แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 278

บทที่ 278 เขาเป็นสามีฉัน

นลินหันหลังกลับไปอย่างตกใจ จากนั้นก็ทุบตีคนคนนั้นอย่างบ้าคลั่ง

เธอไม่ได้มีทักษะการต่อสู้อะไรเป็นพิเศษ แต่ดูแล้วเวลาปกติคงจะสู้เก่งพอสมควร ในวินาทีที่อีกฝ่ายยื่นแขนออกมา นลินก็ดึงเสื้อตัวนอกของตัวเองออกมาโยนใส่หน้าอีกฝ่าย

ซิปบนเสื้อจึงโดนหน้าของอีกฝ่ายเข้าอย่างจัง

เพราะการกระทำของเธอ อีกฝ่ายจึงหยุดนิ่งไปนรมนจึงถือโอกาสนี้ดิ้นหนีออกมา ในตอนนี้ที่กำลังจะตีคนนั้นกลับ ก็ได้ยินเสียงของคนนั้นดังขึ้นมาเสียก่อน "นรมน ผมเอง"

เสียงที่คุ้นเคยทำให้นรมนนิ่งไปนิด จากนั้นจึงห้ามนลินให้หยุดในทันที

"นลิน. พวกเดียวกัน"

นลินรีบหยุดมือ

นรมนมองบุริศร์ที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ

เสื้อผ้าบนตัวของเขาเปียกน้ำ สภาพแย่กว่าเธอด้วยซ้ำ

"นี่มันอะไร?"

"ผมว่ายน้ำกลับมา ตอนนี้อย่าพึ่งพูดอะไรเลย รีบตามผมมา"

บุริศร์เหลือบมองนลิน ดวงตาปรากฏแววสงสัย

นรมนรีบพูดว่า "เด็กนี่ฉันช่วยออกมาจากถ้ำของป้าโอ แล้วก็ยังมีผู้หญิงอีกหลายคน ต่างก็ถูกป้าโอจับมาเพื่อจะเอาไปขายทั้งนั้น ฉันปล่อยพวกเธอไปแล้ว แต่ว่าทุกคนต่างคนต่างหนีไปแล้ว ส่วนเด็กที่ตามฉันมาด้วยชื่อนลิน"

"ไปกัน!"

บุริร์มองหน้านรมนและไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก แต่ก็ยอมให้นลินไปกับพวกเขาด้วย

นรมนพยักหน้าให้นลิน จากนั้นพวกเขาถึงได้วิ่งตามบุริศร์ไปอีกทางหนึ่ง

“ ที่นี่มีทางออกไหม?”

“ออกไปจากที่นี่ค่อนข้างยาก เราคงต้องรอไปก่อน”

บุริศร์สังเกตเห็นว่ามือของนรมนเริ่มแข็ง เมื่อหันกลับไปมองก็เข้าใจในทันที

เสื้อที่นลินโยนใส่เขาคือเสื้อของนรมน

ถ้าเขาเดาไม่ผิด ผู้หญิงโง่อย่างนรมนต้องถอดเสื้อให้เด็กที่ชื่อนลินคนนี้แน่ๆ

นลินไม่ค่อยสูงเท่าไหร่ กะคร่าวๆน่าจะสูงประมาณไหล่ของนรมน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะยังเด็กหรือเพราะร่างกายไม่สมบูรณ์ แต่ว่าดวงตาคู่นั้นของนลินกลับทำให้บุริศร์รู้สึกทะแม่งในใจ

ยังเด็กขนาดนี้ แต่กลับมีดวงตาที่เย็นชา ถึงแม้ว่านรมนจะช่วยเธอเอาไว้ แต่ก็ใช่ว่าเด็กคนนี้ต้องซาบซึ้งในน้ำใจของนรมนขนาดนี้ไหม

นี่คือสิ่งเดียวที่บุริศร์คิดได้

“หนาวไหม?”

บุริศร์พานรมนเดินเลี้ยวไปเลี้ยวมา อันที่จริงแล้วนรมนหนาวจนตัวสั่น แต่เพื่อไม่เป็นการเพิ่มภาระให้กับบุริศร์เธอจึงพูดออกไปว่า “ไม่เท่าไหร่”

“อดทนหน่อยนะ เดี๋ยวก็ถึงแล้ว”

นรมนไม่เข้าใจพี่บุริศร์พูด ไม่รู้ว่าเดี๋ยวก็ถึงที่เขาพูดมาหมายความว่ายังไง เธอรู้สึกเพียงแค่มีบุริศร์ สถานการณ์ก็ดูเหมือนไม่ได้แย่ขนาดนั้น

เธอเดินตามบุริศร์ไป พร้อมกับหันหลังไปมองนลินเป็นระยะๆ

บุริศร์เดินเร็วมาก เพราะนลินขาสั้นจึงจำเป็นต้องพยายามตามให้ทัน

นรมนอยากบอกให้เขาช้าลงหน่อย แต่ว่าในสถานการณ์แบบนี้ ถ้าเดินช้าลงเพียงนิดก็อาจจะทำให้ทุกคนตกอยู่ในอันตรายได้ เธอจึงทำได้แค่ส่งสายตาบอกให้นลินตามมาให้ทัน

ถึงแม้ว่านลินจะตัวเล็ก แต่ความอดทนกลับสูงมาก แม้การเดินตามพวกเขาทั้งสองคนจะค่อนข้างกินแรง แต่ทว่าเธอก็สามารถตามทันเสมอ ถึงแม้ดูๆไปแล้วเหมือนเธอจะใช้แรงจนถึงขีดจำกัดแล้วก็ตาม

นรมนวิ่งตามบุริศร์มานานพอสมควร ในตอนที่เธอคิดว่าตัวเองใกล้จะทรุดล้มลงเต็มที จู่ๆบุริศร์ก็ทำท่าจะกระโดดหน้าผาที่อยู่ตรงหน้า

เขาไม่ได้พูดอะไรออกมา ฉุดทั้งตัวของนรมนกระโดดลงไปพร้อมกัน จนนรมนต้องกรีดร้องออกมาอย่างตกใจ

นลินลังเลอยู่สักพัก จากนั้นก็ตัดสินใจกัดฟันกระโดดตามลงไป

ลมพัดโกรกเข้ามาในหู

นรมนไม่รู้ว่ากระโดดลงไปแล้วผลจะออกมาเป็นยังไง เธอเชื่อใจบุริศร์ เลยไม่กังวลอะไร แต่นลินล่ะ?

เธอคิดจะหันกลับไปมองว่านลินเป็นยังไงบ้าง แต่ว่าลมแรงมาก จนทำให้เธอไม่สามารถลืมตาได้ เธอจึงทำได้เพียงอธิษฐานไม่ให้นลินเป็นอะไรไป

ในตอนที่พวกเขาตกลงสู่พื้น กลับไม่รู้สึกเจ็บอะไร ตรงกันข้ามกลับชื้นแฉะจนทนไม่ไหว

“ไม่เป็นอะไรแล้ว ลองลุกขึ้นสิ”

เมื่อเสียงของบุริศร์ดังขึ้นมา

นรมนถึงได้ลืมตา

ตรงหน้าคือพื้นหญ้าที่กว้างขวาง หญ้าที่พวกเธอนั่งทับอยู่นุ่มเป็นอย่างมาก อีกอย่างสถานที่ที่พวกเธอกระโดดลงมาก็เป็นบริเวณน้ำตก ถึงแม้ตอนนี้น้ำจะมีไม่มาก แต่ตรงนี้มันก็คือน้ำตกจริงๆ

“แค่กๆ!”

เสียงไอดังมาจากข้างหลัง

เมื่อนรมนหันกลับไป ถึงได้พบว่านลินก็ตกลงมาด้วยเหมือนกัน แต่เพราะไม่มีใครช่วยดึงเด็กคนนี้ไว้ เธอจึงตกลงมาในสภาพไม่น่าดู

เธออยากหัวเราะ แต่ก็รู้สึกว่าแบบนั้นคงไม่เหมาะสมเท่าไหร่ จึงรีบลุกขึ้นไปประคองนลินขึ้นมา จากนั้นก็ได้ยินบุริศร์พูดว่า “เธอกำลังเป็นภาระของพวกฉัน เพราะงั้นตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เธอต้องดูแลตัวเอง พวกฉันไม่มีเวลาว่างมาดูแลเธอหรอกนะ เข้าใจไหม?”

บุริศร์เฉยชาต่อทุกคน นอกจากนรมนแล้ว เขาก็รู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องทุ่มเทความห่วงใยให้คนอื่น

เขาให้นลินตามมาด้วยขนาดนี้ ก็ถือว่าเขาไว้หน้านรมนสุดๆแล้ว

อีกอย่างเขาก็ไม่รู้หัวนอนปลายเท้าของผู้หญิงคนนี้ ถึงแม้จะถูกจับมาขังเหมือนคนอื่นๆ แต่บุริศร์มักมีความรู้สึกว่ารังสีที่ปล่อยออกมาจากตัวเธอไม่เหมือนเด็กผู้หญิงทั่วๆไป

ในช่วงเวลาสำคัญแบบนี้ จริงๆแล้วเด็กผู้หญิงคนนี้อาจจะเป็นอันตรายต่อตัวพวกเขาก็ได้

นรมนรู้สึกไม่ค่อยดี จึงกระตุกชายเสื้อของบุริศร์ เพื่อส่งสัญญาณบอกเขาว่าไม่ต้องพูดตรงขนาดนั้นก็ได้ แต่เหมือนกับบุริศร์จะไม่รับรู้ ยังคงพูดเสียงเย็นออกมาว่า “ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ฉันจะให้อาหาร ให้น้ำ รวมไปถึงให้ที่หลับนอนกับเธอ แต่เธอต้องเชื่อฟังพวกฉัน ถ้าทำไม่ได้ เธอจะไปไหนก็ไป”

นลินคิดไม่ถึงว่าบุริศร์จะเย็นชาขนาดนี้

ตอนแรกที่เขาให้เธอตามมาด้วย นลินยังคิดว่าผู้ชายคนนี้ใจดีอยู่เลย แต่ตอนนี้เธอไม่คิดอย่างนั้นแล้ว

เธอแปลกใจอยู่แค่ชั่วครู่ จากนั้นก็เก็บอาการได้อย่างรวดเร็ว แล้วจึงพยักหน้า

บุริศร์หรี่ตาลงเมื่อเห็นนลินเก็บอาการได้เก่งขนาดนี้ รู้สึกไม่ค่อยวางใจเท่าไหร่

นลิน ดูไม่ธรรมดาจริงๆ

นรมนหัวเราะฮ่าๆออกมา “หนาวจัง ว่าแต่อยู่นี่เราจะปลอดภัยใช่ไหม?”

“ปลอดภัย ที่นี่คือเกาะของผม เพราะงั้นผมจึงรู้จักที่นี่ดีกว่าใคร พวกนั้นไม่มีทางหาที่นี่เจอได้ง่ายๆหรอก ตอนนี้เราพักอยู่นี่ไปก่อนก็แล้วกัน ผมบอกกิมจิกับไอ้แสบแล้ว หลังจากนั้นไม่นานบางทีพวกเขาอาจมีเรื่องเซอร์ไพร์สพวกเราก็ได้”

พูดจบบุริศร์ก็อุ้มนรมนขึ้นมา

ถ้าอยู่กันสองคน นรมนคงรู้สึกดีไปแล้ว แต่ตอนนี้มีนลินอยู่ด้วย เธอจึงค่อนข้างจะรู้สึกอายๆ

“คุณวางฉันลงเถอะ ฉันเดินเองได้”

“ก็ผมอยากอุ้มคุณ คุณมีปัญหาเหรอ?”

เมื่อบุริศร์พูดออกมาแบบนี้ นรมนก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ

เธอจะกล้ามีปัญหาได้ยังไง?

ในช่วงเวลาหนีตายอย่างนี้ เธอไม่มีเวลามาเล่นแง่กับบุริศร์หรอก

นรมนถูกบุริศร์อุ้มเดินนำหน้า เมื่อเธอหันมองผ่านไหล่ของบุริศร์ ก็เห็นนลินกำลังเดินกะเผลกๆตามมาข้างหลัง ดูเหมือนตอนตกลงมาเท้าของเธอคงได้แผล แต่ว่าเธอก็ยังคงกัดฟันอดทน ไม่ส่งเสียงพูดอะไรออกมาสักแอะ

นรมนรู้สึกทึ่งกับเด็กผู้หญิงคนนี้ จนอดรู้สึกสงสารขึ้นมาไม่ได้

“คุณไม่คิดว่าเธอเหมือนกมลเหรอ?”

“กมลเพิ่งสี่ขวบเอง”

บุริศร์พูดออกมาเรียบๆ แต่ความหมายของเขาแตกต่างจากความหมายของนรมนอย่างชัดเจน

นรมนถอนหายใจออกมา “ทำไมคุณเป็นคนแล้งน้ำใจขนาดนี้”

“ตัวเองจะหนาวตายอยู่แล้ว ยังจะกลัวคนอื่นหนาวอีก แม่พระนักเหรอคุณน่ะ?”

คำพูดของบุริศร์จริงๆมันก็เข้าใจง่ายอยู่แล้ว แต่เพราะว่าตอนนี้นรมนทั้งหนาวทั้งหิว เลยไม่เข้าใจที่เขาพูด ตอนนี้พอได้รับความอบอุ่นจากอ้อมกอดของบุริศร์ เธอก็เริ่มรู้สึกคันจมูก

“ฮัดเช้ย!”

นรมนจามออกมาอย่างช่วยไม่ได้

เมื่อบุริศร์เห็นจมูกแดงๆของเธอ ก็อดรู้สึกเป็นห่วงไม่ได้ “โตขนาดนี้แล้ว เมื่อไหร่จะดูแลตัวเองเป็น? ผมล่ะสงสัยจริงๆว่าตลอดห้าปีที่ไม่มีผมอยู่ด้วยคุณใช้ชีวิตอยู่ยังไง”

นรมนยิ้มอายๆออกมา “ก็นี่มันเหตุสุดวิสัยนี่นา ฉันเองก็เพิ่งเคยเรียนรู้การเอาตัวรอดในป่าเป็นครั้งแรกด้วย ยังไงก็รบกวนคุณบุริศร์ช่วยสอนหน่อยแล้วกัน”

“ยังจะพูดเล่นอีก คงไม่เป็นอะไรมากแล้วมั้ง”

แม้จะพูดอย่างนี้ แต่บุริศร์ก็ไม่อยากเสียเวลาแม้แต่วินาทีเดียว หลังจากเดินไปข้างหน้าได้ประมาณร้อยเมตร ก็พบมีเต็นท์สีเขียวกางอยู่ตรงนั้น

ถ้าไม่มองให้ดีๆก็คงดูไม่ออก เพราะเต็นท์ตรงนั้นแทบจะเป็นสีเดียวกันกับสีของหญ้า

นรมนประหลาดใจอยู่สักพัก บุริศร์ก็อุ้มเธอเดินเข้ามาข้างใน

ข้างในค่อนข้างอุ่น

นรมนหนาวมาก แต่เธอก็ต้องอดทนไว้

นลินลังเล แต่สุดท้ายก็เดินตามเข้ามา

บุริศร์วางนรมนลงบนเตียง จากนั้นก็เดินไปหยิบเสื้อผ้าสะอาดๆสองตัวมาให้นรมนและนลิน

“เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”

พูดจบเขาก็เดินออกไป

ถ้ามีแค่นรมนคนเดียว เขาไม่จำเป็นต้องออกไปก็ได้ แต่ว่าตอนนี้มีนลินอยู่ด้วย บุริศร์จึงรู้สึกอึดอัด รู้สึกเหมือนโลกที่มีเพียงเขาและนรมนโดนทำลาย สีหน้าของเขาเลยไม่ค่อยดีเท่าไหร่

หลังจากที่บุริศร์ออกไป นรมนก็พยายามทำตัวให้มีชีวิตชีวา แล้วยิ้มให้นลิน “เธออย่าถือสาเลยนะ เขาก็เป็นอย่างนี้แหละ”

“เขาเป็นอะไรกับคุณเหรอ?”

นลินถามออกมานิ่งๆ

นรมนนิ่งไปเล็กน้อย แล้วพูดยิ้มๆว่า “เขาเป็นสามีฉัน”

“อ่อ”

นลินไม่ได้พูดอะไรอีก แต่หันหลังให้แล้วเริ่มเปลี่ยนเสื้อผ้า

นรมนรู้สึกไม่สบายตัวเป็นอย่างมาก เธออยากอาบน้ำอุ่น แต่จากสถานการณ์ตอนนี้ และในสถานที่แบบนี้ อย่าว่าแต่น้ำอุ่นเลย แค่มีเสื้อผ้าสะอาดๆให้เปลี่ยนก็ดีมากโขแล้ว

เธอรู้สึกปวดหัว แต่เธอก็อดทนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เสร็จ จากนั้นเธอถึงได้พบว่าขาของเธอเป็นแผลตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ จนตอนนี้เลือดแห้งไปแล้ว และก็เพิ่งรู้สึกเจ็บเมื่อกี้นี้เอง

นรมนรู้สึกว่าตัวเองไม่เอาไหนสุดๆ

ขนาดนลินยังดูแลตัวเองได้ แต่ดูเธอสิ

นรมนถอนหายใจออกมา จากนั้นก็รีบจัดการตัวเองด้วยความรวดเร็ว

ในตอนนี้เอง บุริศร์ก็เดินเข้ามา พร้อมกับถือกาน้ำร้อนมาด้วย

บุริศร์หยิบแก้วออกมา แล้วเทน้ำให้นรมน จากนั้นก็พูดเสียงต่ำว่า “ดื่มน้ำร้อนให้ร่างกายอุ่นก่อน คุณห้ามเป็นหวัดเด็ดขาดเลยนะ”

เมื่อประโยคนี้ดังขึ้นมา นรมนก็จามออกมาอย่างถูกจังหวะ แถมยังจามใส่หน้าบุริศร์อย่างจัง