บทที่ 278 เขาเป็นสามีฉัน
นลินหันหลังกลับไปอย่างตกใจ จากนั้นก็ทุบตีคนคนนั้นอย่างบ้าคลั่ง
เธอไม่ได้มีทักษะการต่อสู้อะไรเป็นพิเศษ แต่ดูแล้วเวลาปกติคงจะสู้เก่งพอสมควร ในวินาทีที่อีกฝ่ายยื่นแขนออกมา นลินก็ดึงเสื้อตัวนอกของตัวเองออกมาโยนใส่หน้าอีกฝ่าย
ซิปบนเสื้อจึงโดนหน้าของอีกฝ่ายเข้าอย่างจัง
เพราะการกระทำของเธอ อีกฝ่ายจึงหยุดนิ่งไปนรมนจึงถือโอกาสนี้ดิ้นหนีออกมา ในตอนนี้ที่กำลังจะตีคนนั้นกลับ ก็ได้ยินเสียงของคนนั้นดังขึ้นมาเสียก่อน "นรมน ผมเอง"
เสียงที่คุ้นเคยทำให้นรมนนิ่งไปนิด จากนั้นจึงห้ามนลินให้หยุดในทันที
"นลิน. พวกเดียวกัน"
นลินรีบหยุดมือ
นรมนมองบุริศร์ที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ
เสื้อผ้าบนตัวของเขาเปียกน้ำ สภาพแย่กว่าเธอด้วยซ้ำ
"นี่มันอะไร?"
"ผมว่ายน้ำกลับมา ตอนนี้อย่าพึ่งพูดอะไรเลย รีบตามผมมา"
บุริศร์เหลือบมองนลิน ดวงตาปรากฏแววสงสัย
นรมนรีบพูดว่า "เด็กนี่ฉันช่วยออกมาจากถ้ำของป้าโอ แล้วก็ยังมีผู้หญิงอีกหลายคน ต่างก็ถูกป้าโอจับมาเพื่อจะเอาไปขายทั้งนั้น ฉันปล่อยพวกเธอไปแล้ว แต่ว่าทุกคนต่างคนต่างหนีไปแล้ว ส่วนเด็กที่ตามฉันมาด้วยชื่อนลิน"
"ไปกัน!"
บุริร์มองหน้านรมนและไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก แต่ก็ยอมให้นลินไปกับพวกเขาด้วย
นรมนพยักหน้าให้นลิน จากนั้นพวกเขาถึงได้วิ่งตามบุริศร์ไปอีกทางหนึ่ง
“ ที่นี่มีทางออกไหม?”
“ออกไปจากที่นี่ค่อนข้างยาก เราคงต้องรอไปก่อน”
บุริศร์สังเกตเห็นว่ามือของนรมนเริ่มแข็ง เมื่อหันกลับไปมองก็เข้าใจในทันที
เสื้อที่นลินโยนใส่เขาคือเสื้อของนรมน
ถ้าเขาเดาไม่ผิด ผู้หญิงโง่อย่างนรมนต้องถอดเสื้อให้เด็กที่ชื่อนลินคนนี้แน่ๆ
นลินไม่ค่อยสูงเท่าไหร่ กะคร่าวๆน่าจะสูงประมาณไหล่ของนรมน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะยังเด็กหรือเพราะร่างกายไม่สมบูรณ์ แต่ว่าดวงตาคู่นั้นของนลินกลับทำให้บุริศร์รู้สึกทะแม่งในใจ
ยังเด็กขนาดนี้ แต่กลับมีดวงตาที่เย็นชา ถึงแม้ว่านรมนจะช่วยเธอเอาไว้ แต่ก็ใช่ว่าเด็กคนนี้ต้องซาบซึ้งในน้ำใจของนรมนขนาดนี้ไหม
นี่คือสิ่งเดียวที่บุริศร์คิดได้
“หนาวไหม?”
บุริศร์พานรมนเดินเลี้ยวไปเลี้ยวมา อันที่จริงแล้วนรมนหนาวจนตัวสั่น แต่เพื่อไม่เป็นการเพิ่มภาระให้กับบุริศร์เธอจึงพูดออกไปว่า “ไม่เท่าไหร่”
“อดทนหน่อยนะ เดี๋ยวก็ถึงแล้ว”
นรมนไม่เข้าใจพี่บุริศร์พูด ไม่รู้ว่าเดี๋ยวก็ถึงที่เขาพูดมาหมายความว่ายังไง เธอรู้สึกเพียงแค่มีบุริศร์ สถานการณ์ก็ดูเหมือนไม่ได้แย่ขนาดนั้น
เธอเดินตามบุริศร์ไป พร้อมกับหันหลังไปมองนลินเป็นระยะๆ
บุริศร์เดินเร็วมาก เพราะนลินขาสั้นจึงจำเป็นต้องพยายามตามให้ทัน
นรมนอยากบอกให้เขาช้าลงหน่อย แต่ว่าในสถานการณ์แบบนี้ ถ้าเดินช้าลงเพียงนิดก็อาจจะทำให้ทุกคนตกอยู่ในอันตรายได้ เธอจึงทำได้แค่ส่งสายตาบอกให้นลินตามมาให้ทัน
ถึงแม้ว่านลินจะตัวเล็ก แต่ความอดทนกลับสูงมาก แม้การเดินตามพวกเขาทั้งสองคนจะค่อนข้างกินแรง แต่ทว่าเธอก็สามารถตามทันเสมอ ถึงแม้ดูๆไปแล้วเหมือนเธอจะใช้แรงจนถึงขีดจำกัดแล้วก็ตาม
นรมนวิ่งตามบุริศร์มานานพอสมควร ในตอนที่เธอคิดว่าตัวเองใกล้จะทรุดล้มลงเต็มที จู่ๆบุริศร์ก็ทำท่าจะกระโดดหน้าผาที่อยู่ตรงหน้า
เขาไม่ได้พูดอะไรออกมา ฉุดทั้งตัวของนรมนกระโดดลงไปพร้อมกัน จนนรมนต้องกรีดร้องออกมาอย่างตกใจ
นลินลังเลอยู่สักพัก จากนั้นก็ตัดสินใจกัดฟันกระโดดตามลงไป
ลมพัดโกรกเข้ามาในหู
นรมนไม่รู้ว่ากระโดดลงไปแล้วผลจะออกมาเป็นยังไง เธอเชื่อใจบุริศร์ เลยไม่กังวลอะไร แต่นลินล่ะ?
เธอคิดจะหันกลับไปมองว่านลินเป็นยังไงบ้าง แต่ว่าลมแรงมาก จนทำให้เธอไม่สามารถลืมตาได้ เธอจึงทำได้เพียงอธิษฐานไม่ให้นลินเป็นอะไรไป
ในตอนที่พวกเขาตกลงสู่พื้น กลับไม่รู้สึกเจ็บอะไร ตรงกันข้ามกลับชื้นแฉะจนทนไม่ไหว
“ไม่เป็นอะไรแล้ว ลองลุกขึ้นสิ”
เมื่อเสียงของบุริศร์ดังขึ้นมา
นรมนถึงได้ลืมตา
ตรงหน้าคือพื้นหญ้าที่กว้างขวาง หญ้าที่พวกเธอนั่งทับอยู่นุ่มเป็นอย่างมาก อีกอย่างสถานที่ที่พวกเธอกระโดดลงมาก็เป็นบริเวณน้ำตก ถึงแม้ตอนนี้น้ำจะมีไม่มาก แต่ตรงนี้มันก็คือน้ำตกจริงๆ
“แค่กๆ!”
เสียงไอดังมาจากข้างหลัง
เมื่อนรมนหันกลับไป ถึงได้พบว่านลินก็ตกลงมาด้วยเหมือนกัน แต่เพราะไม่มีใครช่วยดึงเด็กคนนี้ไว้ เธอจึงตกลงมาในสภาพไม่น่าดู
เธออยากหัวเราะ แต่ก็รู้สึกว่าแบบนั้นคงไม่เหมาะสมเท่าไหร่ จึงรีบลุกขึ้นไปประคองนลินขึ้นมา จากนั้นก็ได้ยินบุริศร์พูดว่า “เธอกำลังเป็นภาระของพวกฉัน เพราะงั้นตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เธอต้องดูแลตัวเอง พวกฉันไม่มีเวลาว่างมาดูแลเธอหรอกนะ เข้าใจไหม?”
บุริศร์เฉยชาต่อทุกคน นอกจากนรมนแล้ว เขาก็รู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องทุ่มเทความห่วงใยให้คนอื่น
เขาให้นลินตามมาด้วยขนาดนี้ ก็ถือว่าเขาไว้หน้านรมนสุดๆแล้ว
อีกอย่างเขาก็ไม่รู้หัวนอนปลายเท้าของผู้หญิงคนนี้ ถึงแม้จะถูกจับมาขังเหมือนคนอื่นๆ แต่บุริศร์มักมีความรู้สึกว่ารังสีที่ปล่อยออกมาจากตัวเธอไม่เหมือนเด็กผู้หญิงทั่วๆไป
ในช่วงเวลาสำคัญแบบนี้ จริงๆแล้วเด็กผู้หญิงคนนี้อาจจะเป็นอันตรายต่อตัวพวกเขาก็ได้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แค้นรักสามีตัวร้าย
หล่อนบอกพฤกษ์ได้ย่ะนังนรมน โง่ซ้ำซาก...
อ้าว ขอตุลยาให้ช่วย แล้วทีงี้ทำไมไม่กลัวคนแอบมองจะรู้ว่าขอให้คนอื่นช่วย ไม่สงสัยเลยเว้ยว่าอาจจะมีกล้องซ่อนอยู่เพื่อแอบดูตัวเอง แทนที่จะขอมือถือใหม่มาใช้ สรุป ตอนนี้ไม่มีโทรศัพท์ โทรขอความช่วยเหลือไม่ได้...
โอ๊ย มีปัญญาบอกพฤกษ์ให้ไปบอกสามีได้ แต่ไม่ยอมบอกเค้าว่ามีคนส่งข้อความมาและคนๆนั้นน่าจะอยู่ในสถานพักฟื้นนี่แหล่ะ แล้วจะยังไง ตัวเองจะปกป้องลูกๆและแม่สามีได้ไง แต่งเรื่องได้ไม่เมคเซ้นส์เลย แต่เราว่าดูแล้วเหมือนไปก๊อปเรื่องอื่นมาแล้วเปลี่ยนชื่อคนเอา แล้วไอ้เรื่องที่เอามามันคงใช้บอทแปลมาอีกที เพราะนอกจากภาษาแหม่ง ๆ ยังใช้สรรพนามมั่ว เดี๋ยวเธอเดี๋ยวเขา เดี๋ยวเรียกลูกว่าคุณเดี๋ยวเรียกหนู เดี๋ยวเรียกยายเดี่ยวเรียกย่า ฯลฯ ถ้าคนเขียนหรือแปล มันไม่น่าจะผิดตรงจุดนี้...
นี่กอีกจุดที่ไม่สมจริง นรมนควรจะรีบบอกบุริษร์ตั้งแต่ต้น ไม่ใช่โอ้เอ้ ทำนั่นทำนี่ตั้งนาน เพราะก็ต้องเข้าใจสิว่าพ่อก็ทุกข์ใจเรื่องลูกหาย...
รู้ว่ามันฆ่าสามีและวางยาลูกคนเล็ก แต่ก็ทำเฉย เก็บมันไว้ใกล้ชิดกับลูกอีกคน ปล่อยให้มันสร้างฐานอำนาจมากขึ้นๆ แถมไม่แอบบอกลูกด้วยว่าต้องระวังอีนี่ อ่านแล้วงงตรรกะ...
น่าแบ่งคนเป็นสองกลุ่มตั้งแต่ต้น ตัวเองกับไมค์พาคนบุกบ้าน ค้นหาตัวนรมน อีกกลุ่มให้คนสนิทไมค์ซึ่งเป็นเจ้าถิ่นพาไปรับตัวแม่กับลูกออกจากรพ. ไม่งั้นอย่างเลวสุดคือเอาลูกและแม่ออกจากรพ. ได้แล้ว ให้ไมค์พาไปค้นบ้าน ช่วยนรมนออกมาด้วย ลองคิดตามความเป็นจริง พอรเมศรู้ว่าพาคนออกจากรพ.แล้ว มันก็ต้องเอะใจแล้วว่าต้องรีบเปลี่ยนที่ซ่อนนรมน รเมศมันก็ไม่น่าโง่นิ เป็นถึงเจ้าพ่อแถบนั้นได้...
แล้วแทนที่จะบอกลูกน้องว่ารเมศไว้ใจไม่ได้ ขังนรมนไว้และจะวางยากมล ก็ไม่บอกอีก แถมไม่เรียกตำรวจ ไม่ขอกำลังเสริม ทั้งๆที่รู้ว่าเลขากำลังจะโทรสั่งคนที่รพ. คือ ไม่คิดเหรอว่าอาจจะหนีออกจากรพ.ไม่ทัน...
กรูจะบ้า แอบเข้ามาคนเดียวอีกแล้ว ไหนว่ารวยมากมีอำนาจมาก ทำไมอนาถาจัง...
ป้าโอก็ใบ้ไว้ชัดมากนะ พระเอกฉลาดก็น่าจะสงสัยว่านางเป็นแม่แท้ ๆ หรือเปล่า พอฟังแม่พูดแล้ว อาจจะว่านางโอวางยาแม่บุริศร์ พอคลอดเด็กผู้หญิงมาก็แอบเปลี่ยนกับแฝดของตัวเอง เพราะงี้ถึงได้รักพระเอกกับน้องมากๆ แต่ก็งงว่าทำไมวางยากิจจา และทำร้ายกานต์ นั่นหลานแท้ๆนี่หว่า...
จะบ้าตาย ทำไมไม่ถามป้าโอว่าลูกอยู่ที่ไหน นักเขียนหลับเหรอ ชั้นงงมาก เขียนเรื่องได้แบบ เรื่องไม่คงเส้นคงวา เปลี่ยนรายละเอียดกลางทาง มีช่องโหว่เต็มไปหมด...