แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 234

บทที่ 234 เขาสำคัญที่สุด

นรมนเดิมทีก็คิดมากอยู่แล้ว ตอนนี้ถูกตุลยามาปั่นป่วนอีก จิตใจก็ยิ่งกลัดกลุ้ม

“ตุลยา ผู้ชายในโลกมีตั้งมากมาย ทำไมเธอต้องมาแย่งกับฉันด้วย”

“ก็เพราะผู้ชายอย่างบุริศร์คนนี้ดีไง ของดีๆต้องแย่งถึงจะได้มา เธอไม่รู้เหรอ หรือเธอคิดว่าบุริศร์เกิดมาเพื่อทำดีกับเธอ เธอถือสิทธิ์อะไรมิทราบ”

คำพูดตุลยาทำให้นรมนไม่รู้จะตอบอย่างไรดี

ใช่สิ！

ถือสิทธิ์อะไร

ก็สิทธิ์ความรู้สึกที่บุริศร์มีต่อเธออย่างไรเล่า

ความรู้สึกที่ไม่ว่าเธอจะทำอะไร บุริศร์ก็จะมีแต่อดทนและอภัยให้เธอเสมอ

แล้วเธอล่ะถือสิทธิ์อะไรมาบอกว่าสิ่งที่ตัวเองคิดนั้นเป็นสิ่งที่ถูกต้อง

นรมนเหมือนจะคิดอะไรได้ จึงอยากไปหาบุริศร์เพื่ออธิบายให้เข้าใจ ความรู้สึกที่เธอมีต่อรเมศคือความซาบซึ้งใจ แต่ไม่ใช่เป็นแบบที่เขาคิดอย่างแน่นอน

เธอก้าวเท้าเพื่อจะจากไป แต่ถูกตุลยาขัดขวางไว้

“หลบไป!”

“ให้ฉันหลบน่ะได้ แต่ต้องยกบุริศร์ให้ฉันก่อน!”

ตุลยายิ้มขึ้น ถึงแม้จะน่ากลัว แต่ก็ไม่ได้ทำให้นรมนตกใจกลัวแต่อย่างใด

“บุริศร์ไม่ใช่สิ่งของ ที่จะขอกันได้ง่ายๆ ถ้าเธอมีปัญญาทำให้เขาชอบเธอ อย่างนั้นเธอก็แย่งไปได้เลย”

“เธอช่างมั่นหน้ามั่นโหนกจังเลยนะ คงคิดว่าใบหน้าของฉันที่เสียโฉมใบนี้จะแย่งบุริศร์มาไม่ได้งั้นสิ ฉันจะบอกเธอให้นะ ถึงแม้จะไม่มีMrs.Yan ฉันก็สามารถทำให้ความงามของฉันให้กลับคืนมาได้ ไม่เชื่อก็รอดูแล้วกัน!”

นรมนไม่ได้ใส่ใจการท้าทายของตุลยา

บุริศร์เป็นคนอย่างไรเธอนั้นเข้าใจดีที่สุด เมื่อเขาอ่อนไหวกับใครแล้วต่อให้ตายก็ไม่มีวันเปลี่ยนใจ ถึงแม้เมื่อสักครู่เธอจะโกรธผิดหวัง แต่ก็ไม่ถึงกับทำให้บุริศร์ตัดสินใจทำเรื่องที่ผิด

เพราะฉะนั้นเสียงรังควานของตุลยานั้น ไม่ได้ทำให้นรมนใส่ใจแม้แต่น้อย เธอรีบจากไปอย่างรวดเร็ว เพื่อไปหาบุริศร์ เมื่อไปถึงกลับพบว่าบุริศร์ออกไปแล้ว

พฤกษ์มีอาการลังเลในการพูดเล็กน้อย

“มีอะไรก็พูดมาเถอะ”

นรมนมองท่าทางอึดอัดของเขา จึงได้ปริปากพูดออกมาก่อน

พฤกษ์เกาหัวด้วยความเกรงใจแล้วถามขึ้น : “คุณนายครับ คุณทะเลาะกับประธานบุริศร์หรือครับ”

“คุณดูออกเหรอ”

นรมนยิ้มทั้งน้ำตา

ถ้าแม้แต่พฤกษ์ยังดูออก แล้วจะมีใครดูไม่ออกว่าบุริศร์กำลังโกรธอยู่

พฤกษ์ส่ายหัวแล้วพูด : “ไม่ใช่ว่าผมดูออก แต่เพราะผมรู้สึกได้ ก่อนหน้านั้นประธานบุริศร์ให้พวกผมไปเชิญนักออกแบบจิวเวลรี่มาออกแบบแหวนแต่งงาน ตอนนี้นักออกแบบคนนั้นงานยุ่งมาก จึงให้ผมไปถามประธานบุริศร์ว่าสามารถเปลี่ยนวันเวลาได้ไหม ประธานบุริศร์กลับตอบว่าแล้วแต่”

ประโยคนี้ทำให้นรมนตกใจ

“แหวนแต่งงานเหรอ บุริศร์ให้คุณหานักออกแบบเพื่อออกแบบแหวนแต่งงานเหรอ”

“ใช่ครับ ประธานบุริศร์ไม่ได้บอกคุณเหรอครับ ประธานบุริศร์ได้นำขนาดนิ้วมือของคุณและของเขามาให้ผมแล้วด้วย เขาบอกว่าอยากจัดงานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่ให้กับคุณ อยากให้ทุกคนในโลกใบนี้รู้ว่าคุณเป็นภรรยาของประธานบุริศร์”

เมื่อได้ยินพฤกษ์พูดเช่นนี้ จิตใจนรมนก็รู้สึกทรมาน

บุริศร์จริงจังจริงใจต้องการที่จะแต่งงานกับเธอ อยากมอบสถานะที่ชัดเจนให้กับเธอ ถึงขนาดที่อยากจะเซอร์ไพรส์เธอ แต่เธอกลับทำอะไรลงไป

เพราะการหายตัวไปของแยม เพราะไม่กี่ประโยคของรเมศ ทำให้เธอทำอย่างนั้นกับบุริศร์ ตั้งคำถามกับเขา

เธอเป็นอะไรไป

หรือว่าจะเป็นเหมือนอย่างที่บุริศร์พูด ในใจเธอมีรเมศอยู่อย่างนั้นหรือ

หรือด้วยผลกระทบจากคำพูดของรเมศ

นรมนรู้สึกว่าตัวเองนั้นเลวสิ้นดี

ทำไมเธอถึงทำแบบนี้

ที่บุริศร์ทำกับรเมศนั้นทำไปเพื่ออะไร คนอื่นไม่รู้ แต่เธอจะไม่เข้าใจเชียวหรือ

ในวันที่รเมศกักขังหน่วงเหนี่ยวเธอนั้น บุริศร์จะต้องทนทุกข์ทรมาน ก่อนที่บุริศร์จะไปให้ความช่วยเหลือเธอออกมานั้น ความตระหนกของเธอ ความกระอักกระอ่วนใจของเธอ แม้แต่ตอนที่กลับมาแล้ว อุปสรรคที่อยู่ภายในใจของเธอ คอยทำร้ายบุริศร์อยู่ตลอดเวลา

บุริศร์รักเธอ เปรียบเธอเหมือนสิ่งมีค่าที่อยู่ในมือ เห็นรเมศทำกับเธอเช่นนี้ ทำไมเขาจะไม่โกรธ และกมลซึ่งเป็นลูกสาวของเขา ถูกรเมศใช้ความรักเพื่อวางมอร์ฟีนเธอ ทำให้ร่างกายของกมลในตอนนี้เลวร้ายลงกว่าที่คิด ในฐานะพ่อคนหนึ่ง เขาไม่สมควรเด็ดหัวของรเมศอย่างนั้นเหรอ

ไม่ว่าจะกระทำต่อเธอหรือกมล บุริศร์ก็จำฝังไว้ในก้นบึ้งของหัวใจ แต่เมื่อเขาลงมือกับตระกูลวัชโรทัย กลับปราศจากคำพูดจากเธอ ในฐานะที่เป็นภรรยา เป็นการไม่ให้เกียรติสามี ในฐานะความเป็นแม่นั้นเป็นการไม่มีความรับผิดชอบต่อกมล

แต่ว่าเธอกลับคำนึงถึงแต่บุญคุณที่รเมศได้ช่วยเธอไว้เมื่อห้าปีก่อน

หรือว่าสิ่งที่รเมศได้กระทำในภายหลังเทียบไม่ได้กับบุญคุณที่เคยช่วยเธอไว้

ถ้าอย่างนั้นเธอยังลังเลอะไรอยู่

นรมนรู้สึกว่าตัวเองคงป่วยแล้วจริงๆ หรือว่าเธอรู้สึกต่อรเมศไม่เพียงแค่หนี้บุญคุณ

เธอเองก็เลอะเลือนไปแล้ว

พฤกษ์เห็นนรมนยืนอยู่ตรงนั้นพูดจาไม่รู้เรื่อง จึงรู้สึกลนลาน

“คุณนายครับ คุณเป็นอะไรหรือเปล่า ประธานบุริศร์แค่โกรธชั่วขณะเท่านั้น คุณไม่ต้องเป็นห่วง เขาออกไปเดินเล่นสักพักเดี๋ยวก็กลับมา ปกติประธานบุริศร์เป็นคนโมโหง่าย คุณก็รู้ คุณอย่าได้ถือสาเขาเลยนะ”

พฤกษ์พูดแบบนี้ทำให้นรมนยิ่งรู้สึกว่าตัวเองยิ่งไม่ได้เรื่อง

อะไรคืออย่าไปถือสาบุริศร์

เหมือนกับว่าตั้งแต่ต้นจนจบมีแต่เป็นบุริศร์ที่ตามใจเธอ ไม่ถือสาเธอ

คำพูดเมื่อสักครู่นี้ก็ไม่รู้ได้ทำร้ายบุริศร์หรือเปล่า

นรมนกลัดกลุ้มใจมาก

“คุณเห็นเขาไปทางไหนแล้ว”

“ไม่เห็นครับ แต่ว่าคุณนายคุณอย่าไปไหนเลยนะครับ ข้างนอกวุ่นวายมาก และประธานบุริศร์กับตระกูลวัชโรทัยตอนนี้ก็กำลังเริ่มเปิดศึกกัน ถ้าคุณออกไปตอนนี้เกรงว่าจะไม่ค่อยดี”

พฤกษ์พูดอ้อมๆ แต่ว่านรมนฟังแล้วก็เข้าใจ

ใช่สิ ตระกูลวัชโรทัยทำไมถึงต้องการให้เธอออกไป

เขารู้ดีว่าบุริศร์กำลังปกป้องเธอ แต่กลับยังหวังให้เธอออกไป เจตนาออกจะชัดเจนขนาดนี้

ถึงแม้ไม่อยากจะใช้วิธีถ่อยๆไปเล่นงานตระกูลวัชโรทัย แต่นรมนก็รู้ว่า รเมศในตอนนี้ไม่เหมือนกับรเมศคนเดิมแล้ว

อีกอย่างในสถานพักฟื้นนั้นจะต้องมีคนคอยสะกดรอยเธอ

คนที่สะกดรอยเธอคนนั้นเป็นใครกัน

มีความเกี่ยวข้องกับรเมศหรือเปล่า

เมื่อก่อนเธอไม่เคยคิดสงสัยรเมศ แต่ตอนนี้เมื่อคิดๆดูแล้ว ภาพที่ตัวเองกับรเมศคุยโทรศัพท์นั้น

รเมศไม่ได้แปลกใจกับหมายเลขโทรศัพท์ของเธอ เธอจำได้ว่านิสัยของรเมศจะไม่ชอบรับสายหมายเลขแปลกๆ อีกทั้งหมายเลขที่เธอโทรไปยังเป็นหมายเลขส่วนตัวของรเมศ

ซึ่งก็หมายความว่ารเมศรู้หมายเลขนี้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

แต่ว่าเขารู้ได้อย่างได้อย่างไร

ถ้าบุริศร์ต้องการจะซ่อนหมายเลขของใครสักคนเขาจะต้องทำได้อย่างแน่นอน แต่รเมศกลับรู้ มีสิ่งใดเกิดขึ้นในนี้หรือ

อารมณ์ของนรมนดิ่งจมลง

“ฉันขอตัวกลับก่อน ถ้าบุริศร์กลับมา คุณอย่าลืมบอกฉันนะ”

“ได้ครับคุณนาย”

พฤกษ์มองนรมนที่ไม่รั้นจะออกไปข้างนอก จึงได้ถอนหายใจโล่งอก

แม้ว่าบุริศร์จะโกรธมากแค่ไหน แต่พฤกษ์ก็รู้ว่า บุริศร์ยังคงเป็นห่วงนรมน

นรมนกลับไปถึงห้องตัวเอง หาโทรศัพท์ของตัวเองจนเจอ

โทรศัพท์ยังคงถูกแกะออกแล้ววางอยู่บนเตียง ไม่มีการเคลื่อนย้ายใดๆ

นรมนนั่งอยู่บนเตียงแล้วยื่นมือไปประกอบให้เข้าที่เหมือนเดิม

เธอไม่เชื่อว่าการหายตัวของพ่อแม่จะเกี่ยวข้องกับแยม แต่ว่าแยมทำไมต้องหนีด้วยล่ะ

บุริศร์ก็ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้น แม้ห้าปีที่ก่อนผ่านมาเธอจะเข้าใจบุริศร์ผิด แต่ตอนนั้นแยมก็โกรธแค้นมาก บอกว่าจะสั่งสอนบุริศร์ด้วยตัวเองถึงจะยอมหายแค้น

แต่วันนี้เธอกลับหนีไป

เมื่อรู้ว่าบุริศร์จะมาหาเธอ เธอกลับหนี!

นี่มันคือเหตุผลอะไรกัน

อีกอย่างคือแยมไม่เคยรู้หมายเลขโทรศัพท์ของพ่อกับแม่ของตัวเอง แล้วเธอจะโทรหาพ่อกับแม่ได้อย่างไร แล้วที่โทรไปนั้นโทรด้วยเรื่องอะไร

หรือว่าการหายไปของพ่อกับแม่จะเกี่ยวข้องกับ แยมจริงๆ

หัวสมองชองนรมนสับสนไปหมด

บุริศร์ถึงแม้ว่าจะโกรธมาก แต่ว่าเขาไม่มีทางโกหกนรมน

เมื่อสักครู่นั้นจิตใจเธอคงถูกครอบงำ ถึงได้พูดแบบนั้นกับบุริศร์ ตอนนี้เมื่อคิดๆดูแล้วรู้สึกเสียใจ

ตอนนี้มานั่งทบทวนคำพูดของบุริศร์ ถ้าหากสิ่งที่บุริศร์พูดเป็นความจริง อย่างนั้นการหายตัวไปของพ่อกับแม่มันมีประโยชน์ต่อแยมอย่างไร

แล้วทำไมเธอถึงต้องทำแบบนี้

นรมนคิดไม่ตก เธอในตอนนี้หวังเพียงต้องการรู้ข่าวคราวของแยม บางทีรู้ข่าวคราวของแยมแล้วก็อาจจะรู้ความจริงทั้งหมด ถึงตอนนั้นก็อาจจะตามหาพ่อกับแม่เจอ

เมื่อนึกถึงพ่อกับแม่ จิตใจนรมนก็ร้อนรนดุจไฟแผดเผา แต่กลับทำอะไรไม่ได้

เธอเปิดทีวีขึ้น หวังว่าทีวีนั้นจะช่วยเบี่ยงเบนความสนใจของเธอ แต่กลับต้องตกใจค้างกับข่าวในนั้น

ไม่นานมานี้เพิ่งจะได้ยินบุริศร์ประกาศศึกกับรเมศ ทำให้ในงานเกิดความโกลาหลขึ้น และรเมศเพื่อได้มาซึ่งพื้นที่ชานเมืองเขตทางใต้ ได้ไปยืมเงินจากสถาบันการเงินvcแห่งหนึ่ง ได้ถอนเงินกองทุนมาบางส่วน มองจากภายนอกต่อให้ตระกูลวัชโรทัยจะถูกตระกูลโตเล็กฟ้องร้อง ก็ทำให้ตัวเองเสียหายไม่มาก

แต่ว่าข่าวในวันนี้กลับเปิดเผยว่า สถาบันการเงินvcที่ให้รเมศไปกู้ยืมเงินเป็นของบุริศร์!

บุริศร์เป็นผู้ดูแลสถาบันการเงินvc ตอนนี้ต้องการถอดถอนการกู้ยืมเงินของบริษัทวัชโรทัย แค่เพียงชั่วครู่เดียวก็ทำให้เกิดคลื่นน้ำในแวดวงธุรกิจ

ตระกูลวัชโรทัยเป็นตระกูลเก่าแก่ร้อยปี ฝังรากลึกในสหรัฐอเมริกา บุริศร์นั้นมาจากเมืองชลธีเพียงลำพัง ทุกคนเลยมองข้ามบุริศร์ แต่ว่าการฟาดฟันครั้งนี้ดูเหมือนบุริศร์อยู่ตำแหน่งที่เหนือกว่า

นรมนดูท่าทางเย็นชาของบุริศร์ในทีวี รู้ดีว่าเขาถูกคำพูดเมื่อสักครู่ทำร้าย ดังนั้นจึงได้เริ่มดำเนินการลงมือกับรเมศ

ประหลาดใจไหม

เจ็บปวดไหม

รู้สึกผิดต่อรเมศหรือไม่

นรมนกลับไม่ได้มีความรู้สึกเช่นนี้ รู้สึกว่าจิตใจสงบดุจน้ำนิ่ง

เห็นได้ชัดว่าภายในใจของเธอนั้น บุริศร์กับลูกๆนั้นสำคัญที่สุด ความขัดแย้งที่ฝังแน่นอยู่ภายในใจก่อนหน้านี้ ในที่สุดเธอก็เข้าใจแล้วในตอนนี้

รเมศช่วยเธอเมื่อห้าปีก่อน แต่หลังจากห้าปีสิ่งที่เขากระทำต่อเธอกับกมลทั้งหมดนั้น เพียงพอที่จะลบล้างบุญคุณชีวิตเมื่อห้าปีก่อนแล้วไม่ใช่เหรอ

นรมนมองท่าทางตะลีตะลานของรเมศ เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นรเมศตะลีตะลานเช่นนี้

ไม่พูดไม่ได้ว่า บุริศร์นั้นมีวิธีการที่สุดยอด และผู้ชายคนนี้ก็เป็นสามีของเธอ!

นรมนจู่ๆก็รู้สึกภาคภูมิใจ

ดูอย่างไรเธอก็รู้สึกว่าบุริศร์นั้นช่างหล่อเหลือเกิน

เวลาที่เขาโกรธ ท่าทีที่เย็นชานั้นหล่อมาก แม้แต่ตอนนี้ที่เขาไม่สนใจไยดี ท่าทางที่ดูถูกรเมศก็ช่างหล่อสุดๆ

นรมนรู้สึกว่าตัวเองโดนพิษเข้าเสียแล้ว ตัวเองเป็นได้เช่นนี้เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่รักบุริศร์

เธอแทบอยากจะโทรหาบุริศร์ เพื่อบอกความในใจให้เขาได้รับรู้ รเมศไม่ได้สำคัญขนาดนั้นสำหรับเธอ เขาต่างหากที่สำคัญที่สุด

แต่เมื่อนรมนหยิบโทรศัพท์ออกมา โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น เป็นหมายเลขที่คุ้นเคยจนทำให้นรมนตกใจเล็กน้อย จนในใจรู้สึกถึงความไม่สบายใจ