แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 248

บทที่ 248 ความจริงเป็นสิ่งที่ไม่อาจปิดบังได้

“ทำไม ปละหลาดใจมากเลยเหรอ? คิดว่าเรื่องน่ารำคาญของตัวเองไม่มีคนรู้งั้นเหรอ?”ตุลยามองนรมนด้วยการเหน็บแนมทีนึง จากนั้นก็ได้เข้าบ้านโดยเร็ว ตอนที่เดินผ่านข้างกายนรมนได้แกล้งใช้ไหล่ชนเธอทีนึง

“อุ๊ย ขอโทษด้วยนะ พอดีมองไม่เห็น เรื่องเล็กๆแค่นี้แกคงไม่บอกกับแม่ฉันนะ?”พอพูดจบ ตุลยาก็เดินเข้าบ้านอย่างกร่าง

“กลิ่นอะไรน่ะ? แกทำอะไรที่บ้านแม่ฉันเนี่ย?”

เห็นได้ชัดว่าตุลยาหาเรื่องชัดๆ ในวิลล่านี้จะมีกลิ่นอะไรได้?

นรมนไม่สนใจเธอ แต่ไปเก็บภาพวาดของตัวเองที่โต๊ะน้ำชา

“รอก่อน แกคงไม่ใช่ขโมยภาพวาดก็แม่ฉันนะ? ฉันจะบอกแกให้นะ ภาพวาดของแม่ฉันมีราคามาก แกอย่าเห็นเงินทองก็มีความคิดอยากครอบครองเชียวนะ”คำพูดของตุลยาค่อนข้างเหยียดหยามคนแล้ว

นรมนมองดูเธอ และพูดทีละถ้อยคำ “นี่เป็นภาพวาดที่ฉันวาดเอง รบกวนคุณดูชัดๆด้วย”

“พอเหอะ อย่างแกเนี่ยนนะจะวาดรูปเป็น? อย่าโม้หน่อยเลย ฉันจะบอกแกให้ เอาของพวกนี้ไปวางไว้ที่นั่นได้ยินหรือยัง? รอให้แม่ฉันกลับมา ถ้าท่านบอกไม่ใช่ของๆท่านแกถึงแตะต้องได้ เป็นแขกก็ต้องมีหน้าตาของการเป็นแขกหน่อยสิ”พอพูดจบ ตุลยาได้นั่งบนโซฟาโดยตรง

เหมือนจะเห็นผ้าห่มที่นรมนเคยห่ม เธอโยนลงพื้นโดยตรง“นี่มันอะไรเนี่ย? อะไรก็เอามาวางบนโซฟาหมด ฉันจะบอกแกให้นะ แม่ฉันเป็นคนชนชั้นสูง เทียบกับคนชนชั้นต่ำอย่างแกไม่ได้หรอก แกรู้มั้ย? ไร้ยางอายจริงๆ คนไร้สัญชาติคนนึงยังมีหน้ามากินฟรีอยู่ฟรีที่บ้านแม่ฉันอีก ทำไม? บุริศร์ไม่สนใจแกเหรอ? หรือว่าเขาไม่เอาแกแล้ว?”คำพูดของตุลยายิ่งอยู่ยิ่งเลยเถิด

นรมนรู้สึกเจ็บแน่นหน้าอก แต่กลับขี้เกียจพูดกับเธอ ได้หันหลังเตรียมกลับไปที่ห้องโดยตรง

“หยุดก่อน! ฉันยังพูดไม่จบเลย แกจะไปไหน?”ตุลยาก็เหมือนราชินีที่สูงส่ง ยโสโอหังอย่างยิ่ง

นรมนหันหลังกลับมา และพูดอย่างเย็นชา “คุณตุลยา ฉันเป็นแขกของแม่คุณ ไม่ใช่แขกของคุณ ที่นี่ก็เป็นบ้านของแม่คุณ ไม่ใช่บ้านของคุณ ดังนั้นรบกวนคุณอย่าใช้ท่าทีที่เป็นเจ้าข้าวเจ้าของมาสั่งสอนฉัน คุณไม่คู่ควร!”

“นี่แกว่าอะไรนะ? ไหนแกพูดอีกรอบซิ!”ตุลยาโกรธกริ้วขึ้นมาทันที

เธอโดดขึ้นมาจากโซฟากะทันหัน มองดูตรงหน้าก็ใกล้จะเดินไปฉุดกระชากนรมนแล้ว

ในขณะนี้เอง คิมได้กลับมาแล้ว“ตุลยา นี่ลูกทำอะไรน่ะ?”เสียงของคิมไม่ดัง แต่กลับทำให้ท่าทางของตุลยาหยุดลงมาอย่างกะทันหัน

ตุลยาที่เมื่อกี๊ยังยโสโอหัง นาทีนี้พอเห็นคิมแล้วก็ได้นุ่มนวลลงมาทั้งคน“แม่คะ แม่รับผู้หญิงคนนี้ไว้ได้ยังไงคะ? แม่รู้มั้ยคะ? เธอเป็นคนไร้สัญชาติ ถ้าให้ตำรวจรู้ว่าแม่รับคนไร้สัญชาติไว้ที่บ้าน พวกเราจะมีเจอปัญหาใหญ่เลยนะคะ”คำพูดของตุลยาทำให้นรมนค่อนข้างไม่สบายใจ

เธอก็ไม่ได้เป็นคนไร้สัญชาติตั้งแต่แรก เพียงแต่ตอนนี้พูดเรื่องพวกนี้ดูเหมือนก็ไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว บางทีเธออาจจะนำพาปัญหามาให้คิมจริงๆก็ได้

“คุณน้าคิม ขอโทษค่ะ พลอยทำให้คุณน้าเดือดร้อนไปด้วย หนูจะไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ”นรมนพูดจบก็ยกฝีเท้าจะไป

คิมกลับขวางเธอไว้“ไปอะไรกัน? หนูจะไปไหนได้? ข้างนอกมีตำรวจเต็มไปหมด รูปถ่ายของหนูถูกโพสต์ลงในเน็ตแล้ว ตอนนี้ยังมีคนให้รางวัลนำจับด้วย หนูออกไปตอนนี้คือกะจะไปติดกับดักเองเหรอ?”คำพูดของคิมทำให้นรมนอึ้งค้างไว้

“โพสต์ลงในเน็ต? ยังมีคนให้รางวัลนำจับด้วย?”ยังไงเธอก็คิดไม่ถึงว่ารเมศจะทำถึงขั้นนี้

เขาอยากทำอะไรกันแน่? บีบให้ตัวเองจนมุมจะได้กลับไปขอร้องเขางั้นเหรอ?

คิมเห็นเธอแบบนี้แล้ว ได้ถอนหายใจทีนึงและพูด “หนูพักอยู่ที่นี่อย่างสบายใจเถอะ อย่าคิดเรื่องอย่างอื่น นี่เป็นเสื้อผ้าที่น้าซื้อมาให้หนูคอยผลักเปลี่ยนกันซัก หนูไปลองดูว่าพอดีตัวมั้ย”ระหว่างพูด คิมเอาเสื้อผ้าในมือยื่นให้กับนรมน

ทันใดนั้นนรมนรู้สึกลึกซึ้งทันที

ตุลยากลับทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว“แม่คะ ทำไมแม่ต้องปกป้องเธอด้วย? แค่คนไร้สัญชาติคนนึง ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อกี๊ยังขโมยภาพวาดของแม่ด้วย ขโมยแบบนี้แม่เก็บเธอไว้ที่นี่เพราะอะไรกันแน่คะ?”

“แกหุบปาก!”เสียงของคิมหนักแน่นขึ้นมาทันที

“อะไรเรียกว่าเธอขโมยรูปของแม่? แกเคยเห็นแม่วาดรูปรถยนต์ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? เป็นลูกสาวแม่ ยังไม่เหรอรู้ว่าแม่ของแกอาศัยภาพวาดน้ำทะเลภูเขามีชื่อเสียงโด่งดัง?”เสียงของคิมเคร่งขรึมมาก ทันใดนั้นทำเอาตุลยาตัวสั่นไปครู่นึง

“แม่ หนูก็แค่พูดไปงั้นๆแหละ”

“อะไรก็พูดหมด คำพูดที่ไม่มีหลักฐานลูกพูดมั่วทำไม? อีกอย่างแม่เคยบอกลูกแล้วว่านรมนเป็นแขกของแม่ เป็นเพื่อนของแม่ ให้แกอย่าเหิมเกริมเกินไป เมื่อกี๊แกกำลังทำอะไรอยู่?”

ตุลยาทำหน้ามุ่ยด้วยความกล้ำกลืนและพูด “ก็เธอด่าหนูนี่คะ บอกว่าหนูไม่ใช่เจ้าของๆที่นี่ หนูเป็นลูกสาวแม่นะคะ! ”

“แต่นี่เป็นบ้านของแม่!”คำพูดนี้ของคิมทำให้ดวงตาของตุลยาแดงก่ำขึ้นมาทันที

“แม่คะ เพื่อคนนอกคนนึงแล้ว แม่ทำแบบนี้กับหนู? หนูสิถึงเป็นลูกสาวของแม่? หนูยังอยู่ที่นี่ไม่ได้เลย เธอถือสิทธิ์อะไรมาอยู่ที่นี่?”

“ตุลยา ถ้าแกไม่ใช่ลูกสาวแม่ แม่จะไม่อนุญาตให้แกเข้ามาแม้แต่ในโครงการนี้เลย ตอนนี้แกยังทำแบบนี้กับแขกของแม่อีก แกอยากทำอะไรกันแน่? แกดูแกซิ เป็นสาวเป็นแส้วันๆเอาแต่พาลหาเรื่อง ตอนนี้ใบหน้าทรมานจนเจอผู้เจอคนไม่ได้แล้ว นี่แกรักษาหน้าของแกดีๆได้มั้ย? ช่วงนี้ไม่มีธุระก็อย่าเถลไถลไปทั่วได้มั้ย? ยังมีอีก ถ้าข่าวที่นรมนอยู่ที่นี่ถูกแพร่ออกไป แกอย่าโทษที่แม่ไม่เห็นแกเป็นลูกสาวนะ!”

“แม่คะ ข่าวที่เธออยู่ที่นี่ไม่จำเป็นต้องเป็นหนูที่แพร่ออกไปสักหน่อย ความจริงเป็นสิ่งที่ไม่อาจปิดบังได้!”

“แม่ไม่สน แม่ดูแค่ผลลัพธ์ ขอแค่ข่าวแพร่ออกไป แม่ก็จะมาหาแก”คิมตอนนี้ไม่ค่อยมีเหตุผลแล้ว แม้กระทั่งยังค่อนข้างใช้อำนาจบาตรใหญ่ด้วย

ตุลยาจ้องนรมนด้วยความโกรธทีนึง