แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 289

บทที่ 289 ผมจะประกาศหาคู่ให้หม่ามี้

กานต์พูดขึ้นอย่างได้ใจมาก

กิมจิยกนิ้วโป้งขึ้นมาให้กานต์แล้วพูดขึ้นว่า “สุดยอดมากจริง ๆ”

“นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว! คุณก็ไม่ดูซะก่อนว่าผมเป็นลูกของใคร! หม่ามี้ของผมนั้นเป็นถึงหัวหน้าหญิงของอาณาจักรรัตติกาลเลยนะ”

กานต์รู้สึกภาคภูมิใจเป็นอย่างมาก

ป้าโอโกรธจนไม่มีวิธีแล้ว แต่ก็กลับขัดขืนไม่หลุด มีผู้ชายอยู่เยอะแยะมากมายขนาดนี้ เธอก็ยิ่งไม่มีทางที่จะถอดกางเกงของตัวเองออกได้แน่

แต่ว่ากิมจิกลับไม่สนใจสิ่งนี่ เขาคงจะเอารถทั้งคันไปพร้อมกับป้าโอด้วยไม่ได้หรอก

ป้าโอจ้องมองดูพวกเขาเข้ามา ก็รีบสตาร์ทรถขึ้นอย่างอัตโนมัติ กะว่าจะขับรถหนีออกไปจากที่นี่ แต่ไม่ว่าจะสตาร์ทยังไงก็สตาร์ทไม่ติดเลย

กานต์ทอดถอนใจทีหนึ่งแล้วพูดขึ้นว่า “ไม่รู้จริง ๆ ว่าคุณโตมาขนาดนี้โตมาได้ยังไงกัน แล้วกินอะไรโตมา หรือว่าคุณคิดจริง ๆ เหรอว่าผมเป็นเด็กคนหนึ่งที่จะให้คุณพาไปตามใจชอบได้เหรอ? ผมไม่ได้โง่อย่างคุณสักหน่อย รถมันไม่มีน้ำมันตั้งแต่แรกแล้ว ตอนที่คุณขับรถนั้นไม่ได้ดูหน้าจอแสดงน้ำมันเลยเหรอ?”

พอพูดจบ กานต์ยังส่ายหน้าส่ายหัวอย่างเสียดายอยู่เลย เหมือนอย่างกับป้าโอเป็นคนพิการทางสมองยังไงอย่างงั้น จนป้าโอโมโหจนหายใจไม่ออก แล้วเป็นลมไปเลย

“อ๋า โดนผมทำให้โมโหจนตายไปแล้วเหรอ?”

กานต์พูดขึ้นอย่างรู้สึกยินดีในความโชคร้ายของผู้อื่น

ตอนนี้กิมจิอยากจะหัวเราะแต่กลับไม่กล้า ถ้าไม่หัวเราะก็อัดอั้นอยู่อย่างว้าวุ่น จึงหัวเราะเหอเหอขึ้นสองคำ แล้วพูดว่า “ตอนนี้พวกเราควรจะพาเขาไปยังไงดีล่ะ?”

“ก็ถอดกางเกงแล้วพาไปไงล่ะ คนที่อายุเยอะขนาดเขาแล้วยังหน้าไม่อายเลย พวกคุณจะกลัวอะไรกัน? อ๋อ ใช่แล้ว พวกคุณกลัวว่าจะอุจาดตาของพวกคุณไปใช่ไหมล่ะ? นั่นก็ไม่มีทางแล้ว คงจะต้องฝืนใจพวกคุณหน่อยแล้ว”

กานต์พูดไปแล้วก็ทอดถอนใจไปด้วย จนทำให้ตอนนี้กิมจิอดกลั้นไว้ไม่อยู่แล้ว แล้วก็หัวเราะฮา ฮา เสียงดังออกมาเลย

“หยุดหัวเราะเถอะ ให้คนของคุณขับรถส่งผมกลับไปเถอะ ไม่งั้นหม่ามี้ของผมจะต้องเป็นห่วงแน่เลย”

นี่กานต์ถึงเพิ่งจะนึกถึงนรมนขึ้นมา

เฮ้อ!

อีกเดี๋ยวก็จะต้องโดนหม่ามี้ด่าขึ้นมาอีกชุดหนึ่งแน่เลย

กานต์ทอดถอนใจแล้วก็ขึ้นรถคันหนึ่งไป

กิมจิรีบให้คนขับรถส่งกานต์กลับไป และป้าโอก็โดนคนถอดกางเกงออกจริง ๆ แล้วใส่กางเกงในสีแดงไว้แล้วโดนคนยกขึ้นรถไป และยังจับมัดไว้แน่นหนาอีกด้วย

ทางด้านนรมนต้องคอยกังวลกานต์ไปด้วย และต้องคอยดูบุริศร์หลบหลีกไปด้วย หลังจากที่เสียท่าแล้วก็ยืนหยัดไม่ไหวต่อภายใต้การโจมตีของแชมป์ จนกระทั่งล้มลงไปกับพื้นเลย

“บุริศร์!”

นรมนรู้สึกว่าหัวใจก็จะแตกสลายแล้ว

เธอไม่มีทางที่จะจ้องมองดูบุริศร์โดนทำร้ายต่อหน้าต่อตาไปแบบนี้ แต่ว่าก็ไม่สามารถทำอะไรได้

แชมป์มองดูท่าทางของบุริศร์ในตอนนี้แล้ว ก็รู้สึกทำใจลงมือไม่ได้ขึ้นมา

ธิดากลับพูดขึ้นเสียงเย็นว่า “แชมป์ นายคิดดูดี ๆ นะ ลูกเมียของนายยังรอนายอยู่นะ จัดการผู้ชายคนนี้ไปซะ ป้าโอก็จะให้ครอบครัวของพวกนายได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันแล้ว”

“คุณหุบปากนะ! คุณรู้แค่ข่มขู่คนอื่น คุณยังรู้เรื่องอะไรอีก?”

นรมนโกรธจนผลักธิดาแล้วก็พุ่งตรงเข้าไป

เธอสู้กับธิดาไม่ไหว แต่ว่าตอนนี้กลับไม่สำคัญแล้ว และก็ไม่ได้สนใจเยอะขนาดนั้นแล้ว

บุริศร์มีบาดแผลไปทั่วตัว และตอนนี้นอนอยู่บนพื้นไม่ขยับแม้แต่น้อย นรมนเองก็ปวดใจจนทนไม่ไหวมาตั้งนานแล้ว ตอนนี้ธิดายังคงมีความสุขอยู่บนความทุกข์ของคนอื่นอยู่ เธอแทบจะไม่อยากจะสนใจชีวิตนี้ของตัวเองแล้ว และอยากจะสู้จนตัวตายกับธิดาแล้ว

ธิดาไม่ได้ป้องกันตัวใด ๆ แม้กระทั่งรู้สึกว่านรมนที่เป็นนกอ่อนแอแบบนี้ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเธอ แล้วก็ไม่มีความกล้านั้นด้วย เพราะนั้นตอนที่โดนนรมนพุ่งชนเข้ามานั้น เธอก็โอนเอียงหลบไปนิดหนึ่ง ยังไม่ทันได้ยืนอย่างมั่นคงเลย ก็โดนนรมนจู่โจมเข้ามาอีกครั้ง จนล้มลงไปกับพื้นเลย

“โอ๊ย!”

เธอไม่ทันได้ระวังตัว จนล้มลงไปกับพื้นตรง ๆ เลย ท่ามกลางแรกกระแทกทำให้ก้นของธิดารู้สึกเจ็บจี๊ด ๆ

“ยัยคนชั้นต่ำ แกอยากตายเหรอ!”

ธิดาโกรธจนตาเขียวแล้ว ในตอนที่อยากจะลุกขึ้นไปจัดการกับนรมนแรง ๆ สักทีนั้น แล้วอยู่ ๆ ก็มีฝ่ามือสับลงมาหนึ่งที แชมป์สับลงไปจนธิดาสลบไปเลย

“นาย……”

ธิดานั้นแปลกใจมาก แต่ว่ากลับไม่ได้พูดอะไรอีก แล้วเธอก็สลบไปเลย

แชมป์มองดูนรมน แล้วก็หันไปมองดูบุริศร์

บุริศร์ลุกยืนขึ้นมาจากพื้นโดยตรง แล้วเดินไปทางนรมนอย่างไม่เป็นอะไรเลยสักนิด

“ผู้หญิงโง่อย่างคุณ อะไรก็เรียนรู้ไม่เป็น แต่กลับฝึกเรียนรู้ที่จะสู้จนตัวตายกับคนอื่นแล้วเหรอ? แล้วกับชีวิตที่ต่ำต้อยของยัยธิดานี่ คู่ควรกับที่จะให้คุณไปสู้ด้วยเหรอ?”

น้ำเสียงของบุริศร์นั้นอ่อนโยน พอนรมนเห็นว่าเขาไม่เป็นไรแล้ว ก็ร้องไห้เสียงดังและเข้าไปซบอกของเขาทันที

“คุณทำฉันตกใจหมดเลย ฉันนึกว่าคุณจะไม่ไหวแล้วจริง ๆ ซะอีก!”

นรมนไม่เคยกลัวอย่างตอนนี้มาก่อนเลย แค่เวลาหนึ่งนาทีอารมณ์เหมือนกับว่าตกลงมาจากสวรรค์ถึงพื้นดินเลย

บุริศร์ลูบหัวของเธอไว้อย่างรักใคร่ แล้วพูดขึ้นว่า “หยุดร้องเถอะ ยังมีคนนอกอยู่นะ ไม่กลัวขายหน้าซะบ้างเลย”

นรมนไม่สนเรื่องพวกนี้ซะหน่อย แล้วก็เอาทั้งน้ำตาและน้ำมูกเช็ดใส่บนตัวบุริศร์เลย ท่าทางที่เหมือนอย่างกับเด็กแบบนี้ทำให้บุริศร์ทั้งอยากจะร้องไห้และอยากจะหัวเราะ

แชมป์ก็อดไม่ได้ที่จะไอกระแอมขึ้นมาคำหนึ่ง

นรมนถึงได้ถอยออกมาจากอ้อมอกของบุริศร์อย่างเก้อเขิน แต่ว่ามือทั้งคู่ยังเกาะแขนของเขาเอาไว้แน่นอยู่

“นี่มันเรื่องอะไรกัน?”

นรมนรู้สึกมึนงงเล็กน้อย

แชมป์เป็นคนทรยศแล้วไม่ใช่เหรอ?

แล้วทำไมอยู่ ๆ ถึงได้มาช่วยเธอและบุริศร์ได้ล่ะ?

บุริศร์มองไปที่แชมป์ แล้วพูดเสียงต่ำขึ้นว่า “พี่สะใภ้และหลานชายอยู่ที่บ้านตระกูลโตเล็กที่เมืองชลธีแล้ว อีกเดี๋ยวนายกลับไปรับพวกเขาเถอะ”

“ขอบใจนายมาก บุริศร์ ฉันทำกับนายขนาดนี้แล้ว คิดไม่ถึงว่านายยังจะช่วยฉันพาลูกกับเมียหนีออกมาอีก”