แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 245

บทที่ 245 ฉันไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น

นรมนเร่งรีบก้มหน้าลง แต่ก็ไม่สามารถปกปิดอาการตกใจที่มีอยู่ในใจของเธอ

ทำไมถึงเป็นเธอได้？

ผู้หญิงที่ชื่อคิมคนนี้ ทำไมถึงได้หน้าคล้ายกับผู้หญิงในรูปที่เธอเอามาจากตระกูลทวีทรัพย์ธาดาจังเลย

จู่ๆ เธอก็นึกถึงรูปถ่ายครอบครัวของตุลยาขึ้นมา

หรือว่าผู้หญิงคนนี้จะเป็นแม่ของตุลยางั้นหรอ？

คงไม่บังเอิญขนาดนี้หรอกมั่ง？

หัวใจของนรมนเต้นแรงมาก

คิมรู้สึกแปลกใจถามเธอ：“หนูนรมน หนูรู้จักฉันหรอกคะ？”

“อ๋อ เปล่าค่ะ หนูไม่ได้รู้จักคุณหรอกคะ แค่เคยเห็นคุณจากในรูปถ่ายครอบครัวของตุลยาน่ะค่ะ เลยรู้สึกประหลาดใจหน่อย”นรมนยิ้มแล้วพูด

ตอนที่คิมได้ยินชื่อตุลยา เธอได้ขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ที่แท้ก็ตุลยาเองหรอ หนูเป็นเพื่อนกับตุลยาซินะ？”

“อ้อ ไม่ใช่ค่ะ หนูเคยเจอเธอที่สถานที่พักฟื้นหลายครั้งและมีปากเสียงกันหน่อย”

นรมนไม่คิดอยากจะเป็นเพื่อนกับตุลยาแน่

ผู้หญิงคนนี้เคยป่าวประกาศว่าจะแย่งผู้ชายของเธอ เธอจะไปเป็นเพื่อนกับหล่อนได้ยังไง？เธอไม่ได้ปัญญาอ่อนสักหน่อย？

แต่คิมก็ไม่ได้สนใจ ยิ้มแล้วพูด：“หนูบาดเจ็บมา ฉันพอเรียนการแพทย์มาบ้าง เลยช่วยทำแผลให้หนู ที่นี่ห่างไกลจากตัวเมืองมาก หมอไม่ค่อยยอมมาถึงที่นี่กัน ถ้าหนูรู้สึกไม่ค่อยดีก็รีบไปที่โรงพยาบาลให้คุณหมอดูหน่อย”

“ขอบคุณมากเลยนะคะที่ช่วยหนู หนูไม่รู้ว่าควรตอบแทนคุณยังไงดี”

“ไม่เป็นไรหรอกจ้า ฉันชอบที่สงบ และชอบทำอะไรคนเดียว เลยชอบมาวาดภาพอะไรพวกนี้ที่นี่บ่อยๆ ตู้เย็นในครัวมีของกินอยู่ ถ้าหนูหิวก็ไปทำอะไรกินเองได้นะ ไม่ต้องสนใจฉัน บางครั้งฉันก็เป็นคนนิสัยประหลาด”

คิมพูดจบก็เดินออกไปเลย

หล่อนเป็นคนแปลกจริงด้วย

นรมนคิดอยู่ในใจ ท้องรู้สึกหิวๆแล้ว พูดปฏิเสธไปตอนนี้ก็ดูจะปลอมเกิดไป อีกอย่าง ตอนนี้เธอก็ไม่มีที่ให้ไปด้วย

เธอตามคิมออกมาจากห้องมืด แล้วเห็นคิมเดินตรงดิ่งเข้าห้องในไป

“คุณแม่ตุลยา คุณจะพักผ่อนแล้วหรอกคะ？หนูไปทำอะไรทานหน่อย คุณทานเสร็จแล้วค่อยเข้านอนดีมั้ยคะ”

เธอมองออกว่าคิมดูง่วงมากแล้ว เลยเปิดปากถามหล่อน

คิมหยุดเดินครู่นึง หันมาพูดกับนรมน：“ฉันยังไม่ได้แต่งงาน เพราะฉะนั้น หนูเรียกฉันว่าคุณคิมหรือว่าคุณน้าคิมก็ได้”

“ห๊ะ？คุณคือแม่ของตุลยาไม่ใช่หรอกคะ？”

นรมนรู้สึกงง

คิมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ：“ฉันเป็นแม่ของตุลยา แต่ฉันไม่ได้แต่งงาน”

คำอธิบายนี้ยิ่งทำให้นรมนมึนงงเข้าไปใหญ่ แต่เธอก็ไม่กล้าจะถามต่อ

คิมเดินขึ้นชั้นสองแล้วเข้าห้องไป วินาทีที่ประตูปิด นรมนก็ยังไม่หยุดคิดเรื่องนี้

ไม่ได้แต่งงาน แต่เป็นแม่ของตุลยา และตุลยาก็บอกเองว่ารูปนี้เป็นรูปถ่ายครอบครัวของเธอ เรื่องมันเป็นมายังไงกันแน่？

เธอคิดอยู่ครึ่งค่อนวันก็คิดไม่ออกเลยเลิกคิดไปเลย

นรมนเข้าไปในห้องครัว พอเปิดตู้เย็นก็เห็นในตู้เย็นมีของเต็มไปหมด ดูท่าแล้ว คิมคงต้องชอบมาอยู่ที่นี่คนเดียวจริงๆซะด้วย

ไม่รู้ว่า ตุลยาจะจู่ๆมาโผล่ที่นี่หรือเปล่า ถ้าไม่ละก็ เธออยู่ที่นี่ไปก่อนหลายวันก็น่าจะดี แต่ไม่รู้ว่าคิมจะอนุญาตหรือเปล่าสิ

นรมนถอนหายใจเบาๆทีนึง แล้วหยิบไข่ไก่และมะขือเทศออกมาสองลูก ไม่นานทำบะหมี่น้ำซุปไข่ก็เสร็จ

พอทำเสร็จ นรมนตักแบ่งออกมาสองถ้วย แล้วยกถ้วยนึงเดินขึ้นไปชั้นสอง

“คุณน้าคิม หนูทำบะหมี่ไข่มาให้ค่ะ คุณอาทานหน่อยแล้วค่อยนอนนะคะ”

นี่เธอถือว่าเอาของๆคนอื่น แล้วเอาความดีใส่ตัวอยู่นะ แต่อย่างน้อยเธอก็รู้มารยาทไม่ใช่หรอ？

ตอนที่ คิมเปิดประตูออกมานั้น เหมือนเธอเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ เห็นบะหมี่ที่อยู่ในมือของนรมนแล้ว เธออึ้งไปอยู่ครู่นึง เหมือนนึกเรื่องอะไรขึ้นได้ น้ำตาเธอคลอเบ้าทันทีที่เห็นบะหมี่ไข่ในมือของเธอ

“คุณน้าคิมคุณอาเป็นอะไรไปคะ？หรือว่าต้นหมอที่หนูใส่ในนี้ฉุนจนแสบตาคุณอาหรอคะ？”

นรมนเห็นสถานการณ์แบบนี้แล้วทำอะไรไม่ถูก

คิมกลับใส่หัว แล้วพูดขึ้นเบาๆ：“ฉันต้มบะหมี่ไม่เป็น นานมากแล้วที่ฉันไม่ได้ทานบะหมี่ง่ายๆแบบนี้”นรมนได้ยินแล้วรู้สึกเขินๆ

“เอ่อ หนูคิดว่านี่ก็ดึกมากแล้ว ทานอะไรจืดๆหน่อยน่าจะดีกว่า ถ้าคุณน้าคิมคิดว่ามันจืดชืดเกินไป เดี๋ยวพรุ่นนี้เช้าหนูจะตั้งใจทำใหม่อีกถ้วยให้คุณอานะคะ”

“ไม่ต้องหรอกจา นี่น่าทานมาก ขอบใจหนูมากเลยนะ”

คิมรับบะหมี่มาแล้วยิ้ม จากนั้นก็ปิดประตูห้องไม่เชิญนรมนเข้าไปนั่งแม้แต่คำเดียว

นรมนจับจมูกตัวเอง ที่เกือบจะชนกับประตู

คิมผู้หญิงคนนี้แปลกจริงๆ

เธอใส่หัวทีนึง แล้วลงไปถึงชั้นล่าง รู้สึกหิวจนทนไม่ไหวแล้ว ซดบะหมี่ถ้วยนึงเข้าไปอย่างรวดเร็วอย่างกับหมาป่าที่หิวจัดมาหลายวัน นี่ค่อยยังรู้สึกว่าตัวเองมีชีวิตขึ้นมาใหม่อีกครั้ง

มือถือของเธอรู้สึกจะตกหายไประหว่างทาง

และเธอก็เพิ่งจะสังเกตเห็น

แต่ก็ดี อย่างน้อยก็ไม่มีคนตามสืบที่อยู่ของเธอได้

นรมนเห็นว่าในวิลล่ามีโทรศัพท์บ้านติดอยู่ แต่ไม่รู้ว่าสามารถใช้งานได้หรือเปล่า ตามด้วยเดินขึ้นชั้นสองไป

“คุณน้าคิม หนูขอใช้โทรศัพท์ที่วิลล่าของคุณอาหน่อยได้มั้ยคะ？”

“ได้สิ”

เสียงของคิมดังมาจากห้องเบาๆ เสียงเหมือนกำลังร้องไห้

เธอร้องไห้หรอ？

ไม่ใช่มั่ง？

ก็แค่บะหมี่ถ้วยเดียว รสชาติแย่ขนาดนั้นเลยหรอ？

นรมนเกาหัวของตัวเองทีนึง รสชาติของบะหมี่ถ้วยนั้นก็น่าจะใช้ได้อยู่นะ อย่างน้อยเมื่อก่อนกานต์และกมลก็ชอบทานมากเลย

เธอไม่เข้าใจ และก็ไม่ไปถามหาสาเหตุอีก ในเมื่อคิมก็เป็นคนแปลกอยู่แล้ว

เธอลงไปชั้นล่าง แล้วหยิบโทรศัพท์โทรหาบุริศร์

ตอนที่โทรศัพท์รับขึ้น เสียงเย็นชาของบุริศร์ก็ดังมา

“ใครครับ？”

“คุณบุริศร์ ฉันเอง！”

นรมนรีบบอกชื่อตัวเองไป

“คุณอยู่ไหนเนี่ย？นรมน คุณนี่มันเก่งมากเลยใช่มั้ย？ถึงได้กล้าโดดลงจากรถแบบนี้！นายพฤกษ์ไม่มีสมองคิดคุณก็ไม่มีสมองไปด้วยใช่มั้ย？รถขับเร็วขนาดนั้น คุณไม่หว่งขาคุณบ้างเลยใช่มั้ย？หรือว่าคุณคิดว่าคุณเป็นมนุษย์รึไง？”

บุริศร์ได้ยินว่าเป็นนรมน หัวใจที่แขนอยู่บนเส้นด้ายได้ระเบิดออกมาในที่สุด

เวลาผ่านไปเกือบหนึ่งวันแล้ว ยังไม่มีข่าวคราวของนรมนเลยแม้แต่นิด แม้กระทั่งนายพฤกษ์ก็ไม่รู้ว่าเธอหายไปไหน แถบมือถือของเธอก็ปิดเครื่อง

สถานการณ์แบบนี้ บุริศร์ทำอะไรไม่ได้เลย และที่ก่อสร้างก็ดันยังมาเกิดเรื่องขึ้นอีก เขาแยกตัวออกมาไม่ได้เลย

บุริศร์แทบจะเป็นบ้าไปแล้ว เหลือแค่ไม่ได้ประกาศหาคนในทีวี

ดีที่เหมือนรเมศก็กำลังหาคนอยู่ นี่ถึงทำให้เขารู้สึกเบาใจหน่อย

ตอนนี้ ได้ยินนรมนโทรศัพท์กลับมาแล้ว หัวใจของบุริศร์เป็นห่วงแทบตาย

นี่เป็นครั้งแรก ที่นรมนรู้สึกว่าปอดของบุริศร์ทำงานดีเยี่ยมมาก พูดทีนึงยาวเหยียดโดยไม่ถอนหายใจเหนื่อยเลย

เธอเอาโทรศัพท์ออกห่างจากหูระยะนึง รอให้เขาพูดจบก่อน เธอถึงจะพูดต่อ：“ฉันไม่เป็นไรค่ะ แค่หัวเข่าถลอกหน่อย คุณวางใจเถอะค่ะ มีป้าคนนึงช่วยฉันไว้ อยู่ที่วิลล่าหลังนึงที่ห่างจากตัวเมือง มือถือก็ตกหลุนระหว่างทาง แต่แบบนี้ก็ดี จะได้ไม่มีใครตามสัญญาณมือถือแล้วหาฉันจนเจอ คุณไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอกนะคะ ตอนนี้ฉันสบายดีจริงๆ”

“ป้าคนนึง？ป้าที่ไหน？คุณรู้จักมั้ย？เชื่อใจได้หรือเปล่า？นรมน ตอนนี้สถานการณ์คับขันมาก คุณรอผมอีกสองวัน ภายในสองวัน ผมต้องจัดการเรื่องที่ก่อสร้างเสร็จได้แน่ พอถึงตอนนั้น ผมจะพาคุณจากไปแน่นอน ป้าคนนั้นเป็นใครมาจากไหน？คุณรู้มั้ย ？ผมจะให้นายพฤกษ์ไปสืบมา”

“อย่านะคะ！อย่าเชียวนะคุณ！”

นรมนได้ยินก็ร้อนรนใจ

“คุณบุริศร์ คุณให้นายพฤกษ์ไปสืบประวัติของป้าคนนี้ คุณอยากให้รเมศรู้ว่าฉันอยู่ไหนหรือไง？คุณวางใจเถอะ ตอนนี้ฉันปลอดภัยมาก ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันจะใช้เบอร์นี้โทรหาคุณทุกวันเลยค่ะ คุณบอกว่าสองวัน ฉันก็จะให้เวลาคุณสองวัน ฉันรอคุณนะคะ แต่ว่าระหว่างนี้ คุณต้องระวังรเมศไว้นะคะ เขาไม่ยอมลามือง่ายๆแน่ ”

นรมนรู้สึกเป็นห่วงเรื่องคดีของบุริศร์

คดีฆาตกรรมในเขตก่อสร้างไม่ได้จัดการได้ง่ายๆ ตอนนี้เขาไม่สามารถแยกร่างแล้วทำอะไรพร้อมๆกันได้ เธอไม่อยากให้เขาเป็นห่วงเธออีก

บุริศร์รู้สึกเป็นห่วง

“แต่สถานการณ์ของคุณในตอนนี้ผมก็เป็นห่วงคุณมากเลยนะครับ”

“วางใจเถอะค่ะ ที่นี่เปลี่ยวมาก ฉันก็ไม่ออกไปไหน อย่างมากสุด ก็แค่อยู่ที่นี่สองสามวัน รอให้ป้าเธอจากไป ถึงตอนนั้นฉันก็จะไปจากที่นี่ด้วย ไม่มีใครรู้ว่าฉันอยู่ที่นี่หรอกคะ กลับกัน รเมศก็คงเดาไม่ได้แน่ เพราะฉะนั้น ตอนนี้ ฉันถือว่าปลอดภัยมาก คุณไปจัดการเรื่องของคุณให้เสร็จก่อนเถอะค่ะ จบแล้วเราค่อยมานัดพบกัน”

“คุณไม่เป็นไรจริงๆแน่นะ？”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันบอกคุณแล้วไง？ว่าฉันจะโทรหาคุณทุกคืน คุณจะได้รู้ว่าฉันสบายดี วางใจเถอะค่ะ”

นรมนปลอบใจบุริศร์

ถึงแม้บุริศร์ก็ยังเป็นห่วงเธออยู่ดี แต่ตอนนี้ก็ไม่มีวิธีอื่นแล้ว

แผนการลงมือแบบลับๆของรเมศทำให้พวกเขาไม่ทันรับมือ อยากให้นรมนจากไปอย่างปลอดภัย ตอนนี้ก็คือห้ามให้ใครรู้ว่าเธออยู่ไหน

บุริศร์ถอนหายใจทีนึง ：“ดูแลตัวเองดีๆด้วย ต้องการอะไรก็บอกผม ไม่อย่างนั้น ก็ให้ป้าคนนั้นไปซื้อมือถือให้คุณเครื่องนึง เสร็จเรื่องผมจะคืนเงินให้เธอเอง ใช่แล้ว คุณมีเงินติดตัวมั้ย？ถ้าเกิด……”

“พอได้แล้วคุณ คุณไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอกคะ ฉันดูแลตัวเองได้ วางใจเถอะ”

นรมนถูกบุริศร์ถามแบบนี้แล้ว ถึงนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ ตัวเองไม่มีอะไรติดตัวมาเลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเงิน แต่ตอนนี้ เธอจะกล้าพูดเรื่องนี้กับบุริศร์ได้ยังไง ？

ถ้าเขารู้ว่าตอนนี้เธอไม่มีอะไรติดตัวเลย ถึงตอนนั้น ไม่แน่ว่าเขาจะพลิกแผ่นดินอเมริกาทั้งประเทศก็จะมาหาเธอให้ได้

เพื่อที่ไม่อยากให้เกิดเรื่องวุ่นวายที่ไม่จำเป็นขึ้นอีก นรมนได้แต่ต้องปลอบใจบุริศร์ให้สงบลงได้ก่อน

ได้ยินนรมนพูดแบบนี้แล้ว ถึงแม้บุริศร์ก็ยังไม่วางใจ แต่ก็ไม่มีวิธีอื่นนอกจากนี้แล้ว

“ขอโทษนะ ที่ทำให้คุณต้องลำบาก”

บุริศร์คิดมาตลอดว่าตัวเองกับนรมนได้อยู่ด้วยกันอีกครั้งนั้น เขาต้องให้ชีวิตที่ดีที่สุดกับเธอได้แน่ ตอนนี้ ทั้งสองคนได้สารภาพความในใจทุกอย่างแล้ว และคิดเหมือนกันทุกอย่าง ต้องอยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่าแน่นอน แต่ใครจะไปรู้ว่ารเมศเป็นตายร้ายดีก็ไม่ยอมปล่อยมือ แถมตอนนี้ยังกดดันพวกเขาอย่างหนัก แม้แต่ปกป้องนรมน เขายังไม่มีปัญญา

และนี่ทำให้เขาเสียใจมาก

นรมนฟังออกว่าบุริศร์กำลังเสียใจ

ตั้งแต่เล็กจนโต เขาเกิดมาในตระกูลร่ำรวย อยากได้อะไรก็แค่สั่ง อยู่เหนือมาตลอด ไม่เคยต้องลำบากมาก่อน ตอนนี้ เพื่อเธอและลูกแล้ว มาถึงที่อเมริกาที่ๆไม่คุ้นเคยแบบนี้ แถมยังมีลูกๆและเธอคอยถ่วงอยู่ข้างกาย ความรู้สึกอัดอั้นตันใจนี้ คงเป็นครั้งแรกที่เขาเคยประสบมา

“คุณบุริศร์ ฉันไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น การที่ได้อยู่กับคุณ เป็นเรื่องที่ฉันมีความสุขที่สุด คุณวางใจเถอะคะ ฉันต้องดูแลตัวเองให้ดีแน่ นี่ก็แค่ชั่วคราว รอผ่านช่วงนี้ไปได้ พวกเรากลับไปถึงเมืองชลธี จะได้เป็นอิสระสักที เมื่อถึงตอนนั้น คุณก็ยังคือท้องฟ้าเมืองชลธีเช่นเคย และฉันก็จะใช้ชีวิตอย่างมีความสุขภายใต้การปกป้องของคุณ แบบนี้ดีจะตายไม่ใช่หรอ？”

นรมนพูดอย่างมีความสุข แต่หัวใจของบุริศร์ทำยังไงอารมณ์ก็ไม่ดีขึ้น

สถานการณ์ตอนนี้ของพวกเขามีอุปสรรคมากมาย หลังจากนี้ รเมศจะทำอะไรต่อ ใครก็ไม่สามารถรู้ได้ เขาอยากจะให้เรื่องทั้งหมดนี้มันจบโดยเร็ว แล้วพานรมนกลับประเทศของพวกเขาไป