แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 280

บทที่ 280 คุณชอบผมที่เป็นแบบนี้ไม่ใช่หรือไง

เดิมทีนรมนไม่อยากพูด แต่เมื่อบุริศร์พูดย้ำเตือนขนาดนี้ เธอถึงเพิ่งนึกเรื่องสำคัญขึ้นมาได้

เธอหันไปมองนลินที่กำลังหลับสนิท แล้วพูดออกมาอย่างกังวล “เราออกไปคุยกันข้างนอกเถอะ”

บุริศร์ขมวดคิ้วมุ่น บ่งบอกว่าไม่เห็นด้วย

ตอนนี้ร่างกายของนรมนเดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาว แค่ดูก็รู้แล้วว่าอีกเดี๋ยวต้องเป็นไข้แน่ๆ ทั้งหมดนี้ถ้าไม่ใช่เพราะนลิน เธอก็คงไม่เป็นอย่างนี้ ตอนนี้ยังจะมาบอกให้ออกไปคุยกันข้างนอกเพราะนึกถึงนลินอีก บุริศร์แทบอยากจะจับนลินโยนออกไปไกลๆ

นรมนรับรู้ถึงเจตนาของบุริศร์ เธอจึงดึงเขาเอาไว้แล้วพูดว่า “ทำไมคุณต้องตั้งแง่กับเด็กด้วยเนี่ย?”

“มีแต่คุณนั่นแหละที่เห็นเธอเป็นเด็ก”

บุริศร์ไม่รู้จะทำยังไงกับนรมน เลยต้องห่มผ้าให้เธอแล้วอุ้มออกไปข้างนอก

เพียงแต่ว่าทันทีที่พวกเขาเดินออกไป นลินที่ควรหลับตอนนี้กลับลืมตาขึ้นมา จ้องมองแผ่นหลังพวกเขาที่กำลังเดินออกไปพร้อมกับครุ่นคิดอะไรอยู่ในใจ แต่กลับไม่ได้ส่งเสียงอะไรออกมา จากนั้นก็หลับตาลงอีกครั้ง รอบนี้เธอถึงหลับไปอย่างจริงจัง

บุริศร์สัมผัสได้ถึงสายตาที่มองมาจากข้างหลัง เขาแค่ชะงักนิดหน่อย ไม่ได้เผยพิรุธอะไรออกไป มีแค่ผู้หญิงโง่ตรงหน้าที่ยังเป็นห่วงว่านลินจะเป็นยังไง

เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ “นรมน ถ้าวันหนึ่งคุณถูกคนอื่นหลอกใช้ ถ้าไม่มีผมอยู่ข้างกาย คุณจะทำยังไง?”

เมื่อนรมนถูกเขาปรามาสซะจนดูไร้ค่า จึงพูดออกมาอย่างห่อเหี่ยวว่า “ฉันก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นไหม?”

“แย่กว่านี้ผมยังไม่พูดเลย”

“แล้วคุณมาชอบคนไม่ได้เรื่องอย่างฉันทำไมล่ะ?”

นรมนเริ่มหมองหม่นแล้วจริงๆ

บุริศร์กลับพูดนิ่งๆออกมาว่า “ช่วยไม่ได้ ผมทำอะไรก็สมดั่งใจมาตั้งแต่เด็กๆ เลยไม่ค่อยสนใจพวกผู้หญิงที่ดูแลตัวเองเก่งอยู่แล้วสักเท่าไหร่ บางทีผมก็ชอบท้าทายตัวเอง ผมเลยมาชอบคนอย่างคุณไง”

“บุริศร์ คุณอยากตายเหรอ?”

นรมนรู้สึกว่าบุริศร์ในตอนนี้น่าเอือมระอาจริงๆ

เธอจึงเอื้อมมือใต้ผ้าห่มไปข่วนบุริศร์

บุริศร์หัวเราะแล้วพูดว่า “คุณคิดดีๆนะ ถ้าผมปล่อยมือ คุณได้หล่นลงพื้นแน่ๆ ยังจะซนอยู่ไหม?”

นรมนเพิ่งรู้ตัวว่าตอนนี้พวกเขากำลังอยู่ในท่าไหน

เธอส่งเสียงฮึดฮัดออกมา “ฉันจะปล่อยคุณไปชั่วคราวก็แล้วกัน”

“งั้นผมคงต้องขอบคุณแล้ว”

บุริศร์อุ้มเธอมานั่งบนก้อนหิน ไม่ได้เจอกันนานดูจะอ่อนโยนขึ้นเยอะ

นรมนชอบมองท่าทางของบุริศร์ในตอนนี้ ราวกับว่าในสายตาและหัวใจของเขามีแต่เธอ ถ้าเป็นไปได้ นรมนเองก็อยากอยู่ที่นี่กับบุริศร์แค่สองต่อสอง แต่ว่าข้างนอกยังมีเรื่องอีกมากมาย เธอเลยไม่สามารถทำตามที่ใจปรารถนาได้

เมื่อเห็นทัศนียภาพข้างนอก ก็พบว่าแสงอาทิตย์เริ่มโผล่ขึ้นมาจากขอบฟ้า สาดส่องแสงสว่างอันอบอุ่นลงบนพื้นดิน. บดบังความมืดและความโหดร้ายทั้งหมดเอาไว้ เมื่อนรมนอิงแอบอยู่ในอ้อมกอดของบุริศร์. ก็ลืมความรู้สึกตอนหนีตายไปทั้งหมด

เธอกอดรอบเอวสอบของบุริศร์เอาไว้แล้วพูดว่า "ทำยังไงดี? จู่ๆฉันก็อยากอยู่ที่นี่กับคุณตลอดไป ไม่มีใครมารบกวน. และไม่มีใครมาแยกเราจากกันได้ อยากทำอะไรก็ได้ทำ"

เมื่อได้ยินนรมนพูดอย่างนี้. ดวงตาของบุริศร์ก็หดเล็กลง พร้อมกับฉายแววสงสาร

"ไม่มีใครแยกเราจากกันได้. ทั้งเมื่อห้าปีก่อน และห้าปีต่อมา"

"แต่ว่าเรื่องราวภายนอกมันมีมากมายและวุ่นวายเหลือเกิน ฉันไม่รู้เลยว่ามันจะเป็นยังไง และจะเกิดอะไรขึ้น"

เสียงของนรมนดูอ่อนแรง

บุริศร์กระชับกอดเธอแน่น พูดออกมาอย่างแผ่วเบาว่า "การแต่งงานกับผม ทำให้คุณต้องลำบาก ถ้าคุณรักคนธรรมดาทั่วไป บางทีชีวิตของคุณอาจจะไม่เป็นแบบนี้ ทุกวันคุณคงตื่นเช้าเข้านอนพร้อมกันกับสามีของคุณ หรือบางทีอาจจะวิ่งวุ่นอยู่กับการหาเลี้ยงครอบครัว คงไม่ต้องมาเสี่ยงอันตรายอยู่แบบนี้ และคงไม่ต้องมาเจอกับอะไรแบบนี้"

"คุณเสียใจที่แต่งงานกับฉันหรือเปล่าล่ะ?"

นรมนเงยหน้าขึ้นมา รอยยิ้มเป็นประกายของเธอทำให้บุริศร์ใจไหวหวั่น

เขาส่ายหน้า แล้วพูดเสียงเบาว่า "ถ้าไม่รักคุณ ป่านนี้ผมคงปล่อยคุณไปแล้ว แต่ว่าตอนนี้ ต่อให้ต้องบุกน้ำลุยไฟ ต่อให้เป็นนรกหรือสวรรค์ ผมก็จะพาคุณไปด้วยกันกับผม"

"เผด็จการ ป่าเถื่อน แล้วก็ไร้เหตุผลสุดๆ"

ถึงจะพูดออกมาแบบนี้ แต่นรมนกลับยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

ทันใดนั้นบุริศร์ก็ก้มหน้าลงไปครอบครองริมฝีปากของเธออย่างดูดดื่ม พอหนำใจแล้วถึงได้พูดว่า "คุณชอบผมที่เป็นแบบนี้ไม่ใช่หรือไง?"

"อี๋หน้าไม่อาย!"

นรมนถูกจูบจนหอบหายใจ แต่อารมณ์กลับดีเป็นอย่างมาก

เวลาได้อยู่กับบุริศร์แบบนี้มีไม่มาก. เธอจึงหวงแหนเป็นพิเศษ

เธอเอนซบอยู่ในอ้อมอกของบุริศร์ เมื่อได้เสียงหัวใจที่เต้นแรงอย่างหนักหน่วงของเขา นรมนจึงพูดขึ้นมาว่า "คุณกับแชมป์รู้จักกันได้ยังไง?"

พูดถึงแชมป์ บุริศร์ก็นิ่งไป จากนั้นก็พูดเสียงเบาว่า "เราเข้ากองทัพปีเดียวกัน อยู่ชั้นเดียวกัน หลังจากนั้นก็ร่วมรบด้วยกัน เป็นมิตรภาพที่ร่วมเป็นร่วมตาย ถึงจะปลดประจำการแล้ว แต่ก็ยังเป็นเพื่อนกันเสมอมา"

" แล้วถ้าเพื่อนคนนี้เขาหักหลังคุณล่ะ?"

นรมนพูดออกมาอย่างหยั่งเชิง แต่ว่าร่างกายของบุริศร์กลับแข็งทื่อขึ้นมาทันที ราวกับว่าตระหนักอะไรได้

"แชมป์เหรอ?"

เขาไม่อยากจะเชื่อ

ต่อให้ต้องหาคนทั่วทั้งฐานทัพ เขาก็ไม่มีทางคิดว่าคนคนนั้นคือแชมป์

เมื่อเห็นท่าทางตกใจของบุริศร์ นรมนก็รู้ในทันทีว่าเขารับไม่ได้

เธอพูดเสียงเบาว่า "เป็นเขา ฉันได้ยินมากับหู"

จากนั้นนรมนก็นำเรื่องที่ตัวเองได้ยินมาทั้งหมดเล่าให้บุริศร์ฟัง

บุริศร์เงียบไปนาน จากนั้นก็กระชับกอดนรมนเข้ามาใกล้กว่าเดิม

เขาเกือบปล่อยให้คนอื่นทำร้ายภรรยา!

คิดไม่ถึงเลยว่าคนคนนั้นจะเป็นแชมป์

เขารู้ว่าแชมป์หย่ากับภรรยาแล้ว และภรรยาก็เอาลูกไปด้วย แต่คิดไม่ถึงเลยว่าภรรยาของเขาจะถูก ป้าโอจับตัวไป

บุริศร์แทบอยากฆ่าป้าโอเองกับมือ

ทำไมผู้หญิงคนนี้ต้องเป็นแม่แท้ๆของเขาด้วย?

ทำไมจิตใจของผู้หญิงคนนี้ถึงเลวร้ายได้ถึงเพียงนี้?

เมื่อเห็นบุริศร์เงียบไปนาน นรมนก็เข้าใจว่าตอนนี้เขากำลังทำความเข้าใจกับเรื่องนี้อยู่ ดังนั้นเธอจึงรอเงียบๆไม่พูดไม่จา

ในตอนนี้ ไม่มีใครสามารถปลอบใจบุริศร์ได้

เพื่อนร่วมรบที่เคยร่วมเป็นร่วมตายมาด้วยกัน ตอนนี้กลับแปรผันไปเป็นศัตรู เปลี่ยนไปจนไม่สามารถหาคำมาปลอบใจได้

ความเจ็บปวดบางอย่าง มีแค่ตัวเองที่รู้ และมีแค่ตัวเองที่เข้าใจ

ผ่านไปนานบุริศร์ถึงได้ดึงสติกลับมา จากนั้นก็พูดกับนรมนว่า "ขอโทษนะ ที่ปล่อยให้คุณตกอยู่ในอันตราย"

"ไม่เป็นไร. คุณก็กลับมาทันไม่ใช่หรือไง?"

นรมนลูบมือของเขาอย่างปลอบประโลม

ดวงตาของบุริศร์ทอแววลึกล้ำยิ่งกว่าเดิม

"จริงๆแล้ว ตอนนั้นผมกำลังพายเรือออกไป แต่ไม่รู้ว่าทำไม ผมรู้สึกไม่สบายใจแปลกๆ เหมือนจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ผมไปได้ครึ่งทาง สุดท้ายก็ตัดสินใจกลับมา แต่คิดไม่ถึงเลยว่าทันทีที่กลับมา ทั้งฐานทัพจะวุ่นวายไปหมด ทุกที่มีแต่เสียงเตือนภัย ทุกคนเริ่มเคลื่อนไหว ผมถึงรู้ว่ามีเรื่องเกิดขึ้น ตอนนั้นผมว่าจะไปหาคุณ แต่กลับไม่เจอคุณ รวมไปถึงแชมป์ด้วย ผมกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับคุณ ผมเลยออกมาตามหาคุณเอง"

เมื่อพูดถึงเรื่องพวกนี้บุริศร์ก็ยังรู้สึกกลัวๆอยู่

ถ้าเขามองข้ามความรู้สึกไม่สบายใจนั้นไป ป่านนี้เขาคงไปถึงเมืองชลธี และคงเตรียมทำการผ่าตัดกับกมลแล้ว หลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นกับนรมน เขาคงไม่มีทางได้รู้

แค่คิดถึงผลที่จะตามมาก็ทำให้สีหน้าของบุริศร์ซีดเซียวยิ่งกว่าเดิม

ความรู้สึกหวาดกลัวที่เกือบสูญเสียนรมนไป ทำให้หัวใจของเขาบีบรัดอย่างรุนแรง

" ขอโทษ ผมคิดไม่ถึงจริงๆ...."

"ใครๆก็คิดไม่ถึงกันทั้งนั้นแหละ ว่าแต่แชมป์จะรู้จักที่นี่ไหม?"

ทันใดนั้นนรมนก็นึกถึงปัญหานี้

บุริศร์ส่ายหน้าแล้วพูดว่า "เขาไม่รู้หรอก ที่นี่น่าจะเป็นที่เดียวที่เขาไม่รู้ ผมเคยคิดจะมอบเกาะแห่งนี้ให้แชมป์ ถึงขนาดที่ให้ทนายร่างเอกสารไว้แล้ว แต่เพราะว่าช่วงนี้ค่อนข้างยุ่ง ผมเลยไม่ทันได้พูดกับเขา แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น"

เขาพูดออกมาอย่างจนปัญญา และอ้างว้าง

ถึงนรมนจะไม่เข้าใจความรู้สึกที่ถูกเพื่อนรักหักหลัง แต่เมื่อเห็นท่าทางของบุริศร์ใรตอนนี้ เธอยอมเป็นคนเจ็บแทนเขาดีกว่า

"คุณยังมีฉันและลูกๆ"

"ผมรู้"

บุรินทร์กอดเธอแน่น จู่ๆก็รู้สึกเหน็บหนาว

ถ้าแม้แต่คำพูดของเพื่อนที่เคยร่วมเป็นร่วมตายยังไม่สามารถเชื่อได้ แล้วเขาจะยังเชื่อใครได้อีก?

แต่เขาจะไปโทษแชมป์ก็ไม่ได้

ถ้าหากให้พวกเขาลองสลับที่กัน ถ้าคนที่ถูกจับไปเป็นนรมนกับกมลหรือไม่ก็กานต์ เขาจะเลือกทำอย่างที่แชมป์ทำหรือเปล่านะ

ในใจของบุริศร์มีคำตอบอยู่แล้ว แต่ว่าความรู้สึกของการถูกหักหลังก็ยังคงทำให้เขารู้สึกเสียใจอยู่ดี

เมื่อนรมนเห็นสภาพการณ์คลี่คลายลงแล้วถึงได้พูดว่า " ยังมีอีกเรื่อง ที่ฉันอยากพูดกับคุณ"

"เรื่องอะไร?"

บุริศร์ค้นพบว่าในเวลาแค่แป๊บเดียว นรมนได้รู้ข้อมูลอะไรมาเยอะเลย อีกอย่างข้อมูลพวกนี้ อาจจะถูกปกปิดเอาไว้ภายใต้เบื้องหน้าที่แสนสุภาพอ่อนโยนเป็นประจำก็เป็นได้

หรือนี่คือคุณค่าการดำรงอยู่ของอาณาจักรรัตติกาล?

บุริศร์ไม่รู้และค่อนข้างกลัว ว่าถ้าหากมีข่าวร้ายอะไรอีก เขาจะสามารถรับมันได้ไหม

แต่เมื่อเห็นท่าทางของน้านรมนในตอนนี้ เขาคิดว่าตัวเองควรรับมันให้ได้

เขาเป็นผู้ชาย ข้างหลังยังมีลูกเมีย เขาไม่มีสิทธิ์หลบหนีอะไรทั้งสิ้น

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ สายตาของบุริศร์ก็ทอแววหนักแน่น

นรมนเห็นความเปลี่ยนแปลงของเขา จึงพูดออกมาเสียงเบาว่า "ป้าโอคิดจะทำร้ายกมล ฉันได้ยินมาว่าธิดาให้คนปลอมตัวเข้าไปในโรงพยาบาล และวางแผนทำให้กมลเสียชีวิตขณะผ่าตัด"

"อะไรนะ?"

โทสะของบุริศร์ลุกโชนขึ้นมาทันที

ลูกและภรรยาคือเส้นตายของบุริศร์. ทั้งยังเป็นจุดอ่อนของเขาด้วย แต่ป้าโอที่เป็นแม่แท้ๆของเขา กลับเอาแต่คิดไม่ดีกับพวกเขาครั้งแล้วครั้งเล่า

บุริศร์อยากตามหาตัวป้าโอให้เจอมันซะตอนนี้ แล้วถามเธอว่าหัวใจเธอเป็นสีอะไรกันแน่?

นรมนรู้ว่าเขารับไม่ได้ จึงพูดว่า "ป้าโอก็แค่ไม่อยากให้คุณบริจาคไตให้กมล"

"แต่นั่นลูกสาวผม! ลูกสาวแท้ๆของผมเลยนะ!"

"แต่คุณก็เป็นลูกชายของป้าโอไม่ใช่เหรอ? ถึงฉันจะโกรธที่เธอทำอย่างนี้ แต่พอมาคิดดูดีๆก็ไม่แปลกอะไร ฉันรู้มาตั้งนานว่าเธอรักคุณมาก เธออาจจะเห็นคุณเป็นครึ่งชีวิตที่เหลือของเธอเลยด้วยซ้ำ แต่ฉันก็กังวลว่าถ้าเรายังอยู่ที่นี่กันหมด แล้วกมลจะเป็นยังไง?"

พูดมาถึงตรงนี้ ใบหน้าของนรมนก็เปี่ยมไปด้วยความกลัดกลุ้ม