แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 246

บทที่ 246 บางครั้งของเก่าถึงจะเป็นของที่ดีที่สุด

ไม่ได้ยินตำตอบของบุริศร์ นรมนก็รู้ว่าบุริศร์มีเรื่องในใจเยอะมาก เธอถอนหายใจเบาๆและพูดว่า “ที่จริงฉันก็ไม่ได้มีอะไรไม่ดีค่ะ คุณอย่ากังวลให้มันมากเลยค่ะ ฉันเคยบอกแล้วว่าฉันจะอยู่กับคุณจนแก่เฒ่า ก็จะต้องทำได้แน่นอน ตอนนี้คุณจัดการเรื่องของคุณดีๆก็พอแล้ว ฉันรอคุณค่ะ”

“อืม” บุริศร์พยักหน้า

เขาไม่รู้ตอนนี้ยังสามารถพูดอะไรได้อีก ได้ภรรยาแบบนี้ ยังต้องการอะไรมากไปกว่านี้อีก? พูดมากแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์ ตอนนี้เขาได้แต่รีบจัดการปัญหาของตัวเองเสร็จ จากนั้นก็พานรมนกลับบ้าน

“วางสายแล้วนะคะ พรุ่งนี้ค่อยติดต่อกับคุณใหม่”เพราะยังไงซะนี่ไม่ใช่มือถือของตัวเอง อีกอย่างคุยสายนานเกินไปมีความเป็นไปได้สูงว่าจะเปิดเผย

หลังจากนรมนวางสาย รู้เสียเศร้าใจเล็กน้อย

นี่เป็นครั้งแรกที่แยกจากกับบุริศร์

ครั้งก่อนหลังจากถูกบุริศร์ช่วยออกมาจากFallen heaven เธอนึกว่าชาตินี้จะไม่ได้แยกจากกับบุริศร์อีกแล้ว แต่ตอนนี้เพิ่งจะกี่วันเอง พวกเขาก็แยกจากกันอีกแล้ว

อยากอยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่า อยู่ด้วยกันทั้งชีวิตทำไมมันยากขนาดนี้?

ความดื้อดึงที่รเมศมีต่อความรักทำให้นรมนค่อนข้างหมดคำพูด แต่กับวิธีการของรเมศ เธอก็ยังไม่กล้าชะล่าใจอยู่ดี

ไม่รู้เพราะมีเรื่องในใจมากเกินไป หรือเพราะได้นอนไปสักพักแล้ว ตอนนี้นรมนไม่รู้สึกง่วงเลยสักนิด

เธอคลุมผ้าห่มไว้ผืนนึงนั่งอยู่บนโซฟา รู้สึกอยู่ในสไตล์การตกแต่งแบบนี้ สามารถบรรเทาอารมณ์ของตัวเองไม่มากก็น้อย

ตอนนี้ไหนๆก็ว่างอยู่ เธอจึงเอากระดาษวาดรูปและดินสอมา ในหัวมีความคิดโผล่ขึ้นมาบ้าง ก็เลยเริ่มนั่งวาดรูปอยู่ที่โต๊ะน้ำชา

ไม่รู้เมื่อไหร่ เธอง่วงแล้ว จึงนั่งอยู่บนพื้น นอนหลับคาโต๊ะน้ำชาไปเลย

หลังจากคิมตื่น เห็นนรมนนอนคว่ำหน้าอยู่บนโต๊ะน้ำชา เธอรู้สึกประหลาดใจมาก

ผมยาวสลวยบังใบหน้าเธอไว้ แต่กลับบังความสวยของเธอไม่อยู่

คิมเดินมาที่ข้างกายเธอ นี่ถึงพบว่ารูปที่นรมนวาดล้วนเป็นโครงร่างของรถยนต์หมด

รถหลากหลายชนิด รถสปอร์ต รถเก๋ง และรถออฟโรด นาๆชนิด แต่ส่วนใหญ่ก็ใกล้เคียงกัน เหมือนล้วนอยากจะดีไซน์ออกมาเป็นชุดเดียวกันยังไงอย่างงั้น

ลายเส้นวาดรูปของนรมนละเอียดอ่อนมาก แต่ก็แฝงด้วยความแข็งแกร่งเสี้ยวนึง ยากมากที่จะดูออกว่าวาดออกมาจากมือของผู้หญิงคนนึง

บางทีอาจจะเพราะชอบวาดรูปเหมือนกัน ไม่นึกเลยว่าคิมจะหยิบรูปขึ้นมาดูอย่างละเอียด

ฝีมือการวาดภาพของเด็กคนนี้เก่งไม่เบาเลย เห็นได้อย่างชัดเจนว่าตอนเด็กต้องผ่านการฝึกฝนเฉพาะทางมาแน่นอน ถึงว่าล่ะสามารถดูความอ้างว้างและความเศร้าจากในภาพของเธอออก

คิมยิ้มอย่างปลื้มใจ

เธอหยิบผ้าห่มผืนนึงมาห่มให้นรมน จากนั้นก็วางภาพวาดไว้ข้างๆ ทีนี้ถึงได้เข้าไปที่ห้องครัว

ห้องครัวถูกนรมนเก็บกวาดจนสะอาดสะอ้านแล้ว

ดูท่าแล้วผู้หญิงคนนี้เป็นคนรักความสะอาดอยู่

จุดนี้ดีกว่าตุลยา ลูกสาวเธอเยอะเลย

คิมค่อนข้างที่จะชื่มชมนรมนขึ้นมาอีกครั้ง

เธอเปิดตู้เย็นออก ทำของกินเล็กน้อย จากนั้นก็ยกมาวางที่โต๊ะอาหาร

นรมนถูกกลิ่นหอมของอาหารปลุกจนตื่น “หอมจังเลย!” เธอพูดออกมาคำนึงอย่างห้ามใจไม่ได้ ทีนี้ถึงหันไปมอง พอหันไปก็เห็นคิมได้ทำกับข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้ว และกำลังยิ้มให้เธออยู่

“รีบลุกขึ้นมาล้างมือทานข้าวเถอะ ทำไมมานอนอยู่ที่ห้องรับแขกได้ล่ะ?”

นรมนเกาศีรษะด้วยความเก้อเขิน “ไม่รู้ค่ะ อาจจะเพราะง่วงเกินไปค่ะ” เธอเกาศีรษะของตัวเอง จากนั้นก็วิ่งไปที่ห้องน้ำโดยเร็ว

“ในตู้มียาสีฟันและแปรงสีฟันชุดนึง เป็นของที่ซื้อมาใหม่ ยังไม่เคยใช้เลย หนูใช้ได้นะ”เสียงของคิมก้องมา ทำให้นรมนหยุดนิ่งไปครู่นึง

ทีนี้เธอถึงพบว่าตัวเองไม่ได้พกอะไรมาเลย และไม่มีอะไรเลยด้วย ดีที่บ้านของคิมมีเตรียมพร้อม

“ขอบคุณค่ะ คุณน้าคิม” นรมนก็ไม่เกรงใจแล้ว เธอหยิบยาสีฟันและแปรงสีฟันใหม่ออกมาก็เริ่มใช้เลย

หลังจากล้างหน้าล้างตาเสร็จ นรมนออกมาก็เห็นคิมเอาเครื่องสำอางออกมา

“ใช้ของน้าเถอะ ถ้าหนูไม่รังเกียจที่เคยแกะใช้แล้ว”

“ไม่รังเกียจค่ะ” เวลานี้แล้ว นรมนยังจะรังเกียจอะไรได้อีก? เธอดูเครื่องสำอางที่คิมใช้ไปครู่นึง ไม่ใช่แบรนด์เนม แต่เหมือนจะเป็นผลิตภัณฑ์ที่ผลิตในประเทศ

“คุณน้าคิมใช้เครื่องสำอางที่ผลิตจากในประเทศเหรอคะ?”

“ทำไม? หนูใช้ไม่ชินเหรอ?”คิมนึกว่าเธอใช้ไม่ชิน เพราะเครื่องสำอางของตัวเองถูกตุลยารังเกียจอยู่เรื่อยเลย ถึงขั้นเกลี้ยกล่อมให้เธอเปลี่ยนไม่เพียงแค่ครั้งเดียว บอกว่าอยู่อเมริกาก็ต้องใช้เครื่องสำอางแบรนด์ดังอะไรหน่อยสิ แต่ไม่ว่ายังไงคิมก็คือไม่ชอบ

นรมนรีบส่ายหัวและพูด “เปล่าค่ะๆ หนูแค่รู้สึกเหนือความคาดหมาย ดูฐานะและการแต่งตัวของคุณน้า น่าจะถือว่าเป็นคนสังคมชั้นสูงมั้งคะ? น้อยมากที่คนสังคมชนชั้นสูงจะใช้แบรนด์ที่ผลิตในประเทศค่ะ”

“บางครั้งของเก่าถึงจะเป็นของที่ดีที่สุดนะ”แค่พูดคำเดียว ก็ทำให้นรมนเห็นด้วยอย่างยิ่ง

“ใช่ค่ะ ที่จริงสินค้าของประเทศเราดีใช้ได้เลยค่ะ หนูเป็นคนนึงที่ใช้ของนอกไม่ชินค่ะ”ระหว่างนรมนพูดก็เริ่มเช็ดหน้าขึ้นมา

กลิ่นของเครื่องสำอางเป็นกลิ่นหอมอ่อนๆ กลิ่นหอมชวนหลงใหลมาก

นรมนตบหน้าตัวเองเบาๆ จริงจังและละเอียดมาก ไม่มีการทำลวกๆและรู้สึกไม่สบายใดๆเลย

คิมเห็นเธอชอบจริงๆ ทีนี้ถึงยิ้มออกมา“หนูมาเที่ยวที่อเมริกาเหรอ?”

“ถือว่าใช่ค่ะ แต่ว่าหนังสือเดินทางอะไรหายหมดเลย ตอนนี้ไปไหนก็ไม่ได้แล้วค่ะ หวังว่าคุณน้าคิมจะรับหนูไว้สักสี่ห้าวัน ได้มั้ยคะ?”นรมนรู้สึกว่าถึงแม้พฤติกรรมของคิมจะแปลกประหลาดไปหน่อย แต่น่าจะเป็นคนดีอยู่

คิมพยักหน้าและพูด “หนูจะอยู่ก็อยู่เถอะ ปกติที่นี่ก็ไม่มีใครมา แค่น้าตัวคนเดียว ขอแค่หนูไม่รังเกียจที่น้าน่าเบื่อเกินไปก็พอแล้ว”

“ไม่ค่ะ”นรมนยิ้มอ่อนๆ ทีนี้ก็เช็ดหน้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว

เธอจัดวางเครื่องสำอางของคิมกลับไปที่เดิมเหมือนก่อนหน้านี้ ทีนี้ถึงนั่งอยู่ที่ตรงหน้าของคิมและเริ่มทานข้าว

กับข้าวที่คิมทำเป็นอาหารเช้าสไตล์จีนที่ค่อนข้างธรรมดา ข้าวต้มถ้วยนึง ยำจานนึง ข้างๆมีซาลาเปาวางอยู่หลายลูก

นรมนนึกว่าตัวเองได้กลับมาในประเทศแล้วชัดๆ และอยู่แค่ข้างกายพ่อแม่นี่เอง

ยากที่จะจินตนาการ อยู่อเมริกายังสามารถได้ทานอาหารเช้าแบบนี้

“คุณน้าคิม คงคิดถึงในประเทศมากเลยใช่มั้ยคะ?” คำพูดของนรมนทำให้คิมหยุดนิ่งไปครู่นึง จากนั้นถึงพูด：“ทำไมล่ะ?”

“ไม่ว่าใครที่มาอเมริกาเป็นเวลานานขนาดนี้ ล้วนค่อยๆถูกปรับให้เหมือนกัน อาหารเช้าสไตล์จีนที่ต้นตำรับขนาดนี้ น้อยมากที่จะมีคนยืนหยัดแล้วค่ะ แต่ก็ไม่ตัดออกว่าคุณน้าคิมทำเพื่อหนูโดยเฉพาะค่ะ”

“เธอไม่ได้สำคัญขนาดนั้นหรอก”คิมยิ้ม

นรมนก็ไม่แคร์

เธอรู้สึกอยู่กับคิมสบายมาก ไม่มีความรู้สึกจำกัดระหว่างผู้อาวุโสกว่าและเด็กกว่า กลับมีความรู้สึกสนิทชิดเชื้อและสงบสุขเพิ่มมากขึ้นเสี้ยวนึง

“คุณน้าคิมคะ ตุลยาก็ชอบทานอาหารพวกนี้มั้ยคะ?”

“เฮ้อ เธอไม่ชอบทานหรอก”คิมถอนหายใจเล็กน้อย

“เธอชอบผจญภัย ชอบสิ่งใหม่ๆ ชอบทุกอย่างของอเมริกา บางครั้งน้าก็ยังสงสัยเลยว่าเธอเป็นลูกของน้าจริงๆหรือเปล่า?”

ตอนที่พูดถึงตุลยา คิมแฝงด้วยความจนปัญญาเสี้ยวนึง แต่ว่าดูออกว่าเธอรักตุลยามาก

นรมนนึกถึงแม่ตัวเองอย่างห้ามใจไม่ได้

“คุณน้าทำให้หนูนึกถึงแม่ของหนูเลยค่ะ ก็ไม่รู้ว่าแม่หนูกลับถึงบ้านหรือยัง?”นรมนถอนหายใจ

ตอนที่ให้พ่อแม่นรมนและลูกไปจากอเมริกานี่เด็ดขนาดขนาดนั้น ก็ไม่รู้ตอนนี้พวกท่านกลับไปหรือยัง ธรณีจะสามารถดูแลพวกท่านได้ดีหรือเปล่า ตอนนี้มือถือของเธอก็หายไป ติดต่อกับพวกท่านไม่ได้ นรมนเป็นห่วงจริงๆ

“คุณน้าคิม หนูโทรศัพท์หน่อยได้มั้ยคะ?โทรต่างประเทศค่ะ แต่ว่าตอนนี้หนูไม่มีตังค์จ่ายค่าโทรค่ะ”นรมนพูดอย่างจริงจัง

ทันใดนั้นคิมยิ้มขึ้นมาทันที “น้าไม่ขัดสนค่าโทรของหนูหรอก โทรเถอะ”คิมหยิบโทรศัพท์ออกมาจากตู้ที่อยู่ด้านหลังเละยื่นให้กับนรมน

“ขอบคุณค่ะ คุณน้าคิม”นรมนรีบรับโทรศัพท์ไว้

เธอไม่ได้โทรหาพ่อหรือว่าแม่ และไม่ได้โทรหาคุณนายโตเล็ก ถ้าพวกท่านยังอยู่บนเรือ ถ้าพวกท่านยังไม่ได้ถึงอย่างปลอดภัย ถ้าอย่างนั้นเธอโทรไปมีแต่จะสร้างปัญหาให้พวกท่าน

นรมนได้โทรหาเบอร์ของธรณีอย่างไว

เสี้ยววินาทีที่โทรศัพท์ถูกรับสาย เสียงของธรณีได้ก้องมา

“ไม่ทราบว่าใครครับ?”เขาค่อนข้างแปลกใจ นี่เป็นเบอร์ต่างประเทศ จะเป็นใครได้น๊า?

นรมนไม่รู้จะพูดกับธรณียังไง ได้แต่กระแอมทีนึงแล้วพูด “คุณชายธรณี ฉันเองค่ะ นรมน”

“นรมน?คุณไม่ได้กลับมาเหรอครับ?”ธรณีนึกว่าเธอจะกลับมาพร้อมเด็กๆ

นรมนส่ายหัวและพูด “มีเรื่องอย่างอื่นนิดหน่อยค่ะ ฉันก็เลยยังไม่ได้กลับค่ะ คุณชายธรณี พ่อแม่ของฉันกลับไปหรือยังคะ?”

“ยังครับ แต่ผมได้รับโทรศัพท์จากบุริศร์แล้ว ผมจะจัดเตรียมให้เรียบร้อยครับ ตอนนี้ทางฝั่งคุณเป็นยังไงบ้าง?ผมได้ยินมาว่าบุริศร์เจอปัญหานิดหน่อย ต้องการให้ผมช่วยอะไรมั้ย?”

“คุณนึกว่าอิทธิพลของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาของเมืองชลธีใหญ่คับฟ้าจริงๆเหรอ พวกเราเจอปัญหาที่อเมริกานิดหน่อย คุณอยู่เมืองชลธีก็จะสามารถช่วยพวกเราแก้ไขได้งั้นเหรอคะ? คุณชายธรณี คุณช่วยดูแลคนในครอบครัวของฉันดีๆก็พอแล้วค่ะ เดี๋ยวรอฉันกับบุริศร์กลับไป ฉันจะขอบคุณๆอย่างดีเลยค่ะ” นรมนหัวเราะขึ้นมาทันที

มือของคิมสั่นขึ้นมากะทันหัน ตะเกียบตกลงบนโต๊ะอาหารทันที และส่งเสียงใสๆออกมา

“คุณน้าคิม เป็นอะไรไปคะ?หนูกระทบโดนคุณน้าใช่หรือเปล่าคะ”

“อ้อ ไม่เป็นไรจ้า”สีหน้าของคิมดูไม่ค่อยดี ดูออกว่าค่อนข้างตื่นตระหนก

เธอรีบหยิบตะเกียบขึ้นมาและคีบผักใหม่อีกครั้ง แต่คีบยังไงก็คีบไม่ขึ้นมา

นรมนเห็นแล้ว ค่อนข้างพูดอย่างเกรงใจ “คุณชายธรณี ทางฝั่งฉันมีเรื่องนิดหน่อย เดี๋ยวค่อยคุยกับคุณนะคะ คุณช่วยฉันดูแลคนในครอบครัวฉันดีๆน๊า ขอบคุณนะคะ”

“คุณเกรงใจเกินไปแล้ว เดี๋ยวค่อยติดต่อครับ”

“ไว้ค่อยคุยกันค่ะ” นรมนวางสาย เห็นแววตาของคิมค่อนข้างเหม่อลอย เธอนึกถึงรูปถ่ายที่ชินทรเอาออกมาอีกครั้ง เธอถามขึ้นมาคำนึงอย่างห้ามใจไม่ได้

“คุณน้าคิม คุณน้ารู้จักชินทรใช่มั้ยคะ?”คำพูดนี้ทำให้สีหน้าของคิมเปลี่ยนไปทันที

“หนูรู้จักชินทรได้ยังไง?”เธอจ้องมองนรมนไว้ แววตานั่นน่ากลัวมาก

นรมนไม่สบายใจ ไม่รู้ว่าตัวเองได้แหย่โดนรังต่อหรือเปล่า แต่ในเมื่อถามออกมาแล้ว ก็ต้องถามให้รู้แน่ชัด

เธอกระแอมทีนึงและพูด “หนูรู้จักน้องชายของชินทร ธรณีค่ะ เมื่อไม่นานมานี้หนูไปที่ตระกูลทวีทรัพย์ธาดา เคยเห็นรูปถ่ายใบนึงในภาพวาดของชินทร ผู้หญิงที่อยู่ในรูปนั้นหน้าตาคล้ายคุณน้านิดหน่อย ไม่ทราบว่าเป็นพี่น้องหรือว่าอะไรของคุณน้าหรือเปล่าคะ?”

นรมนไม่กล้าถามว่านั่นคือคิมหรือเปล่า เพราะยังไงซะก็นานหลายปีแล้ว ตอนนี้คิมก็แก่ขึ้นตั้งเยอะ แค่หน้าคล้ายกันมากเฉยๆ

แต่ใบหน้าในรูปถ่ายใบนั้นก็ค่อนข้างคล้ายคลึงกับหน้าตาเดิมของเธอ เพราะฉะนั้นนรมนถึงค่อนข้างแปลกใจ

ได้ยินนรมนพูดแบบนี้ แววตาของคิมเบลอๆ เธอพูดเสียงต่ำ “ชินทรเหรอ? นั่นรู้สึกจะเป็นเรื่องของชาติที่แล้วๆ”