แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 233

บทที่ 233 ยกบุริศร์ให้ฉัน

คนใจร้าย ไร้ความรู้สึก!

นี่หมายถึงเธอเหรอ

นรมนรู้สึกว่าตัวเองจะรับไม่ได้

“รเมศ คุณจะพูดแบบนี้กับฉันไม่ได้ คุณก็รู้ว่าสิ่งที่คุณทำดีต่อฉัน ฉันนั้นจำได้เสมอ”

“อย่างนั้นก็บอกบุริศร์ให้ปล่อยตระกูลวัชโรทัย แล้วกลับมาอยู่ข้างๆผม ทำได้ไหม ไม่จำเป็นต้องมีลูกก็ได้ ผมจะดีกับคุณเหมือนอย่างห้าปีที่ผ่านมา ผมจะดีกับคุณเท่าตัวเลย ดีกว่าที่บุริศร์ดีกับคุณเสียอีก คุณกลับมาดีไหม”

น้ำเสียงรเมศลดต่ำลงฉับพลัน น้ำเสียงที่พูดเแฝงด้วยการขอร้อง

รเมศที่ละทิ้งความยโส ละทิ้งแม้แต่ความสง่าอย่างที่เคยเป็น แต่นรมนกลับรู้สึกเจ็บปวดทรมานใจอย่างที่สุด

“ความรู้สึกเป็นสิ่งที่บังคับกันไม่ได้ รเมศ ฉันเห็นคุณเป็นแค่พี่ชายหรือเพื่อนเท่านั้น

“พูดไปพูดมา คุณก็จากเขาไปไม่ได้ถูกไหม คุณยังรักเขา ไม่ว่าเขาจะดีจะร้ายกับคุณอย่างไร ไม่ว่าจะคุณจะได้รับบาดเจ็บจากกองเพลิงเมื่อห้าปีก่อนหรือไม่ ผู้หญิงอย่างคุณก็จะรักและติดตามเขาไปตลอดใช่ไหม”

น้ำเสียงรเมศสูงขึ้น ทำให้คนฟังรู้สึกสยองกลัว

เขาเหมือนถูกปีศาจสิงร่าง จนกลายเป็นคนที่ไม่มีเหตุผล

นรมนหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดขึ้น “รเมศ ความรู้สึกที่ฉันมีต่อบุริศร์เสมอต้นเสมอปลายไม่มีเปลี่ยน ต่อให้เมื่อห้าปีก่อนฉันต้องเผชิญกับกองเพลิงนั้น แต่ทั้งหมดนี้เป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด ทั้งหมดนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเขาสักนิด”

“หึหึ ไม่เกี่ยวข้อง ใช่สิ ไม่เกี่ยวข้องกับเขา ไม่อย่างนั้นคุณก็คงไม่ต้องถูกไฟไหม้ถูกไหม แต่ทำไมคุณถึงไม่คิดบ้างว่าถ้าหากไม่เป็นเพราะความเจ้าชู้ของเขา คุณจะพลอยได้รับผลกระทบไปด้วยเหรอ คุณโกรธแค้นที่ผมทำเช่นนั้นกับกมล แต่ว่าที่กมลเป็นเช่นนี้มันเริ่มต้นจากใครถ้าไม่ใช่เพราะเขา ถ้าหากเขาสามารถปกป้องพวกคุณแม่ลูกได้ ผมจะมีโอกาสออกหน้าแทนเหรอ ในใจคุณตอนนี้มีแต่เขา อะไรก็ช่วยพูดแทนเขา เขาทำอะไรก็คิดว่าถูกไปเสียหมด คุณไม่คิดบ้างเหรอว่าการหายตัวของMrs.Yanอาจจะเกี่ยวข้องกับเขา”

“คุณหมายความว่าอย่างไร”

จิตใจของนรมนกระวนกระวายขึ้น

“คุณบอกว่าเกิดเรื่องกับMrs.Yanเหรอ”

“หึหึ อย่าบอกว่าคุณไม่รู้ไปหน่อยเลย”

คำพูดประชดประชันของรเมศทำให้นรมนถึงกับเจ็บปวด

“เกิดอะไรขึ้นกับMrs.Yan”

“ทำไมคุณถึงไม่ไปถามบุริศร์สามีคนดีของคุณล่ะว่าทำอะไรกับMrs.Yanไปบ้าง”

คำพูดของรเมศทำให้เธอเจ็บจี๊ดที่หัวใจอีกครั้ง

“เป็นไปไม่ได้! บุริศร์ไม่รู้จักMrs.Yanด้วยซ้ำ อีกอย่างเขากับMrs.Yanไม่มีความแค้นต่อกัน ทำไมเขาจะต้องไปหาMrs.Yanด้วย”

“อยากรู้ใช่ไหม คุณก็มาตามที่อยู่นี้ มาคนเดียวนะ แล้วผมจะบอกทุกอย่างให้กับคุณ นรมน ผมปฏิบัติต่อคุณอย่างไรคุณรู้ดีที่สุดไม่ใช่เหรอ”

พูดจบรเมศก็วางสายโทรศัพท์ลง

มือของนรมนกำลังสั่นเทา

หรือว่าที่รเมศพูดจะเป็นความจริง

ไม่!

เป็นไม่ไม่ได้!

บุริศร์ไม่รู้จักMrs.Yanด้วยซ้ำ ไม่มีทางที่เขาจะไปหาMrs.Yanได้!

นรมนพยายามบอกตัวเองให้เชื่อใจบุริศร์ อีกทั้งเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เธอไม่เคยถามบุริศร์ไม่ใช่เหรอ

เมื่อคิดอย่างนี้แล้ว นรมนจึงได้หายใจเข้าลึกๆ จากนั้นขณะที่เดินกลับไปหาบุริศร์นั้น รเมศก็ได้ส่งตำแหน่งมา

นรมนมีความลังเลเล็กน้อย แล้วก็ไม่ได้สนใจต่อ จนกระทั่งกลับไปที่ห้องผู้ป่วย

เห็นกมลหลับอยู่ภายใต้การปลอบโยนของบุริศร์ แต่ที่เบ้าตายังมีคราบน้ำตาติดอยู่ ซึ่งทำให้เห็นว่าเด็กน้อยคนนี้ได้ร้องไห้อย่างหนักก่อนที่จะหลับใหลไป

เมื่อนึกถึงคำประกาศที่หนักแน่นของตุลยา ก็ทำให้หัวสมองของนรมนนั้นถึงกับเครียด

กิจจาเห็นนรมนกลับมาแล้ว จึงพูดด้วยเสียงเบาๆ : “แด๊ดดี้ ผมจะดูแลน้องเอง แด๊ดดี้ไปอยู่เป็นเพื่อนหม่ามี้เถอะ ดูเหมือนหม่ามี้จะเหนื่อยมากด้วย”

บุริศร์เห็นนรมนคล้ายเหนื่อยมากจริงๆ จึงลุกขึ้นทันที

“เป็นอะไรหรือเปล่า ผู้หญิงบ้าบอคนนั้นทำอะไรคุณหรือเปล่า”

สายตาของเขาเต็มไปด้วยความห่วงใยและไม่พอใจ

นรมนส่ายหัวแล้วพูดว่า : “พวกเราออกไปเดินเล่นกันเถอะ”

“ได้!”

บุริศร์หยิบเสื้อคลุมมาคลุมให้กับตัวนรมน

นรมนสัมผัสถึงลมหายใจของบุริศร์ แต่ก็ไม่ได้พูดจาใดๆ เดินออกจากห้องผู้ป่วยไปพร้อมกับเขาด้วยดวงตาที่ซับซ้อน

บุริศร์นึกว่านรมนยังคงคิดมากเกี่ยวกับคำพูดของตุลยา จึงได้รีบอธิบายขึ้น : ผมไม่รู้จักตุลยาผู้หญิงคนนี้ เธอเข้ามาขณะที่ผมกำลังเล่นอยู่กับกมล แต่ดูเหมือนกมลจะไม่ชอบเธอมาก ทั้งคู่จึงเกิดการทะเลาะกันขึ้น ผมพูดแค่สองสามประโยคออกไปเท่านั้น คุณกับกิจจาก็กลับมาพอดี ระหว่างพวกเราไม่ได้มีอะไรกันจริงๆ”

นรมนได้ยินคำอธิบายของบุริศร์ก็พยักหน้า : ฉันรู้ค่ะ”

“อย่าคิดมากนะ ผู้หญิงคนนั้นไม่อยู่ในสายตาของผม”

บุริศร์จับมือของนรมนขึ้น ถึงได้รู้ว่าฝ่ามือของเธอมีแต่เหงื่อ อีกทั้งเย็นมาก

“เพราะอยู่ข้างนอกนานไปหรือเปล่า จึงได้รับอากาศเย็น อย่างนั้นพวกเรากลับห้องของเรากันไหม”

“ไม่ต้องค่ะ”