แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 279

บทที่ 279 ผมรักคุณไง

ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน จนใครก็ตั้งตัวไม่ทัน โดยเฉพาะบุริศร์

เขานิ่งไป นรมนเองก็เช่นกัน นลินที่ยืนอยู่ไม่ไกลก็เป็นไปด้วย

นรมนเป็นคนแรกที่ดึงสติกลับมาได้ เธอรีบใช้ชายเสื้อของตัวเองเช็ดหน้าให้บุริศร์ แล้วพูดออกมาอย่างอายๆว่า “ขอโทษนะ ขอโทษ ฉันไม่ทันระวัง ฉัน....”

“รีบดื่มน้ำเลย!”

บุริศร์จับแขนของเธอลง ไม่สนใจน้ำลายบนหน้าตัวเองเลยสักนิด

นรมนยิ่งรู้สึกอายมากกว่าเดิม

“บนหน้าคุณมีแต่น้ำลายฉัน”

“ก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยกินสักหน่อย คุณจะดัดจริตทำไม? รีบดื่มน้ำได้แล้ว”

ขณะที่พูด เขาก็แทบกรอกน้ำเข้าปากนรมน

นรมนหมดคำจะพูดเป็นที่สุด

ผู้ชายคนนี้ไม่รู้หรือยังไงว่ายังมีใครอีกคนอยู่ในนี้ด้วย

อะไรคือบอกว่าเคยกินน้ำลายเธอ?

คำพูดนี้มันฟังดูสองแง่สองง่ามเกินไปหรือเปล่า?

แต่ว่าตอนนี้นรมนก็ไม่สามารถตอบโต้อะไรได้ เพราะถูกบุริศร์กรอกน้ำร้อนเข้าปาก เธอจึงทำได้แค่กลืนมันลงไป

เมื่อกลืนน้ำร้อนลงไป เธอก็รู้สึกอุ่นขึ้นมาทันที

หลังจากนรมนดื่มเสร็จ บุริศร์จึงเริ่มทำความสะอาดน้ำลายบนหน้าของตัวเอง จากนั้นก็พูดกับนลินนิ่งๆว่า “อยากกินก็มาทำเอง”

แม้ว่าท่าทีของเขาจะเย็นชา และไม่ได้ระบุตรงๆว่าพูดกับใคร แต่นลินก็ยังผงกหัวให้อย่างขอบคุณ จากนั้นก็รีบเทน้ำใส่แก้ว เพื่อที่จะดื่มเพิ่มความอบอุ่นในร่างกาย”

เมื่อเห็นท่าทางของนลิน นรมนก็รู้สึกสงสาร

“เธอก็แค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง คุณก็อ่อนโยนกับเธอหน่อยไม่ได้หรือไง?”

“นี่ คุณบอกให้ผมอ่อนโยนกับผู้หญิงคนอื่นแบบนี้ หมายความว่ายังไง? ไม่กลัวผมมีชู้เหรอ?”

บุริศร์ปรายตามองเธอ ด้วยท่าทางไม่ค่อยชอบใจ

นรมนหนักใจ

นลินอายุแค่สิบแปด บุริศร์จะระแวงเกินไปหรือเปล่า?

“คุณคิดว่าตัวเองหล่อเหมือนหนุ่มในภาพวาดหรือไง? ใครๆก็ต้องชอบคุณว่างั้น?”

นรมนพูดเหน็บแนมเขา

แต่บุริศร์กลับตอบอืมอย่างมั่นอกมั่นใจ จนทำให้นรมนหน้าแดง

ผู้ชายคนนี้ช่างหน้าด้านจริงๆ

เธอแอบหันไปมองนลิน จึงพบว่านลินไม่ได้สนใจพวกเขาเลย เพียงแค่ดื่มน้ำเงียบๆ เธอถึงได้ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

นรมนยังไม่ทันได้พูดอะไร บุริศร์ก็พูดขึ้นมาว่า “ผมไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน คุณก็ห่มผ้าไว้จะได้อุ่นๆ”

“มีผืนเดียวเหรอ?”

นรมนหันไปมองนลินโดยอัตโนมัติ

เด็กคนนี้หนาวจนตัวสั่น แม้ว่าหลังจากดื่มน้ำอุ่นเข้าไปแล้วจะดีขึ้นมาหน่อย แต่หน้าก็ยังคงซีดๆอยู่ดี

บุริศร์ถลึงตาใส่เธออย่างเย็นชา แล้วหันหลังเดินออกไปทันที

นรมนรู้สึกว่าบุริศร์ดีไปหมดทุกอย่าง แต่มีแค่ความเย็นชานี้แหละที่ทำให้คนอื่นรับไม่ได้

ถึงจะรู้จักกันโดยบังเอิญ แต่ถ้าพอมีของเหลือ ก็ให้นลินหน่อยไม่ได้หรือไง?

อีกอย่างนลินก็น่าสงสารเอามากๆด้วย

บุริศร์ออกไปได้ไม่นาน นรมนก็ค้ำตัวลุกขึ้นมา แล้วหาผ้าห่มมาให้นลิน และเธอก็เจอผ้าห่มอีกผืนจริงๆ จากนั้นจึงยื่นไปให้นลิน

นลินประหลาดใจ แต่ก็พูดออกมาเสียงเบาว่า “ขอบคุณ แต่ว่าหนูไม่เอาก็ได้ ไม่อย่างนั้นสามีของคุณคงไม่พอใจแน่”

ถึงเธอจะยังเด็ก แต่กลับดูออกว่าบุริศร์ดูแลเธอเพราะเห็นแก่นรมน

นรมนกลับพูดกลั้วยิ้มออกมาว่า “อย่าไปสนใจเขาเลย เขาเป็นหน้านิ่งแต่ใจดี อาจจะพูดอะไรไม่น่าฟังไปหน่อย เธอรีบเอาไปห่มเถอะจะได้อุ่นๆ เดี๋ยวจะเป็นหวัดเอา ถ้าเป็นหวัดอยู่ที่นี่มันจะลำบาก”

พูดจบได้ไม่ทันไร นรมนก็จามออกมาอีกครั้ง

นลินรับผ้าห่มมา แล้วพูดว่า “คุณดื่มน้ำอุ่นเยอะๆสิ ที่นี่ไม่น่าจะมียา หนูว่าคุณใกล้จะเป็นหวัดแล้วแน่ๆ ถ้าไม่รีบดื่มน้ำอุ่นให้ร่างกายอบอุ่นตั้งแต่เนิ่นๆ คุณอาจจะไม่ไหวเอาก็ได้นะ”

นรมนเริ่มรู้สึกหนักหัวและแข้งขาอ่อนแรงขึ้นมาจริงๆแล้ว

เธอแค่คิดว่าหลังจากตัวเองได้เจอบุริศร์อารมณ์เครียดๆคลายลงเลยงอแงแบบนี้ คิดไม่ถึงเลยว่าตัวเองจะเป็นหวัดจริงๆ

นรมนพยักหน้า หัวเริ่มหนักอึ้ง จากนั้นเธอถึงได้กลับมาห่มผ้าของตัวเอง

นลินเทน้ำอุ่นให้นรมนอีกครั้ง

“ขอบคุณนะ”

“หนูต่างหากที่ต้องขอบคุณพวกคุณ”

นลินพูดเสียงแผ่วเบา

“หนูไม่ค่อยได้เห็นผู้ชายดีกับผู้หญิงขนาดนี้มาก่อนเลย”

เธอหมายถึงบุริศร์

นรมนนิ่งไปนิด แล้วพูดยิ้มๆว่า “เขาดีตรงไหน? ดีแต่ตีหน้าเย็นชาล่ะสิไม่ว่า”

“เขามาช่วยคุณ”

นลินพูดถึงความจริงข้อนี้

นรมนรู้สึกว่าพอได้คุยกับนลินแล้วดีมากๆ อย่างน้อยก็ไม่ค่อยอยากนอนเท่าไหร่แล้ว