บทที่ 27 ให้อภัยไม่ได้จริงๆ
กานต์ไม่รู้ว่าการโทรศัพท์ครั้งนี้ทำให้บุริศร์เกิดคิดเจตนาร้ายขึ้นมากมายนับไม่ถ้วน เขานั่งขาไขว่ห้างอยู่บนก้าวอี้ มือถือขนมอยู่ พูดไปยิ้มไป“มามี้ ตอนนี้ผมอยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเซนต์ปีเตอร์เบิร์กนะครับยังจำเด็กที่ผมเคยช่วยไว้ตอนที่ผมยังไม่กลับได้ไหมครับ?เธออยู่ที่นี่นะครับวันนี้ผมติดต่อกับผู้อำนวยการ ให้เขามาดู ที่นี่ไม่เลวเลยนะครับ ตามที่พ่ออุปถัมป์บอกไว้ว่ามีเงินทุน ผู้อำนวยการดีกับผมมากมามี้รอผมจัดการเสร็จแล้วมารับผมได้ไหมครับ?”
“ครับถึงเวลาแล้วบอกแล้วกันนะ จะไปรับแน่นอน”
นรมนพูดไปยิ้มไป
หน้าบุริศร์ยุ่งมากกว่าเดิม
ยังจะไปรับอีก?
ฝ่ายนั้นจะมาเมืองชลธีเหรอ?
ต้องกลับไปเช็คสักหน่อย
หลังจากที่นรมนวางสายเสร็จ เหงยหน้าขึ้นมาเห็นว่าบุริศร์ยังอยู่ ก็อดขมวดคิ้วไม่ได้
“ทำไมคุณยังไม่ไปคะ?”
เมื่อกี้นรมนรับโทรศัพท์ยังอ่อนโยนละมุนละไม ตอนนี้คุยกับเขาทำหน้าตาไม่อยากเจอ ข้างในใจบุริศร์รู้สึกไม่ยุติธรรมขึ้นมาทันที
“ใครจะมาเมืองชลธีเหรอ?ให้ฉันไปรับเขาแทนเธอดีกว่าไหม?”
นรมนไม่ค่อยเข้าใจความหมายเขาสักเท่าไหร่ แต่ก็นิ่งแล้วตอบกลับไป“ธุระของฉันไม่ลำบากประธานบุริศร์หรอกค่ะ ประธานรีบไปเถอะ ถูกเพื่อนฉันมาเห็นจะเข้าใจผิดเอา ฉันอธิบายไม่ถูก”
บุริศร์หน้ายุ่งนิดหน่อย แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร ฟึดฟัดแล้วเดินออกไป
นรมนเห็นบุริศร์โกรธไม่บ่อยนัก เธอรู้สึกคาดไม่ถึงว่าจะได้เห็นอะไรแปลกใหม่เธอเปิดโทรศัพท์แล้วหาตำแหน่งของกานต์ แล้วตัดสินใจจะออกไปสตาร์ทรถด้วยตัวเอง
หลังจากที่บุริศร์ออกมาจากที่พักของนรมน เขาอึดอัดใจอย่างมาก เขมิกาโทรศัพท์เข้ามาพอดี ถามเขาว่าจะกลับมาทานข้าวที่บ้านหรือเปล่า บุริศร์พูดด้วยความอดทนอย่างมาก“วันนี้มีธุระต้องจัดการ ไม่ต้องรอ”
วางสายเสร็จ บุริศร์มองไปที่ห้องของนรมน ควบคุมตัวเองไม่ได้แล้วเข้าไปในร้านสะดวกซื้อ แล้วซื้อผักและปลากลับมา เคาะประตูบ้านนรมนอีกครั้ง
นรมนพบเจอว่าเขามายืนอยู่หน้าประตูใหม่ ในมือหิ้วของอยู่ ขมวดคิ้วทันที
“ประธานบุริศร์คะ ฉันขอถามหน่อยตกลงคุณต้องการจะทำอะไรกันแน่คะ?”
“เธอป่วย ไม่มีใครดูแลเลยสักคน ฉันเลยมาทำกับข้าวให้เธอก่อนแล้วค่อยไป”
พูดจบ บุริศร์มีทีท่าว่ากำลังจะเข้าไป แต่ถูกนรมนกั้นประตูไว้
“ขอบคุณนะคะ แต่ดูเหมือนว่าฉันกับประธานบุริศร์ไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่สนิทกันขนาดนั้นหาไม่ก็ ฉันโทรสั่งได้ค่ะ”
“โทรสั่งไม่ดีต่อสุขภาพหรอก เธอยังป่วยอยู่นะ ในฐานะที่เป็นผู้อำนวยการของบริษัทที่ทำงานร่วมกัน ฉันก็ต้องใส่ใจลูกน้อง”
บุริศร์พูดเสร็จ เข้าไปข้างในโดยไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายอนุญาต
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แค้นรักสามีตัวร้าย