แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 279
บทที่ 279 ผมรักคุณไง
ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน จนใครก็ตั้งตัวไม่ทัน โดยเฉพาะบุริศร์
เขานิ่งไป นรมนเองก็เช่นกัน นลินที่ยืนอยู่ไม่ไกลก็เป็นไปด้วย
นรมนเป็นคนแรกที่ดึงสติกลับมาได้ เธอรีบใช้ชายเสื้อของตัวเองเช็ดหน้าให้บุริศร์ แล้วพูดออกมาอย่างอายๆว่า “ขอโทษนะ ขอโทษ ฉันไม่ทันระวัง ฉัน....”
“รีบดื่มน้ำเลย!”
บุริศร์จับแขนของเธอลง ไม่สนใจน้ำลายบนหน้าตัวเองเลยสักนิด
นรมนยิ่งรู้สึกอายมากกว่าเดิม
“บนหน้าคุณมีแต่น้ำลายฉัน”
“ก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยกินสักหน่อย คุณจะดัดจริตทำไม? รีบดื่มน้ำได้แล้ว”
ขณะที่พูด เขาก็แทบกรอกน้ำเข้าปากนรมน
นรมนหมดคำจะพูดเป็นที่สุด
ผู้ชายคนนี้ไม่รู้หรือยังไงว่ายังมีใครอีกคนอยู่ในนี้ด้วย
อะไรคือบอกว่าเคยกินน้ำลายเธอ?
คำพูดนี้มันฟังดูสองแง่สองง่ามเกินไปหรือเปล่า?
แต่ว่าตอนนี้นรมนก็ไม่สามารถตอบโต้อะไรได้ เพราะถูกบุริศร์กรอกน้ำร้อนเข้าปาก เธอจึงทำได้แค่กลืนมันลงไป
เมื่อกลืนน้ำร้อนลงไป เธอก็รู้สึกอุ่นขึ้นมาทันที
หลังจากนรมนดื่มเสร็จ บุริศร์จึงเริ่มทำความสะอาดน้ำลายบนหน้าของตัวเอง จากนั้นก็พูดกับนลินนิ่งๆว่า “อยากกินก็มาทำเอง”
แม้ว่าท่าทีของเขาจะเย็นชา และไม่ได้ระบุตรงๆว่าพูดกับใคร แต่นลินก็ยังผงกหัวให้อย่างขอบคุณ จากนั้นก็รีบเทน้ำใส่แก้ว เพื่อที่จะดื่มเพิ่มความอบอุ่นในร่างกาย”
เมื่อเห็นท่าทางของนลิน นรมนก็รู้สึกสงสาร
“เธอก็แค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง คุณก็อ่อนโยนกับเธอหน่อยไม่ได้หรือไง?”
“นี่ คุณบอกให้ผมอ่อนโยนกับผู้หญิงคนอื่นแบบนี้ หมายความว่ายังไง? ไม่กลัวผมมีชู้เหรอ?”
บุริศร์ปรายตามองเธอ ด้วยท่าทางไม่ค่อยชอบใจ
นรมนหนักใจ
นลินอายุแค่สิบแปด บุริศร์จะระแวงเกินไปหรือเปล่า?
“คุณคิดว่าตัวเองหล่อเหมือนหนุ่มในภาพวาดหรือไง? ใครๆก็ต้องชอบคุณว่างั้น?”
นรมนพูดเหน็บแนมเขา
แต่บุริศร์กลับตอบอืมอย่างมั่นอกมั่นใจ จนทำให้นรมนหน้าแดง
ผู้ชายคนนี้ช่างหน้าด้านจริงๆ
เธอแอบหันไปมองนลิน จึงพบว่านลินไม่ได้สนใจพวกเขาเลย เพียงแค่ดื่มน้ำเงียบๆ เธอถึงได้ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
นรมนยังไม่ทันได้พูดอะไร บุริศร์ก็พูดขึ้นมาว่า “ผมไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน คุณก็ห่มผ้าไว้จะได้อุ่นๆ”
“มีผืนเดียวเหรอ?”
นรมนหันไปมองนลินโดยอัตโนมัติ
เด็กคนนี้หนาวจนตัวสั่น แม้ว่าหลังจากดื่มน้ำอุ่นเข้าไปแล้วจะดีขึ้นมาหน่อย แต่หน้าก็ยังคงซีดๆอยู่ดี
บุริศร์ถลึงตาใส่เธออย่างเย็นชา แล้วหันหลังเดินออกไปทันที
นรมนรู้สึกว่าบุริศร์ดีไปหมดทุกอย่าง แต่มีแค่ความเย็นชานี้แหละที่ทำให้คนอื่นรับไม่ได้
ถึงจะรู้จักกันโดยบังเอิญ แต่ถ้าพอมีของเหลือ ก็ให้นลินหน่อยไม่ได้หรือไง?
อีกอย่างนลินก็น่าสงสารเอามากๆด้วย
บุริศร์ออกไปได้ไม่นาน นรมนก็ค้ำตัวลุกขึ้นมา แล้วหาผ้าห่มมาให้นลิน และเธอก็เจอผ้าห่มอีกผืนจริงๆ จากนั้นจึงยื่นไปให้นลิน
นลินประหลาดใจ แต่ก็พูดออกมาเสียงเบาว่า “ขอบคุณ แต่ว่าหนูไม่เอาก็ได้ ไม่อย่างนั้นสามีของคุณคงไม่พอใจแน่”
ถึงเธอจะยังเด็ก แต่กลับดูออกว่าบุริศร์ดูแลเธอเพราะเห็นแก่นรมน
นรมนกลับพูดกลั้วยิ้มออกมาว่า “อย่าไปสนใจเขาเลย เขาเป็นหน้านิ่งแต่ใจดี อาจจะพูดอะไรไม่น่าฟังไปหน่อย เธอรีบเอาไปห่มเถอะจะได้อุ่นๆ เดี๋ยวจะเป็นหวัดเอา ถ้าเป็นหวัดอยู่ที่นี่มันจะลำบาก”
พูดจบได้ไม่ทันไร นรมนก็จามออกมาอีกครั้ง
นลินรับผ้าห่มมา แล้วพูดว่า “คุณดื่มน้ำอุ่นเยอะๆสิ ที่นี่ไม่น่าจะมียา หนูว่าคุณใกล้จะเป็นหวัดแล้วแน่ๆ ถ้าไม่รีบดื่มน้ำอุ่นให้ร่างกายอบอุ่นตั้งแต่เนิ่นๆ คุณอาจจะไม่ไหวเอาก็ได้นะ”
นรมนเริ่มรู้สึกหนักหัวและแข้งขาอ่อนแรงขึ้นมาจริงๆแล้ว
เธอแค่คิดว่าหลังจากตัวเองได้เจอบุริศร์อารมณ์เครียดๆคลายลงเลยงอแงแบบนี้ คิดไม่ถึงเลยว่าตัวเองจะเป็นหวัดจริงๆ
นรมนพยักหน้า หัวเริ่มหนักอึ้ง จากนั้นเธอถึงได้กลับมาห่มผ้าของตัวเอง
นลินเทน้ำอุ่นให้นรมนอีกครั้ง
“ขอบคุณนะ”
“หนูต่างหากที่ต้องขอบคุณพวกคุณ”
นลินพูดเสียงแผ่วเบา
“หนูไม่ค่อยได้เห็นผู้ชายดีกับผู้หญิงขนาดนี้มาก่อนเลย”
เธอหมายถึงบุริศร์
นรมนนิ่งไปนิด แล้วพูดยิ้มๆว่า “เขาดีตรงไหน? ดีแต่ตีหน้าเย็นชาล่ะสิไม่ว่า”
“เขามาช่วยคุณ”
นลินพูดถึงความจริงข้อนี้
นรมนรู้สึกว่าพอได้คุยกับนลินแล้วดีมากๆ อย่างน้อยก็ไม่ค่อยอยากนอนเท่าไหร่แล้ว
เธอหาท่านั่งสบายๆจากนั้นก็พูดออกมาว่า “เกาะนี้เป็นของเขา ทำไมเขาจะไม่มาช่วยล่ะ”
นรมนไม่อยากพูดเรื่องรายละเอียดต่างๆกับนลินมากเท่าไหร่ ถึงเธอจะใจอ่อน แต่ก็ไม่ได้โง่ บางเรื่องก็ไม่จำเป็นต้องพูดกับคนที่ไม่เกี่ยวข้องก็ได้
นลินประหลาดใจ
“ในเมื่อเกาะนี้เป็นของเขา แล้วทำไมคุณต้องหนีด้วย?”
“เรื่องมันยาวน่ะ พูดไปเธอก็ไม่เข้าใจหรอก พอถึงเวลาที่ได้ออกไป เธอก็ต้องแยกกับพวกฉันแล้ว หลังจากนั้นก็ใช้ชีวิตให้ดีๆเข้าใจไหม? ถ้าต้องการเงิน พวกฉันก็ให้เธอยืมได้”
“ไม่ต้องหรอก”
นลินรู้สึกได้อย่างว่องไวว่านรมนไม่อยากพูดอะไรกับเธอมากเกินไป
เมื่อกี้บุริศร์ก็เหมือนกัน แต่ที่ต่างกันก็คือบุริศร์พูดออกมาค่อนข้างตรง ส่วนนรมนค่อนข้างอ้อมค้อม
นลินกลับมานั่งที่ของตัวเอง แล้วห่มผ้าเพื่อพักผ่อน ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก ไม่นานหลังจากนั้นก็หลับไป เสียงลมหายใจสม่ำเสมอทำให้นรมนอดรู้สึกอิจฉาขึ้นมาไม่ได้
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเด็กคนนี้ไร้เรื่องกลุ้มใจ หรือเป็นเพราะว่าเธอปรับตัวได้กับทุกสถานการณ์ ถึงได้หลับไปอย่างไม่รู้สึกระแวง ว่าเธอกับบุริศร์จะพาไปขายหรือเปล่า ทำให้นรมนอดทึ่งไม่ได้จริงๆ
เมื่อนรมนลงจากเตียง มาหยุดอยู่ข้างๆนลิน ถึงได้พบว่าใต้ตาของเธอหมองคล้ำ ดูเหมือนเด็กคนนี้คงไม่ได้พักผ่อนอย่างเพียงพอมาตลอด
หลังจากนรมนก้มตัวลงไปห่มผ้าให้เธอเสร็จ ก็ได้ยินเสียงบุริศร์ดังขึ้นมาจากข้างหลัง
“เก็บความสงสารที่ไม่จำเป็นของคุณไว้ก่อนได้ไหม บางทีเด็กคนนี้อาจจะคุ้นเคยกับการใช้ชีวิตในป่ามากกว่าคุณก็ได้”
นรมนไม่รู้ว่าบุริศร์กลับมาตอนไหน ตอนนี้เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเรียบร้อย สภาพจึงไม่ได้ดูน่าอนาถใจอีกต่อไป
จู่ๆเธอก็รู้สึกว่าบุริศร์หล่อมาก
“อืม ถึงฉันจะไม่รู้ว่าหนุ่มหล่อในภาพวาดเป็นยังไง แต่ฉันคิดว่าถ้าพวกคุณยืนอยู่ด้วยกัน คุณน่าจะหล่อที่สุด”
มุมปากของบุริศร์ยกขึ้นน้อยๆ แล้วยื่นมือออกไปลูบหัวของนรมน “คุณนี่นะ รู้ตลอดเลยว่าต้องง้อยังไงผมถึงจะหาย"
“ก็ฉันพูดจริงนี่ ผู้ชายของฉันหล่อขนาดนี้ ก็แสดงว่าฉันตาถึง”
นรมนหัวเราะแหะๆออกมา บุริศร์ชอบที่เธอใช้สายตาแบบนี้มองเขา ชอบที่เธอยิ้มเต็มแก้มให้เขาแค่คนเดียว
เขาอุ้มเธอขึ้นมา แล้วกลับมาที่เตียงอีกครั้ง จากนั้นก็ดึงผ้ามาห่มด้วยกัน พร้อมกับกอดนรมนเอาไว้แน่น “คุณตาถึง แต่ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี อากาศหนาวขนาดนั้น ยังจะเอาเสื้อให้คนอื่นใส่อีก คุณไม่อยากอยู่แล้วหรือยังไง?”
แม้ว่านรมนจะอุ่นขึ้นมาบ้างแล้ว แต่ก็ยังหนาวสั่นอยู่เป็นบางครั้ง พอพูดมาถึงตรงนี้ บุริศร์ก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา
เธอรีบพูดยิ้มๆออกมาว่า “เธอยังเด็กนะ”
“ดูจากท่าทางก็น่าจะโตแล้ว ไม่ถือว่าเด็กแล้วด้วยซ้ำ อะไรที่ควรมีก็มีหมดแล้ว”
บุริศร์ไม่ได้พูดเสียงดัง แต่นรมนกลับนิ่งอึ้ง จากนั้นก็รีบปิดปากของเขาเอาไว้ แล้วหันไปมองนลินที่กำลังหลับสนิท พร้อมกับพูดเสียงเบาขึ้นมาได้ “คุณพูดอะไรเนี่ย ถ้านลินได้ยินเข้า จะคิดว่าคุณเป็นพวกบ้ากามเอานะ”
“ถ้าเธอคิดแบบนี้ก็ดีน่ะสิ จะได้หนีไปจากพวกเราไวๆ ภาระจะได้ลดลง”
ที่บุริศร์พูดมาเขาหมายความแบบนั้นจริงๆ และรู้สึกว่านลินคือตัวภาระ
นรมนพูดเสียงเบาว่า “คุณหัดมีน้ำใจเป็นไหมเนี่ย? ฉันเคยโดนป้าโอขายไปต่างประเทศ ฉันรู้ดีว่าคนพวกนั้นจะถูกขายไปทำอะไรบ้าง นลินยังเด็กขนาดนั้น คุณคิดว่าถ้าเธอถูกขายออกไป จะเป็นยังไง?”
“ทุกคนต่างก็มีชะตากรรมเป็นของตัวเอง ถ้ามีวันนั้นจริงๆ มันก็คือชะตากรรมของเธอ คุณจะช่วยได้กี่คนกัน?”
“เห็นคนกำลังเดือดร้อนฉันจะไม่ช่วยได้ยังไง ถ้าไม่บังเอิญไปเห็นก็คงแล้วไป แต่ตอนนี้ในเมื่อเห็นแล้วฉันจะไม่สนไม่ได้”
นรมนยืนกราน
นี่คือข้อดีของเธอ
ใจดี และบริสุทธิ์
บุริศร์เองก็ไม่อยากบังคับให้นรมนคิดเหมือนเขา การที่จะมีคนจิตใจดีถึงเพียงนี้ไม่ใช่ว่าจะหาได้ง่ายๆ เขาเองก็ชอบข้อข้อนี้ของเธอไม่ใช่เหรอ?
เมื่อเห็นบุริศร์เงียบ นรมนก็รู้ว่าเขาไม่ได้เห็นด้วยกับความคิดของตัวเองหรอก เพียงแค่ขี้เกียจโต้เถียงกับเธอแล้วเท่านั้น
นรมนถอนหายใจให้กับนิสัยแบบนี้ของบุริศร์
“คุณว่าถ้าคุณไม่ได้รักฉัน ฉันจะน่าสงสารขนาดไหน?”
“ยังไงนะ?”
“ก็คนอย่างคุณน่ะ มักจะใจร้ายใจดำกับคนแปลกหน้า แต่ถ้าคุณหลงรักใครเข้า คุณก็จะวางคนคนนั้นไว้ที่หนึ่งในใจ แต่ถ้าเป็นคนที่คุณไม่สนใจ คุณก็จะไม่ให้แม้แต่ความอบอุ่น ไม่แปลกใจถ้าคุณอื่นจะมองว่าคุณเย็นชา”
นรมนพูดพร้อมกับยู่ปาก ราวกับกำลังไม่พอใจบุริศร์
บุริศร์กลับพูดออกมาอย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อนว่า “ครอบครัวเรามีคนเฟรนด์ลี่อย่างคุณคนเดียวก็พอแล้ว”
บุริศร์พูดประโยคนี้ออกมาอย่างรักใคร่ นรมนไม่รู้ว่าทำไมถึงได้รู้สึกอุ่นวาบขึ้นมาในใจ
“พูดอะไรน่าฟังแบบเมื่อกี้ให้ฉันฟังอีกสิ”
“ไม่เอาแล้ว!”
บุริศร์หุบปากทันที
นรมนกลับรู้สึกสนุก จึงพูดยิ้มๆว่า “นะๆ เช่นสามคำนั้นน่ะ!”
“สามคำไหน?”
บุริศร์นิ่งไปนิด ท่าทางดูสงสัยเป็นอย่างมาก
นรมนแอบด่าเขาว่าซื่อบื้อในใจ จากนั้นก็พูดออกมาอย่างช่วยไม่ได้ว่า “ผมรักคุณไง!”
“ผมรู้”
บุริศร์พูดนิ่งๆ แต่มุมปากกับค่อยๆยกขึ้น
นรมนถึงได้รู้ว่าตัวเองถูกบุริศร์เล่นเข้าให้แล้ว
“ไม่ใช่ ฉันให้คุณพูดว่าคุณรักฉันต่างหาก”
“คุณก็รู้อยู่แล้วผมจะพูดอีกทำไม”
ให้ตายยังไงบุริศร์ก็ไม่ยอมพูด แต่ทว่ามุมปากกลับยิ่งขยายกว้างขึ้นเรื่อยๆ
นรมนรู้ว่าตัวเองกำลังโดนแกล้ง จึงพูดออกไปอย่างไม่ยอมว่า “ฉันไม่เชื่อหรอกว่าคุณจะไม่พูดมันตลอดไป”
บุริศร์ได้พูดอะไรต่อ แต่กลับเปลี่ยนหัวข้อสนทนาว่า “คุณพักอยู่ในห้องดีๆ ทำไมถึงได้กลายมาเป็นแบบนี้? สืบเจอหรือยังว่าใครคือหนอนบ่อนไส้ในฐานทัพ? หรือว่าพวกเขาทำอะไรกับคุณ?”
เมื่อคิดถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นกับนรมน สีหน้าของบุริศร์ก็เคร่งขรึมขึ้นมา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แค้นรักสามีตัวร้าย