แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 248

บทที่ 248 ความจริงเป็นสิ่งที่ไม่อาจปิดบังได้

“ทำไม ปละหลาดใจมากเลยเหรอ? คิดว่าเรื่องน่ารำคาญของตัวเองไม่มีคนรู้งั้นเหรอ?”ตุลยามองนรมนด้วยการเหน็บแนมทีนึง จากนั้นก็ได้เข้าบ้านโดยเร็ว ตอนที่เดินผ่านข้างกายนรมนได้แกล้งใช้ไหล่ชนเธอทีนึง

“อุ๊ย ขอโทษด้วยนะ พอดีมองไม่เห็น เรื่องเล็กๆแค่นี้แกคงไม่บอกกับแม่ฉันนะ?”พอพูดจบ ตุลยาก็เดินเข้าบ้านอย่างกร่าง

“กลิ่นอะไรน่ะ? แกทำอะไรที่บ้านแม่ฉันเนี่ย?”

เห็นได้ชัดว่าตุลยาหาเรื่องชัดๆ ในวิลล่านี้จะมีกลิ่นอะไรได้?

นรมนไม่สนใจเธอ แต่ไปเก็บภาพวาดของตัวเองที่โต๊ะน้ำชา

“รอก่อน แกคงไม่ใช่ขโมยภาพวาดก็แม่ฉันนะ? ฉันจะบอกแกให้นะ ภาพวาดของแม่ฉันมีราคามาก แกอย่าเห็นเงินทองก็มีความคิดอยากครอบครองเชียวนะ”คำพูดของตุลยาค่อนข้างเหยียดหยามคนแล้ว

นรมนมองดูเธอ และพูดทีละถ้อยคำ “นี่เป็นภาพวาดที่ฉันวาดเอง รบกวนคุณดูชัดๆด้วย”

“พอเหอะ อย่างแกเนี่ยนนะจะวาดรูปเป็น? อย่าโม้หน่อยเลย ฉันจะบอกแกให้ เอาของพวกนี้ไปวางไว้ที่นั่นได้ยินหรือยัง? รอให้แม่ฉันกลับมา ถ้าท่านบอกไม่ใช่ของๆท่านแกถึงแตะต้องได้ เป็นแขกก็ต้องมีหน้าตาของการเป็นแขกหน่อยสิ”พอพูดจบ ตุลยาได้นั่งบนโซฟาโดยตรง

เหมือนจะเห็นผ้าห่มที่นรมนเคยห่ม เธอโยนลงพื้นโดยตรง“นี่มันอะไรเนี่ย? อะไรก็เอามาวางบนโซฟาหมด ฉันจะบอกแกให้นะ แม่ฉันเป็นคนชนชั้นสูง เทียบกับคนชนชั้นต่ำอย่างแกไม่ได้หรอก แกรู้มั้ย? ไร้ยางอายจริงๆ คนไร้สัญชาติคนนึงยังมีหน้ามากินฟรีอยู่ฟรีที่บ้านแม่ฉันอีก ทำไม? บุริศร์ไม่สนใจแกเหรอ? หรือว่าเขาไม่เอาแกแล้ว?”คำพูดของตุลยายิ่งอยู่ยิ่งเลยเถิด

นรมนรู้สึกเจ็บแน่นหน้าอก แต่กลับขี้เกียจพูดกับเธอ ได้หันหลังเตรียมกลับไปที่ห้องโดยตรง

“หยุดก่อน! ฉันยังพูดไม่จบเลย แกจะไปไหน?”ตุลยาก็เหมือนราชินีที่สูงส่ง ยโสโอหังอย่างยิ่ง

นรมนหันหลังกลับมา และพูดอย่างเย็นชา “คุณตุลยา ฉันเป็นแขกของแม่คุณ ไม่ใช่แขกของคุณ ที่นี่ก็เป็นบ้านของแม่คุณ ไม่ใช่บ้านของคุณ ดังนั้นรบกวนคุณอย่าใช้ท่าทีที่เป็นเจ้าข้าวเจ้าของมาสั่งสอนฉัน คุณไม่คู่ควร!”

“นี่แกว่าอะไรนะ? ไหนแกพูดอีกรอบซิ!”ตุลยาโกรธกริ้วขึ้นมาทันที

เธอโดดขึ้นมาจากโซฟากะทันหัน มองดูตรงหน้าก็ใกล้จะเดินไปฉุดกระชากนรมนแล้ว

ในขณะนี้เอง คิมได้กลับมาแล้ว“ตุลยา นี่ลูกทำอะไรน่ะ?”เสียงของคิมไม่ดัง แต่กลับทำให้ท่าทางของตุลยาหยุดลงมาอย่างกะทันหัน

ตุลยาที่เมื่อกี๊ยังยโสโอหัง นาทีนี้พอเห็นคิมแล้วก็ได้นุ่มนวลลงมาทั้งคน“แม่คะ แม่รับผู้หญิงคนนี้ไว้ได้ยังไงคะ? แม่รู้มั้ยคะ? เธอเป็นคนไร้สัญชาติ ถ้าให้ตำรวจรู้ว่าแม่รับคนไร้สัญชาติไว้ที่บ้าน พวกเราจะมีเจอปัญหาใหญ่เลยนะคะ”คำพูดของตุลยาทำให้นรมนค่อนข้างไม่สบายใจ

เธอก็ไม่ได้เป็นคนไร้สัญชาติตั้งแต่แรก เพียงแต่ตอนนี้พูดเรื่องพวกนี้ดูเหมือนก็ไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว บางทีเธออาจจะนำพาปัญหามาให้คิมจริงๆก็ได้

“คุณน้าคิม ขอโทษค่ะ พลอยทำให้คุณน้าเดือดร้อนไปด้วย หนูจะไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ”นรมนพูดจบก็ยกฝีเท้าจะไป

คิมกลับขวางเธอไว้“ไปอะไรกัน? หนูจะไปไหนได้? ข้างนอกมีตำรวจเต็มไปหมด รูปถ่ายของหนูถูกโพสต์ลงในเน็ตแล้ว ตอนนี้ยังมีคนให้รางวัลนำจับด้วย หนูออกไปตอนนี้คือกะจะไปติดกับดักเองเหรอ?”คำพูดของคิมทำให้นรมนอึ้งค้างไว้

“โพสต์ลงในเน็ต? ยังมีคนให้รางวัลนำจับด้วย?”ยังไงเธอก็คิดไม่ถึงว่ารเมศจะทำถึงขั้นนี้

เขาอยากทำอะไรกันแน่? บีบให้ตัวเองจนมุมจะได้กลับไปขอร้องเขางั้นเหรอ?

คิมเห็นเธอแบบนี้แล้ว ได้ถอนหายใจทีนึงและพูด “หนูพักอยู่ที่นี่อย่างสบายใจเถอะ อย่าคิดเรื่องอย่างอื่น นี่เป็นเสื้อผ้าที่น้าซื้อมาให้หนูคอยผลักเปลี่ยนกันซัก หนูไปลองดูว่าพอดีตัวมั้ย”ระหว่างพูด คิมเอาเสื้อผ้าในมือยื่นให้กับนรมน

ทันใดนั้นนรมนรู้สึกลึกซึ้งทันที

ตุลยากลับทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว“แม่คะ ทำไมแม่ต้องปกป้องเธอด้วย? แค่คนไร้สัญชาติคนนึง ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อกี๊ยังขโมยภาพวาดของแม่ด้วย ขโมยแบบนี้แม่เก็บเธอไว้ที่นี่เพราะอะไรกันแน่คะ?”

“แกหุบปาก!”เสียงของคิมหนักแน่นขึ้นมาทันที

“อะไรเรียกว่าเธอขโมยรูปของแม่? แกเคยเห็นแม่วาดรูปรถยนต์ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? เป็นลูกสาวแม่ ยังไม่เหรอรู้ว่าแม่ของแกอาศัยภาพวาดน้ำทะเลภูเขามีชื่อเสียงโด่งดัง?”เสียงของคิมเคร่งขรึมมาก ทันใดนั้นทำเอาตุลยาตัวสั่นไปครู่นึง

“แม่ หนูก็แค่พูดไปงั้นๆแหละ”

“อะไรก็พูดหมด คำพูดที่ไม่มีหลักฐานลูกพูดมั่วทำไม? อีกอย่างแม่เคยบอกลูกแล้วว่านรมนเป็นแขกของแม่ เป็นเพื่อนของแม่ ให้แกอย่าเหิมเกริมเกินไป เมื่อกี๊แกกำลังทำอะไรอยู่?”

ตุลยาทำหน้ามุ่ยด้วยความกล้ำกลืนและพูด “ก็เธอด่าหนูนี่คะ บอกว่าหนูไม่ใช่เจ้าของๆที่นี่ หนูเป็นลูกสาวแม่นะคะ! ”

“แต่นี่เป็นบ้านของแม่!”คำพูดนี้ของคิมทำให้ดวงตาของตุลยาแดงก่ำขึ้นมาทันที

“แม่คะ เพื่อคนนอกคนนึงแล้ว แม่ทำแบบนี้กับหนู? หนูสิถึงเป็นลูกสาวของแม่? หนูยังอยู่ที่นี่ไม่ได้เลย เธอถือสิทธิ์อะไรมาอยู่ที่นี่?”

“ตุลยา ถ้าแกไม่ใช่ลูกสาวแม่ แม่จะไม่อนุญาตให้แกเข้ามาแม้แต่ในโครงการนี้เลย ตอนนี้แกยังทำแบบนี้กับแขกของแม่อีก แกอยากทำอะไรกันแน่? แกดูแกซิ เป็นสาวเป็นแส้วันๆเอาแต่พาลหาเรื่อง ตอนนี้ใบหน้าทรมานจนเจอผู้เจอคนไม่ได้แล้ว นี่แกรักษาหน้าของแกดีๆได้มั้ย? ช่วงนี้ไม่มีธุระก็อย่าเถลไถลไปทั่วได้มั้ย? ยังมีอีก ถ้าข่าวที่นรมนอยู่ที่นี่ถูกแพร่ออกไป แกอย่าโทษที่แม่ไม่เห็นแกเป็นลูกสาวนะ!”

“แม่คะ ข่าวที่เธออยู่ที่นี่ไม่จำเป็นต้องเป็นหนูที่แพร่ออกไปสักหน่อย ความจริงเป็นสิ่งที่ไม่อาจปิดบังได้!”

“แม่ไม่สน แม่ดูแค่ผลลัพธ์ ขอแค่ข่าวแพร่ออกไป แม่ก็จะมาหาแก”คิมตอนนี้ไม่ค่อยมีเหตุผลแล้ว แม้กระทั่งยังค่อนข้างใช้อำนาจบาตรใหญ่ด้วย

ตุลยาจ้องนรมนด้วยความโกรธทีนึง

“ก็ไม่รู้แกพูดกรอกหูแม่ฉันยังไง แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก ถ้าแกจะอยู่ที่นี่ก็อยู่ไปเถอะ ฉันจะไปทำเรื่องที่ฉันอยากทำแล้ว อ้อใช่ ฉันก็ไม่กลัวที่จะบอกแกนะ ตอนนี้เขาเจอปัญหาแล้ว และตอนนี้ก็มีแต่ฉันที่สามารถช่วยเขาได้”ตุลยาพูดจบ ก็ได้เดินจากไปด้วยความโกรธ

หัวใจของนรมนกลับไม่ค่อยสงบแล้ว

บุริศร์เกิดเรื่อง? หรือว่ารเมศสร้างปัญหายากเย็นอะไรให้เขาอีก?และการปกป้องของคิมยิ่งทำให้นรมนรู้สึกละอายใจ

“คุณน้าคิม ขอโทษค่ะ สร้างปัญหาให้คุณน้าแล้ว หนูว่าหนูไปดีกว่าค่ะ”

“หนูจะไปไหนได้?อยู่ที่นี่ดีๆเถอะ ไม่มีงานอะไรทำก็ไปทำอาหารให้น้าทานหน่อย น้าหิวแล้ว”คิมพูดจบก็เข้าห้องนอนไปเลย เหลือเพียงแต่นรมนยืนอยู่ที่ห้องรับแขกคนเดียว

ในมือเธอยังถือเสื้อผ้าที่คิมซื้อให้เธอ ส่วนใหญ่เป็นแบบที่เธอชอบหมดเลย

ดูจากสไตล์การวาดรูปของเธอก็สามารถเดาสไตล์การแต่งตัวของเธอออก คิมนี่ใส่ใจมากจริงๆ

นรมนวางเสื้อผ้าที่อยู่ในมือลง ก็ได้ไปทำกับข้าวที่ห้องครัว แต่ในใจกลับยังห่วงหาบุริศร์อยู่เช่นเคย

ก็ไม่รู้เขาเป็นยังไงบ้างแล้ว

หลังทำกับข้าวเสร็จ คิมก็ลงมาแล้ว นั่งทานข้าวกับนรมน แต่เห็นได้ชัดว่านรมนใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว หน้าตาเหมือนมีเรื่องในใจ

คิมถอนหายใจคำนึงและพูด “กังวลเพราะคำพูดของตุลยาใช่มั้ย?”นรมนอึ้งเล็กน้อย จากนั้นก็ได้พยักหน้า

“ตอนนี้สามีหนูเจอปัญหา ไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นยังไงบ้าง ตอนนี้ฐานะของหนูอึดอัด แถมออกไปไม่ได้อีก หนู........”

“เรื่องของหนูมันเป็นมายังไงกันแน่?ไหนลองเล่าให้น้าฟังซิ”คิมเหมือนมีความสนใจมาก

นรมนได้เล่าบุญคุณความแค้นของตัวเองกับบุริศร์และรเมศให้คิมฟัง

หลังจากฟังจบ คิมถอนหายใจและพูด “มนุษย์เรามักจะคิดไม่ปลง นึกว่าสิ่งที่ไขว่คว้ามาได้ถึงเป็นความรักที่แท้จริง แต่หารู้ไม่ว่าการปล่อยมือก็คือรักเหมือนกัน เสียดายรเมศคงไม่สามารถเข้าใจได้แล้ว รีบกินข้าวเถอะ อยู่ข้างกายน้า ฐานะของหนูไม่เป็นไรหรอก” คำพูดนี้ทำให้นรมนแปลกใจและเซอร์ไพรส์มาก

“จะสร้างปัญหาให้กับคุณน้าหรือเปล่าคะ?”

“ถ้าสร้างปัญหาให้หนูก็จะไม่ไปแล้วงั้นเหรอ?”คิมมองนรมนและถาม

นรมนค่อนข้างลังเล แต่ก็ยังได้พยักหน้าและพูด “หนูสามารถพักอยู่ที่นี่ก็ได้สร้างปัญหาให้คุณน้าแล้วค่ะ ถ้าหนูออกไปกับคุณน้าแล้วจะสร้างปัญหาให้คุณน้าอีก งั้นหนูไม่ไปแล้วดีกว่าค่ะ”

“หนูไม่เป็นห่วงสามีของหนูแล้วเหรอ?”

“เป็นห่วงค่ะ แต่จะให้คุณน้ามาแบกรับความเสี่ยงเพราะเรื่องของหนูไม่ได้ค่ะ หนูไม่ได้ไร้ยางอายขนาดนั้น และไม่อยากให้คุณน้าคิมเกิดเรื่องด้วยค่ะ”นรมนพูดตามความจริง

คิมมองเธอ พูดด้วยรอยยิ้มที่ปลื้มใจ “ถ้าตุลยาของน้ามีความเป็นผู้ใหญ่ได้ครึ่งนึงของหนูน้าก็วางใจแล้ว คนที่เธอพูดถึงเมื่อกี๊คงไม่ใช่สามีของหนูนะ? ยัยเด็กคนนี้ชอบผู้ชายของหนูเข้างั้นเหรอ? จะแย่งผู้ชายกับหนู?”สำหรับคำถามของคิม นรมนไม่รู้ควรจะตอบยังไง

เรื่องนี้เป็นเรื่องจริง แต่ตุลยาไม่ให้เธอบอกกับคิม แต่ตอนที่คิมถามแบบนี้ นรมนก็ยังกลุ้มใจอยู่ดี

ไม่มีใครรู้ลูกสาวตัวเองดีเท่าแม่แล้ว ตุลยาสันดานยังคิมรู้ดีที่สุดแล้ว

เธอถอนหายใจและพูด “ทำไมน้าถึงคลอดลูกแบบนี้ออกมาได้น๊า?”

“คุณน้าวางใจเถอะค่ะ สามีหนูไม่ติดกับดักหรอกค่ะ ตุลยาก็แค่รักเขาข้างเดียวค่ะ”

“พูดแบบนี้มันก็ถูก แต่น้าทนดูนิสัยเธอแบบนี้ไม่ได้ เด็กคนนี้ถูกพ่อเธอโอ๋จนเสียคนแล้ว หนูอย่าถือสาเธอเลยนะ”

“ไม่หรอกค่ะ!”นรมนพูดแบบนี้ คิมได้หยิบมือถือขึ้นมาและโทรออกไปโดยตรง

“ชาวี ตอนนี้ลูกสาวคุณพาลเกเรถึงขั้นไม่เกรงกลัวฟ้าดินแล้ว คุณยังจะโอ๋ลูกต่ออีกใช่มั้ย? ฉันจะบอกคุณให้นะ หน้าของเธอถ้าไม่รักษาอีกก็จะเสียโฉมจริงๆแล้ว คุณรีบหาคนมารักษาหน้าให้เธอเลย ถึงจะจับมัดก็ต้องจับมัดเธอไปขึ้นเตียงผู้ป่วยให้ได้ ไม่งั้นต่อไปคุณก็ไม่ต้องโทรหาฉันแล้ว”พูดคพนี้จบ คิมก็ตัดสายทิ้งอย่างไม่มีการลังเลใดๆเลย

ชาวีอาจจะเป็นพ่อของตุลยา แต่คิมบอกว่าเธอไม่ได้แต่งงาน แต่กลับพูดแบบนี้กับชาวี ดูออกว่าคิมอยู่ในใจของชาวีสำคัญมาก

เรื่องทางบ้านของคิมนรมนไม่อยากยุ่ง และไม่ยินยอมที่จะยุ่ง แค่อยากฟังอย่างเงียบๆ

“รีบทานเร็ว เดี๋ยวทานข้าวเสร็จ น้าจะพาหนูออกไป”คำพูดของคิมทำให้นรมนตื่นเต้นมาก

“ออกไปได้จริงๆเหรอคะ?”

“น้าบอกว่าได้ก็ได้สิ”คิมยิ้ม จากนั้นก็ก้มหน้าทานข้าว

นรมนดีใจสุดขีด แต่ก็ไม่กล้าแสดงออกมาอย่างชัดเจนมาก ก้มหน้ากินไปสองคำก็รู้สึกอิ้มแล้ว

เห็นนรมนที่เป็นแบบนี้ คิมรู้ว่ายัยเด็กคนนี้คงอดใจรอไม่ไหวแล้ว คาดว่าขืนรอต่อไปก็ทรมานคนแล้ว

เธอวางตะเกียบลง และพูดด้วยรอยยิ้ม “รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็ว น้ารอหนู”