้องไห้อย่างหนักก่อนที่จะหลับใหลไป

เมื่อนึกถึงคำประกาศที่หนักแน่นของตุลยา ก็ทำให้หัวสมองของนรมนนั้นถึงกับเครียด

กิจจาเห็นนรมนกลับมาแล้ว จึงพูดด้วยเสียงเบาๆ : “แด๊ดดี้ ผมจะดูแลน้องเอง แด๊ดดี้ไปอยู่เป็นเพื่อนหม่ามี้เถอะ ดูเหมือนหม่ามี้จะเหนื่อยมากด้วย”

บุริศร์เห็นนรมนคล้ายเหนื่อยมากจริงๆ จึงลุกขึ้นทันที

“เป็นอะไรหรือเปล่า ผู้หญิงบ้าบอคนนั้นทำอะไรคุณหรือเปล่า”

สายตาของเขาเต็มไปด้วยความห่วงใยและไม่พอใจ

นรมนส่ายหัวแล้วพูดว่า : “พวกเราออกไปเดินเล่นกันเถอะ”

“ได้!”

บุริศร์หยิบเสื้อคลุมมาคลุมให้กับตัวนรมน

นรมนสัมผัสถึงลมหายใจของบุริศร์ แต่ก็ไม่ได้พูดจาใดๆ เดินออกจากห้องผู้ป่วยไปพร้อมกับเขาด้วยดวงตาที่ซับซ้อน

บุริศร์นึกว่านรมนยังคงคิดมากเกี่ยวกับคำพูดของตุลยา จึงได้รีบอธิบายขึ้น : ผมไม่รู้จักตุลยาผู้หญิงคนนี้ เธอเข้ามาขณะที่ผมกำลังเล่นอยู่กับกมล แต่ดูเหมือนกมลจะไม่ชอบเธอมาก ทั้งคู่จึงเกิดการทะเลาะกันขึ้น ผมพูดแค่สองสามประโยคออกไปเท่านั้น คุณกับกิจจาก็กลับมาพอดี ระหว่างพวกเราไม่ได้มีอะไรกันจริงๆ”

นรมนได้ยินคำอธิบายของบุริศร์ก็พยักหน้า : ฉันรู้ค่ะ”

“อย่าคิดมากนะ ผู้หญิงคนนั้นไม่อยู่ในสายตาของผม”

บุริศร์จับมือของนรมนขึ้น ถึงได้รู้ว่าฝ่ามือของเธอมีแต่เหงื่อ อีกทั้งเย็นมาก

“เพราะอยู่ข้างนอกนานไปหรือเปล่า จึงได้รับอากาศเย็น อย่างนั้นพวกเรากลับห้องของเรากันไหม”

“ไม่ต้องค่ะ”

นรมนส่ายหัว

เธอมองดูบุริศร์ที่อยู่ตรงหน้า เธอรับรู้ได้ถึงความจริงใจที่เขามีต่อเธอ อยากปกป้องดูแลเธอ ทำให้เธอรู้สึกเสมือนของมีค่าก็ไม่ปาน

ผู้ชายแบบนี้เธอยังจะสงสัยอีกเหรอ

นรมนถามขึ้นเบาๆ : บุริศร์คุณรู้จักMrs.Yanหรือเปล่า”

บุริศร์ตกใจผงะ มีแสงสีแวบผ่านเข้ามาในม่านตา ถึงแม้ว่าจะรวดเร็วฉับพลัน แต่ก็ไม่สามารถรอดพ้นสายตานรมนไปได้

“ทำไมจู่ๆถึงถามถึงคนคนนี้ขึ้นล่ะ”

บุริศร์ไม่ได้หันหน้ามาตอบคำถามของนรมนตรงๆ ทำให้ในใจของนรมนถึงกับไม่สบายใจ

“คุณทำอะไรกับเธอหรือเปล่า”

น้ำเสียงนรมนร้อนรน ทำให้บุริศร์ถึงกับตาขวางเล็กน้อย

“ทำไมเหรอ ทำไมจู่ๆคุณก็ถามถึงคนคนนี้ขึ้นมา”

“คุณได้ทำอะไรกับเธอกันแน่”

ความลนลานของนรมนทำให้บุริศร์ถึงกับจ้องหน้าเธอตรงๆ

“ผมก็แค่ไปหาเธอ แต่เหมือนกับเธอจะรู้ว่าผมมาทำไม ระหว่างทางเธอก็หนีได้ไปแล้ว ตอนนี้ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเธออยู่ที่ไหน”

“ทำไมคุณถึงไปหาเธอ เธอก็แค่หมอศัลยกรรมคนหนึ่ง!”

ฉับพลันนรมนรู้สึกว่ามีเรื่องเยอะแยะมากมายที่เธอไม่เคยรู้ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าบุริศร์ทำอะไรไว้ข้างนอก

บุริศร์รู้สึกแปลกใจกับการกระทำของนรมน แต่ก็พูดแค่เสียงเบาๆว่า“ไมค์ตรวจสอบได้ว่า แยมเกี่ยวข้องกับการหายตัวพ่อแม่ของคุณ ก่อนที่พ่อแม่ของคุณจะหายตัวไป สายโทรศัพท์สุดท้ายที่ได้รับเป็นสายที่แยมโทรเข้ามา”

“เป็นไปไม่ได้! เธอไม่มีทางที่จะทำอะไรกับพ่อแม่ของฉัน!”

น้ำเสียงลนลานของนรมนทำให้บุริศร์งงเล็กน้อย

“คุณเป็นอะไรไป ผมก็ไม่ได้บอกว่าเธอเกี่ยวข้องกับการหายตัวไปของพ่อแม่คุณ เพียงแค่อยากไปถามดูเท่านั้นเอง แต่เธอนั้นกลับหนีไป ผมถึงได้สนใจเรื่องนี้ขึ้นมา อีกอย่างผมก็ไม่ได้บอกเรื่องแยมให้คุณทราบ ทำไมอยู่ๆถึงได้ถามถึงเธอขึ้นล่ะ ตุลยาเป็นคนบอกคุณเหรอ”

บุริศร์ยิงคำถามอย่างต่อเนื่องจนทำให้หัวของนรมนจึงกับพองโต

เธอสะบัดบุริศร์ออก พูดเสียงเบาๆว่า “คุณรู้ไหมว่าแยมเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน ถ้าหากไม่มีเธอ ก็จะไม่มีฉันกับลูกๆ ห้าปีที่ผ่านมา เพื่อหน้าใบนี้ของฉันเธอพยายามมากแค่ไหน นอกจากจะช่วยฉันกับลูกไว้แล้ว ตอนที่ฉันคลอดกานต์เลือดตกเยอะมาก เธอถ่ายเลือดให้ฉันโดยไม่สนอะไรทั้งสิ้น ช่วงห้าปีที่ผ่านมานี้เธอคือเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันมาโดยตลอด เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะลักพาตัวพ่อแม่ของฉันไป! คุณยังได้ทำอะไรกับเธออีกหรือเปล่า หรือบางทีด้วยเธอมีความสัมพันธ์ที่ดีกับรเมศ จึงคิดอยากจะใช้เธอเป็นเครื่องมือในการต่อกรกับรเมศ”

คำพูดของนรมนทำให้แววตาบุริศร์ถึงกับดิ่งลง

“ในใจของคุณ มองผมเป็นคนแบบนั้นใช่ไหม หรือคุณคิดมาโดยตลอดว่าสิ่งที่ผมปฏิบัติต่อรเมศนั้นเป็นสิ่งที่ผิด เป็นการลืมบุญคุณ ดังนั้นคุณถึงใช้เรื่องนี้เพื่อมาสงสัยผม”

น้ำเสียงของบุริศร์เต็มไปด้วยความผิดหวังและความเสียใจ

“ไม่ใช่สักหน่อย มันไม่เกี่ยวกับรเมศเลย!”

“ถ้าอย่างนั้นใครเป็นคนบอกคุณเรื่องที่ผมไปหาแยม และเป็นไปไม่ได้ที่ตุลยาจะรู้เรื่องนี้!”

คำพูดของบุริศร์ทำให้นรมนชะงักงัน

เธอมองบุริศร์ด้วยสีหน้านิ่ง

นี่เหมือนเป็นครั้งแรกที่เธอเห็นท่าทางที่โกรธจัดของบุริศร์นับตั้งแต่ที่รู้จักกัน

“รเมศเป็นคนบอกคุณใช่ไหม เขาโทรหาคุณใช่ไหม ไม่ใช่สิ ผมได้เปลี่ยนเบอร์โทรของคุณใหม่แล้วนิ คุณเป็นคนโทรหารเมศ! คุณยอมที่จะเชื่อคำพูดของเขา มากกว่าเชื่อผมอย่างนั้นเหรอ ต่อให้เขาเคยทำร้ายกมลมาก่อน คุณก็ไม่สามารถปล่อยวางบุญคุณที่เขามีต่อคุณใช่ไหม อย่างนั้นเขาได้บอกคุณหรือเปล่าว่าผมได้เริ่มลงมือกับตระกูลวัชโรทัยแล้ว ได้บอกให้คุณกลับไปหาเขาไหม”

น้ำเสียงบุริศร์ทุ้มต่ำลง แสดงให้เห็นว่าพยายามที่จะอดกลั้นไว้ แต่ละคำถามที่ถามขึ้น ก็ดูคล้ายจะเป็นคำพูดที่รเมศได้พูดเมื่อสักครู่

“คุณแอบดูฉันเหรอ”

นรมนมองบุริศร์แทบไม่อยากจะเชื่อ

แววตาของบุริศร์นั้นจมดิ่งลง

“นรมน คุณรู้ตัวไหมว่าคุณกำลังพูดอะไรออกมา”

เมื่อพูดจบ บุริศร์ก็หันหลังกลับ

นรมนมองดูท่าทางจากไปของเขา ก็รู้สึกเสียใจขึ้นฉับพลัน

“บุริศร์ คุณหมายความว่าอย่างไร”

“คำพูดนี้ควรเป็นผมต่างที่ต้องถามคุณ คุณหมายความว่าอย่างไร คุณลังเลใจระหว่างผมกับรเมศถูกไหม หรือว่าเพราะลูกๆถึงต้องมาอยู่ข้างๆผม นรมน สิ่งที่ผมต้องการคือคุณ ถ้าหากคุณคิดว่ารเมศนั้นบริสุทธิ์ ถ้าหากสิ่งที่ผมปฏิบัติต่อรเมศนั้นไม่ถูกต้อง คุณก็บอกกับผมสักคำ ผมก็จะยอมหยุดทุกอย่าง และจะสงเคราะห์ในความดีและความรู้สึกที่คุณมีต่อรเมศ

คำพูดบุริศร์ทำให้นรมนเจ็บช้ำทรวงอุรา

“ความรู้สึกที่ฉันมีต่อรเมศนั้นเป็นแบบไหนคุณไม่รู้เหรอ บุริศร์ ไอ้คนบ้า!”

“บ้าอย่างนั้นเหรอ ผมไม่กล้ามั่นใจเลยว่าความรู้สึกของคุณที่มีต่อผมยังเหมือนห้าปีที่ผ่านมาอยู่หรือเปล่า และผมก็ยังไม่เคยรู้เลยว่ารเมศนั้นสำคัญมากแค่ไหนในสายตาคุณ ในที่สุดวันนี้ผมก็ได้รู้เสียที แค่คำพูดไม่กี่คำของเขาก็ทำให้คุณสงสัยผมได้มากขนาดนี้ อย่างนั้นผมจะพูดอะไรได้อีก”

บุริศร์รู้สึกเดียวดายขึ้นในทันใด

จักษุยาวดั่งนกการเวกที่สวยงามคู่นั้นของเขาเต็มไปด้วยความผิดหวัง มองดูนรมนอย่างลึกซึ้งอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็หันหลังจากไปโดยปราศจากคำพูดใดๆ

นรมนรู้สึกอากาศรอบๆเยือกเย็นลง

เธอเป็นอะไรไป

หรือว่าเพราะการหายตัวของแยมถึงกับต้องสงสัยบุริศร์ขนาดนี้

บนไหล่ยังคงมีเสื้อคลุมของบุริศร์คลุมไว้ ในนั้นยังคงมีไออุ่นของเขา แต่ว่าดวงใจของนรมนตอนนี้กับรู้สึกเจ็บปวดทรมานเจียนตาย

ตุลยาที่ไม่รู้ว่าเดินมาจากไหน เมื่อเห็นท่าทางของนรมน จึงพูดเสียงเบาๆว่า : “ที่แท้เธอก็ไม่ได้โกหกฉันจริงๆ” นรมนที่ไม่อยากจะสนทนากับเธอ ยิ่งไม่อยากรู้ว่าเธออยู่ตรงนี้นานหรือยัง แล้วได้ยินอะไรบ้าง จิตใจของเธอตอนนี้สับสนงงงวยไปหมด

ตุลยา ที่ไม่สนใจว่าเธอจะฟังตัวเองอยู่หรือเปล่า เธอทำการพูดต่อ : ในเมื่อเธอไม่ได้ชอบบุริศร์อย่างสุดหัวใจ ในใจเธอยังมีชายอื่นอยู่ อย่างนั้นเธอก็ไปหาชายคนนั้นเถิด ยกบุริศร์ให้ฉันตกลงไหม”