แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 238

บทที่ 238 เธอเจ็บปวดใจเหลือเกิน

“นรมน นี่เธอตั้งใจจะจับผิดฉันเหรอ เธอรู้ไหมว่าทั้งนอกและในนี้มีคนกี่คน เธอคิดว่าอาศัยเพียงลำพังเธอจะสามารถพาพ่อแม่ของเธอออกไปได้อย่างนั้นเหรอ”

แยมเห็นนรมนปฏิเสธความหวังดีของตัวเอง สีหน้าจึงดูแย่ขึ้น

เธอเป็นคนที่เข้าใจรเมศ เพราะฉะนั้นถึงต้องการให้นรมนรีบจากไป ขอเพียงให้นรมนยังมีชีวิตอยู่ บางทีรเมศยังตระหนักกลัวอยู่บ้าง อาจจะไว้ชีวิตบุริศร์และชีวิตของเด็กๆ

เธอไม่เชื่อว่าเหตุผลง่ายๆเช่นนี้นรมนจะไม่เข้าใจ ตอนนี้จะเอาไข่กระทบหินไปเพื่ออะไร เดิมทีนรมนไม่อยากจะเป็นศัตรูกับรเมศ ไม่ว่ารเมศจะทำอะไรลงไป เธอก็เป็นนกกระจอกเทศที่เอาแต่หัวมุดดิน ปล่อยให้บุริศร์ไปจัดการเองทุกอย่าง จนถึงขั้นที่ว่าขอเพียงตัวเองไม่ออกหน้ารับ เรื่องราวต่างๆก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม

แต่ว่าวันนี้การทรยศของแยมทำให้เธอนั้นได้สติคืน

การโกหกตัวเองเช่นนี้ไม่ได้มีประโยชน์แต่อย่างใด

การทำตัวเหมือนนกกระจอกเทศของเธอ ไม่ได้ทำให้คนเลวหน้าบางขึ้น ไม่มีแม้แต่จะความสงสารเธอ มีแต่ได้คืบจะเอาศอก

ห้าปีที่ผ่านมา เธอไม่สามารถปกป้องกมลให้ดีนั้นก็เป็นรอยแผลในหัวใจอยู่แล้ว วันนี้ถ้ายังปล่อยให้บุริศร์กับกมลตกอยู่ในอันตรายอีก แล้วนรมนคนอย่างเธอจะมีความเป็นมนุษย์ได้อีกเหรอ

นรมนมองแยมแล้วพูดเสียงเบาๆ : “แยม ฉันขอโทษ ที่ห้าปีที่ผ่านมาฉันพาลคิดเองว่าเธอคือเพื่อน แต่มีหนึ่งประโยคที่บอกไว้ เมื่อความคิดไม่เหมือนกันก็เดินร่วมทางกันไม่ได้ วันนี้เธอเลือกที่จะอยู่ข้างรเมศ ฉันก็พูดอะไรไม่ได้ แต่ว่าวันนี้ฉันไม่มีทางไป และฉันจะพาพ่อแม่ของฉันไปจากที่นี่ แล้วเธอก็ไม่มีทางขัดขวางฉันไม่ได้!”

“ทำไม ไปเมืองชลธีไม่กี่เดือน เธอคิดว่าเก่งขึ้นอย่างนั้นเหรอ หรือเธอคิดว่าเธอจะสู้กับฉันได้ นรมนฉันขอเตือนนะ อย่าได้เอาไข่กระทบหินจะดีกว่า ไม่ต้องพูดถึงคนข้างนอกเลย แค่ฉันคนเดียวเธอก็ไม่มีทางที่จะสู้ได้แล้ว”

แยมพูดจบก็ได้ถอดเสื้อคลุมออก

ห้าปีมานี้นรมนสนิทกับเธอ เธอย่อมรู้ดีว่าแยมนั้นเก่งกาจเรื่องยูโด และเธอที่อะไรก็ไม่เป็น แต่ว่านรมนในตอนนี้กลับไม่รู้สึกถึงความกลัวแม้แต่สักนิดเดียว

เธอถอนหายใจแล้วพูดขึ้น : ลงมือ”

เพียงสองคำนี้เปล่งออก สีหน้าแยมก็เปลี่ยนไป

“เธอพาคนมาด้วยเหรอ เป็นไปไม่ได้ ไม่มีคนที่จะสามารถเข้ามาที่นี่ได้! ที่นี่เป็นเขตไฮโซ!”

แต่ว่ากลับปราศจากคำพูดใดๆจากนรมน

เธอมาถึงข้างๆพ่อแม่ ตรวจเช็คร่างกายของพวกท่านแล้ว หลังจากพบว่าพวกเขาไม่มีรอยถูกทำร้าย ถึงได้ถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความโล่งใจออกมา

ทันใดนั้นมีเสียงดังพัลวันด้านนอก

แยมที่มีสีหน้าแย่

เธอต้องการที่คว้าตัวนรมน แต่นรมนกลับหยิบปืนแล้วชี้ไปทางแยม

“ฉันรู้ว่าเธอมีวิชาที่ดี ฉันก็รู้ดีว่าฉันไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเธอ แต่ว่าแยมอย่าบังคับให้ฉันต้องลงมือ”

ท่าทางการจับปืนของนรมนนั้นถูกต้อง ไม่มีแม้แต่อาการสั่น

แยมดูออกว่าปืนที่อยู่เป็นในของนรมนคือ AK47ขนาดเล็ก

“นี่เธอใช้ปืนเป็นด้วยเหรอ เธอใช้ปืนเป็น! นรมน ไม่ว่าจะเป็นฉันหรือรเมศ พวกเราประเมินเธอต่ำไปจริงๆ

“พวกคุณประเมินฉันต่ำไปจริงๆ ในกองเพลิงเมื่อห้าปีก่อน ฉันบอกกับตัวเองว่าชั่วชีวิตนี้ฉันจะไม่ยอมอยู่ในจุดที่ให้ผู้อื่นบังคับได้อีก เพียงแต่นึกไม่ถึงว่าสุดท้ายแล้วคนที่กระทำเช่นนี้กับฉันจะเป็นเธอกับรเมศ เป็นสองคนที่ฉันคิดว่าคือเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน สิ่งที่รเมศทำกับกมล ฉันก็เพิ่งจะรู้ แต่ว่าฉันก็ไม่เคยไปถามเขาต่อหน้า หรือพวกคุณไม่เข้าใจอีกเหรอ ก็เพราะฉันไม่อยากจะเป็นศัตรูกับพวกเธอไง เรื่องระหว่างพวกเราทำไมต้องไปดึงพ่อแม่ของฉันเข้ามาเกี่ยวด้วย รเมศยังมีความลับอะไรที่ฉันยังไม่รู้อีก แต่พวกคุณก็ไม่มีทางรู้ไพ่ใบสุดท้ายทั้งหมดของฉัน ดังนั้นแยม อย่าบังคับฉัน”

สายตาที่เยือกเย็นของนรมน ไม่มีความอบอุ่นเหมือนวันวาน นรมนในตอนนี้เหมือนคนที่แปลกหน้า

จนแยมมีความรู้สึกที่ว่า แท้ที่จริงแล้วเธอรู้จักตัวตนจริงๆของนรมนหรือเปล่า

“ฉันไม่เชื่อว่าเธอจะสามารถยิงฉันได้ เธอเป็นคนดี และก็อ่อนแอ ถ้าหากห้าปีที่ผ่านมาไม่ใช่เป็นเพราะฉันกับรเมศ เธอก็คงจะมีชีวิตต่อไปไม่ได้ เพราะฉะนั้นเธอไม่มีทางจะยิงฉันได้หรอก ยิ่งไปกว่านั้นเธอยิ่งไม่มีทางไปจัดการกับรเมศได้! นรมนฉันรู้จักเธอดี”

“เหรอ”

นรมนยิ้มอย่างดูแคลน และเหนี่ยวไปที่ไกปืน

ปืนผ่านการดูแลเป็นพิเศษ เป็นปืนไร้เสียง มีแค่เสียงดัง “ผับ” แยมมองนรมนอย่างไม่น่าเชื่อ ร่างได้ล่วงลงไป และหัวไหล่ของเธอมีรอยบาดแผลและมีเลือดสดๆไหลออกมา

ความเจ็บปวดค่อยๆแผ่กระจายออกไป ทำให้เธอไร้เรี่ยวแรงในบัดดล

“เธอใส่อะไรลงไปในลูกกระสุน”

“ยาชา!”

แววตานรมนยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน แม้แต่ท่าทางก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเยอะ

“เธอคิดว่าฉันไม่มีการเตรียมพร้อมก่อนที่จะมาเหรอ เธอคิดว่าฉันนั้นไม่สงสัยตัวเธอเลยเหรอ บางทีเมื่อก่อนเธออาจเสแสร้งแสดงเก่ง แต่เธอแพ้ให้แก่ดวง ฉันให้เพื่อนของฉันคนหนึ่งไปหาเธอ เธอกลับบอกไม่รู้จักฉัน นี่ได้ทำให้ฉันเกิดความสงสัยขึ้นแล้ว ต่อมาฉันได้โทรหาเธอแต่เธอไม่ยอมรับสาย แล้วเธอก็โทรกลับมาในเวลาต่อมา แล้วบอกว่าถูกลักพาตัว ถึงแม้ว่าเธอจะแสดงได้เหมือน แต่ว่าแยมบอกฉันมาซิว่ามีอย่างที่ไหนที่คนร้ายจะทิ้งโทรศัพท์ไว้ให้เธอโทรขอความช่วยเหลือ และเธอไม่โทรแจ้งความในขณะที่มีโทรศัพท์ และเป้าหมายที่โทรหาฉันก็เพื่ออยากจะให้ฉันเข้าไปติดกับดักถูกไหม ฉันมันโง่ ใสซื่อ และยิ่งไปกว่านั้นคือไม่เคยคิดระแวงเพื่อนอย่างพวกคุณจนไม่ทันได้ระวังตัว พูดจากใจเลยนะ ทั้งหมดนี่ไม่ได้แปลว่าฉันจะไม่มีสมองนะ”

ขณะที่นรมนพูดคำเหล่านี้อยู่นั้น แววตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

“ฉันไม่เคยคิดที่จะตกอยู่ในสถานการณ์กับพวกคุณอย่างวันนี้ แต่ทำไมพวกคุณต้องมาบีบบังคับฉัน ถ้าหากมีเพียงฉันแค่คนเดียว พวกคุณอยากได้ชีวิตของฉัน ฉันก็ให้ได้ แต่ว่าพวกคุณไม่ควรเอาบุญคุณที่มีต่อฉันไปทำร้ายคนรอบข้างของฉัน พวกคุณรู้ทั้งรู้ว่าคนที่ฉันห่วงใยที่สุดคือพ่อแม่และลูกๆของฉัน แต่พวกคุณก็ยังทำได้ลง กมลยังเล็กและไร้เดียงสามาก แม้แต่ประตูใหญ่ของโรงพยาบาลยังไม่เคยออกไป ไม่รู้ว่าโลกภายนอกเป็นแบบใด แต่พวกคุณก็ลงมือกับเธอ ในวินาทีที่พวกคุณลงมือนั้น เคยฉุกขึ้นบ้างไหมว่ามีฉันเป็นเพื่อน

และแล้วเบ้าตานรมนเริ่มเปียกซึม

เธอช่างเจ็บปวดใจเหลือเกิน!

ไม่ต่างจากความเจ็บปวดใจสลายในครั้งนั้น แต่ว่าเธอตอนนี้ไม่ต้องการดึงให้เกิดการเชื่อมโยงกัน

สำหรับคนที่มีค่า คุณอยากทำอะไรเพื่อเขาก็ทำได้ แต่สำหรับรเมศกับแยมคนแบบนี้ ความรู้สึกที่คุณมอบให้ก็ไม่ได้สำคัญอะไรสำหรับพวกเขา

แยมเหมือนต้องการจะพูดอะไรต่อ แต่ก็ทนต้านกับยาที่อยู่บนไหล่ไม่ได้ จึงได้สลบไป