แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 234

บทที่ 234 เขาสำคัญที่สุด

นรมนเดิมทีก็คิดมากอยู่แล้ว ตอนนี้ถูกตุลยามาปั่นป่วนอีก จิตใจก็ยิ่งกลัดกลุ้ม

“ตุลยา ผู้ชายในโลกมีตั้งมากมาย ทำไมเธอต้องมาแย่งกับฉันด้วย”

“ก็เพราะผู้ชายอย่างบุริศร์คนนี้ดีไง ของดีๆต้องแย่งถึงจะได้มา เธอไม่รู้เหรอ หรือเธอคิดว่าบุริศร์เกิดมาเพื่อทำดีกับเธอ เธอถือสิทธิ์อะไรมิทราบ”

คำพูดตุลยาทำให้นรมนไม่รู้จะตอบอย่างไรดี

ใช่สิ！

ถือสิทธิ์อะไร

ก็สิทธิ์ความรู้สึกที่บุริศร์มีต่อเธออย่างไรเล่า

ความรู้สึกที่ไม่ว่าเธอจะทำอะไร บุริศร์ก็จะมีแต่อดทนและอภัยให้เธอเสมอ

แล้วเธอล่ะถือสิทธิ์อะไรมาบอกว่าสิ่งที่ตัวเองคิดนั้นเป็นสิ่งที่ถูกต้อง

นรมนเหมือนจะคิดอะไรได้ จึงอยากไปหาบุริศร์เพื่ออธิบายให้เข้าใจ ความรู้สึกที่เธอมีต่อรเมศคือความซาบซึ้งใจ แต่ไม่ใช่เป็นแบบที่เขาคิดอย่างแน่นอน

เธอก้าวเท้าเพื่อจะจากไป แต่ถูกตุลยาขัดขวางไว้

“หลบไป!”

“ให้ฉันหลบน่ะได้ แต่ต้องยกบุริศร์ให้ฉันก่อน!”

ตุลยายิ้มขึ้น ถึงแม้จะน่ากลัว แต่ก็ไม่ได้ทำให้นรมนตกใจกลัวแต่อย่างใด

“บุริศร์ไม่ใช่สิ่งของ ที่จะขอกันได้ง่ายๆ ถ้าเธอมีปัญญาทำให้เขาชอบเธอ อย่างนั้นเธอก็แย่งไปได้เลย”

“เธอช่างมั่นหน้ามั่นโหนกจังเลยนะ คงคิดว่าใบหน้าของฉันที่เสียโฉมใบนี้จะแย่งบุริศร์มาไม่ได้งั้นสิ ฉันจะบอกเธอให้นะ ถึงแม้จะไม่มีMrs.Yan ฉันก็สามารถทำให้ความงามของฉันให้กลับคืนมาได้ ไม่เชื่อก็รอดูแล้วกัน!”

นรมนไม่ได้ใส่ใจการท้าทายของตุลยา

บุริศร์เป็นคนอย่างไรเธอนั้นเข้าใจดีที่สุด เมื่อเขาอ่อนไหวกับใครแล้วต่อให้ตายก็ไม่มีวันเปลี่ยนใจ ถึงแม้เมื่อสักครู่เธอจะโกรธผิดหวัง แต่ก็ไม่ถึงกับทำให้บุริศร์ตัดสินใจทำเรื่องที่ผิด

เพราะฉะนั้นเสียงรังควานของตุลยานั้น ไม่ได้ทำให้นรมนใส่ใจแม้แต่น้อย เธอรีบจากไปอย่างรวดเร็ว เพื่อไปหาบุริศร์ เมื่อไปถึงกลับพบว่าบุริศร์ออกไปแล้ว

พฤกษ์มีอาการลังเลในการพูดเล็กน้อย

“มีอะไรก็พูดมาเถอะ”

นรมนมองท่าทางอึดอัดของเขา จึงได้ปริปากพูดออกมาก่อน

พฤกษ์เกาหัวด้วยความเกรงใจแล้วถามขึ้น : “คุณนายครับ คุณทะเลาะกับประธานบุริศร์หรือครับ”

“คุณดูออกเหรอ”

นรมนยิ้มทั้งน้ำตา

ถ้าแม้แต่พฤกษ์ยังดูออก แล้วจะมีใครดูไม่ออกว่าบุริศร์กำลังโกรธอยู่

พฤกษ์ส่ายหัวแล้วพูด : “ไม่ใช่ว่าผมดูออก แต่เพราะผมรู้สึกได้ ก่อนหน้านั้นประธานบุริศร์ให้พวกผมไปเชิญนักออกแบบจิวเวลรี่มาออกแบบแหวนแต่งงาน ตอนนี้นักออกแบบคนนั้นงานยุ่งมาก จึงให้ผมไปถามประธานบุริศร์ว่าสามารถเปลี่ยนวันเวลาได้ไหม ประธานบุริศร์กลับตอบว่าแล้วแต่”

ประโยคนี้ทำให้นรมนตกใจ

“แหวนแต่งงานเหรอ บุริศร์ให้คุณหานักออกแบบเพื่อออกแบบแหวนแต่งงานเหรอ”

“ใช่ครับ ประธานบุริศร์ไม่ได้บอกคุณเหรอครับ ประธานบุริศร์ได้นำขนาดนิ้วมือของคุณและของเขามาให้ผมแล้วด้วย เขาบอกว่าอยากจัดงานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่ให้กับคุณ อยากให้ทุกคนในโลกใบนี้รู้ว่าคุณเป็นภรรยาของประธานบุริศร์”

เมื่อได้ยินพฤกษ์พูดเช่นนี้ จิตใจนรมนก็รู้สึกทรมาน

บุริศร์จริงจังจริงใจต้องการที่จะแต่งงานกับเธอ อยากมอบสถานะที่ชัดเจนให้กับเธอ ถึงขนาดที่อยากจะเซอร์ไพรส์เธอ แต่เธอกลับทำอะไรลงไป

เพราะการหายตัวไปของแยม เพราะไม่กี่ประโยคของรเมศ ทำให้เธอทำอย่างนั้นกับบุริศร์ ตั้งคำถามกับเขา

เธอเป็นอะไรไป

หรือว่าจะเป็นเหมือนอย่างที่บุริศร์พูด ในใจเธอมีรเมศอยู่อย่างนั้นหรือ

หรือด้วยผลกระทบจากคำพูดของรเมศ

นรมนรู้สึกว่าตัวเองนั้นเลวสิ้นดี

ทำไมเธอถึงทำแบบนี้

ที่บุริศร์ทำกับรเมศนั้นทำไปเพื่ออะไร คนอื่นไม่รู้ แต่เธอจะไม่เข้าใจเชียวหรือ

ในวันที่รเมศกักขังหน่วงเหนี่ยวเธอนั้น บุริศร์จะต้องทนทุกข์ทรมาน ก่อนที่บุริศร์จะไปให้ความช่วยเหลือเธอออกมานั้น ความตระหนกของเธอ ความกระอักกระอ่วนใจของเธอ แม้แต่ตอนที่กลับมาแล้ว อุปสรรคที่อยู่ภายในใจของเธอ คอยทำร้ายบุริศร์อยู่ตลอดเวลา

บุริศร์รักเธอ เปรียบเธอเหมือนสิ่งมีค่าที่อยู่ในมือ เห็นรเมศทำกับเธอเช่นนี้ ทำไมเขาจะไม่โกรธ และกมลซึ่งเป็นลูกสาวของเขา ถูกรเมศใช้ความรักเพื่อวางมอร์ฟีนเธอ ทำให้ร่างกายของกมลในตอนนี้เลวร้ายลงกว่าที่คิด ในฐานะพ่อคนหนึ่ง เขาไม่สมควรเด็ดหัวของรเมศอย่างนั้นเหรอ

ไม่ว่าจะกระทำต่อเธอหรือกมล บุริศร์ก็จำฝังไว้ในก้นบึ้งของหัวใจ แต่เมื่อเขาลงมือกับตระกูลวัชโรทัย กลับปราศจากคำพูดจากเธอ ในฐานะที่เป็นภรรยา เป็นการไม่ให้เกียรติสามี ในฐานะความเป็นแม่นั้นเป็นการไม่มีความรับผิดชอบต่อกมล

แต่ว่าเธอกลับคำนึงถึงแต่บุญคุณที่รเมศได้ช่วยเธอไว้เมื่อห้าปีก่อน

หรือว่าสิ่งที่รเมศได้กระทำในภายหลังเทียบไม่ได้กับบุญคุณที่เคยช่วยเธอไว้

ถ้าอย่างนั้นเธอยังลังเลอะไรอยู่

นรมนรู้สึกว่าตัวเองคงป่วยแล้วจริงๆ หรือว่าเธอรู้สึกต่อรเมศไม่เพียงแค่หนี้บุญคุณ

เธอเองก็เลอะเลือนไปแล้ว

พฤกษ์เห็นนรมนยืนอยู่ตรงนั้นพูดจาไม่รู้เรื่อง จึงรู้สึกลนลาน

“คุณนายครับ คุณเป็นอะไรหรือเปล่า ประธานบุริศร์แค่โกรธชั่วขณะเท่านั้น คุณไม่ต้องเป็นห่วง เขาออกไปเดินเล่นสักพักเดี๋ยวก็กลับมา ปกติประธานบุริศร์เป็นคนโมโหง่าย คุณก็รู้ คุณอย่าได้ถือสาเขาเลยนะ”

พฤกษ์พูดแบบนี้ทำให้นรมนยิ่งรู้สึกว่าตัวเองยิ่งไม่ได้เรื่อง

อะไรคืออย่าไปถือสาบุริศร์

เหมือนกับว่าตั้งแต่ต้นจนจบมีแต่เป็นบุริศร์ที่ตามใจเธอ ไม่ถือสาเธอ

คำพูดเมื่อสักครู่นี้ก็ไม่รู้ได้ทำร้ายบุริศร์หรือเปล่า

นรมนกลัดกลุ้มใจมาก