แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 288

บทที่ 288 เธอทำตัวให้มันซื่อสัตย์กับฉันหน่อย

นรมนโดนธิดาต่อยจนรู้สึกแทบจะหายใจไม่ออก ในตอนที่ยังอยากจะพูดอะไรนั้น ก็โดนธิดาควบคุมตัวไว้จากข้างหลังแล้ว

เธอเจ็บจนรู้สึกไม่สบาย แต่กลับยังคงอยากจะสกัดกั้นกานต์เอาไว้

เจ้าเด็กที่ทำให้ตระกูลเสื่อมเสียนี่ นี่จะมาเพิ่มความวุ่นวายอีกเหรอ?

ตกลงใครเป็นคนพาเขามากันแน่?

นรมนเจ็บจนไม่สบายตัว บุริศร์เองก็ไร้เรี่ยวแรงที่จะแยกร่างออกมาได้ ตอนนี้ความหวังทั้งหมดของป้าโอฝากไว้บนตัวกานต์แล้ว

“ตอนนี้สามารถพาเราไปตามหาแหวนได้หรือยัง? ถ้าหากว่าแหวนอยู่ที่เมืองชลธีแล้วละก็ งั้นก็ไม่ค่อยดีแล้วนะ”

แน่นอนว่าป้าโอรู้อยู่แล้วว่าทางด้านเมืองชลธีนั้นมีคนวางกับดักไว้รอจับเธอทั่วทุกทิศอยู่แล้ว เธอไม่มีทางที่จะโง่ตามกานต์ไปหรอกนะ

กานต์กลับส่ายหน้า แล้วพูดขึ้นว่า “ไม่ใช่อยู่แล้ว แหวนอยู่ที่นี่แหละ ก่อนหน้านี้ผมเห็นว่าแหวนของหม่ามี้ดูสวยดี ก็เลยเอาออกมาเล่นด้วย แล้วตอนนี้โดนผมซ่อนเอาไว้แล้ว พวกคุณห้ามตีหม่ามี้อีกแล้วนะ ถ้าหากว่าหม่ามี้ของผมได้รับบาดเจ็บอีก ผมรับรองว่าจะไม่มีทางเอาแหวนมาให้พวกคุณแน่”

พูดไปแล้วปากเล็ก ๆ ของเขาก็จู๋ขึ้นมา ท่าทางเหมือนกับว่าโมโหมากเหลือเกิน

“ได้ ได้ ได้ ไม่ตีแล้ว ไม่ตีแล้ว”

ป้าโอรีบร้อนส่งสัญญาณให้ธิดา ห้ามไม่ให้ธิดาลงมืออีก

ธิดาจ้องมองนรมนเขม็งทีหนึ่ง แต่ว่าหนึ่งหมัดเมื่อกี้ทำให้เธอรู้สึกว่ารับไม่ไหวขึ้นมาจริง ๆ จนชั่วขณะนี้เธอเปิดปากพูดขึ้นมาไม่ได้จริง ๆ

หน้าผากของนรมนมีเหงื่อซึมออกมา

กานต์ถามขึ้นอย่างเป็นกังวลว่า “หม่ามี้ หม่ามี้เป็นยังไงบ้างครับ?”

“หม่ามี้ไม่เป็นไร”

เพื่อไม่ให้ลูกชายเป็นห่วง เธอก็พยายามพูดออกมา เพียงแต่ว่าน้ำเสียงยังคงสั่นเทา ท่าทางเหมือนกับว่าไม่เป็นอะไรสักนิดเลย

นัยน์ตาของกานต์ขรึมลงไปหลายเท่าเลย และจ้องมองไปที่ป้าโอแล้วพูดว่า “ถ้ายังแตะต้องหม่ามี้ของผมอีกแม้แต่ปลายนิ้ว ผมก็จะให้คนเอาแหวนโยนทิ้งไปซะ พอถึงเวลานั้นใครก็ไม่มีทางได้เอา”

“ได้ ได้ ได้ หลานรัก รีบพาย่าไปเอาเถอะจ้ะ”

กานต์จ้องมองป้าโอเล็กน้อย เหมือนกับว่ายังคงกำลังครุ่นคิดอยู่ว่าคำพูดของเขานั้นเชื่อถือได้หรือไม่

แล้วพอดีในเวลานี้ การต่อสู้ระหว่างแชมป์และบุริศร์เหมือนว่าจะมีบทสรุปแล้ว เห็นได้ชัดว่าแชมป์เป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำแล้ว

ป้าโอไม่สามารถรอได้อีกแล้ว จึงรีบร้อนพูดขึ้นว่า “เธอรีบพาย่าไปเอาแหวนเร็ว ย่าจะส่งเธอกับหม่ามี้กลับบ้านไปเจอกับกมลดีไหมจ๊ะ?”

“จริงเหรอครับ?”

กานต์เอียงหน้าไว้ ท่าทางเหมือนกับว่าไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่

“จริงแน่นอนซิจ๊ะ ย่าหลอกคนไม่เป็นหรอกนะ”

“ได้ครับ”

กานต์พยักหน้าเล็กน้อย ถึงได้ฝืนตอบตกลงไป

“ผมจะให้หม่ามี้อยู่ที่นี่ไปก่อน แล้วผมไปเอากับคุณดีไหมครับ? จากนั้นเราค่อยกลับมารับหม่ามี้”

เสียงที่เสียงอ่อนเสียงหวานของกานต์ดังขึ้นมา

ในใจของป้าโอแอบยิ้มขึ้น ยังไงก็ยังเป็นแค่เด็กจริง ๆ เมื่อกี้เขายังคิดอยู่เลยว่าจะเกลี้ยกล่อมยังไงให้กานต์ยอมปล่อยนรมนไว้ที่นี่ให้เป็นตัวประกัน แต่ตอนนี้เด็กคนนี้กลับพูดออกมาเอง นี่มันช่างทำให้คนดีใจจริง ๆ เลย

“ได้ ได้ ได้ ฟังเธอหมดเลย”

ตอนนี้ป้าโอเหมือนกับว่าเป็นคนที่จะตอบตกลงได้ทุกอย่าง ถึงกานต์จะพูดว่าจะเอาดวงจันทร์คาดว่าเขาก็คงจะตอบตกลงแน่ แต่ว่าต่อไปจะให้หรือไม่นั้นก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งแล้ว

ในที่สุดกานต์ก็วางใจแล้ว ถึงได้พยักหน้าแล้วพูดขึ้นว่า “คุณย่าขับรถได้ไหมครับ? ผมขับรถไม่เป็น หรือไม่ก็ให้ใครคนนั้นขับรถให้พวกเราก็ได้ครับ”

เขาชี้ไปทางธิดา

ป้าโอยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า “ย่าขับเป็นจ้ะ เธอบอกมาว่าจะไปไหน ย่ามาขับรถเองจ้ะ”

“งั้นก็ไปกันเถอะครับ”

กานต์หมุนตัวขึ้นรถไปก่อนเลย และนั่งลงตรงที่นั่งข้างหลังเลย

“คุณครูบอกว่า เด็กเล็กนั่งที่นั่งข้างคนขับไม่ได้ครับ ผมนั่งข้างหลังดีกว่าครับ”

กานต์ยังคงมีท่าทางเหมือนกับเด็กดีที่เชื่อฟัง นรมนมองจนอยากจะร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก

เจ้าเด็กตัวเหม็นนี่ตกลงกำลังเล่นอะไรอยู่กันแน่?

ตกลงเขารู้ไหมนะว่ามันอันตรายแค่ไหน

ป้าโอกลับรู้สึกพอใจกับตัวกานต์ในตอนนี้เป็นอย่างมาก นี่ถึงจะเป็นท่าทางที่เด็กเล็กควรจะมีซิ

เขายิ้มแฉ่งแล้วขึ้นรถไป จากนั้นก็มองธิดาเล็กน้อย ท่าทีที่เห็นได้ชัดว่า ให้ธิดาจับตาดูนรมนไว้ให้ดี หรือว่าในตอนที่จำเป็นก็ให้ฆ่า นรมนทิ้งซะ

แน่นอนว่านรมนก็มองความหมายในดวงตาของเขาออกแล้ว ตอนนี้คนที่เป็นห่วงมากที่สุดคือกานต์

“กานต์!”

นรมนอยากจะตามไปด้วย แต่กลับโดนธิดาดึงรั้งเอาไว้เลย

“คุณทำตัวให้มันซื่อสัตย์กับฉันหน่อย!”

แรงที่มือของธิดานั้นเยอะมาก และยังไม่อ่อนโยนเลยสักนิด นรมนรู้สึกแต่เพียงว่ามือของตัวเองนั้นจะหักอยู่แล้ว แต่ว่าเธอยังคงขัดขืนอยู่ตลอด

ในเวลานี้นรมนถึงได้รู้สึกว่าตัวเองนั้นช่างไร้ความสามารถมากจริง ๆ เลย

ตอนนี้ลูกชายต้องเผชิญหน้ากับอันตราย แต่ว่าเธอกลับยังคงทำอะไรไม่ได้อยู่ดี สถานการณ์ในตอนนี้เธอแทบจะอยากจะเหยียบตัวเองให้ตายจริง ๆ แล้ว

บุริศร์เสียสมาธิเพราะว่าเรื่องของกานต์ แล้วในตอนนี้แชมป์ก็เหวี่ยงหมัดซ้ายใส่จนเขาล้มลงไปกับพื้น ที่จมูกก็มีเลือดไหลออกมาทันที

“บุริศร์!”

นรมนรีบร้องตะโกนขึ้นมาทันที

ธิดาก็ยังคงควบคุมตัวเธอไว้เช่นเดิม ยิ้มเย็นแล้วพูดขึ้นว่า “รอดูไปเถอะ มีอะไรให้พวกคุณได้รู้สึกดี ๆ แน่ ตอนนี้พวกคุณดื่มด่ำกับความรู้สึกก่อนตายไปก่อนสักหน่อยเถอะ”

นรมนขัดขืนไม่หลุด แล้วจึงพูดขึ้นอย่างโมโหว่า “คุณไม่มีทางมีจุดจบที่ดีแน่ ๆ ฉันจะรอให้พระเจ้ามารับตัวคุณไปแน่”

“คนที่ไม่มีความสามารถต่างก็พูดแบบนี้ แต่ว่าพระเจ้าอยู่ที่ไหนกันล่ะ? ถ้าหากว่าพระเจ้ามีอยู่จริง ๆ ละก็ หลายปีมานี้ฉันกับนาวินต้องทนลำบากขนาดนี้ได้ยังไงกันล่ะ? คุณที่เป็นคุณหนูใหญ่ ไม่มีทางเข้าใจความยากลำบากของพวกเราอยู่แล้ว แต่ว่าพอพวกเราแค่มีความหวังขึ้นมานิดหน่อย คุณก็มาทำให้มันดับสูญไปแล้ว นรมน คนแบบคุณนี้ไม่มีวันเข้าใจหรอกว่าทำไมพวกเราถึงต้องดิ้นรน”

ท่าทีของธิดาดูดุร้าย หรือแม้กระทั่งยังมีความน่าเกลียดขึ้นมาบ้างแล้ว

นรมนไม่อยากจะเปลืองน้ำลายกับเขาแล้ว คนแบบนี้ไม่ว่าเธอจะพูดอะไรก็ไม่มีประโยชน์หรอก เขาไม่มีทางฟังเข้าไปแน่นอน

บางทีตั้งแต่วินาทีที่นาวินตาย เขาก็ไม่ใช่ตัวเองที่เป็นคนเดิมอีกต่อไปแล้ว

นรมนมองไปที่บุริศร์อย่างร้อนรน หลังจากที่บุริศร์โดนแชมป์ต่อยจนล้มไปแล้วนั้น ตัวทั้งตัวก็รู้สึกไม่สบายมากขึ้นมาทันที แต่กลับไม่มีเวลาอะไรมาให้เขามาผ่อนคลายการโจมตีลงเลย การโจมตีของแชมป์มาถึงตรงหน้าแล้ว