แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 26
บทที่ 26 นอกจากเธอไม่ว่าใครฉันก็ไม่ต้องการทั้งนั้น
“ฉันไม่ทานขิง ประธานบุริศร์ไม่ต้องลำบากหรอกค่ะ อีกอย่างคนตำแหน่งสูงแบบคุณ มาต้มน้ำขิงให้ฉัน ไม่ดีนะคะ”
นรมนพูดนิ่ง แสดงออกว่าไม่ได้ดีใจอะไร
ดวงตาของบุริศร์นิ่งไปสักพัก
ไม่ทานขิง？
ภรรยาของเขาก็ไม่ทานขิง！
เขาดีใจขึ้นมาทันที
“ไม่เป็นไร ไม่ทานขิงก็ไม่เป็นไร งั้นดื่มน้ำร้อนยังดี”
พูดจบ เขาก็ไม่ได้สนว่านรมนเห็นด้วยหรือไม่ มุ่งตรงไปที่ห้องครัว หยิบขิงออกมาแล้วหั่น
นรมนอึ้ง
บุริศร์คนนี้ถึงทำอะไรแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย？
คนที่เย็นชาเป็นภูเขาน้ำแข็งทั้งด้านนอกด้านในไปไหนแล้ว？
“ฮัลโหล คุณฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอ？ฉันบอกว่า ฉันไม่ทาน แล้วก็ไม่ดื่มด้วย！”
นรมนกระโดดลงมาจากเตียงทันที เมื่อเห็นบุริศร์เดินเตร่อยู่ในครัวของเธอ เธอรู้สึกว่าท่าทางแบบนั้นตลกสิ้นดี
ฉากรักอบอุ่นแบบนี้ไม่ควรเกิดขึ้นระหว่างเขาสองคน
อีกอย่างเธอเองก็ไม่ได้รู้สึกว่าบุริศร์รักเธอเข้าแล้ว เพียงแต่เพราะสงสัยจึงอยากเข้าใกล้เธอแค่นั้น
นรมนต้องการแย่งมีดหั่นผักในมือของบุริศร์ แต่บุริศร์หมุนตัวอย่างไว กักเธอไว้ตรงประตู
ลมหายใจของเขาปะทะเข้ามาที่หน้า
นรมนควบคุมหัวใจเต้นไม่ได้ถึงสองครั้ง จิตสำนึกขัดขืน แต่อยู่ๆตัวก็เบาขึ้นมา บุริศร์อุ้มเธอขึ้นอีกครั้งแล้วพาเธอไปที่เตียง
“ถ้าไม่อยากให้ฉันออกแรงจับเธอมัดไว้กับเตียง เธอก็ต้องเป็นเชื่อฟังฉันนะ”
เมื่อใช้อำนาจกับนรมนเสร็จ เขาก็หันหลังกลับไปที่ห้องครัวอีกรอบ
นรมนงงไปหมด
เธอไม่ได้แปลกใจที่บุริศร์มาใช้อำนาจแบบนี้ แต่สิ่งที่เขาทำทำให้เธอไม่เข้าใจ
พูดบ้าอะไรของเขา？
หรือว่าเราโป๊ะแตก เลยแกล้งเธอให้เผยออกมา？
นรมนไม่แน่ใจ บุริศร์ต้มน้ำขิงเสร็จแล้วแถมยังถือเข้ามาให้เธอ
“จะดื่มเองหรือจะให้ป้อน？”
บุริศร์ยื่นน้ำขิงไปตรงหน้านรมน กลิ่นตรงปลายจมูกทำให้จมูกนรมนย่นทันที ถอยหลังด้วยท่าทางรังเกียจ แต่มือบุริศร์เอื้อมมาข้างหน้า
“ฉันชอบป้อนยาด้วยปาก เธออยากลองหน่อยไหม？”
บุริศร์อ้าปากอีกรอบ แต่นรมนเกือบทำน้ำลายหยดลงไป
ประสาทหรือเปล่าผู้ชายคนนี้？
เมื่อก่อนเขาไม่ใช่คนที่ไม่อยู่กับร่องกับรอยแบบนี้
หรือเป็นเพราะคนรักของเขาไม่ใช่เธอ บุริศร์จึงแสดงตัวตนที่แท้จริงออกมา？
นึกเพียงเท่านั้น นรมนก็รู้สึกโกรธขึ้นมาทันที
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แค้นรักสามีตัวร้าย
หล่อนบอกพฤกษ์ได้ย่ะนังนรมน โง่ซ้ำซาก...
อ้าว ขอตุลยาให้ช่วย แล้วทีงี้ทำไมไม่กลัวคนแอบมองจะรู้ว่าขอให้คนอื่นช่วย ไม่สงสัยเลยเว้ยว่าอาจจะมีกล้องซ่อนอยู่เพื่อแอบดูตัวเอง แทนที่จะขอมือถือใหม่มาใช้ สรุป ตอนนี้ไม่มีโทรศัพท์ โทรขอความช่วยเหลือไม่ได้...
โอ๊ย มีปัญญาบอกพฤกษ์ให้ไปบอกสามีได้ แต่ไม่ยอมบอกเค้าว่ามีคนส่งข้อความมาและคนๆนั้นน่าจะอยู่ในสถานพักฟื้นนี่แหล่ะ แล้วจะยังไง ตัวเองจะปกป้องลูกๆและแม่สามีได้ไง แต่งเรื่องได้ไม่เมคเซ้นส์เลย แต่เราว่าดูแล้วเหมือนไปก๊อปเรื่องอื่นมาแล้วเปลี่ยนชื่อคนเอา แล้วไอ้เรื่องที่เอามามันคงใช้บอทแปลมาอีกที เพราะนอกจากภาษาแหม่ง ๆ ยังใช้สรรพนามมั่ว เดี๋ยวเธอเดี๋ยวเขา เดี๋ยวเรียกลูกว่าคุณเดี๋ยวเรียกหนู เดี๋ยวเรียกยายเดี่ยวเรียกย่า ฯลฯ ถ้าคนเขียนหรือแปล มันไม่น่าจะผิดตรงจุดนี้...
นี่กอีกจุดที่ไม่สมจริง นรมนควรจะรีบบอกบุริษร์ตั้งแต่ต้น ไม่ใช่โอ้เอ้ ทำนั่นทำนี่ตั้งนาน เพราะก็ต้องเข้าใจสิว่าพ่อก็ทุกข์ใจเรื่องลูกหาย...
รู้ว่ามันฆ่าสามีและวางยาลูกคนเล็ก แต่ก็ทำเฉย เก็บมันไว้ใกล้ชิดกับลูกอีกคน ปล่อยให้มันสร้างฐานอำนาจมากขึ้นๆ แถมไม่แอบบอกลูกด้วยว่าต้องระวังอีนี่ อ่านแล้วงงตรรกะ...
น่าแบ่งคนเป็นสองกลุ่มตั้งแต่ต้น ตัวเองกับไมค์พาคนบุกบ้าน ค้นหาตัวนรมน อีกกลุ่มให้คนสนิทไมค์ซึ่งเป็นเจ้าถิ่นพาไปรับตัวแม่กับลูกออกจากรพ. ไม่งั้นอย่างเลวสุดคือเอาลูกและแม่ออกจากรพ. ได้แล้ว ให้ไมค์พาไปค้นบ้าน ช่วยนรมนออกมาด้วย ลองคิดตามความเป็นจริง พอรเมศรู้ว่าพาคนออกจากรพ.แล้ว มันก็ต้องเอะใจแล้วว่าต้องรีบเปลี่ยนที่ซ่อนนรมน รเมศมันก็ไม่น่าโง่นิ เป็นถึงเจ้าพ่อแถบนั้นได้...
แล้วแทนที่จะบอกลูกน้องว่ารเมศไว้ใจไม่ได้ ขังนรมนไว้และจะวางยากมล ก็ไม่บอกอีก แถมไม่เรียกตำรวจ ไม่ขอกำลังเสริม ทั้งๆที่รู้ว่าเลขากำลังจะโทรสั่งคนที่รพ. คือ ไม่คิดเหรอว่าอาจจะหนีออกจากรพ.ไม่ทัน...
กรูจะบ้า แอบเข้ามาคนเดียวอีกแล้ว ไหนว่ารวยมากมีอำนาจมาก ทำไมอนาถาจัง...
ป้าโอก็ใบ้ไว้ชัดมากนะ พระเอกฉลาดก็น่าจะสงสัยว่านางเป็นแม่แท้ ๆ หรือเปล่า พอฟังแม่พูดแล้ว อาจจะว่านางโอวางยาแม่บุริศร์ พอคลอดเด็กผู้หญิงมาก็แอบเปลี่ยนกับแฝดของตัวเอง เพราะงี้ถึงได้รักพระเอกกับน้องมากๆ แต่ก็งงว่าทำไมวางยากิจจา และทำร้ายกานต์ นั่นหลานแท้ๆนี่หว่า...
จะบ้าตาย ทำไมไม่ถามป้าโอว่าลูกอยู่ที่ไหน นักเขียนหลับเหรอ ชั้นงงมาก เขียนเรื่องได้แบบ เรื่องไม่คงเส้นคงวา เปลี่ยนรายละเอียดกลางทาง มีช่องโหว่เต็มไปหมด...